Nothing in life is to be feared. It is only to be understood. ~

De korte, slanke benen van de jonge hengst bewogen in hoge snelheid heen en weer. Passen, zo groot mogelijk maakte hij ze. Zo, in een snelle galop racete hij over de kale vlakte. Zijn oren waren naar achter gericht. Zijn ogen waren gericht op de grote vulkaan voor hem. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij wilde bovenop die berg komen. In de krater kijken, en lava zien bubbelen. Al dacht hij dat de vulkaan waarschijnlijk dood was, en als enige een kaal gat in een berg zou zien. Maar ach, het leek hem zo spannend om de hitte ervan te voelen. Enkele tientallen meters was hij van de vulkaan verwijdert. Hij bracht zijn neus naar zijn borstkas en versnelde zijn passen nog meer. Harder, harder en nóg harder ging hij. Een enorme snelheid. Hij hoorde de wind suizen in zijn oren. Hij ging hard, echt heel hard. Nog nooit had hij zo hard gesprint. Toen hij bij de voet van de vulkaan was kwam hij tot stilstand. Hij keek omhoog naar de punt van de vulkaan. Het was een erg steile helling. Misschien te steil om op te klimmen. Maar hij zou het gaan proberen. Hij sprong weer in galop aan en steeds werd het zwaarden om te galopperen. Totdat de wand opeens bijna rechtop stond. Hij stond stil en zette een van zijn voorbenen tegen de wand aan. Het was onmogelijk om erop te klimmen. Hij begon zijwaarts langs de kant te lopen, zoekend naar een plek om op te klimmen. Maar zo kon hij niks zien. Argh, had hij dát weer. De jonge hengst bleef op de zijkant staan. Hij keek zijn oren naar voren en keek uit over de kale vlakte. Hij zag niks, behalve een paar miezerige boompjes. Het was een vlakte van níks. Helemaal niks. Hij galoppeerde weer de vulkaan af, wat dit keer veel makkelijker ging dan erop te klimmen. Hij schudde zijn nog rechtopstaande manen. Hij krulde zijn hals opnieuw en gooide toen zijn gewicht naar achteren en kwam met zijn voorhand omhoog. Hij hinnikte eens hard. En toen hij met een plof weer neerkwam, waardoor wat as en zand omhoog kwam hoorde hij de echo van zijn eigen hinnik. Hij zuchtte. Jakkes wat een stilte.

~ fluttt, had geen inspi.
[Alleen Deina]

Het was al een tijd geleden dat ze hier nog was geweest. Ze kwam hier vroeger elke dag om de kuddegebieden te bewaken tegen goedzakken en indringers. Hier had ze vele paarden laten sterven vol pijn en angst. De karkassen waren allang weg en opgepeuzeld door andere dieren. De merrie snoof eens luid en bekeek de as vallei nog eens goed. Er was echt niets veranderd op deze plek. Ze zette haar gespierde lichaam in beweging en liep een stuk door. Haar buik was nu minder gespierd en iets dikker dan normaal. Inderdaad. De merrie droeg een geheim met zich mee. Het was een groot geheim. Deina grijnsde breed en liep verder. Ze sloeg met haar lange staart heen en weer en drukte haar oren in haar nek. Ze staarde voor haar uit en hoorde verderop een luide hinnik. Ze stopte en keek voor haar uit. Ze draaide om en zag aan de vulkaan een bont paard lopen. Deina grijnsde en was nieuwsgierig wat voor paard er rondliep hier. Ze hinnikte koud terug en sprong in galop. Stevige passen kwamen op de grond en zorgde voor afdrukken. Ze zag het stof achter haar wegvliegen en ze grijnsde. Haar spieren spanden zich op terwijl ze een snellere pas aannam. Ze maakte dichterbij de bonte hengst een sliding stop en gooide haar voorhand de lucht in. Ze keek nijdig naar het jonge veulen en stopte vlak voor hem. "Wat moet je hier?" Haar stem was koud en haar donkere ogen stonden emotieloos op de bonte hengst gericht.

De hengst maakte opnieuw van zijn ogen spleetjes. Hij zag in de verte een gedaante aankomen. Hij strekte zijn hals wat meer en toen hij zag dat er een naderend paard aankwam gooide hij dominant zijn hoofdje op. Hij schraapte met zijn hoef door de as en wachtte af wat voor paard eraan kwam lopen. Toen kwam een witte gedaante in beeld. Op een hoge snelheid kwam deze dichterbij, en toen stopte het voor zijn neus, waardoor as omhoog spatte. Hij kneep zijn ogen dicht om het niet in zijn ogen te krijgen. Toen hij zijn ogen weer opende zag hij een witte merrie. Een opvallend teken was het litteken dat over haar oog was getekend. Zo te zien dus een slecht paard. Het witte paard had nog wel meer littekens, en haar manen waren dof grijns gekleurd. Hij keek haar toen hooghartig aan, en zij keek wat nijdig. Waarom was dat beest nou weer boos. Zijn oren waren al in zijn nek gedraaid. De merrie was dan wel veel groter dan hem, en ook al zou hij groot worden, dat beest zou altijd groter blijven. Waarom was hij dan ook zo'n fucking miezerig Welsh pony'tje. Stomme ouders, konnen ze geen enorme stoere friezen zijn of zo. Getver, die stomme ouders van hem hadden groot in deels zijn leven al verpest door Welsh pony's te zijn. De merrie zou koud wat hij hier deed. Pfft. Wat dacht ze wel niet. Dat ze beter was dan hij? Whaha, echt niet. Uitdagend keek hij haar aan. Uitdagend vals. 'Kan ik net zo goed aan jou vragen,' snauwde hij naar de witte merrie.

~ moet je zien hoe flut! ;a

"Haha. Typisch een veulen dat niets kent. Alleen zonder zijn miezerige ouders. Denkend dat hij sterk en stoer is." Een brede grijns sierde haar lippen terwijl ze rond het hengstenveulen begon te cirkelen. Haar donkere ogen gleden over hem heen. Het was een fijne hengst zonder spieren. Hij stond uitdagend, net als zijn blik. Dat haatte ze aan die idiote veulens. Vaak stoer, maar als je één aanval gaf dan waren ze bang. Of gaven ze zich over. Ze kende elk veulen. Ookal was hij slecht. Ze moesten leren respect te tonen voor élk slecht paard. Niet voor wannabe's en goedzakken natuurlijk. Deina snoof en stopte voor zijn neus. Ze hief haar voorbeen omhoog en sloeg eens hard op de grond zodat er nog wat as naar het veulen ging. Ze vond een veulen niets. Als je ze vanaf hun geboorte opvoedde, dan wel. Maar deze was duidelijk alleen gelaten of weggelopen met een idiote reden. Het was een kleine Welsh en die zouden enorm hard moeten trainen als ze slecht wouden zijn. Want die hadden weinig kracht en zouden dan snel opgeven in een gevecht. Het veulen kon nog veel leren, maar dat kwam alleen als hij respect toonde. "Ik ben Deina. Dochter van een grote leider hier. Die ken je vast niet. Je bent een verdwaald veulen." Ze bekeek hem nogmaals, maar haar blik gleed weer naar hem. Wachtend op enige reactie.

De woorden die de merrie uitsprak deerde hem niet veel, maar het was niet waar. Het was simpelweg gewoon niet waar. 'Blijkbaar ken jij allemaal paarden nog niet. Want ik heb geen ouders meer. Het waren stomme goedzakkerige ouders, en ik ben uit hun stomme goedzakkerige kudde verbannen omdat ik mijn moeder begon te verbouwen. En ook de andere veulens,' snauwde hij naar de merrie toe. Hij was trots dat hij op die manier was verbannen. Hij mishandelde zijn moeder, en zijn goedzakkerige vader schreeuwde alleen dat hij het niet mocht doen. Die goedzakkerige paarden wilden hun kleine zoontje geen pijn doen, terwijl hij hun pijn deed. Het was mooi te zien man. De merrie begon om hem heen te cirkelen. Hij bleef stevig staan, de merrie volgend met zijn donkerbruine ogen. Toen ze weer voor hem stond, stampte ze. Hij draaide zijn hoofd dit keer niet weg, en sloot zijn ogen ook niet. Hij hief alleen zijn hoofd wat hoger in de lucht om de as te vermijden. Hij snoof eens en keek de merrie hoofdschuddend aan. 'Waar was dát nou weer voor nodig,' hij rolde met zijn ogen. 'Denkt je dat dat me afschrikt. Lekker puf, dat was niet zo,' zei hij droog tegen de merrie. Het was een raar wezen. Wat moest dat beest nou weer van hem. Ze stelde zich voor als Deina, en zei wat van dochter van een groot leider blabla, verdwaald veulen blablabla. Hij schudde opnieuw zijn hoofd, waar zijn rechtopstaande manen in mee bewogen. 'Nee goh, i ben hier net een week ofzo. Weet ik veel. Én ik ben níét verdwaald. Ik ben op mezelf. Ik leef op mezelf. En dat red mezelf prima.'

De witte merrie luisterde ongeïnteresseerd naar het veulen. Ze grijnsde vals toen ze de woorden 'goedzakkige ouders' hoorde vallen. Dit kon nog leuk gaan worden. Ze had een plan. Deina snoof zacht en luisterde verder naar zijn woorden. Ze negeerde een groot deel en bekeek de omgeving rustig. Ze had niet veel te doen, maar echt luisteren zou ze ook niet doen naar hem. Ze hoorde eindelijk geen veulenstem meer en strak keek ze in de ogen van de hengst. "Goed. Dan ben je wel verdwaald. Want je bent een goedzak, net als je ouders. Als je een goedzak als ouder hebt, ben je dat zelf ook. En je bent verdwaald omdat je dit gebied niet kent en goedzakken horen hier niet thuis." Haar stem was iets uitdagend, maar verder was er geen emotie te horen. Ze grijnsde breed en keek naar beneden naar het hengstenveulen. Ze was nieuwsgierig hoe hij zou reageren. Als hij kwaad zou worden en zou uitvliegen omdat ze hem goedzak noemde, dan zou hij een kans bij haar krijgen. Ze kende alles van veulens. Ze had er nu al vier. Deina schudde haar vacht uit en sloeg met haar staart tegen haar flanken aan. Ze drukte haar oren plat tegen haar schedel en keek weer strak naar het veulen. Afwachtend op de reactie, al had ze al een idee hoe hij zou reageren.

Argh, wat ergerde hij zich aan het dier die voor zijn neus stond. Dat beest luisterde niet eens. Domme merrie, als zij zo nodig dom ongeïnteresseerd moest gaan lopen rondkijken, dan moest ze dat maar doen. Dom dier, echt wat een lelijk dom beest. Léééelíííjjkkk. Echt wel. Ze had wel op de lelijkste plek ever een litteken. Hij wou later een hele grote mooie op zijn schoft, die over zijn ruggengraat kronkelde. Dat had hij ooit eerder bij een andere gezien. En die was echt super cool. En eentje op zijn achterbeen. Dan leek hij super stoer. Maar dat was hij al, dus ach. De littekens zouden alleen wat mooie toevoegingen zijn. Toen de lelijke witte merrie weer begon te praten, met haar lelijke grijze manen en alle lelijkheid in de hele wereld kon er wel bijna stoom uit zijn oren komen. 'WAT ZEG IK NOU!!' schreeuwde hij boos naar de witte merrie. 'IK LEEF OP MEZELF.' schreeuwde hij er woedend achterna. 'Ik ben geen stomme goedzak. Ik was mijn lelijke goedzakkerige moeder aan het verbouwen. En jij bent net zo lelijk. Lelijke goedzak. Je lijkt precies op mijn lelijke goedzakkerige moeder. Én vader!' snauwde hij er achterna. De laatste twee zinnen waren dan niet helemaal waar. Maar ach, ze moest het zelf weten. Dom wezen. Hij kon zich heus wel zelf redden. Ze was dom naar hem aan het kijken. Hij keek omlaag naar haar. Lelijk wezen.'Je bent lelijk lelijke witte. En later als ik groot ben zal jij op mij neerkijken lelijkerd. Ik word de allergrootste,' hij spuwde de laatste woorden uit. Toen kwam hij erachter dat hij zijn naam nog niet had gezegd, en zij wel. Haar naam was Deina. Net zo lelijk als haar uiterlijk. 'Mijn naam is Kay,' zei hij trots en hief zijn kop in de lucht.

De merrie keek rustig naar het veulen dat een grote woede uitbarsting gaf. Net zoals ze verwacht had. Een grijns sierde haar grijze lippen terwijl ze opnieuw om hem heenliep. Haar donkere ogen gleden over hem heen en plots gooide ze haar hand naar zijn borst toe. Ze botste enorm hard, met al haar kracht, tegen hem aan. Ze gooide hem tegen een grote rots en zette zich vlak bij hem. Zodat hij ertegenaan moest blijven. Haar spieren stonden gespannen en de merrie lachtte. De lach was mysterieus en gaf vele paarden een koude rilling. Ze drukte de kleine hengst nog wat harder tegen de rots zodat hij de druk kon voelen. Zo voelde hij ook hoe sterk ze was, maar het was niet om te laten zien hoe sterk ze was. Integendeel. Ze strekte haar hals en knapte in een stuk manen. Ze gaf een harde trek en scheurde de manen van hem af. Nu had hij een kleine opening tussen zijn manen. Deina stapte achteruit en keek strak naar beneden. De zon verdween achter de wolken zodat de merrie in schaduw stond. Haar donkere ogen glommen en een grijns was op haar snoet te vinden. Dit was voor haar een ritueel. Ze vond de uitdaging in de hengst interessanter dan ervoor. Hij kon met training een groot krijger worden. Daarom deed ze dit ook. Ze was niet altijd ongeïnteresseerd zoals ze leek. Ze kon een aantal krijgers gebruiken. En hij kon trainingen en kracht gebruiken. "Welkom, krijger Kay." Een brede grijns, sierde haar lippen. Wachtend op een nieuwe reactie.

De jonge hengst keek het dier boos aan. Wat dacht ze wel niet. Ze liep weer op hem heen, met een vieze grijns op haar gezicht. Ze wilde haar wel een trap verkopen, maar dat deed hij maar niet. Dan werd dan domme beest ook weer boos en ach, zo ging het dan steeds weer door. Opeens kwam het beest naar hem toe. Ze botste tegen hem aan. Hij vloekte boos naar het beest. Hij wilde tegenwerken, maar toen lag hij alweer tegen een rots. Een steek van pijn kwam door hem heen toen hij ertegen aan werd gegooid. Het beest lachte er doodleuk bij. Hij probeerde weer overeind te krabbelen, maar ze duwde hem tegen de rots aan. Hij zette zijn tanden in haar knie, en bleef zolang bijten totdat zijn tanden door haar vlees door was en het bloed in zijn mond proefde. Hij schudde zijn kop en het dier kwam naar hem toe. Ze trok een stuk van zijn rechtopstaande manen eruit. Hij zag hoe een paar van zijn witte haren op de grond vielen. Toen ze achteruit stapte krabbelde hij direct op. Zijn oren waren diep in zijn nek, plat tegen zijn schedel aan. Hij keek woest naar het beest. Hij ontblootte zijn tanden. Het dier trok haar mond weer open. 'Welkom krijger Kay,' had ze gezegd. Even keek hij haar verbaast aan. Zijn hersenen waren in volle werking. En toen kwam hij tot de conclusie, de merrie wilde hem in zijn troepen. Ze wilde hem trainen. Ze keek het lelijke dier aan. Even kwam er een grijns op zijn gezicht. Hij knikte even. 'Akkoord.'

De merrie keek naar de hengst die in haar knie beet. Ze voelde wat steken door haar spieren gaan, maar veel pijn voelde ze niet. Hij had nog geen grote sterke tanden. Het waren nog maar kleine kiezen, daar kon ze tegen. Bloed vloeide uit de wonde en gleed naar beneden. Ze grijnsde en keek weer naar het hengstenveulen dat weer opkrabbelde en haar verbaast aankeek. Deina knikte naar hem toen hij akkoord ging. Ze liet haar blik kort over de stille donkere omgeving glijden waarna ze weer naar hem keek. "Goed, Kay. Voor we gaan beginnen moet je eerst mijn regels kennen. Het voornaamste is de respect. Geef je die, dan krijg je ze terug. Als ik spreek, moet je zwijgen en me zeker niet onderbreken. Daarna mag jij praten." Ze bekeek kort nog eens het veulen. Klein en nog redelijk mager. Zwakke spieren. Daar zouden ze eerst mee gaan trainen. "Maar, voor we een eerste training op ons schema zetten. Verken je nieuwe wereld. Leer slechte paarden kennen, ook de oude en bekenden. Stel vragen en leer, dan overtref je me ooit een keer. Maar voor de rest, leer zeker de zwaksten onder de goedzakken kennen. Dat helpt later. Ik roep je binnenkort voor je eerste training." Ze haalde eens adem en snoof het uit. Dat was het voornaamste dat hij weten moest. Meer was er niet bepaald. "Nog vragen?"

Zijn oren bleven naar achter gericht, een beetje om te laten zien aan de merrie dat hij echt slecht was. Normaal, als hij naar iemand luisterde had hij zijn oren schuin of naar voren. Hij zou proberen dit ook te vermijden. Zijn ogen daar in tegen waren geïnteresseerd naar voren gericht. De merrie stond nu in de schaduw van de grote vulkaan waar ze naast stonden. Ze noemde haar regels op en hij knikte er instemmend mee. Hij hield zijn mond vervolgens dicht, hij wist dat ze toch verder zou gaan. Hij schudde even met zijn rechtopstaande manen. Toen hij zijn eerste opdracht opdoemde knikte ze instemmend. Hij moest paarden leren kennen, Dream Horses ontdekken. Hij grijnsde. Ook al was hij klein, nu was hij hier kort, en hij kon direct trots zijn omdat hij nu een leerling van Deina was. Een krijger in haar leger. Toen ze vroeg of hij nog vragen had schudde hij zijn hoofd. 'Ik ga de paarden leren kennen. Ik weet dat ik nu trots kan zijn. Ik zal al je roepen naar mij beantwoorden,' hij knikte en draaide zijn lichaam om. Hij gooide zijn gewicht naar achter en stond kort op zijn achterbenen waarbij hij een hinnik uitsloeg. Hij galoppeerde weer aan in galop, en stuifde weg bij Deina, en de vulkaan.

Jij kan nog eens reageren en dan het topic uit?

De witte merrie bekeek het veulen nadat ze gestopt was met haar regels en informatie. Hij lette goed op en snapte een groot deel van de regels al. Ze luisterde naar zijn woorden, want ze had het teken gegeven dat hij nu mocht praten. Deina grijnsde breed toen ze zijn woorden hoorde. "Super, Kay. Je leert snel" zei ze even later en knikte nog een keer naar de hengst. Ze keek hoe de kleine hengst bewoog en een hinnik gaf. Ze grijnsde en keek hem na. Toen de kleine hengst verdwenen was liep ze de andere kant op. Ze was benieuwd of hij de regels zou onthouden. Het waren niet zo'n moeilijke regels dus het moest hem lukken. Hij was dan wel klein, maar best slim. Ze snoof kort en sprong in galop. Ze galoppeerde de vulkaan af, richting een ander gebied.

Topic uit =3