No problemo. Soon you will be dead || Crystall.

Zwart met witte poten dreunden over de grond. Haar hartslag was rustig, kalm. Haar uitstraling; Rustig, kalm. Snuivend liep de merrie verder. Dravend. Haar ogen staarden naar één zelfde punt. Door de donkere schaduwen was de grote merrie bijna niet te zien. Met haar schofthoogte van 1,92 kwam ze bijna boven ieder paard uit. En daar was ze zeer blij me. Ze was een aparte kruising. Tinker en een warmbloed paard. Het was dus raar dat ze zo groot was. Haar vader had gezegd – voordat ze hem van kant had gemaakt – dat er in haar voor ouders iets van Fries bloed zat waardoor ze redelijk groot was. Ze was ook best breed en robuust gebouwd. Ze had ruwe contouren rond haar hoofd en paarden zagen haar vaak als een bak beest. Maar dat deerde haar niet. Vaak werkte dat juist in haar voordeel. De techniek die ze miste in het vechten won ze weer terug in kracht. Ook al was het begin in dit land niet geweldig; Die ene knol die haar rust verpeste. Die lelijke. Die haar uitschold. Althans misschien was het ook wel andersom. Ach, wat zou het ook. Ze vroeg zich gewoon af waarom die pony in haar gezichtsveld terecht kwam zonder dat Lily zich even voor kon bereiden op bezoek. Ze grinnikte. Voor bereiden? Ha. Natuurlijk. De merrie snoof. Lily galoppeerde aan. Haar hoeven denderden met gemak over de grond. De plantjes onder haar hoeven werden vertrapt. Langzaam en zonder dat ze het echt merkte sleet ze een pad der vernieling uit. Het bloemenveld. Dat was de plek waar ze door heen denderde. De plek waar alle miezerige goed zakjes kwamen. Het was lang geleden dat ze door zo’n soort veld heen gebanjerd was. goed deed het haar niet. Leuk vond ze het niet. Fijn voelde ze zich niet. Maar ach, ze moest er door heen. De plek waar ze eigenlijk heen was was het moeras. Daar wilde ze roepen naar de leider van de kudde; De Horcrux. De enigste slechte kudde in dit land en waar ze dan ook graag deel van uit wilde komen. Het leek haar wel weer eens goed om bij een kudde te zitten en te zien hóé bang de paarden heir waren. Voor de slechte paarden dan. Dat wilde ze wel weten. Die merrie die ze in de Taiga ontmoet had was ook slecht. Respectloos. Zo omschreef ze het dier. Ze had totaal geen respect voor het oudere dier. Ze hoopte dat de volgende die ze tegen zou komen iets respect voller was. Maar ook dat was maar een pietluttig item in haar overvolle hoofd. Ze zag haar hoofd als een archief kast. Ieder archief bevatte een ander item. Een item, dus een ander onderwerp. Zoals zij dat zag, zagen veel paarden het waarschijnlijk niet. Zij zag alles in hokjes en vakjes en liet het daar ook bij. Dat vond ze ergens wel fijn. Ze hoefde niet al te moeilijk na te denken. Ze was vrij simpel. Ze dacht vrij simpel althans. En dat was ergens wel fijn. Je had natuurlijk ook de meest intelligentste paarden. De paarden die zich zelf geweldige vonden – meestal goedzakken-. De merrie snoof. Jap, de meeste vonden zichzelf erg wat. Vooral de kudde leiders. Die waren erg arrogant en bovenal dominant. Ze had er wel ervaring mee, ja. Ze had genoeg goedzakken af gemaakt om te weten dat ze zo in elkaar staken.
Een paarden geur liet haar neusvleugels trillen. Fijn. Wéér een knol die haar dag zou verpesten. Fijn , fijn. De merrie snoof. Ze schudde wild met haar hoofd en haar manen. Ze draafde verder en keek om zich heen. Ze zag het kleine paardje al aan komen draven. Ze zag er jong uit. Net als de merrie van uit de Taiga. De merrie snoof. Weer zo’n respectloze zeker. De jeugd van tegenwoordig ook. Vreselijk gewoon. Ze zuchtte en keek naar de merrie. Ze zag er zelfs uit als een veulen of in ieder geval nog geen drie. Het was een bonte kleine merrie. Ze snoof. Ook bont. Lily keek even naar haar eigen bonte vacht. Nee, die merrie zag er niet beter uit dan zij. Grijnzend draafde ze verder. Ze had de merrie bereikt en kwam vlak voor haar neus tot stilstand. ‘Zo ,zo. Hallo kleintje. Dat jij in mijn buurt wil komen. Dat jij überhaupt dúrft,’ zei ze minachtend. Ze likte kort over haar lippen. ‘Maar vrees niet, het zal snel over zijn. En je zult er niets van voelen.’ zei ze grijnzend.