Ice is dangerous. [Saronse]

''Daar lijkt het niet op he? Wonder boven wonder ik heb er zelfs geen schrammetje overgehouden. Dat geluk heb ik al heel vaak gehad bij zware vallen.'' grijnsde de hengst. Kai wachtte nog even voor ze antwoord gaf, omdat ze het gevoel had dat hij nog niet uitgepraat was. En ze kreeg gelijk, Saronse ging verder: ''Dit viel dus op mijn hoofd. Volgens mij is het een prachtige edelsteen dat al een lange tijd vast zat in de ijsbergen. Je mag het hebben.'' Kai keek naar het glimmende ding in Saronse's mond. Het was een prachtige diamant. Gretig keek ze er naar. De merrie had altijd al gehouden van glimmende dingetjes. Net zoals een raaf eigenlijk, alleen die verzamelde die dingen en Kai deed dat niet. Die kon er een uur naar blijven staren. Zoals nu eigenlijk. ''Wauw, het is prachtig! Dank je, dat ik het mag hebben, het is echt heel lief van je.'' zei Kai. Haar ogen waren nog steeds gericht op de glimmende, prachtige edelsteen. Nu keek Kai naar Saronse. ''Wil je hem echt niet zelf houden? Het gebeurt namelijk niet vaak dat er een edelsteen op je hoofd beland.'' Bij die laatste zin moest de merrie grinniken. Snel trok ze haar gezicht weer in de plooi. Genoeg gelachen voor vandaag. Ze had al een paar uur lang lol gemaakt. Plotseling kwam er iets in de merrie op. Eigenlijk kende ze Saronse pas twee dagen of zo. Maar het voelde of ze hem al jaren kende. Dat was vreemd, maar Kai voelde zich op haar gemak en veilig bij hem. Hij voelde als een echte vriend voor haar. Een vriend die haar niet zomaar in de steek liet, een trouwe vriend. Iets wat altijd al had ontbroken in Kai's leven; een vriend die je niet in de steek liet. Ze had vroeger wel wat vrienden gehad, maar die hadden haar op een gegeven moment in de steek gelaten. Waarom? Dat wist ze zelf ook niet. De merrie schudde een keer met haar hoofd, de gedachte van zich afzettend. Het was nu niet meer belangrijk voor haar. Zoals zoveel dingen uit het verleden haar niks meer deden. Nou ja, ze deden haar nog wel wat maar niet heel veel meer. Alleen de dood van haar oude partner en dochter deed haar nog wat. Het liet een groot gat achter in Kai's hart. Alsof ze een deel van haarzelf mistte. Ook deze gedachte verbande ze uit haar hoofd.
Glimlachend keek ze naar Saronse. ''De vraag is nu; hoe ga ik die diamant meekrijgen?'' De vraag was zomaar uit het niets gekomen. Kai wachtte op antwoord van de hengst. Misschien dat hij een idee had?

-Flutje-

Saronse zijn gevoelige ogen bleven op Kai gericht. Terwijl hij geduldig op haar antwoord wachtte. Saronse keek lichtjes op toen hij haar stem hoorde. ''Wauw, het is prachtig! Dank je, dat ik het mag hebben, het is echt heel lief van je.'' Saronse grijnsde. "geen probleem Kai, ik schenk anderen graag dingen." Saronse knipoogde lief naar haar en keek op toen ze verder ging. ''Wil je hem echt niet zelf houden? Het gebeurt namelijk niet vaak dat er een edelsteen op je hoofd beland.'' Saronse schudde zijn hoofd meteen. "Neen, ik wil hem zeer graag aan je schenken. Ik ben er zelf niets mee. Maar ik dacht dat jij dit hart achtige ding wilt hebben?" Saronse keek haar vragend aan. Zijn lange zwarte manen vielen over zijn ijs blauwe ogen. Zijn lichaam was lekker war en zijn gevlekte vacht was zo lekker zacht. Saronse zijn sterke spieren waren zeer zichtbaar onder zijn dunne huid. ''De vraag is nu; hoe ga ik die diamant meekrijgen?'' Saronse zijn ogen gleden over haar heen. "Misschien weet ik wel iets. Momentje!" Saronse liep naar haar toe en probeerde een paar haren van haar manen rond de diamant te wikkelen. Hij wreef zachtjes met zijn neus in haar waren. Hij blies regelmatig warme adem uit. Dat lekker zoet rook. Zijn lippen waren ruw. Maar zijn neus zelf was zacht. Na vele pogingen lukte het hem! Saronse stapte achteruit en keek tevreden naar haar witte manen. Waar de prachtige diamant netjes in haar manen hing. Saronse glimlachte tevreden naar Kai. De hartvormige diamant blonk zeer prachtig. Saronse glimlachte toen warm. "Het staat je prachtig Kai. Hopelijk blijft het er lang inzitten." Saronse zijn aandacht ging nu even naar boven. Hij zag de vage hemel. Hij zag het maar vaag vanwege het ijs. Saronse merkte dat het stilaan donker werd. Zijn aandacht viel weer op Kai. Misschien moesten ze maar stilaan afscheid nemen. Saronse vond het zeer leuk en vond Kai een zeer goeie gezelschap. Maar misschien werd het maar eens tijd om alle bij een andere kant op te gaan. En elkaar weer ontmoeten. Saronse peinsde even. Eventjes gaf hij zich over aan de herinneringen. Maar die wiste hij ze meteen weg. Hij wilde er nu niet aan denken. Aan zijn zorgen.


Jaaa flutjeee :p

''Neen, ik wil hem zeer graag aan je schenken. Ik ben er zelf niets mee. Maar ik dacht dat jij dit hart achtige ding wilt hebben?'' Saronse had een vragende blik op zijn gezicht geplakt. ''Dat bedoelde ik ook niet, ik wil hem heel graag hebben. Om eerlijk te zijn ben ik gek op diamanten en dat soort stuff. grijnsde Kai. ''Misschien weet ik wel iets. Momentje!'' De bonte hengst ging met zijn neus door Kai's zijdeachtige witte manen. Na vele pogingen lukte het Saronse om de diamant in haar manen vast te klemmen. Ze keek naar Saronse, die met een tevreden lach op zijn gezicht terug keek. Een warme glimlach speelde rond zijn lippen. ''Het staat je prachtig Kai. Hopelijk blijft het er lang inzitten.'' zei de hengst, waarna zijn blik naar de lucht getrokken werd. Kai volgde zijn blik. Ze zag dat het al avond begon te worden. De tijd was snel gegaan. Ze keek weer naar Saronse. ''Dank je, Saronse.'' weerklonk haar verlegen stem.
Gelukkig dat paarden niet konden blozen, want anders had de merrie dat nu gedaan. Snel keek ze weer naar de lucht. Ze stonden dan wel in een ijsgrot, maar de hemel was nog even helder te zien als wanneer ze buiten zouden staan. ''Misschien is het tijd om maar eens terug te gaan naar mijn kudde. Ik heb nog een hoop te doen. Ik ben sinds kort leidster van de Dénali samen met Sultan. En dat brengt zo zijn verantwoordelijkheden met zich mee.'' Kai was sinds korte mede-leidster van de Dénali. Ze was zeer trots op haar hoge rang en zou dan ook heel erg haar best gaan doen om de kudde zo goed mogelijk te leiden samen met Sultan.
Kai deed een stap in de richting van Saronse. Ze drukte haar fluwelen neus tegen de zijne en keek hem diep in de ogen. ''Dag, Saronse. Het was een gezellige dag. Ik weet zeker dat we elkaar nog een keer gaan tegenkomen.'' sprak haar melodieuze, maar zachte stem. Kai deed een stap naar achter en keek Saronse met een warme blik aan. Toen draaide ze zich om en liep naar de uitgang van de ijsgrot. ''Op een dag zullen we samen de nog ontdekte wonderen van deze planeet samen gaan ontdekken. Dat beloof ik je.'' weergalmde de stem van de merrie na. Kai was op weg naar haar geliefde kuddegebieden. De afgelopen twee dagen zou ze niet snel vergeten, toen ze de bijzondere hengst Saronse ontmoette.

[topic uit]

Saronse zijn ogen gleden naar de glinsterende ijs. Saronse voelde de temperatuur dalen. Saronse zijn mooie blauwe ogen schitterden ook. Zijn zachte, lange zwarte manen sierden zijn gespierde hals en gevoelige hoofd. Zijn prachtige witte vlekken die allerlei vormen hadden maakten hem nog mooier om naar te zien. Maar Saronse miste nog iets. Zijn ribben waren nog altijd te zien en zijn gezonde glans was niet te zien op zijn vacht. Ook zijn ogen waren dof. Saronse was niet 100% gelukkig. Hij was gelukkig voor de paarden om zich heen. Maar zeer ongelukkig binnen zijn warme hart. ''Dat bedoelde ik ook niet, ik wil hem heel graag hebben. Om eerlijk te zijn ben ik gek op diamanten en dat soort stuff.'' Saronse grijnsde hierbij. Hij volgde niet echt. Hij was verblind door de schoonheid van de ijshemel.
Zijn ogen richten zich op Kai toen ze die in zijn ogen keek. Hij staarde terug naar haar mooie ogen. Uiteindelijk doorhakte Kai deze stevige blikken en keek naar de hemel. Hij merkte dat ze iets of wat verlegen was. Misschien staarde hij ook te veel. Saronse staarde altijd zo heftig naar je ogen. En zond dan ook nog eens warme blikken erop uit. ''Dank je, Saronse.'' Saronse glimlachte rustig naar haar. "Geen probleem Kai, ik doe het graag." Zijn ogen dwaalden doelloos ergens naar. Saronse wist dat ze beiden afscheid moesten nemen. Hij had zo'n voorgevoel. Saronse zijn oor gleed naar Kai toen hij haar zachte stem hoorde. ''Misschien is het tijd om maar eens terug te gaan naar mijn kudde. Ik heb nog een hoop te doen. Ik ben sinds kort leidster van de Dénali samen met Sultan. En dat brengt zo zijn verantwoordelijkheden met zich mee.'' Saronse keek verast op naar Kai. Bijzonder dat ze haar een mooie hoge rang schonken. Saronse was er zeker van dat Kai zich mooi weet te redden. Ze is een slimme merrie met een groot hart. En dat heb je nodig om de leiding te hebben. Hij knikte rustig. Saronse keek op toen hij de beweging van Kai opmerkte. Ze stapte op hem af en drukte haar zachte neus tegen de zijne. Saronse liet het allemaal toe. Hij blies zijn warme adem naar haar. Zijn mondgeur had een zoete geur van gras en zoete bloemen. Kai staarde naar zijn ogen. Saronse glimlachte lief naar haar en speelde even met haar manen. Uiteindelijk deed hij een stap achteruit. En dat deed zei ook. Hij antwoordde haar nog even. "Dat is goed Kai, ik begrijp het volkomen. Nog veel geluk dan met je kudde. Mijn zegen heb je." Saronse heeft Sultan wel eens ontmoet. Hij leek best een vriendelijke hengst. Maar Saronse kon het niet verder uitzoeken wat voor leider hij was. Zorgde hij goed voor zijn kudde? Heeft hij ze lief? Saronse drukte die gedachten maar weer eens weg. Dat ging hem eigenlijk niet aan. Saronse wilde zich er niet mee bemoeien. Hij kan zich ook niet bemoeien. Saronse was een beroerde leider. Saronse zijn ogen gleden even bedroeft naar de grond bij die gedachte. Maar dwong die meteen weg te steken. ''Dag, Saronse. Het was een gezellige dag. Ik weet zeker dat we elkaar nog een keer gaan tegenkomen.'' Saronse glimlachte. "Ja dat was het zeker Kai. Ik heb genoten van je aangename gezelschap. We zien elkaar spoedig weer." Kai draaide zich om en liep naar de uitgang van de ijsgrond. Saronse liep met haar mee. Hij ging naast haar staan en staarde tevreden voor zich uit. ''Op een dag zullen we samen de nog ontdekte wonderen van deze planeet samen gaan ontdekken. Dat beloof ik je.'' Saronse glimlachte naar haar en keek haar voor de laatste keer met zijn warme uitstraling naar haar. Uiteindelijk ging ze weg. Saronse keek haar na.
Nadat ze compleet uit zijn ogen verdwenen was besloot Saronse dat hij beter ook maar eens verder moest trekken. Naar een warme gedeelte. Saronse keek om zich heen. Hij wist eerder niet waar hij naartoe moest. Hij kende Dream Horses nog steeds niet zo goed. Dan maar op zijn gevoel. Hij sloot zijn ogen en probeerde naar de wind te luisteren. Uiteindelijk opende hij die en schoot hij plots in een actieve galop. Saronse had genoten van die twee dagen. Het maakte hem bijzonder gelukkig.
Uiteindelijk verdween de Black Paint horse. Niemand zou weten waar hij was. Want dat wist hij zelf ook niet :')

[Topic uit]