Water, water and water..

’’Dat is ook zo.’’ Zei Remember kalm. Hier had hij niks meer op aan te vullen. Inmiddels stond de zon alweer hoog aan de horizon. Laag beter gezegd. Maar voor de herfst aardig hoog. De échte zonnenstralen verwarmde het lichaam van Remember. En deed het water het licht weer kaatsen. Remember hoorde een zacht soort van geruis. Wist meteen dat er een vogel of zo iets was. Maar zag dat Magnifico er wel duidelijk om gespannen was. Remember schudde zijn hoofd en zuchtte. Hij zwiepte met zijn staart, en keek tevreden rond. Bracht zijn hoofd even naar het koele water, en dronk er wat van met grote tulgen.

Hij zei niks, en zelf wist ze ook niks te zeggen. Toen hoorde ze opeens in de waterval een luide 'plons.' Ze schrok en draaide zich vliegensvlug om om te kijken of ze iets zag. Haar spieren waren strak aangespannen en haar staart strak tegen zich aan gelegd. Haar ogen speuren het water af, om iets op te merken, maar ze zag niks. Haar oren stonden wantrouwend naar achter gericht en ze bibberde bijna van angst, maar ze hield het tegen, ze was nu al dom bezig voor Remember, maar ze wilde zich niet nóg zwakker tonen. Ze dacht na hoe onnozel ze er wel niet uit moest zien, maar ze durfde niet op of om te kijken. Alleen haar ogen bewogen heen en weer, en haar manen die af en toe door de wind in beweging werden gezet.

Remember schudde zijn hoofd. En hoorde opeens een luide 'plons'. Hij hief zijn hoofd even maar merkte al snel dat het een visje was. Magnifico was blijkbaar bang ervoor. Remember schudde zijn hoofd. Opeens zag hij een raar beestje, aan de rand van het water. Het probeerde op het land te klimmen, maar lukte het niet. Hij viel steeds weer in het water. Remember lachte even half binnensmonds. En plantte zijn lippen daarna weer op elkaar. Waarschijnlijk nu een uitbarsting krijgen van Magnifico. Remember zuchtte. Zwiepte met zijn staart en wachtte af.

[flut]

Ik hoorde hoe Remember zat te grijnzen, nu ze zo gespannen was was ze ook niet in een erg opperbest humeur. "Ben ik grappig." Siste ze en ze draaide zich weer snel om, haar spieren gespannen en met haar ogen rollend. "Jaja, tuurlijk ik snap het al." Ze kon tegen uitlachen gewoon niet. Ze keek de hengst doordringend aan. "Sorry Remember, maar tegen dat gedrag kan ik gewoon niet." Ze hief haar hoofd en spande haar spieren aan. "Ik dacht dat je een beetje aardig was, maar ja, iedereen wordt uiteindelijk zo." Snauwde ze.

-fluuuuut-

Remember schrok. Nee! Nee! Zo bedoelde hij het niet! ''Je bent inderdaad grappig. Maar niet op deze manier!'' Zei Remember. Hij schudde zijn hoofd en zei zacht: ''Magnifico ik het spijt me. Ik lachte om iets anders!'' Verontschuldigde Remember zich zelf. "Ik dacht dat je een beetje aardig was, maar ja, iedereen wordt uiteindelijk zo." Remember schudde zijn hoofd. Nee, nee, hij was ook aardig! ''Nee, nee! Ik ben ook aardig. Ik ben puur goed!'' Remember zette een pas naar voren en keek Magnifico aan. Zijn ogen spraken boekdelen over dat het hem speet. Enzovoort. ''En ik ben zeker niet wat jij denkt dat ik ben!'' Zei Remember zacht, maar toch steeds luider. Hij begon het langzamer hand ook zat te worden dat ze hem niet wou geloven. Remember zwiepte met zijn staart en wachtte schuldig af.

Even bracht Magnifico zich van zijn stuk dat hij het niet bedoelde, dat zag hij in zijn ogen, maar ze dacht dat hij loog, probeerde te liegen over wat hij zei. "Lieg niet." Sprak ze duidelijk uit. Haar ogen naar de hengst gericht. Kort had ze weer spijt van haar woorden, waarom zei ze dit, maar ze had zich snel weer hersteld. "Remember, ik vertrouwde je, maar nu je liegt zal het wel niet meer kunnen." Ze beoordeeld snel, weet ze zelf. Maar ze is chagrijnig, omdat ze was geschrokken, en angstvallig was. Ze schudde haar hoofd en keek weer de hengst aan. Waarom deed hij dit? Sprak hij wel de waarheid, of deed hij alsof. Ze wist het niet, maar ze koos voor de tweede optie. Ze wilde haar woede afreageren, maar was Remember daar wel het juiste slachtoffer voor? Daarom stampte ze maar hard op de grond en snoof. Ze wilde niet vechten, maar ze bedacht da ze met deze actie een gevecht alleen maar uitlokte. Maar ze wist dat Remember het gevecht niet aan zou gaan, tenminste, dat dacht ze. Maar misschien had hij haar bedrogen, en maar alsof gedaan dat hij zo warm, zacht en lief was, alleen om mij in de val te lokken. Nee, dat kon toch niet. Ze was in de war geraakt, om iets kleins. Om een kleine lachje.

''Ik lieg toch niet! Jij kan dat toch niet weten?!'' Zei Remember nu wel boos, en zeker hard. Hij schudde zijn hoofd en zuchtte. Nu begon hij het zat te worden. ''Maar je kan me wel vertrouwen begrijp het nou!'' Riep Remember. Hij zette een paar passen naar achter. Toen Magnifico woest snoof en op de grond stampte ontblootte Remember zijn tanden. Hij snoof terug, en stampte ook op de grond. Ze daagde hem uit dus. Remember ging het gevecht niet verder aan. Hij zuchtte. En had zijn oren naar achter gelegd. Hij snoof, keek Magnifico boos aan en snauwde: ''Weet je wat. Ga je gang maar. Val me aan, doe wat je niet laten kan.'' Hij wachtte even en vervolgde: ''Ik weet toch dat ik niet loog. En that's it.'' Zei Remember boos. Hij wachtte ongeduldig af.

"Ik lieg toch niet! Jij kan dat toch niet weten?!" Zei Remember boos. Toen hij die woorden zei wist hij dat hij gelijk had, maar toch wilde ze haarzelf beschermen. Toen hij vertelde dat ze hem zou kunnen vertrouwen schudde ze lachend haar hoofd. "Ik geloof je niet meer Remember." Sprak ze uit. Toen hij mij imiteerde, dus ook uitdaagde zette ze een paar passen naar achter. Ze wilde totaal niet vechten, ze was dan wel sterk, maar Remember was zo ie zo intelligenter, dus kon hij haar makkelijk verslaan, wat ze niet wilde. Ze had nooit eerder gevecht, alleen een paar aangezien waar ze niks van durfde te zeggen. Woest schudde ze met haar hoofd, waarom overkomt mijn deze shit ook altijd. Waarom veroorzaak ik het en breidt het alleen maar uit door stomme keuzes. Maar ze hield voet bij stuk, ze wilde niet zwak zijn, vooral niet tegen deze hengst. Toen zei hij dat ik mijn gang moest gaan een hem aanvallen. Dat ging ik mooi niet doen, maar vluchten deed ik ook niet. Hij zei dat hij wist dat hij niet loos, stiekem wist ze het zelf ook wel. Ze wist niks terug te zeggen, maar haar spieren waren aangespannen en haar lichaamstaal agressief. Ze keek de hengst aan, spierwit, glanzend in de zon. "Remember." Piepte ze, zo zacht, dat hij het ook niet kon horen, ze wilde wegrennen, maar bleef stokstijf staan.

Remember schudde zijn hoofd maakte zijn ogen tot spleetjes en snoof hard. Hij zwiepte met zijn staart en zuchtte. Remember wou dit niet, hij vond Magnifico harstikke aardig, waarom moest hij altijd weer ruzie hebben met de aardige? Remember zwiepte een paar keer met zijn staart tegen zijn flanken. Hij snoof en keek naar het litteken op zijn been. Sinds dien vocht hij nooit meer. Zou dat nu veranderen? Remember schudde verwoed zijn hoofd bij die gedachte. Natuurlijk niet! Remember zijn spieren waren nog steeds aangespannen. EN zijn oren bevonden zich nu in zijn manenbos. Hij snoof nuchter en zei boos en vals: ''Bekijk het maar.'' Daarna draaide hij zich om. En draafde krachtig weg. Ze kon het bekijken.

[topic - uit. We kunnen beter even wachten met nieuw topic .]