Het Onderonsje. (Fawn&Lootah) af

Met haar wenkbrauwen in een rare bochel gevouwen liet ze haar lompe hoofd wat hangen, ontweek een stelletje laaghangende takken en betrad het moeras. De stank van de brei kwam haar haast meteen tegemoet, een geur die niet was te omschrijven; maar nog het meest leek op een combinatie tussen stront, rottende takken en natuurlijk de Dood. Want heel wat dieren waren gesneuveld in dit gebied, mede dankzij de zuigende drek en de verradelijke krokodillen die hier rondhingen. Smerige, donkergroene mormels met een stel tanden waar je u tegen zegt. Nauwelijks te zien, omdat het ongetrainde oog het beest voor een stuk drijfhout aan kon zien. Het was een tijdje geleden dat ze hier was geweest, en het duurde even voordat ze het moeras had gevonden tussen de donkere, dode bomen. Het was een wonder dat ze hier nog stonden. Nevaeh volgde nauwlettend het dunne, bijna droge paadje wat dwars door het gebied heen kronkelde. Het werd lang geleden gebruikt door bevers, die hier vroeger toen het gebied nog toegankelijker was, gedijden. Vroeger, toen er nog maar een paar kuddes bestonden in DH. Want sjeezes, er was flink wat veranderd qua kuddes. De enige die de dikke fries nog kende waren Horcrux onder leiding van de gouden merrie, en Quiet Sparkle.

Langzaam sjokte ze voort, de groene derrie hing als klonters aan haar smerige onderbenen. Goh, dacht ze, de indianenknol zou vast niet blij zijn met deze plek. Straks worden z'n hoefjes nog vies. Ze grinnikte in haar hersenpan, vanbuiten was niks te zien behalve een gerafelde streep, en een stel oren die door de dikke, geklitte manenbos staken. Mhh. Ze zouden zo wel komen, een duidelijke plek hadden ze niet afgesproken. Ze wist nu tot in de puntjes welke kuddes tot wie behoorden, waar ze gedijden en hoeveel leden ze hadden, nadat ze een onbekend groepje paarden, behorende tot een van de kuddes had afgeluisterd. Ook had ze wat gepraat met random paarden. Die alle informatie hadden die ze nodig had. Natuurlijk had ze haar klusje netjes afgemaakt, geen sporen achtergelaten en de rotzooi netjes opgeruimd. Stralen flets licht prikten door de dode bomen heen, en ze liet haar ogen over de kleine open plek glijden. Tegen de bomen aan stonden kleine bosjes onkruid. Mhh, die kon ze nog wel even veroberen totdat Fawn en Lootah arriveerden. Ze zwiepte haar klittende staart tegen haar macdonald's butt aan, terwijl ze haar vette nek boog en de plantjes uit de zompige grond trok.

FAWN&LOOTAH
Liefde:dummy: 

Mistflarden streken de grauwe aarde, draaiden zich om de kleurleuze basten van stammen. Hun wortelen spreidden zich langs het water wat hier en daar, schijnend in het vage licht, zichzelf toonden. Hier en daar popten er bubbeltjes omhoog en spatte uiteen zodra ze de waterspiegel hadden bereikt. Desondanks was het moeilijk te geloven dat er een organisme groter dan een teek überhaupt kon overleven in de modderpoel.
Fawn's gescheurde oren hingen slapjes aan beide kanten van haar kop, die op borsthoogte met haar passen mee bewoog. In haar ogen was geen sprankje leven te zien, lagen dood. Af en toe gleden ze van links naar rechts alsof ze, als dat niet gebeurde, ze vast zouden roesten in haar schedel van verveling. De bebloede lippen van de merrie lagen aan elkaar geplakt. Enkel haar kaak was overduidelijk druk met het verwerken van iets.
Plop... plop... plop...- SPLATSCH. Achter haar weerklonk het kenmerkende geluid van een wezen wat zich zonder enige aarzeling in de modder stortte. In de pisgele irissen van de merrie kronkelde een geïrriteerde fonkeling en wellicht draaide haar linkerwenkbrauw zich in een spastische slag. Toen het geluid haar gehoorsysteem had bereikt hadden haar modderige hoeven voor een moment halt gehouden. Alsof het die tijd nodig had om een bepaalde emotie te uiten die niet in het voordeel zou liggen van haar reisgenoot. Zonder een woord te zeggen of een draai met haar hoofd naar het spektakel te maken, hervatte ze haar passen.
Ze had amper een licht zuchtje opgeofferd toen er een donkere schim in haar blikveld oprees. Direct veranderde de emoties in haar blik: Haar ogen knepen zich samen en schitterde verwachtingsvol terwijl haar mondhoeken lichtjes opkrulden zoals ze zo vaak deed wanneer ze verwachtte dat iets interessant zou worden.
Ze hief haar kop, ondertussen sneller kauwend dan eerst. "Ááah, Nev.", begon ze met volle mond. "Schat!" Een brede, gesloten glimlach gleed rond haar neus terwijl de cynische klanken haar mond verlieten. "Ik zie het al, je spát bijna uit elkaar van verlangen om mij alle opwindende nieuwtjes te vertellen!", riep ze haar toe, haar passen ondertussen vergrotend alsof ze werkelijk waar niet kon wachten om ze te horen.
Ze had ongeveer een idee wat er in dit land afspeelde ondertussen, maar ze hoefde nog niet alle schijnwerpers op haarzelf gericht te hebben. Het nieuws van haar terugkomst moest bij de kuddes aankomen met een bang. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugde, dus had ze besloten eerst het rumoer als een briesje in de oren van de willende te laten waaien. Tot die tijd kon ze zich nog wel in stilte vermaken.
Ze knipperde liefjes in de groene ogen van de dikke merrie, haar wenkbrauwen nu opgetrokken, verwachtingsvol dat ze haar blik kon laten lijken. "Toch...?"


Nev, Fawn, Lootah als volgorde houden?