Winter~Open

All the white horses are still in bed
I tell you that I'll always want you near
You say that things change my dear

Twee roze kijkers speurden rond het gebied, een kille wind sloeg rond haar hals en rukte aan haar lange haren. De maneschijn flikkerde op haar zilveren vlekken en weerkaatste in haar oogwit en pupil.
Haar blik was gericht op de maan, hoog aan de hemel en ze knipperde enkele keren, turend in de verte, zich verwonderen over de schoonheid van moeder Aarde.
Ze miste het, alles, haar zoon, haar partner, haar vader en moeder, haar zuster en broers, hoe dichtbij of ver weg dan ook, ze miste ze.
En hoeveel mensen haar dan ook zouden vertellen dat ze eens vrolijk moest zijn, ze kon niet anders dan verdrietig zijn, ze had momenteel geen reden om vrolijk te zijn, om te genieten van het leven. Alles wat er toe deed voor haar was haar afgenomen.
De warmte werd haar afgenomen, langzaam voelde ze zich stijf, alsof ze plots geen ledematen meer had, alleen haar romp die haar sierlijke hals ondersteunde, die weer haar hoofd ondersteunde, een omhulsel van haar hersenen; de god van haar lichaam.
Als de merrie huilen kon, had ze dat gedaan, tranen met tuiten, dan had ze gejankt als 4- jarig kind dat niet naar haar eerste dag van school wilde gaan.
Azalea had gekrijst en geschreeuwd, schreeuwen van pijn zouden het zijn, pijnscheuten in haar borst, afkomstig van haar rusteloze hersenen en gedachtes.
‘Elan’ fluisterde ze zachtjes, Elan, haar zoontje, haar veulentje van haar afgenomen.

[i]I tell you that I'll always want you near
You say that things change
My dear


Tori Amos- Winter

Hij liet een zucht, een wolkje lucht, dat misschien wel over de hele aarde heen gaat. Voor andere mensen misschien een 'gewoon' wolkje lucht, maar voor Black Night een wolkje lucht met emoties erin. Hij hield duidelijk van de nacht. Het is zo lekker rustig, iedereen slaapt. De sterren, en de maan, die zo mooi schijnen. Die hadden geen zorgen, ze konden elkaar niet verliezen. In tegenstelling tot Black Night. Hij had iedereen verloren, zijn broers, zijn zussen en zelfs zijn ouders op een gruwelijke manier, die hij nog nooit aan iemand heeft verteld. En dat zal hij ook nooit doen. Hij stond op, en schudde zijn manen uit. Het mooie licht van de heldere maan streek zijn zwarte vacht. Hij keek omhoog, en zag een vallende ster uit de lucht komen. Hij had geen gelijk, zelfs sterren konden elkaar verliezen. Hij zuchtte, en liet zijn hoofd hangen. 'Elan' hoorde hij een mooie, zachte merriestem fluisteren. Hij keek om zich heen, niks. Hij zuchtte, het zal wel weer verbeelding zijn. Zijn broertje was overleden, hij is er niet meer (Vind jij het goed dat ik jou veulen was maar we dachten allebei van elkaar dat we dood waren (alleen in dit spel dan)?) .