Triiinngg triiingg, I call to you. -Fawn-

De hoeven van het merrieveulen raakten de grond zachtjes, met weinig geluid. De wonde in haar nek, die in het begin enorm was geweest, was vervaagd tot enkel een klein litteken. En zoals altijd, lagen haar oren in haar nek. Haar nog best korte staart zwiepte heen en weer, in de poging een vlieg weg te jagen. En toen dat nog niet lukte, en die irritante vlieg haar nog meer irriteerde beet ze eens flink naar achteren, met gevolg dat de vlieg toch maar wegvloog. Nog steeds tikten haar hoeven zachtjes op het aardeoppervlak terwijl ze in een beheerste draf verder ging. Over wat ze vandaag ging doen, had ze lang nagedacht. Ze had alles goed bekeken, geprobeerd zoveel mogelijk op te pikken over wat er werd gezegd van de Valkyrie. En was tot de conclusie genomen, da ze Fawn wel een waardige leider vond. Hoewel ze had gehoord dat Fawn soms wat, ´rare` trekjes had. En je kon het nog niet eens raar noemen, boeide dat haar niks. Volgens Vanilla zou Fawn de macht gebruiken die ze had, zoals het hoorde, en aangezien Vanilla in haar eentje niks van zichzelf kon leren, nou ja, bijna niks vond ze dat het tijd werd voor een kudde. Maar dan was de vraag nog of ze toegelaten werd. Want aan wat Vanilla had gehoord leek het een goed geselecteerde groep te zijn. Haar bruine ogen gleden even kort over het gebied. Ze wou niet meer dezelfde fout maken, bij een kudde gaan, die vervolgens naar iemand anders ging, en dan weer naar iemand anders, dat zorgde voor allemaal gedoe. Een nieuwe leider die niemand in de groep kende, dat was niks. Dan was je kwetsbaarder, dat moest je niet hebben. Maar omdat het een geselecteerd groepje was, zou het niet zo erg zijn, moest iemand in de kudde leider worden als Fawn dat niet meer was. Dan gingen de zaken sneller door. Langzaam aan ging ze over in stap, om vervolgens volledig tot stilstand te komen. Ze ging in een goede houding staan. Trots, maar zeker niet onrespectvol of dominant tegenover Fawn. En stevig op haar benen. Toen strekte ze haar hals, en bracht ze een luide, sterke hinnik uit. Haar ogen tuurden ijzig in de verte toen een schim naderde, hopend dat dat Fawn was.

-Flut, en Fawn-

Het was donker. De maan scheen. Een eenzame uil riep door deze stille nacht, liet de klanken weergalmen over de lege vlakte. Ergens drupte iets. In de schaduw van de rotsen bewoog een schim. Onzichtbaar dankzij de samenval van schaduwen. Iets groots plofte met een smak op de grond. De verdwaalde stofdeeltjes van de ontstane stofwolk oplichtend in het schijnsel van de maan. Het silhouet van de gedaante bewoog, trok haar hals op en bewoog zich uit de schaduwen van de rots, weg van het bewegingsloze schepsel in de schaduw. Zelfs in het schijnsel van de door de maan verlichte nacht bleven de details van haar wezen onbeschreven. Het enige teken waardoor te merken was dat het een levend organisme was, was de gestadige ademhaling en de klikkende hoefslagen tegen harde ondergrond Regelmatig, absoluut. Alsof het wist wat het wou. Over geen enkele twijfel bezat of hoe het zou gaan en hoe het was. Elk obstakel op het pad wat het nam vernietigend. Als een onverwachte storm die de stilte van de nacht met één hoefslag, één enkele keer te knipperen met haar ogen, verdrijven kon.
De nagalm van een hinnik deed haar opkijken. De weer pisgele, donkere ogen van de merrie over de in duisternis gehulde horizon heen dwalend. Op zoek naar de bron. Een klein zwart stipje in de verte deed haar gezoek staken. Het was wel duidelijk dat de hinnik voor háár bedoeld was geweest. Dat maakte de kans dat het om een verzoek ging precies 99%. Tenslotte was het niets anders dan simpelweg dóm haar te roepen voor enkel een praatje -alhoewel het voor háár heel gezellig kon worden-, maar aangezien er weldegelijk zulke imbecielen rond liepen hield ze daar speciaal die overige 1% voor vrij. Het stipje wat zich daar zo open en bloot bevond, kwetsbaar als een konijnenjong uit zijn hol. Aan de grote ervan te zien moest het óf klein paard zijn, of een veulen. Nee, een veulen kon het niet zijn. Het eerdere gestaakte getrap van haar hoeven kwam wederom in beweging, vulde de ijzige stilte van de koude woestijnnacht. Er waren geen veulens op deze planeet die het lef en de arrogantie hadden om een volwassen alfa merrie van de Valkyrie te roepen. Bovendien had ze een gloeiende hekel aan veulens. Zo naïef, onbezorgd en onnozel. Geen enkele ervaring van hoe het leven wérkelijk in elkaar zat, hoe het er aan toe ging in de wereld van de volwassenen. De wereld vol bloed, seks en haat. Veulens konden zich daarvan het bestaán niet eens voorstellen. Bovendien struikelde je voortdurend over ze heen. Vooral als ze geobsedeerd bij je waren wilden ze de hele tijd alles, maar dan ook álles weten. Wat ben je aan het doen? Wil je mij dat ook leren? Mag ik dat ook eens doen? Wil je met me spelen? Spélen nog wel. ÁÁRGH. Vréselijk. Ondertussen hadden haar passen haar tot aan enkele meters voor het dier(tje) geleid.
...
ÁÁÁRGH. Een veulen. Voor haar neus stond een fucking véulen. Damnit. ‘Hmm...’ Met opgetrokken wenkbrauwen en een afkeurende blik in haar pisgele ogen zakte haar kop ietwat naar beneden zodat deze op dezelfde hoogte hing als die van het palomino veulen. Hmm, nu ze haar wat beter bekeek; Ze had iets bekends over haar heen hangen... Had ze haar eerder gezien? Wellicht bij haar laatste Horcrux vergadering... Niet dat het er nog toe deed. ‘Dus, wát kan ik voor mevrouw doen?’ Was ze werkelijk zo kortzinnig of had ze per ongeluk het verkeerde nummer gedraaid? Haar mondhoeken krulde zich om tot een lichte grijns. Ach ja, als het haar mee zat kon ze vanavond genieten van een onverwacht desert.

Haar bruine ogen waren gericht op de schim die nu op haar afkwam, afwachtend of het Fawn zou zijn. Elke andere debiel zou gewoon dom zijn. Niet omdat ze dood zouden gaan. Maar, nou ja, er was geen reden waarom ze dom zouden zijn, ze zouden het gewoon zijn. Toen de schim langzaam aan een vorm aannam, voldeed die aan de beschrijvingen. En toen de schim beter in beeld kwam en de aparte kleur ogen zichtbaar waren wist Vanilla het zeker. En ja hoor, zoals verwacht, zag ze ook meteen een afkeurende blik in die ogen. Maar dat veranderde niks in Vanilla haar houding. Die nog steeds strak was, maar toch weer anders, ze stond gewoon zoals altijd. Het was nog maar afwachten of Fawn haar een kans zou geven, anders ging ze misschien dood, of kon ze nog wegrennen. Maar ze was niet bang voor de dood, als het haar tijd was, omarmde ze de dood, om zo voort te kunnen leven in de hel. En te zorgen dat de paarden in de hel een nog slechtere tijd kregen. Haar blik schoot een beetje omhoog, om Fawn aan te kijken en hoorde de stem van de volwassen merrie. ´Zoals je al verwacht, kom ik of om vermoord te worden, of, om te vragen of ik in je kudde mag, in dit geval, het tweede.` begon Vanilla ‘Nu denk je vast, wat moet zo’n klein mormel in mijn kudde. Ik moet nog leren, dat weet ik zelf, ik zal in oorlogen de kudde nog niet kunnen beschermen. Maar, ik moet nog leren, het voordeel is dat ik geleerd krijg wat je wilt dat de kuddeleden kunnen. Dus weet je wat je in huis hebt. Zo heb je ook nog het voordeel dat een veulen makkelijk een ander kuddegebied in kan gaan en als spion dienen. En als laatste, wat is een kudde zonder een paar veulens, we zijn niet onsterfelijk en gaan allemaal ooit dood, zonder veulens zou het lastig zijn om te zorgen dat de kudde blijft bestaan.’ Sprak ze, terwijl ze afwachtte op de reactie die Fawn zou geven. Ze was ook zeker geen veulen dat enorm veel vragen stelde, en nooit van de zijde van een bepaald paard zou wijken. Ze was ook nogal gesteld op haar rust. Eigenlijk had ze het fijner gevonden moest ze nu in het lichaam van een volwassen paard zitten, ze dacht toch al grotendeels op een volwassen manier. En dan zouden er minder vooroordelen zijn, iets waar ze een hekel aan had.

-Alweer zo een flut van mij, sorryyyy-

Haha, dit onderkruipsel las haar gedachten. Blijkbaar wist ze toch waar ze mee bezig was, dat moest ze haar nageven. Maar zelfs al kreeg ze een Award voor haar speech, het veranderde niets aan het feit dat ze nog altijd een veulen was. Desalniettemin knikte ze begrijpelijk terwijl het veulen haar zegje deed, mompelde zelfs een aantal keren een vage 'uhu, uhu'. ‘Nu denk je vast, wat moet zo’n klein mormel in mijn kudde. Ik moet nog leren, dat weet ik zelf, ik zal in oorlogen de kudde nog niet kunnen beschermen...-’ Yup, dit beestje had helemaal gelijk. Ze zou slechts een irritatie vormen in de kudde. ‘Yápyap, inderd...-’ Het veulen ging verder, begon spontaan alle voordelen te noemen die ze te bieden had. Was ze werkelijk zo wanhopig of leek het maar zo? Als ze wist dat er misschien 3% kans zou zijn dat ze toegelaten werd in de kudde en anders simpelweg dood was, was haar leven dan werkelijk zo hopeloos? Was dit nou wat ze noemde een 'wanhoopsdaad'? Hmm... Fawn's zwarte kop trok ietwat schuin, bekeek het kleine mormel eens wat beter. Eigenlijk was ze best schattig... op de veulenmanier dan (wat voor manier dat ook mag zijn, Fawn probeert gewoon een excuus te verzinnen waarom ze haar schattig vind).
Een zware zucht ontsnapte uit haar mond en in haar ogen was niets anders dan irritatie af te lezen terwijl haar blik afdwaalde in de verte. ‘ARGH.’ Met een spontaan ontstane woede op haar gelaat schoot haar blik terug, de pisgele ogen in die van het veulen borend. Ineens kwam haar voorhand iets omhoog, duwde ze met haar rechterhoef het kleine fragiele wezentje naar beneden om het uiteindelijk tegen de koude grond te drukken. ‘Dus.’ Fawn's kop kwam opeens gevaarlijk dichtbij die van het veulen, haar hoef nog altijd het beest tegen de grond houdend. De sissende klanken over haar lippen spugend. ‘ Waar zijn die manieren van je gebleven? Nooit geleerd je eerst voor te stellen aan een hogere rang?! Dus jij denkt dat je met alleen maar scháttig en onnozel zijn de wéreld over kan nemen? Het zal je vies tegenvallen hoe hard deze wereld is! Kijk en leer hoe de meesteres dat doet, jij smerig onderkruipsel.’ Alsof haar irritatie ietwat gesust was, trok ze haar kop weeral terug. Na een laatste priemende blik in de donkere ogen van het veulen te hebben gedwongen, verwijderde ze ook haar hoef.
Met een geïrriteerde blik draaide ze haar lichaam om. Zonder nog een blik aan het beestje waardig te keuren liep ze weg. Moge Barl haar bij staan, wat had ze zichzelf nú weer op de hals gehaald.

Vanilla haar blik ´porde` als het ware in die van Fawn. Een enkele uhu en zo was te horen terwijl Vanilla haar zegje deed. En toen ze stil was, gebeurde er iets geheel onverwachts. Fawn kwam lichtjes naar boven met haar voorhand, en duwde Vanilla naar beneden. Ondanks dat het zo onverwachts was gebeurd bereikte de paniek Vanilla niet. Er kwam zelfs een klein grijnsje die haar lippen sierde. Terwijl ze luisterde naar de woorden die Fawn sprak. Nee, nee, en nog eens nee. Ze wachtte rustig af tot Fawn haar zou laten gaan en toen dat gebeurde stond ze weer makkelijk op. Vooroordelen vooroordelen toch. ´1: Hoe kan je een rang hoger staan tegenover mij, als ik nog niet eens deel van je kudde ben? 2: Dat heb ik nooit gezegd, of gedacht. En 3: Ik weet hoe hard de wereld kan zijn, zoveel kan het niet meer tegenvallen.` Sprak ze, uitermate kalm, en rustig, geen spoortje van onrust, woede, of schrik was in haar stem te bespeuren, simpelweg omdat het er niet was. Toen de merrie wegliep schudde ze lichtjes haar hoofd. ´Altijd die vooroordelen toch.` Zei ze en een klein grijnsje was te zien op haar gezicht. ´Ik kan geen wereld overnemen, maar wel een goede kudde voor me winnen. Zorgen dat ze me vertrouwen. Je zei het zelf, je vind me schattig, elk veulen op de wereld is schattig, goede paarden vallen voor die schattigheid en poef, je hebt al een oorlog makkelijker gewonnen.` Sprak ze. ´Maar je kunt het makkelijk redden zonder mij in die oorlog hoor.` Voegde ze eraan toe. Haar stem werd ietsje luider, zodat de merrie haar nog zou verstaan. ´We zijn allemaal veulens geweest, en kijk eens naar jezelf. Best succesvol vind je niet? Ik zeg het maar hoor, nu heb ik niet veel te bieden, maar later waarschijnlijk wel.` Nog steeds klonk haar stem rustig en kalm, alleen een beetje luider, anders was ze niet te horen. Waarschijnlijk waren deze argumenten lang niet goed genoeg, maar er was een kans, en daar waagde ze dan maar op. ´Het kan me ook niet schelen moest je me nu vermoorden, bang voor de dood ben ik niet, want anders zou ik nooit geprobeerd hebben om je te roepen, en te vragen of ik in je kudde mag.` Sprak ze nog, terwijl ze zich een ding herinnerde. ´Ik ben Vanilla, moest het je interesseren.` Zei ze toen nog, op haar eigen nonchalante manier, die zonder angst was, maar toch een beetje respectvol.

-Sorry als ze herhaalt, ze is iemand die haar zin kan doordrammen.-

Achter haar hoorde ze het beestje doorbrabbelen. Had ze het niet begrepen? Had het veulen, na alles wat Fawn gezegd had, niet door dat ze al tot de Valkyrie toegelaten was? En dat terwijl ze het zelf al had gezegd: "Hoe kan je een rang hoger staan tegenover mij, als ik nog niet eens deel van je kudde ben?" Een onhoorbare proest ontsnapte tussen haar tanden terwijl ze van het mormel weg stapte. ‘Heh-heh~’ Raar beest. Maar goed, ze kon er nog altijd met haar hoef niet bij hoe een veulen van -wist zij veel- 7 à 8 maanden al levensmoe kon zijn. Dat was werkelijk het toppunt van zelfmeelij. Achter haar hoorde ze hoe het merrieveulen haar stem verhief en haar de laatste zinnen toe schreeuwde. Ze rolde met haar ogen. Fawn's passen staakten en haar kop draaide ietwat opzij. ‘Oi, onderkruipsel.’ De geïrriteerde ondertoon in haar krachtige stem dwaalde tot ver over het donkere landschap. ‘Hoelang was je nog van plan om daar te blijven staan?’ Het hele zwarte lichaam van de alfa draaide zich nu om waardoor haar ogen die van het veulen opnieuw vonden. ‘Ik zei net al: Kijk en leer. Ik zie niet in hoe je van plan was dat vanaf dáár te doen.’ En toen gebeurde het: Ondanks dat de pisgele ogen nog altijd diep als een bodemloze put in hun kassen stonden, haar gescheurde oren zijwaarts hingen en de knoperige zwarte manen nog altijd als sliertjes langs haar hals hingen, kroop één mondhoek bescheiden op. Verwelkomde de merrie officieel in de Valkyrie, nodigde het palomino veulen uit haar te volgen.
Wederom kwamen haar passen weer in beweging, haar blik weer voor zich uit starend. Achter haar hoorde ze de al verwachtte, snelle hoefslagen van Vanilla. ‘Dus,’ begon ze, dit keer op haar normale, verraderlijk vriendelijke toon en ook de nonchalante uitdrukking weer als vanouds op haar gelaat rustend. ‘Laten we het eens hebben over je toekomstige plaats in de Valkyrie.’ Ze wierp een zijdelinkse blik op het kleine huppeldier. ‘Misschien denk je dat je nu direct officieel lid bent en meteen gevreesd door Jan en Alleman, maar zo zit het niet. Ten eerste zijn er régels - je weet wel die dingen die je moet opvolgen - en ten tweede ben je de laagste rang van de kudde. Een soort van manusje-van-alles. Je kunt niet mee op missies aangezien je niet tegen volwassen paarden opgewassen bent, geen gezeur hierover, oké? En oja, de volwassen paarden voor de voeten lopen is ook een no-no. Vooral Vennie kan volgens mij aardig geïrriteerd worden van oversized vliegen zoals jij…- Ik ook trouwens. Je mag dan een veulen zijn, maar verwacht niet dat wij daar rekening mee houden. Wij gaan ervan uit dat je grotendeels voor jezelf kunt zorgen.’ Ze had er over nagedacht en het was in ieder geval het proberen waard. Zolang de Valkyrie maar niet in een peuterspeelzaal veranderde, kon het geen kwaad.
‘Maar er is een proeftijd,’ vervolgde ze haar uitleg. ‘Dit keer, omdat je een véulen’ - het woord werd met lichte afkeur uitgesproken - ‘Bent, heb ik een speciale taak voor je. Iets wat ík niet zou kunnen, maar iets wat jíj wel kunt. Hiermee krijg jij dus de kans om te laten zien dat je inderdaad van enig nut bent. Als je niet productief genoeg bent word je alsnog vermoord. Het zit namelijk zó: We hebben een líchtjes depressieve hengst genaamd Twilight - misschien komt de naam je wel bekend voor - in de kudde en aangezien ik nogal op hem ben gesteld heb ik liever niet dat hij iets van zelfmoord pleegt. En nu je taak,... Aangezien jij een veulen bent, wil ik dat jij hem opvrolijkt, Vanille.’ Haar bloedserieuze blik dwaalde van de zwarte horizon af naar het hoofd van het veulen. ‘Dus kort gezegd: jij moet hem blij maken. Dat doen veulens toch?’ Of in ieder geval had ze altijd gehoord dat veulens 'hoop' gaven voor betere tijden. Ze had de laatste tijd nogal een vreemd gevoel bij Twilight, alsof hij nodig iets te doen moest hebben. In gedachten glimlachte ze. Of hij haar hiervoor zou bedanken of vervloeken moest ze nog zien. Ze stopte haar passen en keer om naar het veulen. ‘Sevvi? Zijn er nog vragen?’