Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » M I D D E N » De Woestijn » :: Out of the ordinary :: Aaliyah

:: Out of the ordinary :: Aaliyah

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Yamato

Yamato

‘En waarom moest dit ook alweer?’ Vroeg Megami. Haar toon was geïrriteerd. Ze sloeg met haar staart om de vlieg, die nu al even haar gezelschap was, weg te slaan. “Het is veiliger, je word er sterker van, het zijn paarden zoals jou..” Megami kapte Amon af met een zucht. ‘Oké dan.’ Bromde ze, ze schudde met haar hoofd en liep weer verder. Amon kon zo’n zeur zijn. voor haar part bleef ze in haar eentje, één iemand die aan haar kop zeurde was haar al genoeg. Daarbij zou ze nu liever wat drinken in de schaduw in plaats van te zoeken naar een leider. In het ergste geval was de kuddeleider dan ook nog zo’n arrogant beest dat zichzelf o zo geweldig en sterk vond. Nee dankje hoor. Er was nog niet eens een minuut verstreken of Megami bleef al stokstijf staan. "Waarom stop je nu weer?" vroeg Amon. Soms wou Megami dat hij echt bestond,dan kon ze hem eens een flinke trap verkopen, misschien was hij dan stil. ‘Ik stop met zoeken.’ Eventjes was het stil, iets wat niet vaak voorkwam als ze alleen was. ‘In ieder geval totdat ik water en een schaduwplekje heb gevonden.’ Zei ze, ze begon weer te wandelen, maar dit keer op zoek naar water. "‘Wees toch niet zo dom." Zei Amon daarop. Koppig stapte ze door, ze was toch zeker wel haar eigen baas. Kibbelend met Amon liep ze verder. Elk paard wat haar zag zou haar gek vinden, iets wat ze waarschijnlijk ook was. Niemand zag of hoorde Amon, hij was er alleen maar in Megami haar gedachten.

Knabbelend op wat gras liep ze verder. Amon had al die tijd gezeurd en was, nu ze weer verder ging met zoeken, eindelijk gestopt. Ze hield haar hoofd echter nog laag bij de grond om hier en daar een sprietje gras uit de grond te trekken. Eerlijk gezegd wist ze helemaal niet waar ze moest zijn, hoe kon zij nou weten waar een paard was wat ze niet kende. Ze hief haar hoofd een beetje toen ze merkte dat het gras een soort van verdwenen was. Ook de schaduw was langzaam aan weggegaan en de hitte was nu veel erger. Ze stond stil en snoof eens. "Wat is het nu weer?" klonk de stem van Amon die in haar hoofd te horen was. ‘Wanneer hou jij je kop nu eens?’ snauwde Megami, die zich een beetje probeerde te concentreren. Ze snoof nog eens. Het was een specifieke geur die er in dit gebied hing, niet enorm veel verschillende geuren. Eigenlijk was zij nu de enigste die een onbekende geur naar dit gebied bracht. ‘We zijn eerrr.’ Zei ze enthousiast, alsof ze een klein kind was dat in een pretpark aankwam. Ze hief haar hoofd een beetje en bracht een luide hinnik uit. ‘Joehoee, leidertje, kooom daaan.’ Zei ze. Ze was opeens in een goed humeur. Niet dat ze er zo vrolijk uit zag. Ze zag er eerder raar uit, iemand met een mentale storing, en voor sommige paarden wel eng. Ach, er was toch niks aan te doen.

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

‘En jij woont in droompaardland?’
‘Ja, vol met regenbogen, eenhoorns, en eeuwig jong fonteinen.’ Idioot.

Ha. Ha. Ha.
Na al die tijd van haat en afschuw voor de kleine ongeregelde kudde Horcrux, had ze Fether wel uitgedaagd, en dat nog met succes. Ze had het gewonnen. De Horcrux stond onder haar naam, en zij had nu al het recht om te spreken over alle paarden in haar kleine miezerige kudde. Het stelletje ongeregeld zou gelijk opgehutst worden en Aaliyah zou ze op de laagste rangplek ordenen, wat voor paard dan ook. Zouden de gebieden veranderd zijn? Waren de dode bomen nog steeds zo dood, of stonden er nieuwe dode bomen? Was het water nog steeds zo koud, of was het lauwer geweest, lauwer omdat er nu, na Deina en Nar, geen fatsoenlijke leider was geweest. Nu ze erover nadacht wist ze dat ze al die tijd fout had gezeten, Deina was niet fout, Deina was goed. De oorlog was nodig, de training was nodig. Alles was nodig. Vooralsnog zou Aaliyah het anders doen dan de witte merrie, maar dat zou ze niet openbaar maken. Eerst zien wie er allemaal eigenlijk in de kudde zaten, en hoe graag ze erin wilden blijven.
Aaliyah stapte voorts, haast had ze niet. Eerst moest het bij anderen inwerken dat de kudde van haar was, en dat het niet stil gelegd zou worden na een paar weekjes. Ze hoopte op meer activiteit dan er was geweest bij de witte Fether, en dan moesten het geen halvegaren zijn. Natuurlijk was het niet zo makkelijk als hoe ze het nu allemaal stuk voor stuk uitdacht, maar ze wist zeker dat het lukte, want er waren wel meer dingen wat Aaliyah was gelukt, een kudde leiden was een uitdaging. Net iets wat ze nodig had in haar saaie leventje.
De woestijn was warm, zeer warm nu het zomer was. De vliegen waren haar aan het stalken, maar ze probeerde ze bijna volledig te negeren, maar de helft van de tijd zat ze toch op haar lip te frunniken om niet te krabben. Haar staart alleen moest natuurlijk niet helpen. Uit dit alles bleek maar dat de winter snel moest komen, gatverdamme wat haatte ze de zomer. Het jonge paard snoof luidruchtig en bleef doorsjokken, met die zon op haar rug. Die zon mocht ook opdonderen voor haar part, het scheen op de meest ongewenste tijden in je ogen, of het was te warm om ook maar iets te doen. Zat je dan met je griep midden in de zomer, dik dertig graden.
Op haar jonge leeftijd was het wel een beetje een verrassing geweest dat ze zonder problemen de kudde kon uitdagen, dat kon veel zeggen over de kudde en dit land zelf. Bijna wanhopig, maar dat was maar goed ook, anders zat ze nu nog steeds te sobben met die herten. Weggaan naar niemandsland was beter voor haar geweest dan wat dan ook.
In dit holle, grote en warme gebied kon je best wel veel geluid opvangen. Zo ook de luide hinnik. Haar oren vlogen iets omhoog, was dit voor Fether of voor haar. Voor haar natuurlijk, al dachten mensen dan nog dat Fether leidster was, dat was niet zo. En dat was pech voor hen. Haar smoel verstrakte bij de vaag verstaanbare woorden. Het waren echo’s, en ze kon niet alles opstaan, maar ze werd er niet beter gehumeurd op. Dit was voor haar, luid en duidelijk.
Het bleek dat ze veel dichterbij was dan ze dacht, na heel eventjes lopen had ze het paard al bereikt. Op het eerste oog leek ze op een standaard paard, dus Aaliyah kon hier niet op oordelen.
Ze snoof toen ze eenmaal stil stond bij het paard. ‘Naam?’ beval ze kortaf, haar ogen priemend in de die van de onbekende. ‘Want je riep, en je riep naar mij.’ sprak ze er droger achteraan. Ze wist het nu namelijk bijna tachtig procent zeker.

Yamato

Yamato

Ze kon nog steeds niet geloven dat ze naar Amon had geluisterd. Ze kon het fout hebben, maar zag zichzelf niet echt als een super kuddepaard. Andere paarden vonden haar namelijk nogal raar. En de meeste paarden wouden geen rare paarden bij de kudde. Misschien was dat wel goed. Dan zou het haar niet lukken. Het was niet dat ze niet gemotiveerd was om in de kudde te komen, ze zou een zeker voldoening over zich heen krijgen en misschien ergens aansluiting vinden. Alleen wou ze Amon niet vaak gelijk geven, dat was vrijwel de enigste reden om het niet te doen. Ergens was het wel een domme rede, in feite bestond Amon niet eens echt. Maar ze had wel een bepaalde trots tegenover degene die altijd in haar hoofd te vinden was. Het was gewoon zoals elk paard een bepaalde trots had. ‘Als dat beest er zo meteen nog niet is dan ben ik weg.’ Zei ze terwijl ze geïrriteerd met haar staart sloeg. "Ongeduldig mormel." Hoorde ze Amon zeggen. Deze keer besloot ze het maar te negeren, ze kon niet om elk klein ding een discussie aangaan. Het zachte geluid van hoeven verbrak de stilte en met een zachte zucht bracht ze het ongeduldige woord uit. ‘Eindelijk.’
Ze sloeg nogmaals met haar staart om de vliegen die rond haar vlogen te verjagen. Waarom moest het eigenlijk dit gebied zijn? Echt badass hoor, als je in dit gebied was. Niet dus. Of misschien toch wel, maar dan begreep zij het niet. De merrie, die eerst nog maar een stip was geweest was nu nog maar op korte afstand en bleef uiteindelijk stilstaan. ‘Naam.’ Ze keek even naar de merrie, ze had duidelijk geen zin in flauwekul. Maar jammer genoeg voor de merrie had Megami daar dus wel zin. ‘Nu voel ik me gekwetst.’ Zei ze, met een sarcastische ondertoon. Misschien was het niet slim, maar dat zij nu net de kuddeleider was zorgde er niet voor dat ze zich onderdanig ging gedragen. Dan kon ze net zo goed door de bloemen gaan dansen terwijl ze het had over hoe goed de wereld wel niet was. ‘Ik wil niet onbeleefd overkomen, of wacht, dat boeit me niet veel.’ Zei ze. ‘Maar ik zie het nut niet om braaf mijn naam te zeggen en zo je kudde in te komen.’ Zei ze, misschien was het wel het meest onlogische wat er bestond, maar voor haar klonk het juist enorm logisch. Braaf je naam zeggen en zeggen wat je kwam doen deed je misschien als je een goede kudde in wou. Hopelijk zat ze niet verkeerd bij deze merrie, want dan was er iets flink misgegaan. “Waarom zeg je nu niet gewoon je naam?” beet Amon haar toe. Ze legde haar oren in haar nek en wou iets zeggen, maar hield haar mond weer. Ze wou niet té raar overkomen. ‘Dus,’ zei ze en ze zette een stap vooruit waarna ze haar ogen op die van de merrie voor haar richtte. Waarvan ze de naam eigenlijk nog niet wist. ‘Als ik nu een goede reden krijg om mijn naam te zeggen, dan zal ik erover nadenken. We willen het je niet te gemakkelijk maken hé.’ Zei ze en ze grijnsde. Het was een rare grijns, een enge.

Aaliyah

Aaliyah
Moderator

Het leek erop dat ze een eigenwijs beest voor zich had, maar het type eigenwijs kon volgens Aaliyah twee kanten op gaan: Eigenwijs maar nog bij zinnen, of eigenwijs en niet bij zinnen, zo’n gestoord beest. Misschien kon bijdehand er ook nog wel bij. De gouden merrie wist het natuurlijk niet zeker, je kon immers nooit iemand inschatten als je nog niet eens tegen diegene heb gesproken. Al had ze dat prima bij Bibi kunnen doen, want Aaliyah wist al gelijk dat het een idiotische randdebiel was. Maf hoe alles daarna zo kon lopen. Haar geluk kon namelijk niet op nu die weg was. Het was trouwens helemaal prima dat geen van de hertjes iedere keer als lijm bij haar bleven plakken. Wat waren herten af en toe dood vermoeiend. Ze moest Eyes trouwens nog zeggen dat ze een kudde had. Wat was moderne techniek toch onthutsend.
‘Nu voel ik me gekwetst.’
Wat ze probeerde te voorkomen was nu gelukt. Er kwam onzin en flauwekul. Shit. Daar had ze geen zin in, ze had geen zin een grote mond van zo’n mormel, ook al kon Aaliyah het niet ontkennen dat ze deze eerste roeper wel interessant vond. Meestal was het dat iedereen inderdaad braaf zijn naam zei, en dan openden de deuren tot de kudde zich vanzelf. Goed, ze moest zeggen dat ze moest leren, maar dat boeide haar geen haarbal.
De merrie ging zoals verwacht nog verder, iets over onbeleefd overkomen, maar Aaliyah had geen zin in beleefdheid, het was geen wedstrijdje wie het meest ‘u’ kon zeggen. Aaliyah bleef star voor zich uit kijken, de ogen in van de merrie.
‘Goed, dan zeg je je naam niet. En het kan me ook niet zoveel schelen ook, maar ik neem aan dat je bij de Horcrux wil.’ Er was geen vraagteken achter haar zin, want het was logisch, best wel logisch. De rest van wat de merrie zei negeerde ze ook maar, het ging over haar naam, en vanaf nu lag dat achter haar. ‘Geen naam dus, whatever,’ ze snoof kort, ‘maar ik vraag me af of ík dan ook redenen krijg om jou in de kudde te laten, dan zal ik erover nadenken. Ik wil het je althans niet al te makkelijk maken hé?’ Zonder moeite bootste ze de enge glimlach van de onbekende merrie na, haar ogen gleden achteloos nog eens over haar hoofd.
Haar oren werden iets strakker naar beneden gericht en ze haar grijns werd van haar gezicht geveegd. Ze vervloekte zichzelf naar de andere kant van het kuuroord door het feit van haar groenheid op het gebied van een kudde. Ze was wel drie en een half jaar oud, en voor een merrie die de Horcrux oorspronkelijk haatte was dit wel een mooie opgave geweest. Of niet soms? Hoorde ze dan niet gelijk dé prijs te krijgen voor superwoman van het jaar? Of zou mensen dan zeggen dat ze verwaand was. Ze kon natuurlijk niets anders zeggen, maar het zou pijn doen. Ze zou emotioneel breken. Sobben in een hoekje en alleen maar klassieke muziek luisteren. Of gewoon verder gaan met haar leven.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » M I D D E N » De Woestijn » :: Out of the ordinary :: Aaliyah

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum