Call for help

De zwarte lucht leek te breken. Zijn trommelvliezen het te begeven. Ondanks dat zijn oren tegen zijn schedel aan waren gedrukt deden ze pijn van het oorverdovende gebulder dat boven zijn hoofd afspeelde. De zwarte hemel werd af en toe verlicht door een blikseminslag. Zijn goudkleurige vacht was doordrenkt van water. Zijn lange zwarte manen kleefden aan zijn hals. Zijn staart naar beneden hangend. Toch was zijn hoofd trots en koppigen op geheven. Hij had een doel voor ogen gekregen. Dat doel zou hij niet uit het oog verliezen. Zijn koppigheid zou hem drijven tot hetgeen wat hij van plan was. Hij had nog een hoop tijd maar hij wou het langzaamaan op gang trekken. Hij had nog niet genoeg ervaring en kende Dh nog niet op zijn duim. Daarmee zou hij nog een tijdje zoet zijn. Hij moest paarden vinden die hem wouden steunen. Het was niet niets wat hij hen zou vragen. Hij zou ze vragen op hem te vertrouwen zonder dat hij hun echt iets kon beloven. Maar hij wou bij deze paarden in de leer gaan. Misschien niet letterlijk maar hij wou proberen om Dh zo goed mogelijk te kennen. Hij wou de gevaren kennen maar ook de veiligste plekken. Als hij in zijn doel wou slagen moest hij vertrouwen op anderen. Misschien een groepje goede paarden die niet in de Qs meer wouden. Paarden zoals Magnifico. Er moesten er vast nog zijn. anders moest hij op Magnumje rekenen. Ze kon hem vast veel van DH leren, daar was hij van overtuigd. Als hij in zijn opzet zou slagen dan zou ze het haar niet beklagen. De hulp van Sunset zou ook welkom zijn. Ze zou hem veel kunnen vertellen over de QS. Ze was er immers al zo lang in de kudde als ze zich herinnerde. Ze kon hem misschien meer vertellen over de hele geschiedenis, over Misha. Dat hij haar beweegredenen kon gaan begrijpen. Maar het was allemaal afwachten of ze hem zouden willen helpen. Hij wist het niet zeker. Hij zou het hen moeten vragen. Hopelijk remde dit weer hen niet af om op zijn roep af te komen. Hij zou zich wel enorm schamen moest er niemand komen opdagen. Dan wist hij dat hij meteen zijn poging tevergeefs zou worden. Nou, dan was zijn vernedering meteen veel lager. Moest hij niet afdruipen onder de ogen van een hele kudde. Niet afdruipen na een verloren strijd. Neen, hij zou alleen nog meer doorweekt worden terwijl niemand kwam opdagen. Hij zette zich klaar, keek uit over de grote open vlakte in de heuvels. Hij had dan ook een van de hoogste plekken opgezocht. Zijn voorhoeven duwden zich af terwijl ze de lucht in gingen. Ze maaiden door de lucht heen terwijl het gedonder weerklonk. Samen met de donder stierf zijn hese, maar luide, hinnik af. Nu kon hij enkel en alleen nog maar wachten op de hulp van anderen. Anderen die hem zouden helpen met zijn doel te bereiken. Het leiderschap achter een lange tijd.

open voor iedereen die naf wil helpen

De ochtend was warm. Langzaam reikte de zon een puntje boven de heuvelige horizon uit waardoor het landschap een klein beetje werd verlicht. Een warme zomer ochtend bries streek door de witte manen van de iet wat breed gebouwde hengst. De zon steeg en steeg en uiteindelijk verlichtte hij het landschap zo fel met zijn lange armen dat het duidelijk werd waar de hengst zich in begaf. Her en der piekte wat boompjes uit de grond waarvan de bladeren heen en weer wapperde door de wind. Toch was er iets dat het prachtige bijna perfecte landschap verstoorde. Forse zwarte wolken kwamen aangewaaid. Gedonder en geraas vulde het stille gebied met geluid. De zon was al gauw verdwenen. Het landschap werd enkel opgelicht door bliksemslagen, gevolgd door het harde gedonder van onweer.
De felle wind die zijn manen tot leven bracht een nieuw iets met zich mee. Een hinnik die langzaam in de verte uitstierf. Hij spitste zijn oren. Samen met de hinnik stierf ook het geraas en gedonder van het onweer weg. 'Ja! Ik kom zo!' in de stilte die na de hinnik was gekomen leken deze woorden een geschreeuw dat zich over de hele groene vlakte uitspreidde, maar in werkelijkheid was het niets minder dan een fluistering, een fluistering die niet zacht noch teder over zijn lippen gleed. Een fluistering die brommend en grauwend over zijn lippen stuiterde. Remember bracht zijn benen in beweging. Als wieltjes onder een kar brachten zijn benen hem dichter bij Navayo, wie over duidelijk had geroepen. Vast niet specifiek naar hem, maar het was een vriend en hij had hulp nodig.
Navayo deed Remember denken aan de Quiet Sparkle, wat hem weer deed denken aan Sultan. Hij was blij dat het goed was met Sultan. Eventjes aarzelde Remember, als het maar niks te maken had met Sultan. Dan was hij tot zijn grote spijt niet bereid om Navayo te helpen, als het negatief was tenminste. Dus liep hij met goede moed richting Navayo. Al gauw kwam de Campolina hengst in beeld. Remember ging over in een regelmatige maar toch snelle draf. Zijn hoeven flitste onder zijn lichaam door terwijl hij haast over de grond gleed. Nog steeds als het karretje, voortgebracht door je houten wielen die er onder zaten. Hij stopte op een afstand van anderhalve meter van Navayo. Hij knikte eventjes. `Waarom riep je?’ kwam Remember maar meteen ter zake.

"Waah!" haar angstige stem was nauwelijks hoorbaar onder het gebrul van de wolken, de slag van de bliksem. Sunset wist dat de bliksem alleen het hoogste punt raakte, maar nog nooit had ze dit meegemaakt, dat het onweer letterlijk boven haar zat. Ze was blij met de wetenschap dat Indy in de kudde gebieden was, bij Sultan en Pearl. Als Indy haar zo zou zien zou ze ook bang worden van het onweer, alleen omdat Sunset dat was. Zacht hoorde ze een hinnik, die haar bekend voorkwam. Sunsets zwart witte manen waren aan haar hals vastgeplakt, en om de paar seconden werd de lucht verlicht door een bliksemflits. Sunset begon weer te galopperen, richting Navayo. Al snel zag ze ook de witte vacht van Remember. 'Waarom riep je?' hoorde ze Remember vragen aan Navayo. Ze voegde zich bij de twee hengsten en knikte ze vriendelijk toe. Ze kromp even in elkaar toen de donder harder werd. Het kwam dichterbij. Als het maar niet naar de Qs-gebieden zou gaan...

-beetje flut, maar zag Sunsets naam staan dus moest posten van mezelf.-

Zijn bruine ogen staarden in de verte. Radeloos keek hij, haast starend. Hopend dat een enkel paard zijn hinnik zou bevestigen. Voor even vreesde hij dat niemand zou komen optreden. Maar zijn wanhoop was voor niets nodig geweest. In de verte verscheen een schim. Een grijns speelde rond zijn lippen. Zijn hoofd machtig in de lucht houdend. Zijn staart in een halve boog omhoog. Zijn benen stevig op de grond. Zijn borstkas breed. Zijn flanken gingen rustig op en neer. Zijn oren gericht op de verschijning die aan zou gaan komen. Ze hadden Navayo nog nooit zou zien staan, zo trots. Dit was de eerste keer dat ze hem zo zouden zien. Misschien moesten ze eraan wennen, misschien schonken ze er ook geen aandacht aan. Toch leek hij nu een heel ander wezen als hoe ze hem meestal zagen. Dan was hij rustig ontspannen, zijn hals op normale hoogte en zijn staat gewoon rustig hangend. Deze keer stond hij als een machtig beest toe te kijken. Zijn hazelbruine ogen recht op zijn doel. Hij werd zelfzekerder met de meter dat de witte hengst richting hem kwam. Nu zouden ze de echte Navayo zien. De hengst die met trots overal door heen ging. De hengst die een bende prehistorische wezens had doen overleven en in zeker zin bij elkaar had kunnen houden. Het was een redelijke prestatie vond hij zelf. Enkel had hij toen nooit de moeite gedaan om een leider te zijn. Je houding was gewoon een verzekering dat ze hem niet zouden uitdagen voor een gevecht want dat zou hij geweigerd hebben. Dan had hij er weer vanaf het begin alleen voor gestaan.
Remember was tot op anderhalve meter van hem gekomen. Naf begroette hem met een knik en keek al snel weer in de verte. Ree zou vast begrijpen dat hij zou wachten tot Sunset er was. Of er nog paarden zouden komen? Dat wist hij niet. Dan zou hij dan het nog wel eens uitleggen. Wel korter als nu. Nu moest hij vooral de hulp van deze slimme paarden hebben. Paarden die hier alles kenden. Ook sunset begroette hij met een vriendelijk knik toen ze zich bij hen had gevoegd. Hij was benieuwd hoe deze merrie zou reageren op zijn vragen. Nu, hij moest er zich maar eens op wagen.
"Wel, ik heb jullie geroepen omdat ik jullie hulp nodig heb." Begon hij langzaam maar duidelijk. De spijtige zaak was dat de donder niet ophield dus moest hij zwijgen.
"Toen Magnifico aan de leiding was had ik er de ballen niet voor, om het eerlijk en grof te zeggen." Ging hij verder. Je moest toegeven, hij was soms wel iets te eerlijk.
"Maar" Vervolgde hij zijn half afgebroken zin.
"Nu heb ik wel de kans. De Quiet Sprakle wordt nu geleid door Sultan. Voor dit paard heb ik niet hetzelfde respect als voor Magnum en ook niet dezelfde vriendschap." Besloot hij dan ook. Het was niet dat hij Sultan onaardig vond ofzo maar hij had niets met dat paard. "Maar ik heb jullie hulp nodig. Ik wil deze hengst heel graag uitdagen. Wel op een fatsoenlijke manier. Ikzelf weet dat ik er op dit moment niet klaar voor ben. Ik vraag dan ook om jullie hulp. Ik zou graag meer over Dh willen leren. De meest veilige plekken leren kennen, kennis opdoen over de natuur hier. Maar ook over de Quiet Sprakle en Misha in het bijzonder. Door gesprekken heb ik al opgemerkt dat deze merrie de kudde groot heeft gemaakt en sterk. Dat zij het voorbeeld is als leider van een kudde. Ik zou graag zo goed mogelijk in die hoefsporen treden maar dat kan ik echt niet alleen." De woorden vloeiden ineenkeer uit zijn mond. Nog nooit had hij zoveel woorden achter elkaar uitgesproken. Normaal was hij dan ook een paard van heel erg weinig woorden. Maar nu had hij wel een doel voor ogen.
"Jullie hulp, als jullie mij willen helpen, zal niet onbeloond blijven. De paarden die mij helpen zullen hoog in rang staan en veel invloed hebben dan in de kudde. Ook zal ik jullie voor eeuwig dankbaar zijn voor jullie hulp, ook moest ik niet slagen. Ik aanschouw jullie dan ook als goede vrienden." Sprak hij rustig. Hij bekeek beide paarden eens. Ja hij beschouwde deze paarden als echte vrienden. Hij keek even naar Remember. Hij wist dat hij niet niets vroeg aan deze hengst. Daarom richtte hij zich dan ook even richting hem.
"Ik weet dat ik je niet niets vraag. ik vraag je ook niet om je broer te veraden. Ik wil je vooral om kennis vragen." Sprak hij stiller als de rest van de woorden. Daarna keek hij even naar Sunset. De kleine dappere merrie. Hij zou de perfect rang voor haar in petto hebben. Het zat perfect in zijn hoofd en het zou haar goed staan.

Hij knikte vriendelijk naar Sunset toen ze dichterbij kwam. Remember mocht Sunset graag, het was een dappere en vriendelijke merrie. "Wel, ik heb jullie geroepen omdat ik jullie hulp nodig heb." Direct spitste hij zijn oren en vlogen zijn ogen naar Navayo. Hulp? Wat voor hulp? Zijn nieuwsgierigheid wou de overhand nemen toen Navayo alweer verder praatte. Huh? Waarvoor had hij geen ballen? Remember snapte er niets van en de vragen lagen al op zijn tong, hij had zijn mond al open gezet toen Navayo zijn zin vervolgde. Zijn kaken kwamen weer met een klap op elkaar terecht. Hij wou Sultan uitdagen. Weer twijfelde Remember, zou hij echt zijn wijsheid delen met de hengst die zijn broer van de troon wou stoten? Hoe fatsoenlijk hij het deed of niet. Maar het kon toch niet heel veel kwaad? Hij gaf Navayo alleen wat wijsheid, met wijsheid stootte je iemand niet van zijn rang. Daar moest veel meer achter zitten, activiteit in Dream Horses zelf, dapperheid en bovenal het bewezen hebben dat je echt goed was. Hij wou iets weten over de Quiet Sparkle en Mischa, Remember knikte eventjes. Hij kon daar wel wat over vertellen. "Ik weet dat ik je niet niets vraag. ik vraag je ook niet om je broer te veraden. Ik wil je vooral om kennis vragen." Zei Navayo uiteindelijk tegen hem. Remember knikte eventjes. `Ik weet het, ik zal je dan ook wat kennis geven hoor, met alleen kennis kan je toch geen kudde leiden,’ zei hij nog steeds een beetje twijfelend. Hij wist zeker dat Navayo een goede leider zou zijn, dat niet. Uiteindelijk haalde hij adem. `De Quiet Sparkle is oorspronkelijk opgericht door Pearl. Toen was de Quiet Sparkle heel erg actief en veel paarden zaten erin. Uiteindelijk zakte hij in en kwam de Eternal Quardians daarvoor in de plaats, als ik me niet vergis, nou bla die bla. Toen kwam de Quiet Sparkle weer terug, onder leiding van Pearl, na een maand of wat zakte de kudde alweer in en nam Mischa voormalig rechterhand van Pearl de kudde over. Mischa was een dappere merrie een brave en goede merrie. Haar dood was niet eerlijk, het was niet oprecht. Mischa gaf haar leven voor de Quiet Sparkle. Mischa was vrolijk en een goede vriendin van Pearl en Sultan en ergens beschouwde ik haar ook wel als een goede vriendin. Ik geef Sunset maar de eer om de rest van het verhaal te vertellen, zij was immers het langste bij de oorlog,’ zei hij met pijn diep uit zijn hart. Hij keek Sunset vriendelijk aan en knikte nog eens. Ja, zij moest het verhaal van de oorlog vertellen. Remember was er ook bij geweest, hij had uiteindelijk de rol van een zwaargewonde hengst op zich genomen. Een hengst die ook in de Quiet Sparkle zat. Dat was een verschrikkelijke dag. De dood van Mischa zal voor eeuwig in zijn geheugen staan.

Remember knikte haar vriendelijk toe toen ze naast hem ging staan, iets wat ze een jaar geleden niet had gedurft. "Wel, ik heb jullie geroepen omdat ik jullie hulp nodig heb." zei Navayo. Sunset keek hem vriendelijk aan, maar in haar hoofd speelden er al vragen; waarvoor had Navayo hun hulp nodig? Toen hij zei dat hij geen respect voor Sultan had veranderde de blik in haar ogen van oplettend naar waakzaam. Sinds Mischa's dood was ze beschermender geworden tegenover iedereen die in de QS zat. Toen hij zei dat hij Sultan wilde uitdagen keek Sunset naar Remember. Navayo zei dat hij om kennis vroeg. Kennis over Dream Horses, kennis over de Quiet Sparkle en kennis over Mischa... Navayo keerde zich naar Remember en zei iets tegen hem wat zei niet kon horen. Remember antwoorde en Navayo keerde zich toen naar haar en toen naar hun beide. Remember begon zijn verhaal. Hij vertelde over de QS, hoe die opgericht was. Hij vroeg haar te vertellen vanaf de oorlog. Fijn. Alweer. De haalde even adem en zuchtte. "Tuurlijk, laat mij maar weer het pijnlijke deel doen," zei ze, maar het stem was niet verdrietig. Mischa was sterk geweest, ze vond het niet erg om over haar te praten. Ze was voor de kudde gestorven. Als Sunset zou sterven zou dat net als Mischa gaan, dat wist ze al toen ze het zag. Zo wilde zij het. Oh ja, vertellen... "Nou, de oorlog was tussen de Horcrux, toen nog onder leiding van Deina, en de QS, onderleiding van Mischa dus. Ik weet niet waarom Deina ineens oorlog wilde. Ik had Mischa er nog nooit over gehoord, maar ja. We gingen allemaal naar de Ash Valley, tenminste, de gene die ook voor haar wilden vechten. Daarna kwamen ook een deel van de Eternal Guardians, toch? En die hielpen Mischa ook. Maar... Maar Deina vermoordde haar. Maar het was net alsof de hele oorlog toen pas begon. Nou na de oorlog nam Magnifico de kudde over, en maakte ons weer sterk. En nu heeft Sultan dus de kudde. En zo dus niet meer..." ze keek naar Remember, misschien dat hij nog iets aan te vullen had. Ze dacht eraan toen Remember had geprobeerd haar uit het slagveld te krijgen. Dat was nadat Mischa dood was gegaan. Ze had het hem enorm kwalijk genomen, maar nu begreep ze het wel. Hoe oud was ze geweest toen ze daar had gestaan? 2 jaar?

Kort schraapte ze met de voorkant van haar hoef over de met gras bedekte ondergrond heen. Enkele grassprieten kwamen los van de grond, Crystall liet daardoor haar hals zakken en nam ze vervolgens een pluk gras in haar mond. Het was koud, het had waarschijnlijk geregend en de lucht was zo grauw als het maar zijn kon. Een harde knal liet haar hoofd meteen omhoog schieten, waarna ze haar neusgaten wijd sprijdde en haar staat de lucht in ging. Bliksem. Crystall had het niet echt vaak mee gemaakt, maar ze kon er niet tegen, net ofdat ze er een angst voor had. Het leek of de lucht steeds donkerder werd, wat haar alleen nog maar meer afschrikte. Normaal gesproken was ze niet snel bang, maar voor bliksem was dat een ander verhaal. Op de een of andere manier maakte het haar angstig, wilde ze haarzelf gaan schuilen. Het geluid van een luide hinnik kwam terecht in haar oren, waardoor ze die meteen spitste en naar de kant van het geluid keek. De miezerige regen kwam op haar vacht terecht, zorgde ervoor dat haar vacht vochtiger werd en haar manen aan haar hals kleefden. De hinnik had ze normaal gesproken genegeerd, maar in de omstandigheden zoals nu.. Kon ze de aanwezigheid van een ander paard maar meteen opzoeken. In een felle galop ging ze op het geluid af, haar reukvermogen gebruikend. Nu ze trouwens nadacht was de geur niet eens onbekend, Crys had hem wel herkend, maar niet meteen kunnen plaatsen. Maar omdat ze nu dus toch nog een tijdje de kant van het geluid op moest, herkende ze de geur wel en wist ze te plaatsen bij wie de geur hoorde; Navayo. De goudkleurige hengst met zijn brandmerk op zijn kaak was ze zeker niet vergeten. Ergens had ze hem wel een interessant paard gevonden, puur omdat ze nog nooit gezien had wat hij had. Zijn vachtkleur was alleen al - voor haar dan - opmerkelijk en dat brandmerk wat hij had maakte het alleen nog meer interessanter. De vorige ontmoeting met hem was ze zeker niet vergeten en hij had een goede indruk op haar achtergelaten. Nu ze dichterbij kwam merkte ze dat er waarschijnlijk meerdere paarden waren gekomen. Vaag herkende ze nog een geur, en nog een andere. Die van.. Sunset, Remember? Sunset herkende ze nog wel degelijk van de vorige ontmoeting bij het kuddegebied, Remember was haar oom, dus die was ze sowieso niet vergeten. Het was immers familie.
Een klein groepje paarden verscheen op haar netvlies, waardoor een kleine glimlach rond haar lippen speelde. Tot haar verbazing stonden er geen drie paarden zoals ze had gedacht, maar vier. Al herkende ze het vierde paard niet.. Of ja, haar had ze nooit ontmoet. Nog een klein stukje galopeerde ze dichter hun kant op, om daarna haar vaart te minderen en vervolgens bij het groepje aan te sluiten. "Navayo, Remember, Sunset!" Blij keek ze hun allemaal een voor een aan, om vervolgens haar hoofd te kantelen en haar lichte ogen op de bruine merrie te richten, die naast Remember stond. "En u bent..?" Diep in haar achterhoofd had ze zo het gevoel dat het wel dat partner van haar oom moest zijn, maar haar had ze nog nooit ontmoet. En om haar dan meteen zo weg te zetten was ook weer zo raar, aangezien ze niet zeker wist of het haar tante was?
Haar blik richtte ze weer op Navayo en ze bekeek hem weer grondig. Net zoals de vorige keer leken haar ogen te schitteren bij het zien van zijn vacht en bleef haar blik hangen bij zijn brandmerk. Ze had het speciaal gevonden en stiekem was ze er zelfs jaloers op geweest. Crystall kon het voor de rest niet schelen dat het leek dat de paarden in een gesprek waren en ofdat ze misschien wel helemaal niet gewenst was. Maar de jonge merrie dacht daar echter helemaal niet bij na, ze was gewoon enthousiast, puur omdat ze paarden had gevonden in de verschrikkelijke bliksem. Zo leek het of ze toch nog een beetje veiliger was en de angst verminderd werd.

Remember begon zijn verhaal. Navayo keek hem aandachtig aan. Zo kwam hij te weten dat Pearl, de eeuwige rivale van magnum, de kudde had opgericht. Dat ze succesvol was geweest. Mischa was de rechterhand van Pearl geweest en had de kudde van haar over genomen. Mischa had het blijkbaar echt niet verdiend gehad om te sterven. Ze leek echt een goed paard te hebben. een echte leidster. Ze had dan ook enorm veel respect van deze paarden. Ze bleek goede vrienden te zijn van Pearl en Sultan, het veel besproken koppel van DH. Hij vond het best een grappig verhaal. Ze leken totaal niet bij elkaar te passen en toch wel. Daar stopte dan het verhaal van Remember. Hoe vroeg aan Sunset om het verhaal te vervolgen. Ze leek daar helemaal niet blij mee. Wat Navayo begreep. Hij wist hoe moeilijk het voor haar was om over Mischa's dood te spreken.
"Als je het niet wilt, moet je niet..." Sprak hij zacht tegen haar. Zijn hazelbruine ogen zacht. Zijn oren naar voren gericht. Naf was er zeker van dat Sunset Mischa's voorbeeld zou volgen. Ze zou sterven voor de kudde moest dat moeten. Maar daar zou Navayo dan een stokje voor steken. Deze merrie zou oud en vredig sterven. Hij zou nog voor haar in springen om haar leven te beschermen. Ookal wist hij dat ze een angst had voor hengsten. Hij zou haar beschermen als een vriend. Een goede vriend. Maar nu moest hij maar eens naar haar verhaal luisteren. Deina, die naam had hij al eens gehoord. De witte merrie die veel levens had vermoord. Ah the ash valley, de plek waar alle oorlogen waren uitgevochten. the valley of the deads werd het ook wel eens genoemd. Dat idee liet hem wel rillen. Mischa werd vermoord door Deina. Navayo rilde eens. Hij keek Sunset dankbaar aan. Zijn ogen triest. Zijn hoofd laag. Daarna zijn ogen op de lucht gericht. De donder werd niet minder, nog de regen.
"Laten we een stilte houden voor deze moedige merrie, die de kudde als haar leven zag, haar familie." Sprak hij zachtjes terwijl hij zweeg. Hij sloot zijn ogen. Luisterde naar de kracht van de natuur. Het was weerzinwekkend. Het gedonder drong nu nog dieper tot hen door. De bliksem probeerde hun gesloten oogleden te verlichten maar het lukte hem niet. Het bleef donker achter zijn ogen. Na ongeveer een minuut opende hij zijn ogen, zag een schim in de verte verschijnen. Het deed hem opgelucht zuchten. Het paard dat hij verwachtte te komen. Hij wist dat ze blij zou zijn met zijn plannen. Ze zou misschien zijn beste leerkracht zijn door haar gedrevenheid. Het duurde een hele tijd voordat de merrie in hun midden was. Navayo knikte naar de bruine merrie. Ze zag er terug een stuk beter uit met haar slanke buik. Vooral sportiever en minder lomp eigenlijk. Moest hij eerlijk toegeven. Hij wendde zijn blik af zodra ze langs Remember stond. liefde was niets voor hem, ook niet om te zien bij anderen. Na een minuut ongeveer keek hij haar aan. Hij glimlachte eens.
"Ik heb je hulp nodig Magnum." Begon hij rustig. Hij dacht er niet eens meer bij na om haar Magnum te noemen. Ze wist nu wel al dat hij haar gewoon bij haar bijnaam noemde. Daar kon ze niets aan veranderen.
"Ik wil graag de Quiet Sparkle uitdagen. Op een manier is mijn familie, jullie dus, van mij weg gerukt. Ik wil dit terug, ik wil die familie van de Quiet Sprakle terug. Ik heb je hulp nodig, ik wil kennis verwerven over Dh en de kudde." Sprak hij rustig richting haar. Opeens hoorde hij ander hoefgetrappel in de verte. Zijn oren en ogen vlogen die kant op. Zijn blik was levendig. Waakzaam. Hij snoof de geur op die hem snel gerust stelde. Het was Crystal. Ze leek angstig te zijn. Bang voor de storm die woedde. Ze kwam tot bij hen. Navayo glimlachte naar haar. Zijn lippen vrolijk gekruld.
"Crystal" Sprak hij rustig. Hij gebaarde haar langs hem te komen staan. Ergens voelde hij zich verplicht om voor haar te zorgen op dit moment. Je moest nu eenmaal zorgen voor de jongeren. Mits Crystal de jongste was kon ze misschien het beste plaats nemen bij een paard dat rustig was. Ze zou de rust kunnen opnemen. De paarden stonden dan wel dicht bij elkaar. Toch voelde hij de drang haar te beschermen. Het zat in zijn bloed omdat hij zo was opgegroeid tussen de prehistorische hengsten. Hij wist eigenlijk niet wat de rest er van dacht dat hij haar tot naast hem liet staan, het interesseerde hem ook niet heel erg veel. Even keek hij naar Magnifico. Hij wist niet of ze er een probleem van zou maken dat hij Crystal tot zijn vriendengroep zag. Maar hij stond eigenlijk niet tussen de ruzie van haar en Sultan. Hij was enkel bevriend met beiden. Hij zag geen enkele connectie. Voor hem stonden nu een heel deel paarden die veel voor hem betekenden. Dat deed hem goed.
"Ik wil jullie allemaal bedanken. Ik ben niet geweldig in woorden, maar dat wisten jullie al, maar jullie beteken allemaal veel voor mij. Speciale vrienden die ik niet kwijt zou willen raken." Sprak hij zachter als normaal. Ergens vond hij het spijtig dat Kai er niet was. Maar moest ze hier wel bij zijn? Hij wist het niet.

De afgelopen dagen was het in het Zuiden aan één stuk door dit weer geweest. Voor zover hij wist waren er maar weinig opklaringen geweest, niet dat hij hier al die dagen lang was geweest, maar door de flinke regenbuien in het Oosten móest het hier ook goed tekeer zijn gegaan. Sultan schudde zijn hals, waardoor zijn plakkerige manen kort van zijn hals werden los gemaakt, maar al snel op dezelfde plek weer terugvielen. Ondertussen begon dit weer aardig zijn strot uit te komen en had hij wel weer wat behoefte aan wat zon.
In de verte was een klein groepje paarden zichtbaar, echt duidelijk waren ze niet, door de regen was het één vage, zwarte vlek geworden en aangezien de bliksem maar een fractie van een seconde het gebied verlichtte, kon hij hun identiteit niet achterhalen. Echt veel zin om zich in hun conversatie te mengen had hij niet, dus Sultan besloot op een afstandje te blijven en onder een aantal bomen te schuilen. Niet dat het heel veel nut had, de regendruppels waren ondertussen te zwaar geworden voor de dunne bladeren en zijn vacht was doorweekt. Rot regen ook, het leek alsof het laatste tijd aan één stuk door bleef regenen. Erg irritant. Al had het ook zijn voordelen, de temperatuur zou in de komende dagen niet héél erg hoop oplopen, hier in het Zuiden dan. Of het moest echt extreem warm worden, maar daar ging hij niet van uit.
De geur van de paarden was voor hem ook niet aanwezig, de wind stond immers de andere kant op, dus de paarden zouden hem eventueel wél opmerken. Misschien dat hij net iets te ver weg stond, want echt enorm hard waaide het niet. Dus de kans was klein dat ze zijn geur ook daadwerkelijk konden ruiken. Mooi, dan kon hij tenminste éventjes alleen zijn om wat dingen te bedenken voor de kudde. Ondertussen was de activiteit al bekend, over een paar dagen zou hij van start gaan en Sultan keek er nu al naar uit. Lang geleden dat hij er eentje georganiseerd had, dus hij was benieuwd hoe het allemaal ging lopen en of de leden ook écht op kwamen dagen deze keer. Op de een of andere manier zijn de activiteiten nooit echt een succes geweest, maar dit keer ging hij ervoor zorgen dat hij wél actief bleef. Anders had hij alles voor niets georganiseerd en verzonnen.
Lichtelijk nieuwsgierig draaide hij zijn zwarte hoofd richting het groepje paarden. Toen het een béétje op begon te klaren, brak af en toe het zonnetje door en kon hij wel zien wie de paarden waren. Hij kon ze immers allemaal, drie daarvan héél erg goed. Sunset, Remember en zijn eigen dochter Crystall. Navayo en Magnifico waren ook aanwezig. Wacht.. Magnifico? Crystall? Zonder enige twijfel maakte hij een overgang naar draf, richting het groepje paarden. Het enigste wat hij nu nog wilde, was Crystall daar weg halen. Prima als ze met andere paarden omging, maar ze mocht absoluut niet in de buurt komen van Magnifico. Zodra hij was aangekomen, snoof hij eventjes en richtte zijn bruine ogen op Crystall. Sultan wenkte dat ze plaats moest nemen langs hem. Bijna alle paarden gunde hij een vriendelijke knik, maar Magnifico keek hij niet eens aan.
Dat verdiende ze niet eens. Sultan had de hinnik van Navayo eerder al gehoord, maar had besloten er niet op te reageren, maar nu hij er toch was, kon hij net zo goed vragen waarvoor hij hulp nodig had. "Ik had je hinnik gehoord. Waarmee heb je hulp nodig?" Zijn ogen waren gericht op Navayo, terwijl hij vriendelijk naar hem grijnsde. Sultan had niets tegen de hengst, ondanks hij een goede vriend was van Magnifico en uit de kudde was gestapt; zijn leven, zijn keuzes. Daar ging hij zich niet mee bemoeien natuurlijk. Hij had de hengst voorheen als een ontmoet en voor zover hij wist, was hij absoluut niet onaardig. Eindelijk iemand die geen vooroordelen over hem had, want er waren een hoop paarden die dat overduidelijk wél hadden. Ondanks dat ze het verhaal maar voor de helft wisten, wat hem zo enorm kwaad kon maken. Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee? Het waren hun zaken niet, ze wisten er niets van af en hadden alleen maar dingen gehoord, waardoor ze niet eens wisten of het wel echt waar was. Triest, heel erg triest.

Er verscheen een glimlach op Sunsets snuit toen ze de reactie van Remember en Navayo zag. Toen ze klaar was met haar deel van het verhaal duwde ze haar neus tegen de hals van Remember. "Het was maar een grapje hoor. Ik ben het wel gewent ondertussen." ze glimlachte naar bijde hengsten. Wauw, ze had Remember gewoon laten stotteren. Ha! Daarna rook ze een bekende geur, en haar hoofd ging omhoog. Magnifico! Remember had het ook geroken, en toen de merrie zich bij het groepje voegde vloog Remembers hoofd omhoog. Ze glimlachte toen de twee even hun ding deden. Ze zag Navayo ook even zijn hoofd afwenden. Magnifico vroeg waarvoor Navayo gehinnikt had. Hij legde het opnieuw uit, en Sunset keek naar Magnifico, benieuwt naar haar reactie. Toen rook Sunset de geur van haar kudde. Crystall, als ze het goed had, het veulen van Pearl en Sultan. De merrie voegde zich bij het groepje. "Hoi Crystal!" zei Sunset vrolijk terug. Crystall bleek Magnifico echter niet te kennen. Toen rook ze een geur die haar normaal gerust moest stellen, maar nu bekroop een schuld gevoel haar. Shit. Sultan kwam al snel naar het groepje en begroette Navayo en vroeg waarvoor hij had geroepen. Het viel haar op dat Sultan Crystall seinde dat ze naast hem moest gaan staan. Hij begroette ook alle paarden met een knik, behalve Magnifico. Sunset wist nog net een geërgerde zucht te onderdrukken. Ze keek even naar Remember, en toen naar Sultan en toen naar Magnifico. Remember had duidelijk hoorbaar gezucht. Sunset keek naar alle paarden, ze was nog altijd de kleinste van hun allen. Maar ze had nu ook wel duidelijk gemaakt dat ze haar daar niet door moesten onderschatten. Al eerder aan Magnifico, en aan Sultan ook wel, ze was toch redelijk overeind gebleven bij de oorlog, of niet soms? En Remember, die zag ze gewoon als vriend. Magnifico ook. Alleen Sultan en Pearl kende ze nog niet zo goed. Sunset keek naar Crystall. Zou zij Deasha wel kennen? En zo niet, zou ze haar ooit leren kennen? Niet op deze manier.

Afstandelijk registreerde Pearl's geest de herinnering aan haar ouders. Naar haar afkeur kon ze zich niets meer herinneren: Geen stemmen, geen vertrouwde geur en geen karaktertrekken. Niets. Het deed haar irriteren dat ze zich geen enkele herinnering meer kon onthalen. Ze hunkerde naar de liefde - die ze overigens wél nog kende - die van haar vroegere gezin afspatte.
Eigenlijk maakte ze zich nooit zorgen over haar eigen frustraties. Ergens een goede eigenschap, ergens een slechte eigenschap. Misschien was het eens een goed idee zich af en toe om haar eigen problemen en raadsels te bekommeren. Dat had ze ergens wel verdiend. Toch bande ze - wie had anders gedacht - de gedachtenbrei aan haar onbekende ouders uit haar hoofd en richtte zich op de werkelijkheid. Ah, de zon scheen lichtjes.

De wolkenloze hemel deed haar verbazen in de herfst. Een enorme vogel die schaduw over haar standpunt wierp ontging haar blik. Pearl genoot van de rust en vrede die deze plaats leek uit te stralen. Heuvels waren niet bepaald een bijzonder kunstwerk dat de natuur had verricht en zijn speciale vormen waren verklaarbaar. Toch straalden de open vlaktes en graspollen die deinsden in de wind vrijheid uit. Het bracht opheldering. Het was een prima plek al galopperend je gedachten te verzetten of júist de stilte te hervinden en je te onderwerpen aan je eigen gedachten. In haar geval konden deze soms behoorlijk zenuwslopend zijn. Haar hoofd was een wir-war geworden van allerlei verschillende situaties en personen. Aaliyah bezorgde haar op het moment de meeste hoofdpijn. Wat was deze merrie in hemelsnaam van plan?
Voordat je zou denken dat de merrie haar gevoelens tegenwoordig alleen negatief nieuws bevatten: Nee. Zeker niet. Ze voelde zich, ondanks de oplettendheid die op zijn beurt weer energie kostte, gelukkig. Bij het denken aan de Quiet Sparkle en haar familie en vrienden overspoelde een warm, gelukzalig gevoel haar keer op keer. Het maakte niet uit in welke situatie ze zich bevond, de goede kant van haar leven overheerste altijd. Dit gevoel was te vergelijken en deed haar denken aan vroeger. Ooit had ze op een plaats gestaan in haar oudere woonplaats, als klein veulen. Ze had omhoog gekeken naar een prachtige, grote boom waarvan de takken in elkaar verstrikt raakten in een prachtig patroon. Het had haar gefascineerd en op dat moment had ze in haar kleine veulenhoofdje besloten dat ze blij moest zijn met haar geweldige familie en dat ze er alles aan ging doen er altijd voor anderen te zijn.

Zonder dat ze het door had gehad hadden haar hoeven hun eigen weg geleid. Ze had al een heel pad overbrugd en ving nu pas de stemmen op. Nu haar zintuigen weer op gang kwamen, werden niet enkel de stemmen maar ook de geuren duidelijk. Rustig draaide ze haar hoofd om en ving het beeld op van een groepje paarden. Bekenden. Sunset, Remember, Sultan, Crystall, Magnifico en nog een onbekende hengst. Bij het zien van Sultan en Crystall werd de keuze al snel gemaakt: Ze zou zich bij hen voegen. In een hobbelige drafpas liep ze op de groep af en voegde zich toe naast Sultan en Crystall. Ze duwde bij beide familieleden haar neus tegen hun halzen aan, als liefdevolle teken als begroeting. 'Hallo lieverds.' Vervolgens richtte ze zich tot de anderen en knikte naar de anderen - ze besloot Magnifico er niet buiten te sluiten en deed net alsof er niets aan de hand was. Pearl keek naar de andere hengst, die waarschijnlijk wel al eens met Sultan kennis had gemaakt. 'Mijn naam is Pearl,' sprak ze hem vriendelijk toe.

De sterke westenwind die door het heuvelachtige gebied raasde, maakte het spreken met elkaar bijna onmogelijk. Toch had Navayo een redelijk beschut plekje van de wind gevonden, waar ze een beetje normaal met elkaar konden spreken. Ze richtte haar donkerbruine ogen op de valkkleurige hengst voor haar. Toen hij zei dat hij haar hulp nodig had, sprongen haar zwartomrande oren naar voren, en keek ze de hengst zakelijk, toch zeer nieuwsgierig aan. Haar ogen ontmoette de zijne. "Ik wil graag de Quiet Sparkle uitdagen. Op een manier is mijn familie, jullie dus, van mij weg gerukt. Ik wil dit terug, ik wil die familie van de Quiet Sprakle terug. Ik heb je hulp nodig, ik wil kennis verwerven over Dh en de kudde." Ze kon het niet laten dat dit als een enorme klap aankwam. Híj wilde haár kudde? Eigenlijk wilde ze de kudde zelf weer terug nemen, zodra ze aangesterkt was van haar zwangerschap. Toch wist ze een oprechte glimlach uit haar mondhoeken te krullen. Ergens teleurgesteld, toch weer blij. Ze wist dat hij het kon, en dat hij iets kon maken van de kudde. Ze wilde hem de kans geven, en ze wilde hem bijstaan. Maar ze wist, als het in de soep zou lopen, de hengst haar de troon weer zou geven. De enige hier in deze groep had de kudde weer grootgemaakt na een oorlog, zíj had alles weer opgebouwd, en dan kwam een opgeblazen knol, vol met arrogantie eraan zetten om die kudde weer van haar af te pakken. En dát was echt gewoon enorm laag. En nu deed hij stoer van "ik heb de grootste kudde in Dream Horses zie mij!" Maar hij had nog niet eens de kleine Horcrux uit het moeras weten te verjagen. Ze wist dat de Horcrux gevaarlijk was, en als die niet snel uitgeschakeld zou worden, zou hij zich als een epidemie verder door Dream Horses strekken, waarna er een nieuw tijdperk van angst zou aanbrengen. En die kon Navayo voorkomen, mét haar hulp dan natuurlijk. Ze knikte toen naar de hengst.
‘Ik help je graag.’ En ze meende het.
"Navayo, Remember, Sunset!" Haar hoofd schoot opzij. Kennelijk kwam er iemand aan die iedereen kende, behalve haar. Wat een grote kans opleverde dat er een voor haar onbekend paard haar pad zou kruizen. Ze keek opzij en een bont paardje kwam hun kant op galopperen. Ze fronste eens toen ze het paardje zag komen. Maar ze droeg een geur met zich mee die ze maar al te goed herkende: Quiet Sparkle. Plus daarbij een sterke geur van de twee watjes. Het plaatje was compleet! Oh jongens toch, wat een vreugde!
Direct schoten haar oren strak naar achteren, waarna ze dominant haar neus in de lucht stak. Het mokkeltje vroeg wie ze was, waarna ze schamper snoof. ‘Ik dacht dat je pappie je verboden had bij mij in de buurt te komen,’ sprak ze spottend. ‘Dat had ik tenminste wel verwacht.’ Ze rolde duidelijk met haar ogen, en keek het jonge paardje eens vernietigend aan, en toen schonk ze absoluut geen waarde meer aan het paard. Als Navayo vrienden met haar wilde worden, haar best. Maar dat weerhield haar er niet van om de nakomeling van Sultan en Pearl te haten en te verafschuwen. Het beest zou vast precies als haar ouders zijn.
Navayo kwam weer aan het woord, hij zei dat ze dierbare vrienden waren. Ze glimlachte eens gelukkig. Ja, hij wás een goede vriend, en niemand zou hem nog van haar af kunnen pakken. Als ze niet in zo'n kring hadden gestaan, had ze haar neus tegen zijn hals geduwd.

En als je het over de duivel hebt! Daar was haar grote vriend Sultan! Hij. Was. Niet. Uitgenodigd. Gore vlegel, vieze schobbejak. En nog meer beledigende, hatelijke woorden - die te ernstig zijn om openbaar op te schrijven - schoten door haar gedachten. Ze hield wijzelijk haar mond. Toch keek ze Sultan met een hatelijke, toch uitdagende blik aan. De ruzie die ze laatst hadden had zíj gewonnen want híj keerde zijn rug naar haar toe, wat haar een streel over haar ego had gegeven. Hij keurde haar geen blik waardig, en toch gaf dat nog een streel over haar ego. De lafaard durfde haar gewoon niet aan te kijken.
De arabier wenkte zijn dochter naar hem. Een glimlach vol leedvermaak gleed over haar gelaat. Ze hoorde Remember duidelijk zuchten, maar ze hield Remember even buiten kwestie. En Sunset hield wijselijk haar mond.
‘Dat werd tijd,’ sprak ze mopperend. ‘Ik had al verwacht dat pappie kwam opdagen, zijn lieve dochtertje zou haar maar wat overkomen als ze bij tante kwam,’ sprak ze hatelijk. Het was zacht, prevelend. Maar toch hadden de woorden zich zo duidelijk laten klinken, dat Sultan het wel zou moeten horen. Navayo zou vast niet zo blij ermee zijn, maar het zat tussen haar en Sultan. Alleen jammer voor hém dat er zoveel ooggetuigen waren uit zijn kudde. En zijn broer.
Tot haar verbazing sprak Sultan Navayo aan met zijn naam. Schichtig draaiden haar ogen naar Navayo. Waarom had hij niet verteld? Ze spraken tegen elkaar alsof ze vrienden waren. Sultan moest eens weten.
‘Maar sorry Sultan, dit theekransje is niet voor jouw oortjes bedoeld, dus, tjoptjop!’ Ze zwaaide haar hoofd naar Sultan, een poging om hem eventjes de goede richting op te helpen. Ze wist dat het niet zou helpen. Maar het was niet de bedoeling dat Sultan het te weten zou komen. Crystall had nog niks gehoord, gelukkig. Die zou het aan pappie doorlullen.
En als kers op de taart kwam haar meest geliefde merrie! Joepie! Wat een vreugde! Ze kon werkelijk haar geluk niet op zeg. Haar twee liefste vrienden. Há, wat fijn!
'Hallo lieverds.' Ze kon het niet laten om te proesten en vervolgens te grinniken. Lieverds, nou ja zeg. Ze had nog eventjes lol om de merrie, die ze niet verborg. Ze vond het wel geinig. Lieverds. En ze keek ook nog alsof zijzelf erbij hoorde. Gheheh, gekke merrie. Ze stelde zich voor - alsof niemand haar naam wist - en ze keek toen Pearl eens vijandig aan.
‘Maar zoals ik al zei, jullie zijn niet uitgenodigd-,’ ze keek Sultan en Pearl aan ‘-dus, doeidoei!’
Een gemaakt glimlachje verscheen op haar gezicht. Ja, zij zou de gastvrouw spelen, aangezien niemand anders waarschijnlijk het lef had om die rol op zich te nemen. Ik bedoel, het was de bedoeling dat zij twee zich erbuiten hielden. Dat was de bedoeling van dit complot.