9 Crimes~Aaliyah

Give my gun away when it's loaded

De cremello hengst maakte zijn pad door de droge woestijn, ontsnappend van de kille winter in het Noorden, ontsnappen aan zijn problemen.
Het werd hem allemaal teveel, Ceres schonk hem geen vertrouwen, Santos maakte hem momenteel het leven vies zuur en hij moest het vergif uit zijn mond spugen.
Een wind voerde hitte met zich mee maar, de hitte was niet vergelijkbaar met hoe warm het hier normaal is, het werd niet veel beter dan 25 graden, alhoewel, het was nog steeds heet voor anderen.
Juno was er aan gewend, de warmte in zijn Italië kwam zomers ook niet onder de 25, en dan hing er nog een verfrissend briesje.
Hij tilde zijn hoeven één voor één op en kwam toen tot een halt, lusteloos

If you don’t shoot it how am I supposed to hold it?

Zijn lichtblauwe ogen speurden het dode gebied rond, het dode gebied met bijna geen planten en al helemaal geen bomen, bijna geen kans op schaduw in dit gebied.
Al enkele dagen broedde hij op een plan; hij wilde Utopia leiden, alleen hij had niet genoeg ervaring.
Het begon niet zomaar stil te worden in de kudde; het werd saai, slaapwekkend, hopelijk gebeurde er snel iets spannends, anders werd het misschien tijd om verder te gaan..

Is that alright? Yeah…



9 Crimes- Damien Rice

Het was koud. Zelfs hier in de woestijn. IJzige kou sneed door haar heen, wind, sneeuw en de temperatuur bepaalden haar gevoelstemperatuur.
Hoewel de woestijn warmer had moeten zijn, waren de temperaturen gedaald, het was niet zo dat je nu hallucinaties kreeg omdat het zo warm was.
Aaliyah baalde als een stekker. Ze had er zo naar uitgekeken haar plan uit te voeren, ze had smachtend de dagen afgeteld tot ze haar kans mocht grijpen, verlangend naar bloed, angst en pijn had ze niet op haar billen stil kunnen zitten. En nu was alles van dat aan haar voorbij geglipt. Hoe stom kon ze zijn? Geveld door een longontsteking had ze de dagen kniezend in haar eentje doorgebracht. De grot waar ze in had gelegen tijdens de periode van haar ziek zijn was koud geweest, de vloer was nog kouder. Eyes was nog op bezoek geweest. Hij had naast haar gelegen zodat Aaliyah minder kou hoefde te lijden.
Teleurgesteld liet ze haar hoofd zakken en brieste. Een chagrijnige trek lag rondom haar mond, haar ogen straalden nijd uit. Nee, haar lichaam had geen slechter moment kunnen plannen.
Aaliyah was niet de enige die niets had gedaan. Niemand was begonnen aan haar plan, maar voor één keer vond ze het niet erg.
Haar dofgrijze hoeven maakten een dof geluid op de stoffige, toch harde ondergrond. In een gelijkmatig ritme gingen ze om en om naar voren. De hals van de palomino merrie was laag bij de grond; ze voelde zich nog steeds niet zo goed.
De dikke wintervacht die Aaliyah had gekweekt hield de kou tegen, iets wat ze wel nodig had in deze winter.
De merrie vroeg zich af wat er aan de hand was in dreamhorses. Ze had eigenlijk nog met geen één van de andere leidsters gesproken, ze had haarzelf nog niet voorgesteld als de leidster van de Horcrux. Dat terwijl ze nu al wat langer op de troon zat.
Rustig kauwde ze op een dor takje, toen ze opeens met een ruk haar hoofd omhoog tilde. Haar oren waren plat in haar nek gedrukt. Turend in de verte ontdekte ze dat er naast haar ook nog leven was in de woestijn. Een licht paard; waarschijnlijk wit, kwam in haar gezichtsbeeld. Snuivend tilde ze haar staart op, boog haar hals en begon te lopen naar degene die zomaar kwam binnenvallen. Dit was zeker het Horcrux terrein, alleen omdat Horcrux de moeras als oorlogsgebied had gekozen, wilde niet zeggen dat ze dan zou toelaten hoe willekeurige pony’s háár gebied betraden.
Met een kwieke stap bewoog ze zich richting het paard dat in de verte liep, haar oren in haar nek, haar staart dominant omhoog, een amuserende trek rond haar lippen en ogen.
Naarmate ze dichterbij kwam leek dit geen alledaags wit paard. Dit zou hoogstwaarschijnlijk Juno zijn, de hengst die de Utopia sinds kort had overgenomen van Ravena. Werd de raavenmerrie soms oud? Was ze haar touch vergeten? Aaliyah grinnikte geamuseerd.
De laatste paar meters werden gemakkelijk overbrugd, totdat ze voor de neus van de ietwat oudere hengst stond.
‘Hey, hey, hey, zie ik hier een Akhal-Teke? Stoer hoor, machoman,’ begon ze uitdagend. Haar grijns bloeide op, haar ogen glansden. ‘Zeg eens, denk je dat je hier de Utopia vindt? Moet ik je de weg wijzen naar jouw mooie winterwonderlandje?’ Ze snoof rustig, beheersd. ‘Ik heb nog niemand meegemaakt die naar het Utopia ging zoeken op vijandig gebied. Denk je er zó zeker van te zijn dat ‘ie hier is? Ik zou eigenlijk denken van niet hoor,' zei ze knipogend.
Aaliyah kwam wat dichterbij, wilde haar laatste vraag vragen, voordat ze de hengst zou laten praten. 'Zeg eens Juno, wat brengt jou nou eigenlijk hier. Op míjn gebied?’ siste ze.



Een late, ik wilde eerst wachten, maar er kwamen veel toetsen en drukheid tussendoor D:

De geur van de merrie die hij nog nooit eerder geroken had dronk zijn wijd opengesperde neusgaten binnen en deden hem doen omdraaien met heen en weer wiebelende oren.
Met licht gekanteld hoofd en een geconcentreerde blik richtte hij zich op de dichterbij komende, goud gekleurde merrie, Juno was geïntrigeerd door haar en kon zijn ogen even niet van haar af houden.
‘Hey, hey, hey, zie ik hier een Akhal-Teke? Stoer hoor machoman,’ Juno fronste enkel voor de opmerking, de betekenis erachter negerend.
‘Zeg eens, denk je dat je hier de Utopia vindt? Moet ik je de weg wijzen naar jouw mooie winterwonderlandje?’
Een grijns sierde de lippen van de hengst, winterwonderlandje? Ze moest eens weten.
‘Ik heb nog niemand meegemaakt die naar het Utopia ging zoeken op vijandig gebied.
Denk je er zó zeker van te zijn dat ‘ie hier is? Ik zou eigenlijk denken van niet hoor.’
Juno wilde zijn woorden naar haar terugkaatsen, maar hield zich braafjes stil, een dame onderbreken was niet zoals het een echte heer betaamd, hij ging altijd volgens zijn levensregel.
‘Zeg eens Juno, wat brengt jou nou eigenlijk hier, op míjn gebied?’
Hij voelde zich alles behalve beangstigd en vroeg zich af of dat ook nodig was met deze merrie voor zich, misschien was het dapper, misschien ontzettend naïef, het was een kwestie op zich.
‘ Wel, je weet mijn naam, dat is een begin. Ik wilde de Aaliyah persoonlijk ontmoeten, zien wie het brein achter de Horcrux is. En waar kan ik dat beter vinden dan in jouw gebied, en natuurlijk wilde ik zien of de roddels waar waren.’
Juno boorde zijn ijzig blauwe ogen in haar donkere en wachtte geduldig af.
Hij vroeg zich af wat er omging in de gedachten van de gouden merrie, wat ze anders ook aan zou denken, wat er zou zijn gebeurd in haar verleden, wat ervoor had gezorgd dat zij ‘slecht’ was geworden. Hij wilde het weten, allemaal.
‘ Ik heb een vraagje voor je Aaliyah.’ Hij nam een korte pauze van enkele seconden en staarde de merrie emotieloos aan.
‘ Wat vind je van Dreamhorses?’ Het was een zwakke vraag, Juno gaf eigenlijk niet om het antwoord, tenminste niet om de betekenis.
Het ging deze ene keer om het betekenisloze; hoe lang zou haar antwoord worden en hoe zou ze haar emoties in de tussen tijd tot strand brengen?
Zou het een langdradig antwoord zijn met overdreven emoties, of een kort en ijzig antwoord.
Dat deed er toe, hij wilde haar analyseren. Wat was dit voor merrie?
Wat waren haar plannen?


Zo slecht x'3