The winter come's.

Een fel zonlicht vulde de vallei op, Het licht werd meegevoerd in de wind. En verspreidde overal hier in de vallei licht. De zachte hitte die er van af kwam werd ook meegevoerd in de wind. Maar dat zou niet lang meer duren. De winter kwam eraan. Het zou koud worden er zou sneeuw vallen. Het zou een zware winter worden. Het eten bepakt in sneeuw, of overlaad met bevroren bladeren die in de herfst zijn gevallen. En bevroren gras sprietjes in de kou. Met een gure wind die ze heen en weer blaast. Paarden die honger zullen lijden. Of misschien wel doodgaan eraan. Er zou een honger nood lijden. Maar misschien is alles wel een leugen gaat het een prachtige winter worden met spierwit sneeuw. En mooie ingepakte bomen. Maar toch ook is het eten nou ja, het meeste eten ongedeerd misschien word het zo'n winter maar misschien ook niet. Misschien wordt het de beste winter ooit! Maar misschien wel de slechtste winter ooit. Die vraag kwam ieder jaar opnieuw. En ieder jaar moest iedereen opnieuw eten zoeken. Maar de spierwitte hengst kwam voor iets anders. Zijn manen wapperden mee en danste op het ritme van de zachte warme wind. Hij schudde zijn hoofd. Zuchtte, en nam een hap adem. Vervolgens brieste hij hard. Hij greens van hier tot Tokio. Het boeide hem niet als het winter zou worden. Al 6 jaar overleefde hij de winter. Waarom dit jaar dan niet hé? In de winter voelde Remember zich ook thuis met zijn witte kleurtjes. Maar toch merkte je in de winter dat Remember toch wel een beetje geel wittig is. Remember greens, er waren paarden die echt wit waren. Zoals Plata. Remember was bijna tegen hem opgelopen in de sneeuwvlakte, dat was een leuke ontmoeting.

[open - flutje]

Jij ben toch die ene van Velvet ofniet?

Nog steeds dromend over de ontmoeting met Plata, hoorde hij opeens een stem. Het was zo te horen een merrie. Een voorzichtige maar zelfverzekerde stem had ze. ''Hallo Vagrusa, ik ben Remember. En wat brengt jou hier op deze plek?'' Vroeg hij vriendelijk en beleefd, als wat hij had geleerd van zijn ouders. Remember pijnsde even. Zijn moeder, wat was er aan de hand. Opeens deed ze zo raar, omdat Remember was weg gegaan. Maar goed, en waarom had zijn vader niks gedaan. Een traan liep over Remember zijn wang heen. nel was die weg, dus keek hij weer naar Vagrusa. Hij voelde zich zo in de steek gelaten, alsof hij niemand meer kon vertrouwen...


[ga eten, dus flutje.]

Remember knikte alleen maar, hij wist even niks te zeggen op haar woorden. ''Is er misschien iets, je lijkt een beetje van streek.'' Remember keek haar aan. Eigenlijk wou hij zeggen 'waar bemoei je je mee?!' Maar dat leek hem niet gepast. Zo was Remember niet. ''Nee hoor er is niks. Alleen maar iets dat in mijn oog zat. Maar het is er al weer uit.'' Loog hij uiteindelijk maar. Hij keek een beetje rond. Dit was zijn gebied, hij zou de merrie kunnen verzoeken om hier weg te gaan. Maar dat was nergens voor nodig. Zelfs als dit paard neutraal zou zijn deed ze niets verkeerd. En Remember stuurde alleen de slechte paarden weg. Maar dit paard was echt niet slecht. Rustig dronk Remember wat van het stroompje dat naast hem liep. Hij bekeek Vagrusa eens. En zuchtte om niets eigenlijk. Het was lekker herfst weer. Zo'n 13 graden met een lekker windje. Wat wel fijn was, aangezien Remember zijn wintervacht begon te krijgen. En in de winter, zou hij helemaal klaar zijn voor de kou. Zou hij weer jong worden en in de sneeuw razen. Dan zou de vallei mooier dan ooit zijn! ''Ben je hier al lang?'' Vroeg hij toen maar. Om de stilte te verbreken.

[Kan je proberen iets langer te posten?]