The sound of this game. Encantador (Of hoe je het ook schrijft)

Het ruisende geluid van de watervallen was doorheen het hele gebied te horen. Haar oren werden gevuld met het geluid wat elk ander geluid overtrof. Ze opende haar, voorheen gesloten, ogen en keek beheerst voor zich uit. Haar ademhaling was rustig en was alleen hoorbaar voor Allison. Dat was het fijne hier, vanaf een afstandje kon je geen enkel teken van leven vinden. Terwijl je toch overal verschillende geuren rook. Rustig liet ze haar hoofd zakken, om haar lippen bij het wild stromende water te houden. Ze slurpte het water een beetje op en keek toen weer omhoog. Om wat stappen achteruit te zetten en zichzelf tegoed te doen aan het frisse gras. Met haar voortanden trok ze het gras los, om het dan rustig te vermalen met haar kiezen. Een tijdje terug had ze besloten haar kuddegenoten achter te laten. Deels met als doel de wereld te verkennen, en weg te geraken uit de sleur van haar vorige kudde. Die erg traditioneel waren, en een soort van dagschema hadden. Het was niks voor haar meer. Elke dag precies hetzelfde. Nog een andere reden voor haar vertrek was het feit dat haar spelletjes saai werden daar. Hier waren weer nieuwe hengsten om om de tuin te leiden. Hier konden weer nieuwe spelletjes beginnen. Een ietwat gemeen grijnsje kwam op haar lippen te staan. Ze kon niet wachten om te zien of ze ook hier weer zoveel macht kon krijgen. Maar daar moest ze eerst haar slachtoffers voor vinden natuurlijk. Tot nu toe was ze nog niemand tegen gekomen. Maar dat zou wel gebeuren. Vroeg of laat zou ze wel een hengst in beeld komen, en dan kon zij beginnen met haar spelletje. Rustig sloeg ze met haar staart om enkele vliegen weg te jagen. Die beesten moesten van haar af blijven. Als ze van vliegen hield dan zou ze hun wel opzoeken. Maar dat was dus niet het geval, dus moesten ze maar lekker wegblijven. Zelf zag ze niet in waarom ze haar spelletjes speelde, ze deed het gewoon omdat ze het leuk vond. Ze hield van de macht die ze had als het lukte. Misschien was de echte reden omdat ze aandacht wou hebben, aangezien ze deze nooit had gehad van haar ouders. Of omdat ze in een zekere zin liefde wou krijgen. Toch was een relatie niks van haar. Nee. Dat was één van de weinige dingen die haar bang maakten. Een relatie. Kort trok er een rilling door haar rug bij de gedachte eraan. Zij in een relatie. Dat zou nooit gebeuren. Een korte zucht gleed over haar lippen en ze snoof zachtjes. Een geur vloog haar neus binnen. Een geur die haar wel aansprak. Ze keek op en zag een hengst staan, niet zo ver weg. Met sierlijke passen liep ze op hem af. Haar hals lichtjes gebogen, op een verleidelijke manier. Ze liep langs de hengst af, dicht bij hem. Tot ze recht naast hem stond. ‘Hallo.’ Fluisterde ze, haar stem klonk bijna hemels nu. ‘Wat doet zo'n sterke, mannelijke hengst hier?’ vroeg ze toen. Deze keer op een iets verleidelijkere manier. Ze stond dicht bij de hengst. Hopend dat ze haar spelletje kon spelen.

De kleine waterdruppels schitterden in de zon, wat weer voor vlekken in zijn ogen zorgde als hij er teveel in bleef kijken. Maar hij vond het een prachtig gezicht. Hij stond bij de oever van de watervallen om het tafereel te bekijken, wat hij prachtig vond. Zijn mond was gevormd tot een glimlach. De wereld kon soms van de simpelste dingen, de meest mooie dingen maken op aarde. Als je maar goed genoeg bleef zoeken, kwam je het altijd tegen. Je moest het schone in kleine dingen zien, dan kon je je leven vol pracht en praal doorgaan.
Opeens kwam een bruine, zeer elegante merrie, in zijn ogen dichterbij. Zijn oren vlogen naar voren en nog altijd stond de warme, en vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij glimlachte naar de merrie toen die dichterbij kwam. Haar houding was flirterig, verleidelijk, alsof ze indruk op hem wilde maken. Hij herkende dat, in zijn vorige kudde vielen de merries voor zijn uiterlijk en zijn lieve karakter en uitstraling, dat ze soms ook heel ver gingen.
Te merrie bewoog zich voort naar hem, haar lichaam dicht langs de zijne. Hij bleef vriendelijk kijken, en wachtte af wat ze zou zeggen. Hij was erg nieuwsgierig. En hij moest toegeven, je kon van alles zeggen, maar deze merrie was níét onaantrekkelijk.
Een hemels ‘Hallo’ werd gezegd en hij keek de merrie aan. Zijn ogen op haar donkere ogen gericht. ‘Hee,’ was zijn korte antwoord, die werd uitgesproken met zijn warme stem.
‘Wat doet zo'n sterke, mannelijke hengst hier?’ Oké, dat was een béétje raar. Hij keek de merrie even verward aan. Probeerde ze nou indruk op hem te maken, hem zenuwachtig, wathever. Nou, als ze hem zenuwachtig wilde maken was dat zéker gelukt.
‘Nou, uuhm..’ murmelde hij wat moeilijk. Whut? Wat moest hij nou antwoorden. "sterke en mannelijke hengst". Ze moest eens goed gaan kijken. Hij was een elegante huppeltje, niks gespierd aan hem. Een beetje in zijn hals wat zichtbaar was, en als hij liep kon je ze zien rollen door zijn dunne, tere huid. Maar "sterk en mannelijk". Poeh, wat een compliment.
‘Hetzelfde als jij neem ik aan?’ zei hij toen wat onzeker en zenuwachtig. Wat had die merrie. Voorzichtig schuifelde hij een paar pasjes opzij om aan de warmte van de merrie te ontsnappen.

[Haha flut, maar ik moest hem even snel afmaken vanwege zeurende ouders]

Haar blik gleed nu eens over de hengst. Niet bepaald gespierd of zo, maar dat maakte niks uit. Hij was tenminste aantrekkelijk en ze zou nog wel eens een leuk spelletje kunnen spelen. Vanbinnen zou er nu een klein, misschien zelfs gemeen glimlachje op haar lippen te komen staan. Maar vanbuiten keek ze nog steeds op dezelfde manier. Aantrekkelijk, verleidelijk, maar ergens ook een beetje lief en onschuldig. Ze zag dat hij wat nerveus was geworden. En hield ervan. Dit was een soort van manipuleren, en als ze dat kon doen, dan deed ze het niet. Echte liefde tonen was namelijk moeilijk voor haar, en ze maakte overal een spelletje van. ‘Sorry als ik je nerveus maak.’ Zei ze, terwijl ze haar blik even weg richtte, maar hierna weer op de hengst richtte. ‘Het is namelijk een erg lange tijd geleden dat ik nog eens zo’n knappe hengst heb gezien.’ Vervolgde ze. Haar blik was nu wat meer onschuldig en aardig, maar nog steeds een beetje verleidelijk. ‘Wat doe ik hier dan? Buiten praten met jou?’ vroeg ze na zijn twijfelende woorden. Althans, het klonk twijfelend. Nadat hij een stapje weg had geschuifeld zette zij, na even wachten, een stapje richting de hengst. ‘Dus, wat is je naam?’ vroeg ze terwijl haar blik nu op de waterval gericht was. ‘Als ik het vragen mag natuurlijk.’ Voegde ze hier nog aan toe. Ze staarde nog even kort naar de watervallen en keek toen opzij. Om de hengst een beetje in zich op te nemen. Sierlijke bouw, appelgrijze vacht als ze het goed had. En niet één van de meest gespierde. Maar toch, iedereen hield toch van een complimentje?
Even was het stil, ze wachtte op een antwoord van de hengst. Wat niet met veel haast kwam. Lichtelijk geïrriteerd sloeg ze met haar staart richting een vlieg die op haar kont bleef zitten. Waarbij ze de hengst zachtjes raakte. ‘Sorry, ik denk dat ik iets té geliefd ben, zeker onder de vliegen.’ Zei ze, waarna ze glimlachte en lief lachte.
‘Ik zal het goede voorbeeld wel geven.’ Zei ze en ze wou zich voor stellen. ‘Allison Temptress Mentiroso.’ Zei ze. Haar naam sprak ze altijd op een sierlijke en prachtige manier uit. Het was dan ook niet voor niks haar naam, eentje die zo goed bij haar paste. Het was nog eventjes uitzoeken hoe ze zich moest gedragen bij deze hengst, maar dat zou snel genoeg goed zijn.

It hurts so much to see you with her
you are everything I want
and everything I will never have

Hij voelde alsof hij gekeurd werd door de merrie. Dat hij enkel een voorwerp was. Haar donkere ogen voelde hij gewoon over zijn lichaam gaan. Hij keek de excentrieke merrie aan. Hoe meer ze naar haar keek, hoe aantrekkelijker ze haar vond. De zwarte lokken die over haar voorhoofd gleden waren buitengewoon prachtig. De mysterieuze ogen, waar hij naar adem moest snakken wilde hij niet verdrinken. En haar neus. Oh, die leek zo zacht als fluweel, hij wilde hem aanraken, maar dat durfde hij niet. Ze was wonderschoon.
‘Sorry als ik je nerveus maak.’ De merrie verontschuldigde zich. Hij schudde even met zijn hoofd om uit de gedachte te komen. Shit, als hij maar niet als een halvegare naar haar neus had lopen staren.
‘Uuh.. Nee, maakt niet uit.. I-ik ben niet.. uuuh.~ N-nerveus ofzo, als je dat denkt.’ Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Ja, hij was niet nerveus. Dat kwam er érg overtuigend uit. Hij probeerde zijn mondhoeken weer vriendelijk omhoog te trekken.
‘Wat doe ik hier dan? Buiten praten met jou?’ Hij keek de merrie aan. Een lachje kwam van zijn gezicht af. ‘Zoiets. Hij hield de glimlach op zijn gezicht, maar van binnen werd hij in elkaar gedrukt en wilde hij zich zo klein maken als hij maar wilde, maar hij hield zich groot.
‘Dus, wat is je naam?’ Haar blik was niet meer naar hem gericht. Hij werd zenuwachtiger, wat moest hij nu antwoorden? ‘Als ik het vragen mag natuurlijk.’ Zijn blik nog op de flanken van de merrie gericht, zonder enkel beschadiging erop te zien. Was dit een vervanger voor Ysabeau? Nee dat kon toch niet. Ysabeau was hij al jaren verlieft op, maar hij had toch geen kans meer. Hij moest verder, daarom was hij vertrokken. Deze merrie had duidelijk interesse in hem, ze was wonderschoon, en ook nog eens aardig, op een eigenaardige manier, maar ach. Merries kon je niet altijd begrijpen. Hun gedachtengangen weken af van die van een hengst.
De merrie keek weer naar hem, zijn ogen vlogen meteen weer naar haar gezicht zodat ze de merrie aankeek. Ze moest niet doorhebben dat hij naar haar aan het staren was. Hoe oud was ze eigenlijk? Was ze niet te oud voor hem? Kon ze haar wel krijgen? Hij wist het ook niet.
Haar zwarte staart raakte hem aan. Een rilling schoot door zijn ruggengraat.
‘Sorry, ik denk dat ik iets té geliefd ben, zeker onder de vliegen.’ Hij wilde zeggen dat het niet uitmaakte. Hij genoot van haar aanraking, ook al was het een pluk manen of wat staart, dat maakte niet uit. ‘Ja, je bent zeker ook wel geliefd onder de hengsten.. En niet alleen de vliegen..’ Zijn ogen waren gericht op de puntejes van zijn hoeven. Dat hij dat durfde te zeggen! Hij schrok bijna van zichzelf. Hij keek weer naar het gezicht van de merrie, een glimlach stond op haar gezicht.
‘Ik zal het goede voorbeeld wel geven.’ Zijn gezicht stond even vragen, welk voorbeeld? ‘Allison Temptress Mentiroso.’
Shit! Hij was zich vergeten voor te stellen. Whoeps. Hij slikte even. ‘Welke naam prefereer je als roepnaam, Allison Temptress Mentiroso?’ vroeg hij toen vriendelijk. De warme uitdrukking bleef op zijn gezicht staan.
‘Encantador, aangenaam.’ Nu had hij eindelijk zijn naam gezegd. Hij keek de merrie aan. Welke zou ze willen? Het kon één van de drie zijn. Allison, Temptress of Mentiroso, het kon alle drie. Al vond hij Allison het beste bij haar passen, en het kwam makkelijker uit zijn mond komen.
Allison en Encantador, zou dat iets zijn?

Heerlijk die nerveuze uitstraling die de hengst nu uitstraalde. Het gaf haar een zeker gevoel van macht, ze kon andere paarden bespelen, en had nog niet eens touwtjes nodig. Alleen haar woorden en haar manier van doen was meestal al genoeg. En bij deze, waarschijnlijk nog jonge hengst, ging het enorm gemakkelijk. Ergens was ze enorm gemeen. Niet gemeen in de zin van paarden en andere dieren fysiek pijn doen, of te vermoorden. Maar meer door ze mentaal pijn te doen. Ze liet ze in het begin geloven, gelukkig worden, en dan liet ze hun allen. De hengsten tenminste. Zo was het bij haar ook geweest. De eerste tijden was ze bij haar moeder, en kwam haar vader haar nog elke dag gedag zeggen. Maar daarna werd ze de echte wereld in geplaatst. Geen familie, geen vrienden, alleen zijzelf en een kudde die vol vreemden konden zitten. Zijn woorden die juist het tegendeel bewezen van wat hij zei deden haar goed. Ze genoot er met volle teugen van. Zo was ze gewoon. Een glimlachje verscheen op haar gezicht bij zijn korte antwoord. Het was ergens wel lief, als ze zo nerveus werden. Maar veel dacht ze nooit na bij haar daden.
Een zacht briesje kwam voorbij, maar het droeg bijna alleen warme lucht met zich mee. Het was dan ook enorm warm. Niet om uit te houden. Toch bleef ze staan. Een klein, echter wel aardig en ergens best lief lachje kwam uit haar mond bij zijn woorden. ‘Je bent een echte gentleman.’ Zei ze nog en ze zag hoe hij naar beneden keek. Kort raakte ze zijn wang aan met haar neus. Om hem een glimlachje te laten zien, en vervolgens even weg te kijken. Hierdoor kwamen de lijnen van haar sierlijke gezicht mooi uit. Ja, ze wist nu wel hoe ze zich moest gedragen en wat ze moest doen om haar spel te winnen.
‘Allison is goed.’ Zei ze. Het was de naam die vooraan kwam, die misschien wel ene betekenis had, maar gewoon werd gekozen omdat het een mooie naam was. Het was dus ook haar roepnaam. ‘Encantador..’ herhaalde ze. Ze sprak het uit met een rollende –r, omdat ze dat altijd zo deed. Ze dacht kort na en besloot toen heel even niks te zeggen. Gewoon de stilte aan het woord laten. Even stond ze zo, rustig, terwijl ze eigenlijk meteen naar het water wou gaan. Het was echt snikheet. Na een tijdje keek ze op, haar blik een beetje speels op Ecantador gericht. ‘Dus, Encantador, ben je bang voor water? Of zullen we een stukje gaan ‘zwemen’?’ vroeg ze. En ze keek hem nog heel kort aan om toen richting het water te gaan.
Haar drafje was sierlijk en beheerst, en langzaam ging ze in stap om voorzichtig het water in te stappen. Hierna trok ze haar benen hoog op bij haar passen doorheen het water. Het was een drafje wat ze deed. Bij elke pas vlogen de spetters water rond haar heen. Ze gooide haar hoofd wat hoger in de lucht en keek Encantador aan terwijl ze langzaam tot stilstand kwam. Wachtend op Encantador.

If someone you love hurts
you cry a river,
build a bridge,
and get over it.

ツ

Een warme lucht tintelde door de hemel heen. Deed zijn witte manen een beetje bewegen, en zijn staart een klein beetje heen en weer wiegen. Samen met de geur van de wonderschone merrie naast zich, was het plaatje in hem compleet. De gevoelens voor de bruine merrie waren overweldigend. Zij. Zij was degene aan wie hij nu dacht, nu. Hij had haar net ontmoet. Liefde op het eerste gezicht bestond, hij kende het. Hij had het bij Ysabeau gehad. Maar Ysabeau was verleden tijd.. Zij had al een partner. Hij was geweldig, dat wist hij. Hij was niets voor niets jaren vrienden met de hengst geweest.
Kleine stofdeeltjes dwarrelden omhoog en vormden in het zonlicht het gevoel alsof er duizenden vuurvliegjes om je heen vlogen. Het was er snikheet, maar alles hier. Alles vond hij nu mooi en prachtig. Hij zag enkel geluk in dit schouwspel. Zou het ooit wat worden?
Wat gegiechel kwam uit de mond van de merrie. Zijn oren schoten weer naar voren en uit zijn ooghoeken bekeek hij de merrie. Een glimlach sierde zijn gezicht, terwijl zijn ogen kort over haar jukbeenderen vlogen. ‘Je bent een echte gentleman.’
Hij lachte kort even.
En toen kwam de tinteling waar hij zo op had gehoopt. Haar fluweelzachte neus raakte zijn wang aan. Het leek in slow motion te gaan. Haar gezicht kwam dichterbij, het raakte zijn wang. Voor hem was het gevoel eeuwig, al duurde het in realiteit maar een paar seconden. Zijn wang brandde na. Als hij rood kon worden, dan was hij nu een tomaat.
Ze keek weg, haar hoofd werd perfect afgetekend in het zonlicht. De stofdeeltjes vlogen als vuurvliegjes rond haar gezicht. Zijn lippen kwamen van elkaar, waarna ze weer met een erg zacht smakkend geluid weer op elkaar kwamen.
‘Yes, milady.’
‘Allison is goed.’ Hij had dus goed geraden. Allison.. Zou het wat betekenen? Zijn naam betekende “tovenaar”, maar alsof dat geweldig klonk. Vooral werd zijn naam ook afgeleid van zijn vader. Hij heette Candor, en daarvan was zijn naam afgeleid. Zijn vader was vereerd geweest toen zijn moeder haar zoon naar zijn vader wilde vernoemen.
De merrie herhaalde zijn naam toen hij deze had verteld. Hij glimlachte een beetje vaag. ‘Tsja, het is niet de meest makkelijk uitspreekbare naam.. Zo'n.. uuh. mond vol, vind je niet?’ Een wat ongemakkelijk lachje vervolgde. Shit, hij was een soort van oen, My Fair Lady Koffiekopje, wat dan ook.
Een korte stilte viel. Hij keek de merrie even verwachtingsvol aan.
‘Dus, Encantador, ben je bang voor water? Of zullen we een stukje gaan ‘zwemmen’?’ Voordat hij antwoord kon geven, draafde de merrie al naar het water toe. De spetters vlogen om haar oren en schitterden in het zonlicht. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht.
Hij sprong aan in galop, een paar grote sprongen, zijn hoofd iets wat schuddend in de lucht. Bij de oever daalde zijn tempo direct en veranderde de wilde galop in een proper handgalopje. Hij galoppeerde door het water heen, richting de bruine merrie. De waterdruppels vlogen, net zoals bij Allison, om zijn oren heen. De merrie stond stil, hij maakte een overgang naar draf. Hij tilde zijn benen hoog op en draafde naar Allison toe. Een grijns verscheen op zijn gezicht.
Het water reek iets wat over zijn knieën. ‘Jij wilde toch “zwemmen”?’ vroeg hij toen aan de merrie, op een beetje sarcastische en speelse toon. Hij draafde weer aan en liep verder het water in. Hij draaide zich even verderop weer om, het water reek al tot zijn buik.

~Gravity hurts
I make it so sweet
Till you wake up on the concrete~

Van binnen was ze op zoek naar meer, naar liefde die ze nooit had gehad, naar geluk, naar familie die ze had gehad, maar waarbij ze het gevoel van familie nooit had gehad. Ze wou vrienden hebben, een rustig en gelukkig leven leidden. Maar ze wou vooral aandacht en liefde. En ze had het gevoel dat die twee dingen alleen te verkrijgen waren door haar spelletjes. Dus liet ze hengsten eronder lijden, voor haar plezier. Natuurlijk kon het ook anders, maar dat had zij nooit ingezien.
Allison hief haar hoofd een beetje en ging er vandoor in een beheerste draf. Haar passen waren zorgvuldig neergezet wat voor een prachtig plaatje zorgden. Haar staart zwiepte één keer op een elegante manier en al snel was ze bij de kant van het water. Ze draafde het water een stukje in en draaide zich ongeveer 90 graden om haar hoofd de andere 90 graden te laten draaien. Met één charmante blik keek ze kort naar de hengst, die haar al snel volgde met krachtige galopsprongen. Ze draaide haar hoofd weer weg en voelde nog enkele spetters tegen haar vacht aankomen na haar laatste pas. Ze bleef staan terwijl ze enkele plonzende geluidjes hoorde. De hengst was, zoals verwacht, al snel het water in gekomen.
Het was raar dat ze over veel hengsten een soort van macht had. Was het haar manier van doen? Haar uiterlijk? Haar zelfverzekerdheid? Of een mengeling van alles? Ze wist het niet. en vanbinnen had ze alweer medelijden met de hengst, wetende dat als ze weg zou gaan en zou beloven terug te komen, ze haar belofte niet na zou komen. Dat deed ze nooit. Toch kreeg ze nooit genoeg van haar spelletjes. Het deed haar goed om macht te hebben, te zien hoe paarden van haar ‘hielden’ hoe ze naar haar bleven kijken. Het was geweldig.
‘Jij wilde toch “zwemmen”?’ Een stem trok haar uit haar gedachtes. Een glimlach verscheen op haar mond en ze tuitte haar lippen voor een kort moment. ‘Sure.’ Zei ze, en ze wachtte even. Om de hengst te volgen. Met een paar galopsprongen die ervoor zorgden dat haar rug helemaal bespetterd was met water. Hierna ging ze weer over in een drafje om stil te staan bij de hengst. ‘Kun je wel zwemmen,’ vroeg ze, en ze liet een sluw, toch weer speels glimlachje zien. Om hierna verder te gaan in een drafje. Het water reikte tot haar schoft, maar ze wou nog verder gaan. Soms vond ze het leuk om het gevaarlijk te maken voor andere paarden. Zelf zorgde ze natuurlijk altijd dat ze veilig was.

De zon liet zijn vacht een beetje glimmen. Ook omdat hij door de warmte een klein beetje zweet over zich heen had, waardoor het nog meer schitterde. Het zweet was vrijwel onzichtbaar, dus daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Maar elk dier zweette bijna, wel als het van dit benauwde, drukkende weer was zoals nu. Waarschijnlijk zou het later in de avond wel gaan regenen.
Al snel stond hij weer naast de merrie in het water. Het water was - tegen zijn verwachtingen in - helemaal niet koud. Lekker zelfs, erg lekker. De hengst keek naar de gelaatstrekken van de merrie terwijl ze beiden in het water stonden, de kringen van hun gespetter was nog in het water zichtbaar. Hij glimlachte weer vriendelijk naar de merrie.
Waarom deze merrie? Waarom juist deze? Die vraag was moeilijk te beantwoorden. Bij Ysabeau had hij zo honderden redenen kunnen opnoemen. Hij wist nog niks van haar. Enkel dat ze over geweldige schoonheid beschikte. Ysabeau had helaas een ander. Misschien was hij stiekem, diep van binnen nog altijd verlieft op de merrie. Als ze zou komen, en naar hem zou gaan en hem zou vragen om samen te leven, dat hij dan ja had gezegd en haar met open armen had ontvangen. Maar Ysabeau had al een partner voor het leven. Abbervail, hij was geweldig, dat moest hij toegeven. Maar toch. De jaloezie was nog altijd aanwezig. Hij wilde haar hebben, maanden, misschien al jaren. En toen ging ze weg met Abbervail. Zo'n pijn had hij nog nooit in zijn leven gehad.
Al snel achtervolgde de merrie hem dieper het water in, nadat ze een antwoord had gegeven. Spetters vlogen alle kanten op toen ze dichterbij kwam, waardoor ook water over zijn rug heen ging.
‘Kun je wel zwemmen,’ was toen haar vraag. Hij maakte een speelse glimlach, als antwoord op de hare. Meteen draafde hij haar achterna, zonder aarzeling. De merrie stond al tot haar schoft in het water. Hij was niet veel groter, dus het water was ook al over zijn rug gegaan. Hij ging nog verder, totdat zijn hoeven de bodem niet meer konden voelen.
‘Beantwoord dit je vraag?’ zei hij toen speels, terwijl hij al trappelende zijn hoofd boven hield.

[flut]