Think of me as a scorpion, small, but deathly.. [Fawn]

Het reptiel, met de zowat lichtgevende ogen bracht zich voort, vertrouwd op zijn zich, en de eenzaamheid van de nacht. De nacht, de o zo goede vriend van dit reptiel, dat nu rustig zijn gang kon gaan, op zoek naar eten, een makkelijk te vangen prooi, het was een pure vriendschap tussen de nacht en het beestje, die niet te breken was. Pratsj. Nou, bijna niet dan, met een flinke klap was Azicrae haar hoef tegen het reptiel aangekomen, de nacht beschermde niet volledig, hoewel deze dat wel beloofd had. De kleine merrie bracht haar fijn gebouwde hoofdje tot het beestje en zette haar tanden erin, om meteen de nek over te bijten, waarna ze het beestje helemaal in haar mond hield, en op het vlees kauwde, heerlijk, af en toe zo’n reptieltje. Maar zodra ze haar midnight snack ophad liet ze zichzelf weer omhullen door de duisternis, waardoor alleen haar aftekening, en haar roze neus opvielen. Niet dat iemand er aandacht aan zou besteden, iemand die deze tijd van de dag nog zou ronddwalen op deze plek, tja, die was of zoals haar, of erg dom. Meestal erg dom dus, zoals haar waren er niet veel, natuurlijk, er waren wel veel die meenden te zijn zoals aar, en enkele anderen, maar ze waren zo puur slecht niet, ze zouden al snel terugdeinzen als het hun te ver ging, en dan hoorde je de wind roepen ‘Wanaabeee.’ Of het was gewoon Azicrae die dat dan riep, dat was natuurlijk ook heel goed mogelijk. Even werden haar lippen gesierd door een ietwat raar, maar ook weer gemeen grijnsje, maar al snel vormden deze een platte streep, en keken haar ogen, die zowat niet zichtbaar waren strak voor zich uit. Ze moest zich nu concentreren op waarvoor ze hier was, voor de Valkyrie, de Valkyrie, het ging als een schreeuwend geluid van pijn gemengd met brekende botten door haar hoofd heen, een geweldig geluid dus, een streling voor haar kleine, sierlijke, maar deels toegetakelde oortjes. Geleid door Fawn, iets wat ook weer een voordeel was, hengsten voelden, zich soms echt te veel, te goed, en, ze gign niet zeggen dat ze beter was dan de hengsten. Maar af en toe, ze deden alsof ze geboren waren om een kudde te leidden, om baasje te spelen over iets, en vrouwen tja, die hoorden de baas te zijn hé (a) . Haar fijne, sierlijke lichaampje, dat warm werd gehouden door de donkerbruin gekleurde vacht met onderaan bij de benen en bij het hoofd een lichtere kleur, was makkelijk te verbergen, zeker als er een schaduw over viel, dan kon ze geheel onopgemerkt naast iemand lopen, mits die dan wel geen shetlander was, of een ander klein ponyras. Ze voelde hoe de wand van een grote rots, die schaduw voorzag, tegen haar vacht schuurde, en ze ging iets meer naar rechts ging lopen, om plots stil te staan. Ze strekte haar halsje langzaam uit en stootte een krachtige hinnik uit, eentje waarvan je niet zou denken dat die van dit kleine paardje kon komen. Gij was gericht naar Fawn.

Het gekras van cirkelende aasgieren aan de hemel bulderde in haar oorschelpen. Net als de geur van rottende karkassen, de oranje gloed van het zand en droge rotsen die niet tot haar netvlies doordrongen. Als versteent stond ze daar. Al een paar uur, om precies te zijn. Nog steeds in diezelfde houding: Kop omhoog, oren ietwat naar achter, linkerachterbeen op rust en de lijnen van haar mond, haar gezicht bedachtzaam. Als een verdoemde poëet die zijn muze ergens in deze verhitte woestijn was kwijtgeraakt. Toch stonden de pisgele ogen nog altijd als ze zo vaak stonden wanneer de merrie te lang niets interessants had gezien, had gehoord; leeg, doelloos en zonder ook maar het kléinste beetje leven wat op een diep weggestopte vriendelijkheid, medeleven kon duidden. Net als haar houding weerspiegelde haar ziel de standvastigheid in haar ogen die ze in het hart wat nog altijd onder haar borstkas klopte, voelde.

Het besef dat de jaren voorbij waren gevlogen was niet nieuws. Ze wist het, was zich er altijd van bewust geweest, maar het was nooit meer dan een bedenksel in haar hoofd. Bewijs? Dat was er nooit geweest. Wellicht had haar borst daarom zo vreemd aangevoeld toen ze het nieuws had vernomen. Het feit dat zé nog leefde voelde alsof de gevolgen van jaren geleden haar eindelijk raakten en haar gedachten overhoop haalde tot het punt dat ze de kokhalzende neigingen had moeten zien tegen te houden.
Ze wilde denken dat het walgelijk was, maar een aanwezigheid die ze niet begreep hield haar tegen.

Alsof er nooit een pauze in haar bewegingen was geweest had ze zich uiteindelijk omgedraaid en zich naar de wachtende ziel, die zich eveneens ergens op dit verschrikkelijke gebied bevond, gekeerd. Een tijd waarin de zon een hoef naar beneden was gezakt, kwam het donkerbruine wezen in beeld. Haar passen normaal zo lang en soepel voelde vreemd zwaar aan, besefte ze toen ze voor de merrie halt hield.
Een tijd verstreek waarin de stilte de overmacht had. De merrie nam haar tijd om deze nieuweling te onderzoeken, van top tot teen te scannen zoals ze altijd deed. Toch was er nog altijd een deel van haar brein bezig met een heel andere kwestie.
‘...Zozo’ Begon ze uiteindelijk met een monotone stem waarna haar ogen net van haar voorhoeven naar de ogen van de nieuweling gleden. ‘Je wilt in de Valkyrie?’ Fawn's zwarte kop trok ietwat schuin, denkbeeldige wenkbrauwen vragend opgetrokken terwijl de gescheurde oren levenloos mee vielen met de bewegingen van haar kop. Ik zie niet in waarom...

Een vaag geluid van hoefgetrappel trok haar uit haar concentratie, of, was het een hallucinatie? Ze wist het niet, ze was namelijk niet zo gewend ana de hitte. Maar ze wist wél dat ze niet wou dat er nu een of ander huppelbeestje voorbij kwam, en zeker geen veulens, arghh, veulens. Die waren op een of andere manier niet van Azicrae weg te slaan, waarschijnlijk omdat Azicrae maar rond de 77 cm groot was, kleine paarden trokken waarschijnlijk veulens aan. En een ander irritant ding is ook nog dat ze denken dat Azicrae een pony was, sorry hoor, maar als ze niet zo dom waren, dan zagen ze de fijne lijnen van haar gezicht, en haar bouw, die wezen op het feit dat ze een paard was. Pony, geloof haar, ze had niks tegen pony’’s, maar als ze zelf een pony genoemd werd, dan ja, kon ze er niet echt tegen. Ze snoof eens toen een geur in de lucht hing die de geur van dit hele gebied versterkte, was dit de beruchte merrie die ze zocht. Ze af en toe, een beetje rara, spastische merrie, die toch nogal gevreesd was? Hopelijk wel, want Azicrae ad niet het geduld van een of andere monnik, nee, ze liet het al snel afweten als iets haar et lang ging duren. En, ze werd nogal snel moe als ze moest wachten, wat ook nu weer bleek, haar mond trok zich volledig open en ze geeuwde, waarbij er zowat et ruiken was wat ze gegeten had. Reptielen, gras, bloed, maar dat was gedronken, en een stukje oor van een dom veulen dat vervelend aan het doen was. heerlijk was dat alles geweest, nee, ze hield het niet alleen bij gras, ze moest toch wel een beetje gezond doen. Variatie, dat was goed voor je, toch?

De geur was nu allang weggedreven, en een sterke geur van een kudde kwam aan, steeds sterker en sterker, geweldig, de geur van een puur slechte kudde, die niet elke wannabe toeliet en weldegelijk gevreesd was. En samen met die sterke kuddegeur kwam een zwarte merrie aan, en toen deze voor Azicrae halt hield bestudeerde de kleine merrie, de zwarte, een stuk grotere merrie voor haar. Want ze had echter alleen maar verhalen gehoord, hier en daar, maar ze zou de beschrijvingen niet geloven, totdat ze het zelf goed gezien had. Sommige dingen klopten wel, ze had een zwarte vacht, en pisgele ogen, ook haar oren waren toegetakeld, maar andere dingen klopten weer niet. ze had bijvoorbeeld wel nog alle twee haar ogen, af en toe zeiden ze dat ze nog maar één oog had, een fabeltje. De stem van de merrie deed haar ietsjes omhoog kijken, ‘Je wilt in de Valkyrie?’ klonk er, en Azicrae zag hoe de merrie haar kop ietsjes schuin hield, en Azicrae vragend aankeek. ‘Inderdaad.’ Zei Azicrae, ‘Voor een theekransje stoor ik je niet.’ voegde ze daaraan toe. Hierna wachtte ze even af, misschien had ze geluk, maar ze wis dat het ook goed kon zijn dat ze afgewezen werd. ‘Ik ben Azicrae, voor zover mijn naam van belang is.’

Het was niet dat Fawn de greep op haar eigen doelen had versoepelt, net zo min als die van de Valkyrie. Maar het feit dat er een oorlog op komst was, viel nou eenmaal niet te negeren. En toch blonken de pisgele ogen van een lichte afkeuring.
Dit... Dit...- Wát was dit? Deze pony was zó klein dat ze haar als een freakin' zétel zou kunnen gebruiken mocht ze dat willen. Behalve de opgetrokken wenkbrauwen en de bezwaarlijke blik bewoog er desondanks niets anders aan haar houding waaruit haar mening op te halen viel. ‘A... ha...’ De onnodige - wellicht vage - opmerking gleed als een zuchtje wind over haar lippen. ‘Uiteraard is je naam van belang... Maar ik denk dat er toch andere dingen belangrijker zijn dan enkel maar je naam. Ehm...’ Alsof ze ergens tevreden over was krulden haar lippen enkele minimeters omhoog. Ja, hiervoor moest ze even nadenken: ‘Stokmaat, bijvoorbeeld.’ Autshj, die deed vast pijn. ^^
Lichtjes afwezig dwaalde de pisgele ogen van de dwerg af, reikten naar de horizon waar de lichtbron wat zich over het dode, grijs-witte gebied verspreidde. In de verte ervan waren de uiterste puntjes van het Drakengebergte te ontdekken. Daar, ergens tussen de woestijn en die bergen liep ze rond, bewandelde ze de wereld. Zou het veranderd zijn?
‘En misschien de reden waarom de Valkyrie je interesse gewekt heeft.’ Vanuit het niets gleden de mondhoeken van de merrie om tot een grijns. ‘Ghehe...’ Wat voor gedachte was dát? Natuurlijk. Alles was anders nu. Niets was nog hetzelfde. De wereld had plaats gemaakt voor de nieuwe generatie: Háár generatie. Het was tijd om gebruik te maken van hun geboorterecht en het op te eisen.