Back. Again

Een witte merrie liep in de schaduwen van het bos de takken, die iets wat er voor haar niet was leken te willen grijpen, brachten donkere vlekken van schaduwen op haar lichaam. Haar manen zaten in de war en hingen redelijk dood langs haar nek, net als haar staart, die tot de grond reikte waar hij de bladeren op de grond weg veegde. Het voelde goed om terug te zijn, de bekende geuren drongen weer tot haar door, het bekende uitzicht was er weer. De wind die een vogel veroorzaakte door het klappen van zijn vleugels deed haar manen eventjes naar voren vliegen. Uiteindelijk stond ze stil, nog net verscholen in de schaduwen van de bomen, alsof ze bang was zich aan de wereld buiten de donkere schaduwen te tonen. De afgelopen weken had ze zo geleefd, in het bos had ze zich van schaduw naar schaduw bewogen, soms had ze zich in het felle licht van de winterse zon getoond om vluchtig weer tussen de bomen te verdwijnen. Daarom voelde het nu ook alsof ze terug was, ze was er wel bij geweest met haar hoofd, maar ook weer niet. Nu was het weer lente en was het tijd om zich weer te tonen, daarbij was het ook tijd om zich weer te tonen aan de kudde. Niet dat het uiteindelijk een heel verstandige keuze was om de kudde af te staan, tenminste tot nu toe niet. Hij was niet heel veel actiever dan bij haar. Het was precies gegaan zoals ze voorspeld had, de cyclus had zich weer eens voortgezet. Heel eventjes leek de kudde weer actief, leek, dit was zelfs een nog zwakkere versie van het normale spel, en toen zakte hij bijna na een week alweer in. Het was zoals het altijd ging, hoewel dit wel echt een iet wat extreme versie was. Ach, ze was hier niet om negatief te gaan doen. Voor ze er echt over nadacht zette ze een paar passen naar voren. Het felle licht van de nieuwe lente zon prikte in haar ogen en ze moest een paar keer knipperen voor ze haar zicht goed kon stellen. Toen draaide ze zich om en draafde ze in een slome pas richting de Utopia gebieden, het was tijd om zich weer te laten zien.