VIPNavayo's gedachten waren echt a mess right now. Hij wist niet waar hij aan was. Wat hij wou. Wat hij nu aan het doen was. Damn, waarom was hij niet die zorgeloze Navayo zoals altijd die zich van niets of iemand iets aan trok? Dunno. Agh, maybe kwam hij er wel uit na een wandeling door het bos heen. Misschien moest hij er gewoon even tussenuit. Niet letterlijk ofcourse want hij voelde zich thuis in DH. Hij kon zich geen betere thuis bedenken als hier. Hij had hier wel een bepaalde rust gevonden na de dood van zijn beste maatje. Maar haar vergeten zou hij nooit. Tch had Navayo nooit zijn hart geopend voor iemand en hij dacht ook niet dat hij het snel voor iemand zou gaan doen. Een stemmetje in zijn hoofd vertelde hem gewoon dat het nooit zou werken met een ander. Waarschijnlijk lag het gewoon aan hem. Hij was zo een typisch forever alone type. Hij was gewoon awkward in de omgang. Als ze lief deden tegen hem begreep hij het soms niet eens. En zeker als het op een aanraking ging. Dan wist hij nooit hoe te reageren. Het was iets vreemds voor hem. Hij had het nooit gekend als veulen. Niet dat hij er ooit problemen mee had gehad. hij was een koppig veulen geweest. Zelfs een beetje evil. Hij was er altijd zeker van geweest dat iedereen aan zijn voeten zou liggen. Hij grijnsde eens. Jep dat was zijn veulentijd. Hij had er echt van genoten om zo te zijn eigenlijk. Hij dacht er echt wel vaak aan eigenlijk. Om dan uiteindelijk met een vage grijns op zijn gezicht verder te dwalen in het heden. Momenten zoals deze dus. Dat hij vast zat in zijn eigen gedachtes en er niet leek uit te komen. Niet dat hij terug wou naar de eerste zes maanden van zijn leven of misschien zelfs de eerste 3 jaar maar…. Hij wist het niet. Punt. Gedaan. Einde verhaal.
Een vogel leidde hem af. Het bos had hem enigszins tot rust gebracht. Het leek alsof hij hier gedachten op een rijtje kon krijgen. In welke maten dat ging dan toch bij hem. In zijn hoofd was nooit alles op een rijtje geweest. Sommigen uit zijn thuisland dachten dat hij vervloekt was or something. Agh ja, liever goed vervloekt dan saai goed vond hij zelf. Nu had hij eindelijk een thuis waar hij ook echt thuis was. Een plek waar hij rust kon vinden en toch actie. Hij had nu een familie die meer om hem gaf dan zijn eigen moeder dacht hij soms. Ze was een typische Braziliaanse moeder, zijn moeder. Arrghh daar ging hij weer. Hij moest eens leren minder chaotisch te zijn in zijn gedachten. Niet van de hak op de tak springen. Gewoon kalmeren. Volledige rust vinden. Maar wanneer zou hij die dan eens gaan vinden? Hij was nu al 7 jaar een chaos. Zo kon het toch niet meer verder? Of wel? Hij wist het niet. Kon het dan nog erger worden? Misschien moest hij wel eens een denkbeeldige vriend zoeken waar hij in gedachten alles aan kwijt kon. Zou hem dat aan rust brengen? Dat hij alles weer tegen kitty kon vertellen? Hij wist het niet. De sneeuwwitte merrie met de ijsblauwe ogen was hij nog niet vergeten. Hij had haar altijd alles verteld. Zelfs zijn grootste zorgen en zijn grootste wensen. En elke keer zij tot hem door probeerde te dringen had hij het nooit begrepen. Hij had altijd onschuldig verbaasd naar haar blijven staren als ze haar roze neusje tegen zijn, veel grotere, zwarte neus had geduwd. Wat als ze nu nog leefde? Zouden ze verliefd zijn en misschien een veulentje? Nee Navayo nee! dat kon toch helemaal niet. Kitty was een slanke welsh gekruisd met een arabier. Dat kon toch nooit een veulen baren van een campolina van zijn omvang? Navayo was groot, erg groot voor een campolina. Maar normaal voor een normaal paard. Hij zou haar de dood in hebben gejaagd met een veulen van hem. Maar? Maar hij had haar nu toch ook de dood in gejaagd? Ze had haar leven gegeven voor hem… Hij had van die klif moeten vallen, zijn laatste hulpeloze schorre hinnik moeten uitslaan. Niet kitty met haar zachte, speelse hinnik die wegstierf. Met hem wild starend naar de wilde zee. Zijn manen voor zijn ogen vliegend.
Wild schudde hij zijn hoofd, dit moest stoppen. Sinds hij bij die rotswanden aan de zee was geweest kon hij enkel nog maar aan de storm denken. Het moest gewoon stoppen. Kitty leefde niet meer. Zijn steun en toeverlaat was al 2 jaar dood. En hij was verder gegaan met zijn leven. Zoals het hoorde. Maar waarom voelde het dan zo fout? Dingen over het hoofd zien deed hij anders nooit. Hij had niet voor niets een goede rang binnen zijn kudde. Hij was daar dan ook best trots op. Maar op een of andere manier leek Kitty nog te leven en leek ze op wraak te zinnen. Wou ze hem raken op alle mogelijke kanten. Omdat niet hij van die klif was gevallen maar zij. Agh wat zou het. 'Nav je gelooft zeker nog in fabeltjes?' sprak hij zichzelf moed in. Was hij echt gek aan het worden dan? Hij moest echt dringend terug contact krijgen met een ander levend en sprekend paard. Misschien dat de geur die zijn neus binnen drong hem wel terug op zijn positieven kon brengen. Hij herkende immers de geur van een wel opmerkelijk interessant paard, al zei hij het zelf. Niet snel bracht een dier interesse bij hem maar deze merrie had het wel gedaan. Aaliyah had een indruk op hem gemaakt en hij wou meer weten van dit creatuur.
"Well, Aaliyah, we meet again." Sprak hij dan ook met een schor engels accent. Een grijns sierde zijn hoofd. Zijn zwarte neus bewoog eens lichtjes op en neer. Het zwart van zijn neus ging over in het typerende gelige kleur van zijn lichaam om aan de puntjes van zijn oren terug zwart te worden. De donsachtige haartjes aan de toppen van zijn oren leken zijn oren nog groter lijken. Maar ze waren slank gemaakt. Maar die schelpen van hem vingen wel elk klein geluidje op. Maar nu waren ze vol gericht op de merrie voor hem. Lichtjes liet hij even zijn dikke hals zakken als begroeting van de merrie. Als een soort buiging. Volgens hem moest een merrie nu eenmaal geëert worden elke keer als je haar ontmoette. Ze waren echte dames en dankzij hen bestond er leven. Ofcourse niet alleen dankzij hem maar zij zorgden voor de kinderen en brachten ze groot.
"Hoe gaat het met je?" Vroeg hij na haar begroeting aan haar. Je zag duidelijk aan zijn gezicht dat hij nog lichtelijk verward was door zijn vorige gedachtes aan alles. Maar zijn ogen stonden zoals zo vaak redelijk verveeld maar nog altijd met die prachtige glans van eerlijkheid en vriendschap erin. Navayo was werkelijk een echt watje in een spierbundels lichaam.
en Aaliyah
Een vogel leidde hem af. Het bos had hem enigszins tot rust gebracht. Het leek alsof hij hier gedachten op een rijtje kon krijgen. In welke maten dat ging dan toch bij hem. In zijn hoofd was nooit alles op een rijtje geweest. Sommigen uit zijn thuisland dachten dat hij vervloekt was or something. Agh ja, liever goed vervloekt dan saai goed vond hij zelf. Nu had hij eindelijk een thuis waar hij ook echt thuis was. Een plek waar hij rust kon vinden en toch actie. Hij had nu een familie die meer om hem gaf dan zijn eigen moeder dacht hij soms. Ze was een typische Braziliaanse moeder, zijn moeder. Arrghh daar ging hij weer. Hij moest eens leren minder chaotisch te zijn in zijn gedachten. Niet van de hak op de tak springen. Gewoon kalmeren. Volledige rust vinden. Maar wanneer zou hij die dan eens gaan vinden? Hij was nu al 7 jaar een chaos. Zo kon het toch niet meer verder? Of wel? Hij wist het niet. Kon het dan nog erger worden? Misschien moest hij wel eens een denkbeeldige vriend zoeken waar hij in gedachten alles aan kwijt kon. Zou hem dat aan rust brengen? Dat hij alles weer tegen kitty kon vertellen? Hij wist het niet. De sneeuwwitte merrie met de ijsblauwe ogen was hij nog niet vergeten. Hij had haar altijd alles verteld. Zelfs zijn grootste zorgen en zijn grootste wensen. En elke keer zij tot hem door probeerde te dringen had hij het nooit begrepen. Hij had altijd onschuldig verbaasd naar haar blijven staren als ze haar roze neusje tegen zijn, veel grotere, zwarte neus had geduwd. Wat als ze nu nog leefde? Zouden ze verliefd zijn en misschien een veulentje? Nee Navayo nee! dat kon toch helemaal niet. Kitty was een slanke welsh gekruisd met een arabier. Dat kon toch nooit een veulen baren van een campolina van zijn omvang? Navayo was groot, erg groot voor een campolina. Maar normaal voor een normaal paard. Hij zou haar de dood in hebben gejaagd met een veulen van hem. Maar? Maar hij had haar nu toch ook de dood in gejaagd? Ze had haar leven gegeven voor hem… Hij had van die klif moeten vallen, zijn laatste hulpeloze schorre hinnik moeten uitslaan. Niet kitty met haar zachte, speelse hinnik die wegstierf. Met hem wild starend naar de wilde zee. Zijn manen voor zijn ogen vliegend.
Wild schudde hij zijn hoofd, dit moest stoppen. Sinds hij bij die rotswanden aan de zee was geweest kon hij enkel nog maar aan de storm denken. Het moest gewoon stoppen. Kitty leefde niet meer. Zijn steun en toeverlaat was al 2 jaar dood. En hij was verder gegaan met zijn leven. Zoals het hoorde. Maar waarom voelde het dan zo fout? Dingen over het hoofd zien deed hij anders nooit. Hij had niet voor niets een goede rang binnen zijn kudde. Hij was daar dan ook best trots op. Maar op een of andere manier leek Kitty nog te leven en leek ze op wraak te zinnen. Wou ze hem raken op alle mogelijke kanten. Omdat niet hij van die klif was gevallen maar zij. Agh wat zou het. 'Nav je gelooft zeker nog in fabeltjes?' sprak hij zichzelf moed in. Was hij echt gek aan het worden dan? Hij moest echt dringend terug contact krijgen met een ander levend en sprekend paard. Misschien dat de geur die zijn neus binnen drong hem wel terug op zijn positieven kon brengen. Hij herkende immers de geur van een wel opmerkelijk interessant paard, al zei hij het zelf. Niet snel bracht een dier interesse bij hem maar deze merrie had het wel gedaan. Aaliyah had een indruk op hem gemaakt en hij wou meer weten van dit creatuur.
"Well, Aaliyah, we meet again." Sprak hij dan ook met een schor engels accent. Een grijns sierde zijn hoofd. Zijn zwarte neus bewoog eens lichtjes op en neer. Het zwart van zijn neus ging over in het typerende gelige kleur van zijn lichaam om aan de puntjes van zijn oren terug zwart te worden. De donsachtige haartjes aan de toppen van zijn oren leken zijn oren nog groter lijken. Maar ze waren slank gemaakt. Maar die schelpen van hem vingen wel elk klein geluidje op. Maar nu waren ze vol gericht op de merrie voor hem. Lichtjes liet hij even zijn dikke hals zakken als begroeting van de merrie. Als een soort buiging. Volgens hem moest een merrie nu eenmaal geëert worden elke keer als je haar ontmoette. Ze waren echte dames en dankzij hen bestond er leven. Ofcourse niet alleen dankzij hem maar zij zorgden voor de kinderen en brachten ze groot.
"Hoe gaat het met je?" Vroeg hij na haar begroeting aan haar. Je zag duidelijk aan zijn gezicht dat hij nog lichtelijk verward was door zijn vorige gedachtes aan alles. Maar zijn ogen stonden zoals zo vaak redelijk verveeld maar nog altijd met die prachtige glans van eerlijkheid en vriendschap erin. Navayo was werkelijk een echt watje in een spierbundels lichaam.
en Aaliyah
