My come back

Kharrea's ogen stonden rusteloos, zoekend. Naar wat wist ze niet. Ze had immers al jaren als een half dode geleefd. Hoe ze terug hier terecht was gekomen wist ze nog steeds niet. Het was zelfs een wonder dat ze nog leefde. Haar bekken hadden het begeven tijdens de geboorte van Panarea. Maanden had ze in het donker geleefd. Niet wetende of ze nog leefde. Gewoon een zwart gat tot alles wazig werd rondom haar. Iets  wat een op een nachtmerrie eindigde voor elk wild paard. Ze was bij de mensen. Waarschijnlijk hadden ze haar onder narcose gehouden zodat haar heupen hadden kunnen rusten en herstellen, wat erg pijnlijk was de eerste dagen dat ze wakker was. Op dat gebied was ze misschien nog wel dankbaar geweest. Ze had in ieder geval nog een leven. Ze had amper op haar achterbenen kunnen staan van de pijn maar ze gaven haar een raar soort voedsel wat vreemd genoeg de pijn verzachtte. Waardoor ze nog recht kon staan. Ze verstreek de tijd tot ze sterk genoeg was en ze terug haar weg naar de vrijheid bevocht. Ze trok het touw los en rende richting haar geliefde thuis. Het halster was niet moeilijk geweest om uit te krijgen, heel makkelijk zelf. Gewoon op de koort gaan staan en hard genoeg trekken dat het over je oren heen vloog.
En nu was ze terug hier. Met haar onregelmatige achterhand die ze met moeite nog mee kreeg. Ze wist niet of ze ooit nog een gevecht aan zou kunnen. Laat staan steigeren. Kha wist niet of haar achterbenen ooit haar gewicht weer zouden kunnen dragen, iets wat vreselijk was. In het onzekere leven was niet makkelijk voor een merrie die ooit mee aan de top had gedraaid. Ze was als een jong brutaal ding de kudde van Cobra binnen geraakt en had zich snel opgewerkt tot spion van de kudde. Ze had een soort vriendschap opgebouwd met de grote friese hengst, of wat je vriendschap kon noemen. Toen Sythka leidster werd, werd zij beta, weer een promotie dus. En haar grootste hoogtepunt was wel dat ze tijdelijk leidster was van de, toen, grootste slechte kudde van DH. En ook de meest machtige van in de geschiedenis verhalen. Cobrazarao was en is een legende. Een paard waarvan Kharrea zich afvroeg of hij nog wel leefde. Hij leek immers van de aardbol verdwenen.
Misschien was dat wel hetgeen wat Kharrea nodig had op dit moment. Een kudde waar ze volledig op kracht kon komen waardoor ze weer van waarde zou worden in DH. Ze was niet zomaar de eerste de beste merrie en dat zou die leider of leidster ook door mogen hebben. Anders was ze mooi op haar hoedjes getrapt die niet al te groot waren. Niet echt moeilijk als je een best slank gebouwd paard was met het typische arabische hoofd en de herijken droge benen van een engelse volbloed maar de bespiering van een mustang. Ook haar kleur zag je niet alle dagen, leverbruin. Oké genoeg gekletst. Een donkere hinnik verliet haar keel naar diegene die een slechte kudde leidde. Dit paard zou wel weten dat het voor hem of haar was en die zou wel komen. Ze hoopte maar dat ze niet te lang moest wachten want daar had ze ondanks haar leeftijd nog teveel temperament voor. Dat was iets wat Cobra altijd geweten had. Hij had haar dan ook nooit laten wachten als ze hem riep.

-en aal-

Spieren rolden zachtjes, met genoegen onder haar gouden vachtje. Ze was fit, tevreden. Een kleine grijns rolde over haar smalle gezichtje.
Het was nu al een tijdje geleden dat ze de kleine merrie had uitgedaagd en had laten geloven dat er een oorlog was, dat Aaliyah haar leden zou gaan vermoorden, en dat de kleine bonte merrie er niets tegen zou kunnen doen. Geruchten van angst, woede en ongeloof waren door dreamhorses gegaan, naarmate de tijd was verstreken was de schok verdwenen, de paarden hadden doorgehad dat de angst voor niets was, dat het enkel een sluwe list was, zodat de goede paarden, rillend van angst, zich zouden proberen te verweren. Volgens bronnen waren ze als een speer gaan trainen, waren ze bijeen gekomen om tactieken te bespreken. De merrie was naïef geweest, Aaliyah’s test om de merrie te peilen was geslaagd. De gouden merrie was met succes onder de zompige randen van Sunset’s hoeven gekropen, infecteerde haar van binnenuit terwijl Sunset er niets aan kon doen. Blikken van angst die naar haar werden geworpen waren niets meer dan lachwekkend geweest. Haast zielig.
Met een scheve grimas dacht ze na over haar kudde. Haar zielige, kleine, nietsnutteloze kudde. Al een tijdje waren er geen hinniken meer geweest, Aaliyah had ze niet meer bijeen geroepen voor een tijdje. Voor zover ze wist had niemand actie ondernomen, niemand had geluisterd naar haar, Aaliyah besloot het heft in eigen handen te nemen, en later op de dag iets te gaan doen voor de kudde, ze haatte het gevoel dat ze niets deed, niets te doen had.
Met een schaapachtige blik in haar ogen had ze de laatste tijd onmerkelijke activiteit onderschept. Er waren meer nieuwe paarden bijgekomen, maar ook oude paarden kwamen plotseling terug. Dit was precies de aanmoediging die ze nodig hadden, dit was de tijd.
Dreamhorses had al iets te proeven gehad van listen en actie in de Horcrux, het waren korte sprinten, nog even en ze zouden een lange afstands-run kunnen houden.
Een scherpe hinnik bereikte haar gouden oortjes, een roep voor de Horcrux, het was onmisbaar te horen. Fier werden haar naar achter hangende oortjes dieper in haar nek gedrukt, haar staart was trots geheven. Een arrogante grijns brak door op haar mond, maar het bereikte niet haar ogen, die straalden zakelijkheid uit, waren ietwat koud.
De jonge merrie zwiepte met haar staart terwijl ze zichzelf in beweging bracht. Het warme zand onder haar hoeven zakte weg onder het gewicht, de zee maakte rustige geluidjes.
In de verte was er een bruine gedaante te zien. Het was enkel momenten geleden dat de hinnik had gegalmd in de warme lucht, en Aaliyah was tevreden dat ze er binnen minuten kon zijn.
Eenmaal binnen praatbereik van het paard, kantelde ze haar hoofd, overbrugde de laatste meters, en stond ze vervolgens stil voor het bruine paard. De merrie oogde ietwat oud, maar niet te oud, haar ogen straalden temperament uit. Aaliyah snoof zachtjes, hief haar hoofd een stukje.
‘Mmm-môgge,’ sprak ze rustig, koud, de ‘m’ een stukje verlengend. ‘‘k benAaliyah, hoofd van de Horcrux.’ Ze probeerde de merrie te peilen, keek naar het gezicht van het paard.
‘Jij bent?’ Alweer kantelde ze haar hoofd, onthulde ze niets van haar emoties, een donker masker over haar gezicht. Alweer rolde ze met haar spieren onder haar huid, hief haar staart nog wat.


Flutje

Kharrea gooide nijdig haar kop richting haar flank. Haar staart had nog niet de kracht om de vliegen van haar flank weg te jagen. Nou dan deed ze het tijdelijk nog maar zo. Ook haar achterhand leek nog wat ingevallen te zijn. Maar dat kwam allemaal nog wel terug als het aan Kharrea lag. Als ze in een kudde zou zitten dan zou ze veiliger kunnen werken aan haar conditie en bespiering. Nu waren haar voorbenen te gespierd tegenover de rest van haar lichaam. Ze sleepten dan ook als het ware haar hele lichaam voort. Inplaats van te dansen waren zij nu de motor. Voor Pan was het altijd anders geweest. Ze was een prachtig dier geweest met een staart dat achter haar wapperde als een vlag, een prachtige lange vlag. Iets wat nu maar iets relatief kort en futloos was. Ze was haar staart zo goed als volledig kwijt geweest na haar gebroken heupen. Nu was er al terug een mooie pluk staart bijgegroeid. Iets wat ook hoog nodig was geweest.
Een goudkleurige jonge merrie kwam op haar af. Haar herkende ze wel. Dochter van Azacar, een friese hengst. Nou leuk dat zij nu een kudde had. Haar bloed kon in ieder geval al niet goed zijn. Ze zou misschien wel de capaciteit hebben om een kudde te leiden. Als ze het niet had, zou Kha zich wel opwerken wanneer haar krachten terug waren en dan stootte ze dat opdondertje wel van der troon. Ach het zou wel afwachten zijn. Ze stelde zich voor. Oh zo heette ze dus ookal weer. Kharrea keek het ding aan alsof ze van een andere wereld kwam. Ze kende haar niet. Kha snoof vanuit de hoogte.
“Voor een dochter van Azacar ben je niet erg snugger.” Antwoorde ze droogjes. Kha duwde met haar voorbenen haar gewicht naar voren. Haar achterbenen kwamen redelijk moeizaam in beweging. Het vertrekken was altijd een last voor haar. Rustig wandelde ze eens een rondje rond de merrie heen. Dat had ze zelfs bij Cobra gedaan. Ze had ervoor misschien wat klappen gekregen maar ze had er zeker terug gegeven. Ze was een jonge opdonder geweest die geen angst kende. Haar verstand was pas met de jaren gekomen en hoe meer respect ze toonde voor cobra, hoe een betere band ze kregen met elkaar. Misschien dat ze op het einde wel een vriendschap hadden opgebouwd.
“Maakt het meer uit wie er voor je staat inplaats van wat?” Vroeg ze daarna aan het dier. Misschien was deze vraag wel te ingewikkeld voor haar. Ze zou het wel snappen hoopte Kharrea. Wat was meer het karakter en het kunnen van het paard. Wie was gewoon het uiterlijk met een naam.