sand under me ~open

met grootte passen galoppeerde er over het strand heen een hengst, zwarter dan de nacht. Het water sprong om hem heen alle kanten. Hij ging steeds sneller en sneller, hij hield van het zand onder zijn hoeven, en het water wat er bij hoorde natuurlijk. Hoefafdrukken gaven aan waar hij had gegaloppeerd, maar het meeste was al weer weggespoeld door het water, wat op en neer ging. Hij galoppeerde verder, hij genoot van de zee lucht die er hing. het leek zo perfect, de zee naast hem, het zand onder zijn hoeven, de zee wind in zijn manen, maar toch leek er iets niet te kloppen, maar wat er niet klopte, dat wist hij niet. Hij bleef maar door galopperen en zette het gevoel opzij wat zei dat er iets niet klopte.

Met haar slanke benen zette ze zich voort over het strand, ze zag de palmbomen aan haar voorbijgaan. De zee was zo blauw als altijd, maar het was geen weer om te zwemmen, ondanks dat de winter voorbij was. De gemiddelde temperatuur was duidelijk gestegen, maar niet goed genoeg. De zon scheen maar de bijbehorende warmte was niet te voelen op haar glanzende vacht. Ze voelde de wind door haar manen strelen, terwijl ze in een ontspannen galop haar hoeven sierlijk door het zand verplaatste. Ze nam een extra hap lucht, en spoorde haar spieren aan haar snelheid op te pompen. Echter nam ze in snelheid af toen ze een paard voor haar rook. Ze ging iets meer het strand op, tot vlak aan de bosjes, terwijl ze nog steeds in snelheid verminderde. Toen ze stilstond, kon ze een glimp opvangen van een zwarte hengst, die voorbij raasde in een galop. Een beetje verontwaardigd keek ze hem na. "Oh nee, vandaag niet meneertje." mompelde ze zachtjes, terwijl ze steigerde, en meteen overging tot een rengalop om de achtervolging in te zetten. Het zand stoof op onder haar hoeven, en ze probeerde niet te slippen. Ze voelde elke seconde haar ademhaling zwaarder worden, rengalop was haar snelste galopperen en ze kon dat alleen volhouden in korte tijd. Met haar laatste kracht haalde ze de hengst in, en ze duwde met al haar kracht haar hoofd tegen zijn nek aan, en was toen gedwongen te stoppen door haar eigen uithoudingsvermogen. Ze hijgde nog even, als die hengst te egoïstisch was nu nog door te galopperen, kon hij ophoepelen van haar. In ieder geval zou hij weten dat zij niet graag genegeerd werd. Door heel subtiel tegen hem aan te bonken... Eigenlijk was dat helemaal niet subtiel, want dan zou hij het zelf beseffen met de hulp van een passieve manier, en niet random een kopstoot krijgen. Niet dat het een hele grote stoot was geweest, haar hoofd tolde er niet van in ieder geval. Ze keek met haar bruine ogen naar de hengst, en vroeg zich af wat deze zou uithalen. "En als je waagt nu te zeggen dat je me niet opmerkte, slaap je vanavond tussen de vissen." snoof ze eigenwijs, maar met een speelse ondertoon. Het leek een slechtzakje. Yay, ze hield ervan om slechtzakjes een beetje te plagen, voor gek te zetten. Eens kijken hoe ze dit exemplaar gek kon maken. Yay. Ze grijnsde, en wachtte op een actie van de hengst. Zou hij haar negeren en verder galopperen? Op haar afstormen en haar uit blinde woede aanvallen? Of zou hij gewoon op haar afstappen en de strijd aangaan wie het eerste gek wordt van de ander? Voor als iemand het niet wist, Vis was niet gek, maar gestoord. Een lichtere vorm van gekheid waardoor ze immuun bleek te zijn voor het gekmaken door andere paarden. Oftewel: Net niet gek genoeg om van een klif te springen en te zeggen dat ze kon vliegen met behulp van kleine mini feeënwolfjes die overal rond aan het vliegen waren. Nee, zelfs voor Visual ging dat iets te ver. Er gingen wel meer dingen te ver, maar dit was er eentje van. Maar ze had al mooie zinnen bedacht in haar spelletje 'gekmakerij', ook al was er eigenlijk nooit een paard die het zo zag, ze zagen het meer als 'de irritante merrie die tegenover hen stond en hen stond uit te lokken zonder enig resultaat'. Maar dat maakte haar niet uit, het maakte het alleen maar leuker en leuker. Met sneeuwvlokjes bloemetjes en alle andere dingen van de natuur die vreemd waren. En ze zat weer eens aan de vreemdste onzin te denken. Het waren weer haar gedachten vol met onzin en fantasie die opspeelde. Ze richtte zich weer op wat er buiten haar hoofd afspeelde, terwijl een paar meeuwen krijsend boven het strand zwermden, op zoek naar wat eten, zonder resultaat.

hij hoorde opeens hoeven die meegalopperde. hij keek naast zich en zag een bruine merrie. hij merkte hoe de merrie hem een soort van kopstoot tegen zijn nek aan gaf. hij snoof verontwaardigt, en toen de merrie halt hield, hield hij ook halt. hij draaide zich om naar de merrie en keek haar met zijn zwarte ogen aan. hij snoof even, hij hoorde haar zeggen: En als je waagt nu te zeggen dat je me niet opmerkte, slaap je vanavond tussen de vissen." hij zei daarom maar niks en keek naar de merrie. hij bleef staan in het zand/water. de golfjes rolden zacht tegen zijn hoeven aan, de zon scheen zachtjes op zijn vacht, waardoor hij donkerder leek dan dat hij was. hij zwiepte met zijn staart en keek naar de merrie. Langzaam liep hij op de merrie af. zijn hoefafdrukken werden weggespoeld door het water. vlak voor de bruinige merrie bleef de hengst stilstaan. de wind speelde zachtjes met zijn manen.

flut, ik weet het

De hengst leek inderdaad halt te houden. Muhaha, eens kijken hoe dit zou aflopen. Hij keek naar haar, maar zij snoof alleen maar van ongeduld, zou die nog wat doen of hoe zat het? Er leek een stroom van tijd aan hen voorbij te gaan, terwijl ze stilstonden, gingen de meeuwen verder met voedsel verzamelen voor hun jongen, zodat deze voedsel konden gaan verzamelen voor hun jongen. Het was een oneindige cirkel, of eerder een doorgeefspel. De generaties moesten worden beschermd om volgende generaties te behouden. Dat was het altijd. Dan waren er altijd van die slechte paarden die de ultieme moordmachine wilde creëren, zonder respect te tonen aan anderen. De ultieme moordmachine, waarschijnlijk met de snelheid van een jaguar, de kracht van de bergleeuw, of een ander dier dat nog sterker was, en de behendigheid van een vos. Zo soepel als ze waren, ze konden zich door de kleinste konijnenholen wringen op zoek naar hun prooi. Het gras zou geen sporen kunnen achterlaten. En misschien had het ultieme moordmachine ook nog vleugels van een gier nodig, de tanden van een haai, en de hoogst ontwikkelde zintuigen ever. Jaaa, dat kan je echt van een paard maken. Tss. Alsof sommige slechtzakjes niets beters te doen hadden dan het ultieme moordpaard te creëren. Ze snapte er niets van, die machtsverdeling van zulke paarden. Het waren toch de kleine persoonlijke dingen in het leven die golden, toch? Het maakte voor haar niet uit wie de macht kreeg, wie hem zou krijgen, als zij maar rustig kon leven. Macht was maar een illusie, net zoals overvloed aan eten en drinken. Het moest verdeeld worden, en mocht iemand met veel macht dát ene grassprietje niet willen weggeven omdat hij er met eentje minder ernstig uithongert, dan was de macht naar het hoofd gestegen, en verdiende zo'n iemand de verantwoordelijkheid over eten en drinken niet. Standaard regels, niet? Ze schraapte met haar hoef door het zanderige doch modderige zand, terwijl ze merkte dat de hengst op haar afkwam. Het was een gitzwarte hengst, waarschijnlijk ouder dan haar, en hij leek nogal gevaarlijk. Maar aangezien ze zelf had besloten dat ze zonder het angst-gen voor slechte paarden was geboren, bleef ze doodleuk staan, en uiteindelijk stond de hengst ook voor haar stil. Het bleef een moment stil, en Visual vroeg zich af waarom er niets gebeurde. "Meestal hoort iemand van ons nu te beginnen met een naam." zei ze zoetjes op een speelse toon. Laat maar zien waar die grens van je zat. Ze voelde de wind golven door haar manen, en even later de palmbomen aanwakkeren, mochten die in de fik staan. Maar aangezien ze dat niet deden, vaarden ze rustig heen en weer als zeilboten in de nacht, met van die vissen met spuigaten en leuke piep-geluidjes erom heen springend. Wat waren het ook al weer? Dolfijnen werden ze genoemd dacht ze. Terwijl ze nooit zo'n dier had gezien. Maar de wereld was nou eenmaal te groot om te weten, om te begrijpen. De grootste vraag te ontrafelen is de vraag die de wereld inhoudt. De gehele wereld. Maar ze moest stoppen met haar filosoferen, en zich richten op de hengst, wat misschien wat verstandiger zou zijn.

Hij bleef gewoon stil staan terwijl hij naar de merrie keek. zijn gedachten gingen met hem aan de loop, hij dacht na over het gras dat groeide en de paarden die het gewoon opaten, zonder na te denken over hoe lang het weer zou duren voordat het weer aan zou groeien. hij was verbaasd over zijn eigen gedachten gang, normaal dat hij daar niet zo veel over na, maar sinds hij tegen een boom aan was gelopen, leek hij met zijn hoofd in de wolken te zweven. hij concentreerde zich weer en keek naar de bruinige merrie die blijkbaar ook niet met alle vier haar hoeven op de wereld stond. hij zag haar met haar hoef over de grond heen schrapen, hij bleef op een meter afstand van de merrie stilstaan en zwiepte met zijn staart. hij luisterde naar de stilte, hij vond de stilte niet dreigend, maar ook niet echt prettig, maar hij wist zeker dat hij niet zou beginnen met praten. hij hoorde de merrie zoetjes zeggen: "Meestal hoort iemand van ons nu te beginnen met een naam." hij snoof even, waarom zou hij die merrie zijn naam vertellen. hij keek haar aan met zijn zwarte ogen. 'vertel die van jou dan maar' zei hij terug zonder zijn eigen naam te vertellen, hij wou eerst wel weten met wie hij te maken had voordat hij zijn naam ging vertellen. Hij bleef stilstaan terwijl de wind ruw aan zijn manen trok, alsof hij verder moest gaan en niet hier met die merrie moest gaan praten.

Ze keek naar de hengst, die antwoordde: 'vertel die van jou dan maar' "Oh wauw, ik krijg de eer." mompelde ze. Op een normale doch niet-serieuze toon ging ze verder. "Je bent mijn naam niet waard om verder te vertellen. Bewijs me het tegendeel." daagde ze hem uit, hopend op iets wat ze niet kon voorstellen. Wat voor mysteries lagen er achter elk paard? Een verleden, gruwelijke gebeurtenissen waren in hun netvliezen gebrand, en de vrolijke zouden nooit vergeten worden. Om alles tegen elkaar op te wegen was onmogelijk, de gewichten, de emotie die vrijkwam bij zo'n gebeurtenis, het was niet te bepalen hoe groot deze was op een schaal van 1 tot 15. Hoe groot het een impact zou hebben op een paard, was onmogelijk te weten, tenzij je het zelf was. Nee, zelfs dan niet. Niemand kon weten wat voor impact iets had op de toekomst, niemand kon de toekomst zien aankomen. Misschien andere wezens, wezens die tekenen kunnen zien, gebeurtenissen zagen aankomen, alles konden weten van een klein zandkorreltje. Een heel hoop medeleven was vereist om het te voelen, het heden en verleden. Zulke wezens bestonden niet, maar wie had er nooit gefantaseerd van zo'n mythisch dier, wijs en speciaal. Al was het gevraagd door iemand, of was diegene er zomaar op gekomen, het was iemands speciale dier van de toekomst, verleden en heden. Tijdloze wezens. Tijd was altijd al een vijand geweest. Ze kon zich niet voorstellen hoe tijd een vriend kon zijn. Ouderdom was een van de belangrijkste oorzaken van sterfte, iedereen wist het. Toch bleven ze overleven totdat ze misschien vredig konden sterven. Tijd zorgde daarvoor, het kon niet tijdloos worden. Alle individuen zouden voor altijd bestaan, en er zouden geen nieuwe kunnen komen. Iedereen zou elkaar zat worden, na een tijd. Maar tijd bestond dan niet. Tijdreizen was nog ingewikkelder. Als iemand terug zou gaan in de tijd, dan iemand zou vermoorden die eigen familie was, zou diegene nooit zijn geboren toch? Maar als diegene nooit geboren zou zijn, zou ook die voorouder niet vermoord zijn. Het was een oneindige cyclus en te moeilijk om te doorgronden voor een enkel individu, en ook voor meerdere. Misschien was zelfs alle intelligentie op de wereld er niet genoeg voor. Wie weet. Maar wie zou zich daar nou zorgen over maken, en proberen het tijd-ruimte-continuum te begrijpen. Het was onbegrijpelijk, het is onbegrijpelijk, en het zal altijd onbegrijpelijk zijn. Niet dat paarden op een dag een machine zouden uitvinden waarmee ze konden tijdreizen. Tijdreizen leek te gek, maar waarschijnlijk was het even ingewikkeld als de tijd-ruimtecontinuum. Ze wist nu wel waar tijd op sloeg, en continuum in het woord tijd-ruimtecontinuum, maar ruimte. Ruimte was waarschijnlijk nog moeilijker te bevatten. Het was gewoon een wereld hier. Maar wat waren de lichtpuntjes aan de hemel? Waren het gewoon lichtpuntjes, zomaar? Of waren het puntjes, zo ver weg hier vandaan die eigenlijk licht gaven. Hoe zat de wereld in elkaar? Visual schudde lichtjes haar hoofd, om al haar gedachten schoon te vegen. Genoeg nagedacht over moeilijke onderwerpen waar toch niemand een oplossing voor zou kunnen verzinnen. Ze keek naar de hengst, en wachtte op een antwoord.

hij hoorde de merrie wat mompelen; Oh wauw, ik krijg de eer." Hij snoof even, daarna hoorde hij de merrie uitdagend zeggen: "Je bent mijn naam niet waard om verder te vertellen. Bewijs me het tegendeel." Hij begon een beetje genoeg te krijgen van deze merrie die deed alsof ze alles was. Hij schraapte met zijn hoef over het zand heen. hij keek naar de merrie die wel leek te dromen totdat hij de merrie met haar hoofd zag schudden en hem aan zag kijken. Hij zweeg even, de wind bleef wild aan zijn manen trekken om te zeggen dat hij door moest rennen, maar toch bleef hij staan met zijn vier hoeven stevig in de grond en zijn oren een beetje naar achteren toe. De wind kwam toen van de andere kant. hij voelde de zeewind op zijn huid, zijn vacht ging uit elkaar en littekens werden zichtbaar, grootte kleine, van elk formaat kon je er wel mintens 1 vinden in zijn vacht. Het litteken onder zijn linker oog dat doorliep naar zijn kaak werd ook zichtbaar. Hij bleef de merrie aankijken met zijn zwarte ogen en snoof opnieuw, hij had doordat zijn littekens zichtbaar waren geworden een kwaadaardige uitdrukkig gekregen.

Visual ergerde haar lichtjes dat de hengst niet zei, maar sommigen waren zo, niet? Plotseling merkte ze de littekens op zijn vacht. Maar hoe? Ze voelde de wind van een andere kant waaien. Aah. Het waren nogal veel littekens. "Het is de kunst om zonder littekens er vanaf te komen." glimlachte ze zoetjes, verwijzend naar gevechten die de hengst waarschijnlijk eerder had gehad. Snuif snuif snuif, ze hoorde alleen maar gesnuif van die hengst, was hij verkouden ofzeu, en was zijn stem daardoor te verstopt om veel ermee te praten? Het leek wel alsof ze elke seconde weer een nieuw litteken kon ontdekken door de wind die veranderde van hard naar zacht. Maar aangezien ze geen paarden vreesde, en alleen voor haar leven vreesde, en die nu niet echt in het spel was, zei ze: "Ach, dan zeg je maar niets dooie. Nog een kleine tip, je moet naar war-me gebieden gaan om van je snuif-verkoudheid af te komen. Het lijkt je taal wel." Haar hoeven waren haast het zand ingeboord. Niet omdat ze bang was, ze stond er al wel een tijdje, na te denken over van alles en nog wat, en proberen te kijken hoe lang het duurde voordat de hengst zou flippen. "Weetje, de meeste slechtzakjes praten dan om hun ego te bevorderen, soms werkt het ook nog afschrikwekkend op goedjes, maar om in snuif-taal te praten, zoiets kan ik niet verstaan." Ze draaide zich op haar gemak om, en begon aanstalten maken te vertrekken, ze was haar nieuwsgierigheid naar de hengst zijn geduld verloren, en ze wilde wat andere dingen beleven, en uiteraard niet een half uur lang proberen een hengst die snuif-taal spreekt aan te horen. Ze was in een spottende bui, maar het leukste was het wanneer er ook nog een reactie kwam. Een keer had een hengst haar nota bene aangevallen. Maar ach, dat was haar kleine Zeepjuh, die was altijd al opvliegend geweest. Het ironische was dat hij bijna anderhalf keer zo groot als zij was, met haar lengte onder het gemiddelde paard, en zijn lengte uiteraard boven het gemiddelde paard. Het was een fries, ze kon niet winnen, maar dood zou ze niet willen gaan. Mocht ze verliezen, zou ze sterven. Tot nu toe was ze niet dood, dus ze had niet verloren. Gelijkspel dan maar. Hij had immers een enorme voorsprong met de kracht van hem, tegenover haar snelheid en behendigheid. Klein maar fijn. Nee, eigenlijk was ze helemaal niet fijn, ze kon sommige aanvallen alleen overleven door zelf na te denken. Maar dat was haar Epic Vis Manoeuvre, en dat hoorde bij haar. Ze maakte haar eerste stappen in het zand dat ze nog niet had betreden om haar pad voort te zetten. Ze wist niet wat de hengst zou doen, maar het zou haar niet schelen want ze wilde niet een seconde langer bij zo'n stil slechtzakje zijn. Die types die hun ego vermeerderen door gewoon stil te blijven, en misschien 1 op de 10000 paarden die ze tegenkwamen aanvielen. Uiteindelijk zou ze verveeld raken, of niets meer kunnen verzinnen, en stond zij voor schut. Ze ging dan ook vroeger weg dan normaal gepland. Ze stapte verder, haar hoeven lieten een spoor achter. Ze was nu een stuk of twintig meter van de hengst verwijderd, maar verlangzaamde haar pas niet, en versnelde hem ook niet. Mocht hij haar nog ergens voor nodig hebben, mocht hij haar komen halen. Maar dan moest hij eerst langs de o zo gevreesde twintig eenentwintig.... de... o zo gevreesde ongeveer dertig meter nu al. Een gevaarlijk pad over gewoon zand, oooeew. Ergens vroeg Visual zich wel af wat de hengst zou gaan doen. Zou de hengst genoeg geïrriteerd zijn door haar om nog zijn wraak te willen verzinnen, of in ieder geval zijn naam vertellen, en dus achter haar aankomen, of zou hij gewoon blijven staan, in snuif-taal blijven praten? De keuze was voor haar neergezet. Dat dacht ze, terwijl ze nog steeds in een rustig stap verder weg ging van de hengst.

[ Vis is het topic nog niet uit =3 ]