& Aaliyah

Met een groot verlangen keek hij naar de zee, het geweldige en woeste water werd in zijn ogen weerspiegeld, zou het niet geweldig zijn om de baas te zijn over die zee? Om over de zee te varen, terwijl het dek van je schip zachtjes of hevig op en neer deinde. Zou het niet geweldig zijn om een piraat te zijn? Om met een woeste 'arrr' op het schip van andere te springen, hier en daar wat mensen neersteken om dat schip te kapen? Maar nee, dat was niet voor hem weggelegd, hij was niet meer dan een simpel paard, een simpel paard met een sikje, een doek om zijn hoofd, kralen in zijn manen en een grote band met een stok erin, die dient als 'zwaard', om zijn middel. Met nog een laatste zucht van verlangen draaide hij zich om, direct begon de wind aan hem te rukken, zijn manen en staart wapperde wild naar achteren en met zijn ogen dichtgeknepen begon hij aan de eeuwig durende tocht naar de rand van het uitgestrekte bos. Uiteindelijk voelde hij de overige blaadjes die er nog lagen knisperen onder zijn voeten, hoewel hij allang gemerkt had dat de wind opgehouden was, de grond anders was geworden en dat hij verscheidene keren tegen een boom aangeknalt was had hij moedig zijn ogen dichtgehouden tot hem moment dat hij de blaadjes hoorde kraken. Langzaam gingen zijn ogen open. Hij had gehoord van een nieuwe leider van een of andere kudde. Ene Aaliyah ofzo, naar wat Jack had mogen geloven. Hij had de merrie eerder ontmoet, het was een goudkleurige merrie met donkerbruine ogen. Hij had de merrie twee keer ontmoet, een keer toen ze jong was. En een keer toen ze wat ouder was. Hij moest toegeven dat ze serieuzer en slechter leek toen ze ouder was. Misschien speelde dat een hoofdrol in de reden waarom hij naar de merrie ging hinniken. Hij zocht een goed plekje op in het bos. Of te wel een plek met veel bomen en hinnikte. Een zuiver geluid met hier en daar wat rauwere klanken erin. Een roep naar Aaliyah, de nieuwe leider van de Horcrux.

Hopelijk zal ze meer succes krijgen dan haar voorgangers.


OOC: Enkel en alleen Aaliyah.

De hinnik die door de bossen galmde liet haar weten dat ze er weer uit moest. Uit bed, hoppakee aan het werk. Wie dit ook mocht zijn had misschien een probleem, hij of zij mocht wat creatiever zijn met de tijdstippen. In de vroege ochtend een hinnik geven naar een kudde was sowieso in haar eigen ogen nutteloos, want misschien sliep de leider er gewoon doorheen. Degene die nu hinnikte mocht van enig geluk spreken dat ze was wakker geworden door het geluid, maar beter werd haar humeur er echt niet op.
Haar mond vormde de klanken ‘wie durft mij op dit verdomde tijdstip wakker te maken?’ en ze rekte zich uitgebreid uit, een gaap voegde nog toe hoe Aaliyah net uit bed was gestapt. De stukjes aarde tussen haar gladde zomerhaartjes hadden ook zo’n bedoeling. Alles aan haar schreeuwde: ‘Net wakker geworden!’ Kauwend op een madeliefje slofte ze richting de roep. Ze deed geen moeite om haast te maken, lekker op haar eigen slome tempo lopen, en er was niets beter dan dat.
Onderweg naar het paard toe had ze zichzelf nog eens grondig uitgeschud, en voor zover ze zichzelf kon zien zag ze er al wat frisser uit. Niet dat ze er constant mee bezig was, nee, het kriebelde. En hoé.
Het enige voordeel van de ochtend was dat het zelfs voor de muggen en de vliegen te vroeg was om te stalken, zodat Aaliyah in één rechte lijn kon blijven lopen en zo de bomen kon negeren. Aaliyah haatte de zomer, het was te benauwd, er waren teveel kriebelbeesten, en er was overal nieuw leven. Reken maar dat díé veulenmormels irritant waren. Met hun kleine hersentjes overal spelend en rennend, ze doken overal op, van tussen de struiken, van achter de bomen, echt overal. Ze prees zichzelf de hemel in dat zijzelf vroeger niet zo was.
Genoeg gesproken, haar mond was tot een smalle streek vertrokken, haar ogen stonden star naar voren gericht, je zou het ‘koud’ kunnen noemen. Haar oren waren neutraal naar achteren gericht. De eerste beelden stroomden haar hoofd al binnen toen ze al kleuren zag die niet echt in de natuur hoorde. De standaard kleurtonen van bruin doemden al sterker op. Het paard droeg de onnodige accessoires, en op dat punt herkende Aaliyah hem. ‘Trut,’ siste ze tussen haar tanden door, hij kon haar niet horen, en nu had ze nog de tijd om even op hem te fitten. Dus híj was de roeper. Het kon niet zo zijn dat het toeval was, deze hengst wilde in haar kudde. ‘Dit is de derde keer dat we elkaar zien, dat weet je, nu vooruit met de geit en zeg wat je wil,’ mompelde ze bitterkoud tegen de hengst. Je hebt me verdomme wakker gemaakt, dacht ze zuur. Deze hengst was wel de laatste die in haar gedachte rondspookte toen ze haar hoofd kraakte van wie haar had geroepen.
‘Jack Sparrow, was het niet?’ Die namen van tegenwoordig, Aaliyah vond het al een godswonder als ze er één kon onthouden.

Jack was veranderd. Hij was minder ‘kinderachtig’ om het zo te noemen. Hoe wel hij nog wel wat van zijn dronken trekjes over had was hij serieuzer en slechter. Koppig, nog steeds. Zijn arrogante trekjes had hij nog steeds niet kwijt geraakt. Hoe zou het ook kunnen, hij was nog altijd de stoerste en gevreesde –waarschijnlijk ook de enige- piraat in heel Dream Horses. Hij wist dan ook zeker dat hij toegelaten werd tot de Horcrux. Wie wilde er nou niet zo’n geweldige hengst als Jack Sparrow in zijn of haar kudde? Haar kudde in dit geval, de leider van de Horcrux was een soort ‘bekende.’ Hij had deze Aaliyah vaker gezien, twee keer om precies te zijn, in gezelschap van een hert nog wel. Welke sukkel reisde er nou weer met een hert? Dat was een maaltijd, geen reisgezelschap. Het was nog best vroeg in de ochtend. Jack was altijd vroeg op. Het was nu eindelijk tot hem doorgedrongen dat Jack deze almachtige Aaliyah wellicht wakker gemaakt had. Het boeide hem niet, hij had er eigenlijk amper over nagedacht. Als ze niet bereidt was om naar een geweldig paard als Jack Sparrow te komen dan was dat haar probleem en liep ze een geweldig dier mis. Uiteindelijk kwam de goudkleurige merrie in zicht, dit keer zonder een of ander hert dat haar stalkt. Jack fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij de merrie bekeek, ze kwam dichter bij. ‘Dit is de derde keer dat we elkaar zien, dat weet je, nu vooruit met de geit en zeg wat je wil,’ Zei ze toen ze voor hem stond. De bitterkoude toon in haar stem deed Jack niets, hij negeerde het gewoon simpelweg. Het kompas rond zijn nek wapperde een klein beetje naar achteren, net als het draadje in zijn manen. Jack wachtte eventjes, hij wist gewoon dat er iets zou volgen. Natuurlijk toonde de merrie geen greintje gesprek en sprak ze zijn naam compleet verkeerd uit. Eigenlijk compleet perfect, maar ze vergat dat ene detail. ,,Capt.’’ Hij stopte abrupt met praten, misschien kon hij iets meer respect tonen naar de merrie, zolang ze niet verwachte dat hij zich als een schoothondje ging gedragen tegenover het mormel. ,,Kennelijk.’’ Kaatste hij bitter en geërgerd terug. Hij wist niet zo goed hoe hij het volgende moest brengen. Hij kon natuurlijk doodleuk zeggen van ‘Ik zou ontzettend graag in je kudde willen en zou er alles voor doen wat je maar wilt.’ En daarna kon hij dan een lulverhaal lopen beginnen over waarom hij geschikt was, wat slecht voor hem was en bla bla bla. Maar dat zag hij niet echt zitten. Dus besloot hij om een domweg ,,Ik kom in je kudde.’’ Te zeggen. Púnt, hij verwachtte geen tegenspraak van de merrie. Enkel een vraag over waarom hij deze kudde koos of wat volgens hem de definitie van slecht was, de merrie bedacht maar iets leuks. Hij was op alles voorbereid.

Een trek wat tussen ergernis en verveling in lag gleed voor een fractie van een seconde over haar mond. Aaliyah had deze hengst al eerder gezien. Ze had hem al ergens in een sneeuwgebied ontmoet, maar ook ergens anders, iets langer geleden. Ze wist nog wel dat de hengst iets had met teveel merries achter zich aan, en ook een beetje een attitude. Aaliyah wist wat hij was, en hoe hij heette, dus dat hoefde hij niet te onthullen voor haar.
‘Capt,’ begon de hengst al, haar betweterig verbeterend.
‘Crewmember als je het goed doet,’ sprak ze koud. Als deze hengst naar haar had gehinnikt voor dit, dan had verdeed ze haar tijd. Bovendien was ze dan zeker voor niets opgestaan.
Aaliyah zuchtte en richtte haar donkere ogen op de boomkruinen. De takken waren bijna onzichtbaar door de volle bos met bladeren. Ze hoorde de vogels al ontwaken en hun ochtendlied zingen. Meestal wilde ze hier altijd doorheen slapen: Ze had een pesthekel aan het getjielp en gezang.
‘Kennelijk,’ zei de hengst. Ze kwam tot de conclusie dat het nog wel even zou duren tot de hengst echt tot zijn punt zou komen, maar Aaliyah wist al bijna zeker wat ze zou zeggen, welke houding de hengst ook afstraalde. Ze kende hem al langer, en ze wist dat ze een lid nodig had.
De volgende woorden verraste haar voor geen meter. Ze had het één en ander verwacht van deze hengst. Haar wenkbrauw schoot eventjes op. Als een plotselinge piek in een horizontale lijn. ‘Dit is geen zelfservice Jack,’ sprak ze naar hem. ‘Je weet dat de Horcrux een extreem geval is van onstabiliteit. Waarom wil je onder mijn hoede vallen, in plaats van die van Fether? Niet dat ik verwacht dat je denkt dat je geleid wíl worden door een paard dat vernoemd is naar een veer. Ik verwacht dat je actief bent Jack. Nog vragen?’ Zo ongeveer tussen neus en lip door had ze hem aangenomen tot de Horcrux. Dit was tevens haar eerste hinnik die ze accepteerde. Ze hoopte wel dat de hengst de link snel kon leggen, anders had ze zich vergist in de hengst. Om eerlijk te zijn beviel zijn houding haar wel. ‘En dan ben je nog wel een crewmember. Bij de eerste oproep verdeel ik voor sommigen de rangen. Wees erbij Jack.’
Ze gaf nog een knikje naar Sparrow toe en keek hem daarna weer strak aan. Een kleine glimlach speelde rondom haar lippen, hij was niet lief, hij was niet vredig. Hij was sluw: Ze had een idee in haar hoofd rondspoken. En ze moest die zo snel mogelijk aan haar kudde voorleggen.