Sunset liep rustig door de heuvels. Ze had vanalles door haar hoofd spoken. Er waren zoveel dingen met een Waarom, waar gewoon geen andwoord op was, dat was gewoon zo geweest. Als een lot. Alleen haar lot was niet zo leuk geweest. Sunset merkte dat ze nog heel zwak was, ze had nog steeds meer eten nodig, en omdat ze pas in de herfst hier was binnengekomen, had ze niet veel tijd gehad om zich te sterken. Maar nu was er helemaal geen eten meer. Zij was sterk genoeg, maar er zou een kans zijn dat andere paarden het niet zouden halen. Sunset zuchtte en liep door. De sneeuw voelde lekker zacht aan onder haar hoeven. Ze was het gewent. Als het ijs sterk genoeg zou zijn, zou ze er op kunnen Tölten, heerlijk vond ze dat.
[Open voor iedereen]
[Open voor iedereen]