This is a place, I can call 'home'

Van heel DreamHorses, was het oosten wel haar favoriete plek. Van de
bossen, die je schaduw gaven als het warm was, en beschutting als het
regende of sneeuwde, tot het zilveren meer, dat een betoverende
uitstraling had. Sunset hield van deze gebieden, en ze was hier dan ook
vaak te vinden. Als ze niet in haar eigen kudde gebieden was dan. De
kleine bonte merrie liep rustig door naar een grote eiken boom en zakte
door haar benen. Het was koud, en het sneeuwde. Onder de dikke eikenboom
had ze beschutting tegen de sneeuw. De kale takken waren bedekt met een
laagje sneeuw, maar omdat er geen wind stond, viel de sneeuw niet op de
bonte merrie. Sunset had haar hoofd op de grond gelegt. Ze moest een
nieuwe activiteit verzinnen. Iets leuks, meer dan een bijeenkomst om
activiteit bij de leden te controleren. Misschien moest ze maar eens met
Magnifico en Pearl gaan praten. Zij hadden immers meer ervaring dan zij
had. En ze wilden haar vast wel helpen.

Zijn gedachten waren helemaal niet van deze wereld. Ze lagen in het verleden. Ver in het verleden. Soms had hij spijt dat zijn moeder niet met hem mee was gegaan. Hij had haar raad nu wel heel makkelijk kunnen gebruiken. Als de mooiste merrie van de stal had ze een aanzicht. Ze zou hem kunnen leren hoe ermee om te gaan. Het was soms erg moeilijk volgens Navayo. Hoe moest je omgaan met vijanden? Met een badass? Hij wist het niet echt. Volgens zijn mening mocht je nooit angst tonen. Dat deed hij dan ook niet. Vanbinnen mocht je zo'n angst hebben als wat. Maar het was iets wat je nooit zou zien in de ogen van deze hengst. Hij was standvastig aan een vastberaden zachte blik in zijn ogen die iedereen ondertussen al kende. Hij grijnsde eens, jep echt iedereen kende zijn blikken al. Net zoals deze: speels met een tikkeltje dom.
Het was misschien lente maar blijkbaar had het weer toch nog om een laatste domme sneeuwbui gevraagd. Hij rilde eens. Hij liep al lekker in zijn zomervacht rond en het was niet dat navayo zo gewend was aan het koude. Al hield hij zich wel warm door veel te bewegen en niet stil te staan. Dat was beter. Hij ging over in een vlotte draf totdat een bekende geur hem in de neus kwam. Hij stopte en keek om zich heen. Ze was nergens te bespeuren. Hij sloeg een lage hinnik uit richting sunset en wachtte op haar antwoordende hinnik.
Toen hij die had gekregen ging hij terug in draf en ging naar het geluid. Naf zag de merrie liggen. Een domme grijns stond op zijn gezicht. Keurig stopte hij voor haar neus. Een stomme grijns stond op zijn gezicht.
"Well hello, baas." Gniffelde hij. Hij duwde zijn zwarte neus tegen de hare en blies zachtjes zijn warme adem uit. Het was als een soort begroeting die hij had aangenomen al van sinds ze nog een mede kuddelid was. Hij was dan ook niet van plan dit te gaan veranderen. Al zag het er soms vreemd uit op een kudde bijeenkomst. Enkel hij en magnum deden dat. Ze waren dan ook alledrie best close.

Sunset keek naar de wolken boven haar. Inmiddels had de koude winter het gebied verlaten, maar toch moest deze sneeuwbui nog even worden afgeleverd. Toen er een sneeuwvlok op de neus van de bonte merrie kwam brieste ze en schudde met haar hoofd. Bah. Ze was lang in het bos geweest, gewoon om haar gedachten te ordenen. Dit was niet het moment om compleet in paniek te raken namelijk. Het gesprek met Aaliyah in de vallei, een paar maanden geleden, lag nog steeds vers in haar geheugen. Ze werd even afgeleid toen ze een nieuwe geur rook. Quiet Sparkle! Sunset hief haar hoofd. Het was Navayo! Ze hoorde zijn hinnik en hinnikte terug, en ze hoorde de sneeuw knerpen toen de hengst er over heen liep. Een grijns stond op het gezicht van de hengst en hij stopte voor haar. "Well hello, baas." Gniffelde hij. Sunset glimlachte. Navayo boog zijn hals en duwde zijn neus tegen de hare, terwijl hij zachtjes blies. Toen hij zijn hoofd terug trok stond Sunset op en schudde zich uit. "Waarom dat gegniffel?" vroeg ze lachend. Ze duwde haar neus tegen zijn borst, ook als begroeting, en ze kwam nog steeds niet hoger. "Je bent groot," zei ze lachend. "Ga krimpen" zei ze bevelend, alsof Navayo nu ineens een meter kleiner zou kunnen worden. Ze schudde kort haar hoofd en keek naar de bomen, die wel al hun blad hadden gekregen. Het was ook echt lente, alleen het sneeuwde...

Naf zag een glimlach op Sunset's gezicht verschijnen. Ook zijn grijns werd groter. Eigenlijk was Sunset niet extreem klein dacht hij. Hij was ongeveer een meter 63 ofzoiets. Dus een erg groot paard was hij ook niet. Eigenlijk best een klein dier. Al leek Navayo van een afstand groter en imposanter dan dat hij werkelijk was. Oké hij was gespierd maar geen gigantisch paard. Maar hij kon wel zijn mannetje staan.
"Ik ben eindelijk terug waar ik thuis hoor. Terug bij de Quiet sparkle en DH." Antwoorde hij verassend eerlijk. Zo'n eerlijk antwoord had hij zichzelf eerder niet horen zeggen. Al bleef de grijns wel rond zijn lippen staan. Hij voelde zich goed. Een soort gevoel dat hij iets had genomen maar dan natuurlijk. Dat was heerlijk.
Sunset beval hem van te krimpen. Hij dacht even na en ging daarna op zijn achterste zitten. Het was dan misschien wel koud maar hij had wel gedaan wat ze vroeg. Hij schudde zijn hoofd en keek haar uitdagend aan.
"Zo goed? Kleiner ga ik niet, veel te koud." Grijnsde hij. Hij kwam weer recht en trippelde wat heen en weer. Hij rilde zachtjes om tegen de koude te kunnen. Bah wat haatte hij sneeuw! Wie had nu zo'n wit spul uitgevonden? Dat was toch echt een ziek persoon hoor. Oké het was erg mooi maar het was veels te koud. Kon het niet gewoon lauw  aanvoelen als het op de grond lag en fris als het uit de lucht viel? Of misschien ook gewoon fris als het zomer was. Dan zou het de perfecte verkoeling zijn. Maar neen, dat wou dat witte spul natuurlijk weeral niet zijn. Domme sneeuw, nooit willen meewerken.
Hij keek sunset aan terwijl ze eigenlijk zonder woorden waren beginnen te wandelen. Ze konden zich dan natuurlijk zo beter warm houden.
"Hoe gaat het met je? en met je dochter?" Vroeg hij. Navayo wist hoe een angst ze had gehad voor hengsten en hij wist dat het een hele prestatie was geweest dat hij haar kon begroetten. Al was het ook voor hem volledig nieuw sinds hij in DH was. Vroeger gaf hij enkel Kai neusjes. Hij sloeg een klein zuchtje. Niet weer die toer op. Hoe kon hij haar nog zien als een vriend als ze steeds verdween? Nu mocht hij er niet over denken. Hij moest nu denken aan het gesprek met Sunset. Een van de weinige merries waar hij normaal bij was. Enkel bij magnum was hij ook normaal, al was hij haar eerder als een vreemde zus gaan zien. Hij was immers oom van haar veulen, zonder dat hij dat zelf had beseft.

Nu ze beter naar hem keek viel het wel op dat hij niet zo heel groot was. Natuurlijk, hij was groter dan zij, maar ze kon toch echt niet onder hem door lopen. "Ik ben eindelijk terug waar ik thuis hoor. Terug bij de Quiet sparkle en DH." was het antwoord op de vraag waarom hij gegniffeld had. Sunset glimlachte. "Waarom was je er niet? Waarom heb je niets van je laten horen?" Ja, ze had hem wel degelijk gemist. Hij was een goede vriend van haar. En, omdat hij een hengst was, had hij daar veel moeite voor moeten doen. Toen ze net in de Quiet Sparkle zat, had ze nog angst voor hengsten, maar die was met veel hulp weggesleten. Tot haar verbazing gehoorzaamde Navayo nog echt op haar bevel ook. Hij zakte door zijn achterbenen, waardoor hij inderdaad kleiner was. "Zo goed? Kleiner ga ik niet, veel te koud." zei de hengst met een grijns. Daarna stond hij weer op en zonder dat een van hen het gezegt had waren ze gaan lopen. Gewoon, een random richting op. Sunset hief haar hoofd, de wind was gaan liggen en het sneeuwde niet meer. Ze keek even naar de vacht van Navayo, die al dun was geworden. Sunset had ook haar zomervacht al, maar die was van nature dikker dan die van andere paarden. Ze was niet voor niets een IJslander. "Hoe gaat het met je? en met je dochter?" Sunset knikte langzaam, terwijl ze bedacht wat ze wel en niet tegen hem moest zeggen. "Het gaat goed. Tuurlijk heb ik altijd wel wat aan mijn hoofd. Met Aaliyah... En de Horcrux..." ze zuchtte. Ja, dat onderwerp was niet uit haar gedachten te krijgen. "Met Indy gaat het goed, ze wordt steeds groter. Toch ben ik bang hoe ik moet gaan uitleggen dat..." haar adem stokte. Hoewel ze grotendeels van haar hengstenangst af was gekomen, was haar dekking toch een pijnlijk onderwerp. "Nou ja. Dat ze geen echte vader heeft." maakte de merrie haar zin af. "Maar hoe gaat het met jou? En met je pleegveulen?"

Navayo zuchtte. Zijn blik werd iets of wat droeviger. Waarom was hij weg gegaan? Hij wist het niet, alsof iets hem had geroepen. Eigenlijk wist hij wel beter. Hij had niet hier kunnen blijven. Zijn hoofd had leeg moeten raken en hij had keuzes moeten maken. Ook voor hem was het een pijnlijke beslissing geweest om te vertrekken. Hij had eindelijk een thuis gevonden en dan moest hij weg. Zijn hoofd had hem weg gesleurd van al zijn gedachten. Onbewust had hij het primitieve leven weer in zich toegelaten. Ja, het had hem goed gedaan maar zijn hart had altijd verlangt naar DH, zijn tweede thuis.
"Mijn hoofd ontplofte zowat. Ik maakte mij druk om zoveel dingen en die moest leeg raken." Hij keek Sunset even aan. Hij schudde zijn hals lichtjes om zijn manen weer goed te leggen. Oh wat haatte hij het als ze slecht lagen.
"Al mistte ik mijn thuis. Zonder dat ik besefte bracht mijn hart mij altijd terug naar DH. En waarom ik niets liet horen? Je zou me niet herkend hebben, maar ik had er wel vaak aan gedacht jou en magnum op te zoeken. My 2 special lady's." Het laatste zei hij met een grijnsje. Inderdaad, de enige 2 merries waar hij werkelijk mee om ging, waar hij normaal tegen kon doen. Best grappig eigenlijk. Een hengst die niet met merries kon omgaan. Heel erg vreemd allemaal. Hij wist goed genoeg waarom hij haar niet had opgezocht. Het zou hun hele vriendschap hebben verpest. Hij was zichzelf niet geweest en zou haar gewoon gezien hebben als een merrie zoals de anderen die ver van hier leefden. Dat wou hij Sunset niet aan doen. Sunset vertelde hem over de oorlog. Een sombere blik kwam vanuit zijn ogen. Hij zette zijn lichaam wat breder en keek haar aan. Hij duwde zijn hoofd tegen haar hals aan en schudde zijn hoofd erna.
"Don't worry, ik sta aan je zijde en we geven die Aal een schop onder haar edele kontje." Sprak hij zelfverzekerd. Naf was er zeker van dat ze haar aan zouden kunnen. Als het moest zou hij de zwaarste klappen gaan opvangen. Hij was immers de warrior van de kudde. Hij hoorde zijn kudde te beschermen en de hardste klappen op te vangen. Hij zou eerst en vooral Kay aanpakken, dat was een gevaarlijk dier. Naf dacht dat Sunset aal wel aan zou kunnen en hij vond dat ze die eer wel op haar mocht nemen.
"Je hebt het er nog steeds moeilijk mee hé?" Vroeg hij zachtjes. Navayo wist dat een gruwel haar had gedekt en dat ze daarom indy had gekregen. Hij vond het vreselijk voor haar.
"Het gaat zo zijn gangetje. Gwenn heb ik al lang niet meer gezien, op een dag was ze verdwenen. Nog een reden van mijn vertek." Sprak hij zachtjes. Het verlies van Gwenn had hem pijn gedaan. Hij had eindelijk een gezinnetje gehad en toen was het verdwenen. Het had hem half gebroken gehad.

Ze hoorde Navayo zuchtten en keek hem aan. Ze was ook niet gek; er was wat aan de hand met de hengst, of in ieder geval was er iets aan de hand geweest. Zijn antwoord bevestigde dat. Hij keek haar even aan en schudde toen zijn hals, om zijn manen goed te leggen. Ze grinnikte even toen ze dat merkte. Ze keek iet wat verbaast op bij Navayo's volgende zinnen. Toen glimlachte ze en schudde ze haar voorpluk uit haar ogen. Navayo stelde haar gerust toen ze over de oorlog begon door te zeggen dat ze de horcrux wel aan zouden kunnen. Hoewel de bonte merrie daar nogal haar twijfels bij had, liet ze dat maar voor zich. Daar hoefde ze Navayo niet mee lastig te vallen. Ze keek hem express niet aan toen ze over Indy's vader was begonnen. Maar toen hij vroeg of ze het er nog steeds moeilijk mee had, stopte ze en keek Navayo aan. "Ja. Ik denk niet dat dat ooit zal veranderen." zei ze zacht. Ze duwde haar neus tegen Navayo's schouder en blies zachtjes. "Het spijt me voor je. Maar ze zal het nu vast goed hebben," natuurlijk kon ze het wat dat betreft helemaal mis hebben, maar dat zei ze maar niet.

Navayo had geen angst voor de oorlog. Ergens keek hij er wel naar uit. Heel erg vreemde verwoording misschien maar het was wel zo. ze zouden die badass paarden een koekje van eigen deeg geven. En deze keer zou de leidster niet sterven, daar zou hij persoonlijk voor zorgen. Navayo wist al perfect op welk paard hij als eerste af zou gaan, Kay. Misschien een paard dat kleiner was als hem maar wel het tweede belangrijkste paard in de kudde van Aal. En dat wist hij goed genoeg. Naf wist ook dat hij het paard aan zou kunnen, met gemak. Als er een gevecht was of oorlog was navayo niet dezelfde Navayo die hij anders was. Dan vocht hij in een blinde vlek. Zag enkel dat ene paard voor zich dat hij moest uitschakelen. De ene zou zich moeten overgeven of zou sterven. Dat was nu eenmaal de definitie van vechten. En Navayo zou vechten tot hij niet meer kon dan. Dat had hij al vaker gedaan. Hij had geen enkele keer iemand vermoord, dat niet. Misschien dat dit in de oorlog nog zou gaan gebeuren, dat wist hij niet.
Sunset vertelde dat het nooit zou veranderen dat ze het er moeilijk mee had. Ze duwde haar snuit tegen zijn schouder en hij zette een stap dichter en legde voor een paar tellen zijn hals over de hare heen. Zou ze het ooit verwerken? Hij wist het niet, maar hij wou het wel weten. Naf zette 2 passen terug naar achter en keek haar aan. Een zielig glimlachje vormde voor een paar luttele seconden rond zijn lippen.
"Ik hoop het, ze was als een dochter voor mij" prevelde hij zachtjes. Ja inderdaad, Gwenn was zijn kleine stoere meid waar hij altijd trots op zou blijven, waar ze ook was.

Navayo zette een stap naar voor en legde haar hals over die van haar. Nog geen haar geleden was ze weggerent als hij dat toen had gedaan. Maar hij had haar vertrouwen gewonnen. Misschien al wel haar volledige vertrouwen. Navayo trok zich weer terug en glimlachte geforceerd. "Ik hoop het, ze was als een dochter voor mij" prevelde hij zachtjes. Sunset glimlachte. Ze keek naar de lucht en zag de zon al ondergaan. "Zullen we een beekje zoeken? Ik heb best wel dorst," zei ze toen. Ze wilde even de deprimerende onderwerpen vergeten. Ze wachtte op de reactie van Navayo, drukte haar neus nog een keer tegen hem aan en glimlachte. "Het komt goed, echt" sprak ze hem gerust. Ineens voelde ze wat veranderen. Het was heel suptiel, maar ze voelde het duidelijk. Alsof ze net iets meer voor de hengst voelde. Maar ze voelde toch niet meer dan vriendschap? Ach wat, ze zou het vanzelf weten.

-Flut! -

Navayo knikte instemmend en begon rustig te wandelen. Hij keek Sunset aan en glimlachte even naar haar. Zijn hoofd wiegde lichtjes van links naar rechts bij elke pas. Hij sloeg zachtjes met zijn staart tegen zijn flanken aan. Ergens genoot hij van de stilte tussen hen twee. Het was niet ongemakkelijk. Hij wist wel een beekje in de buurt. De bossen waren vol kleine beekjes. Maar hij wist er eentje waar een mooie rozenstuik stond. Hij moest maar eens een andere Navayo weten te vinden. Nooit was hij romantisch geweest. Hij wist eigenlijk niet eens hoe dat moest. Hij had ooit wel eens gezien vanuit de verte dus had hij een klein idee. Ze duwde haar neus nog even tegen hem aan. Zijn zwarte neus raakte de hare aan. Een kleine shock ging door zijn lichaam heen wat hij niet begreep. Al snel trok hij zijn neus weg en keek vreemd voor zich uit. Sunset zou zijn beweging vast niet begrijpen. Hij keek voor zich uit, in de verte starend. Zijn oren wat op half zeven. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. Hij brieste en keek wat dom naar haar.
"Sorry, dacht dat ik iets zag." Verontschuldigde hij zich. Tuurlijk was dit niet waar maar hij kon toch moeilijk zeggen dat hij elektriciteit voelde toen hij haar aan raakte? Hij zou niet eens moeten verwoorden wat hij net voelde. Het was een vreemd gevoel, iets wat hij niet kende.
Navayo zag het meertje in zicht komen. Hij ging zonder iets te zeggen over in een draf en liet sunset een eindje achter hem. Perfect, nu had hij tenminste tijd om zonder al te veel schande de roos te pakken te nemen. Onhandig rukte hij een roos los en stapte naar haar toe. Hij stak de roos, dus ook zijn hoofd, naar haar en duwde hem tussen haar manen zodat hij langs haar oor naar voren kwam. Een klein glimlachje kwam rond zijn lippen te staan. Ze namen beiden een paar slokken van het beekje waarna Navayo onder een boom ging liggen en teken deed naar Sunset dat ze maar bij hem moest komen liggen. Diep vanbinnen wou hij niet van haar weg gaan en hoopte hij dat ze de nacht met hem zou doorbrengen.
"Blijf je hier deze nacht? I'd love it" vroeg hij aan haar. Licht smekend keek hij haar aan. Wat was er mis met hem? Hij leek wel ziek, maar op een goede manier. Allemaal heel erg vreemd. Het leek alsof de rupsen die al meer als 7 jaar in zijn buiken zaten eindelijk begonnen te ontpoppen.

Sunset duwde haar neus opnieuw tegen zijn borst voor ze naar het meertje liep. Navayo duwde zijn neus ook tegen de hare aan, maar trok toen ineens met een ruk terug. Sunset hief haar hoofd met een ruk omhoog. "Sorry, ik dacht dat ik iets zag," zei Navayo. Sunset ontspande weer wat. "Maakt niet uit. Ik schrok van je!" zei ze lachend. Navayo liep voor haar uit naar het meertje. Sunset liep achter hem aan en glimlachte toen hij zich omdraaide met een roos in zijn mond en die in haar manen, boven haar oor stak. Ze dronken allebei wat. Ze had een raar gevoel in haar maag. Een gevoel dat ze niet kende, maar wel van had gehoord; vlinders. Maar het maakte haar niet in de war, of van streek. Nee, het maakte dat ze zich gelukkig voelde. Toen Navayo ging liggen en haar een teken gaf of ze naast hem wilde gaan liggen glimlachte ze en liep op hem af. Voorzichtig zakte ze door haar benen heen, en legde haar hals op de zijne.  "Blijf je hier deze nacht? I'd love it" vroeg hij aan haar. Sunset sloot haar ogen, en voelde zich langzaam met Nafs ademhaling mee gaan. "Denk maar niet dat je me nu nog weg krijgt." zei ze zachtjes.

Hij had haar met een verontschuldigende lach aangekeken toen ze vertelde dat ze van hem schrok. Dat was weer een van zijn slimste moves ever. Daarna had hij zijn kaak ook nog eens in de doorns geboord alsof het niets was. Lomp kon hij dus werkelijk echt wel zijn. Sunset kwam tegen hem aan liggen en lichtjes ontspande hij. Ze vertelde dat hij niet meer van haar af zou raken. De woorden deden zijn hart een sprongetje maken. Zalig was dat. Voorzichtig haalde hij zijn hals onder de hare uit en kroelde wat aan haar schoft. Hij nam haar geur even in hem op en glimlachte. Het rook vertrouwd. Eigenlijk moest hij het haar vragen. Maar hoe ging hij dat doen? Hij was al vreselijk met dit gevoel en dan moest hij het haar ook nog gaan uitleggen wat hij voelde. Impossible dus. Hij stopte met kroelen en keek haar aan.
"Sunset?" Vroeg hij een beetje aarzelend. Hij wachtte tot ze hem aankeek en wachtte nog even. Oké naf, vraag het dan gewoon. Je bent een stoere hengst en dan kun je niet eens omgaan met je gevoelens? Wat voor een mislukkeling ben je wel niet?
"Ken je dat gevoel? Dat gevoel van enorm gelukkig zijn en en" Hij kon zichzelf wel op zijn kop slaan. Hij was waardeloos, echt waardeloos.
"heb je dat gevoel ook?" Vroeg hij dan maar om het niet nog ingewikkelder te maken voor zichzelf. Voor de eerste keer in zijn leven hoopte hij zo hard. Hij hoopte zo hard dat ze ja zou zeggen. Dat zou hem moed geven. Al zou ze wel serieus wat geduld met hem mogen hebben. Hij was nu niet bepaald de meest behendige en handige hengst op dat gebied.

Navayo haalde zijn hals onder de hare vandaan en begon een beetje haar schoft de kroelen. Sunset krulde haar hals en brieste ontspannen. Na even stopte hij en ze hief haar hoofd naar hem. "Sunset?" vroeg hij. Ze knikte. Wat was er aan de hand, was er iets mis? Meteen werd ze weer allert. "Ken je dat gevoel? Dat gevoel van enorm gelukkig zijn en en." ze keek hem een beetje verbaast aan, maar toch wist ze wat hij bedoelde. "Heb je dat gevoel ook." vroeg hij toen. Ze glimlachte, duwde Navayo's hals weer op de grond, legde de hare er tegenaan en begon te praten. "Het gevoel dat nu opspeelt bedoel je?" vroeg ze zachtjes. Ze hief haar hoofd weer. "Ja." zei ze. "Ja, dat heb ik ook." ze glimlachte iets verlegen, duwde haar neus tegen die van hem en legde haar hals weer op de van hem. "Naf?" vroeg ze na een paar minuten stilte. "Heb je een partner?"

-oeeeeeh xd-

Hij legde zijn hals weer neer en voelde de hare tegen de zijne aan komen. Ze vroeg of hij dat gevoel bedoelde en knikte even. Woaaah zijn hart maakte een sprongetje toen ze ja zei. Hij tilde zijn hoofd wat op om haar zachte neus te voelen tegen de zijne. Hij hoorde zijn naam en keek op. De vraag die ze stelde deed hem lachen. Heel erg lachen. Misschien kwam het raar over voor Sunset maar het was best lachwekkend.
"Allerliefste Sunset, je bent de allereerste die zoveel geduld met mij heeft. Ik kan vreselijk onhandig zijn, ik weet niet hoe ik fatsoenlijk met merries kan omgaan en eigenlijk ben ik gewoon een hel. Ik schrok van mijn eigen gevoelens, deed mij pijn aan die rozenstruik en ben nu ongelofelijk veel aan het praten. Ik weet niet waar je het geduld vandaan haalt." Grijnsde hij naar haar. Dit was denk ik wel duidelijk genoeg als antwoord op haar vraag. Ergens wist hij dat ze geen partner had want dan had ze dat al lang gemeld in de kudde. Maar misschien was het wel een paard van buitenaf en had ze er wel eentje.
"En jij?" Vroeg hij geïnteresseerd. Ergens wachtte hij vol ongeduld op haar antwoord. Wat als ze er wel een had? Hoe zou hij reageren? Hij wist het eigenlijk niet. Nee, hij zou niet vertrekken maar wel met een naar gevoel blijven liggen. Moest ze er geen hebben zou hij haast een gat in de lucht springen. Niet letterlijk want dan had hij nog het risico dat hij op haar landde en haar zou pletten.

Toen hij zijn hoofd hief bij haar vraag begon hij heel hard te lachen. Sunset draaide haar oren onzeker naar achter. Lachte hij haar uit? Maakte hij haar belachelijk? "Allerliefste Sunset, je bent de allereerste die zoveel geduld met mij heeft. Ik kan vreselijk onhandig zijn, ik weet niet hoe ik fatsoenlijk met merries kan omgaan en eigenlijk ben ik gewoon een hel. Ik schrok van mijn eigen gevoelens, deed mij pijn aan die rozenstruik en ben nu ongelofelijk veel aan het praten. Ik weet niet waar je het geduld vandaan haalt." Grijnsde hij naar haar. Ze zuchtte. Was haar vraag geen stille hint geweest? Moest ze het nog duidelijker maken? "Je snapt me niet. Je bent geen hel, je bent hardstikke lief. Misschien ben je wel een hel, maar dan zie ik dat niet." ze stopte even en keek naar de grond. Hij wilde haar toch niet. Wie wilde haar nou. Hou op met dat idiote gedoe en praat verder! Snauwde een stem in haar hoofd. Ze keek de hengst waar ze op lag weer aan. "Ik vind je heel aardig Naf. Ik vind je meer dan aardig..." zei ze zachtjes. Toen hij vroeg of zij een partner had schudde ze alleen haar hoofd. Ze stond op. Misschien moest ze weg gaan. Misschien had ze zijn woorden verkeerd opgevat. Ze wist het niet.

Navayo keek verbaasd op toen ze zei dat ze hem meer als graag had. Ze stond op en in een fractie van een seconde leek hij alle heerlijke gevoelens kwijt te raken. Hij drukte ze voorbenen naar voren en strekte zijn hals zo ver mogelijk uit om een pluk van haar manen vast te krijgen. Toen ze omkeek stond hij recht. Oké, awkward moment zou eraan gaan komen. Naf keek haar aan. Een klein glimlachje rond zijn lippen terwijl hij zijn neus tegen de hare aan drukte. Zachtjes blies hij zijn warme lucht uit terwijl hij zijn ogen sloot.
"Zie je dat ik vreselijk ben?" Merkte hij onschuldig op. Als hij zijn schouder had kunnen ophalen, had hij ze schuldig opgehaald. Hij zijn gezicht straalde schuldigheid af. Typisch iets voor hem.
"Ik weet niet hoe ik hieraan moet beginnen maar" Hij stopte even. Dit was moeilijker als hij dacht. Oh wat was hij toch ook een lomp beest. Hij had bijna de merrie voor wie die vlinders waren weg gejaagd.
"Je moest eens weten wat je met me deed. Je je bent veel meer als een vriend voor mij, my lady." Sprak hij zachtjes. Zo, dat was eruit. Onschuldig keek hij haar aan. En ze wou maar niet geloven dat hij echt zo vreselijk was. Vanonder zijn donkere zwarte voorlok keken zijn hazelbruine ogen haar aan. Wachtend op reactie van haar. Ergens diep vanbinnen had hij haar een teken gegeven door my lady te zeggen. Hmm dat wou hij wel. Maar dan moest ze het wel willen. Hij kon niet alleen die keuze maken, zo ging het nu eenmaal niet in het leven. Daarvoor moest je met twee zijn.

Sunset hoorde een plof die aangaf dat Navayo zijn benen verzet had en voelde zacht getrek aan haar manen. Toen ze omkeek stond de hengst voor haar. Wat nu weer? Mocht ze niet weggaan, moest hij haar eerst nog vernederen? Of zat er wat anders achter? Een glimlach stond op zijn gezicht toen hij zijn neus tegen de hare drukte en zijn ogen sloot. "Zie je dat ik vreselijk ben?" zei hij met een schuldig gezicht. Sunset zuchtte, deed een stap naar achter en keek naar de grond. Toch keek ze op toen Navayo zei dat ze ook veel meer dan een vriend voor hem was. Ja, duh. Ze was zijn leidster. Nee, stomme idioot. Dat bedoelt hij niet! Sunset glimlachte. Navayo wist duidelijk niet wat hij moest beginnen. Zij wel. Zij had zat paarden gezien. Ze liep kalm naar Navayo, ging liggen en gebaarde naast haar met haar hoofd. Toen haalde ze diep adem en zei zachtjes; "Ik... Ik zou je graag als partner hebben, Navayo" ze keek voorzichtig in zijn ogen. Bijna bang voor zijn reactie.

Sunset ging liggen en gebaarde langs haar te komen liggen. Hij verzette langzaam zijn lichaam en stapte om haar heen. Nog voor hij lag stelde ze hem een vraag die hem verbaasde. Een lompe grijns stond op zijn gezicht. Zijn slanke, lange oren helemaal naar voren. Zijn hazelbruine ogen staarden haar gelukzalig aan. Dit was het moment waar hij op had gewacht. Al kreeg hij geen letter door zijn mond naar buiten. Dus knikte hij maar. Anders zou ze nog denken dat hij het niet wou. Nu moest hij eerst zijn woorden terug vinden. Weten hij zijn eigen stem werkte, zijn hele lichaam. Hij kon geen stap meer verzetten, gewoon van geluk. Was dit het gevoel van een familie hebben? Hij dacht van wel.
"Ja" Sprak hij toen hij eindelijk, na een paar seconden, weer iets uit kon spreken. De stomme grijns stond nog steeds rond zijn lippen terwijl hij langzaam door zijn benen heen ging. Zachtjes zuchtte hij en legde zijn hoofd op haar schoft. Naf sloot zijn ogen en lachte zachtjes. Misschien dat Sunset het net hoorde. Wauw, hij was echt gelukkig nu. Dit was raar, heel raar zelfs. Hij had zich nog nooit zo goed gevoeld. Hij haalde zijn hoofd van haar schoft af en legde zijn hoofd naast het hare, met zijn snuit lichtjes tegen die licht gekleurde snuit van Sunset. Dit was een hele stap voor hem, en dat zou Sunset ook nog wel merken. Ze zou hopen geduld mogen hebben eer ze een normale partner zou gaan krijgen. Oké, hij moest maar eens iets liefs gaan zeggen, maar wat? Hij was hier zo vreselijk in. Hij was helemaal geen machohengst die met de liefste woordjes af kon komen. Hij wist gewoon totaal niet wat hij wou zeggen.
"Are that butterflies?" Vroeg hij zachtjes aan haar. Zijn linker oor draaide naar haar toe om haar antwoord te horen. Tuurlijk wist hij dat het vlinders waren die hij voelde in zijn buik. Ze botsten tegen hem op en maakten zijn hoofd licht. Niets deed er nog toe buiten zij, die ene merrie die nu langs hem lag.

Navayo stapte om haar heen en ging naast haar liggen. Maar al snel sloeg de paniek toe bij de bonte merrie. Hij zei niets, hij zei niets terug! Ze keek hem voorzichtig aan, maar al aan zijn gezicht zag ze dat ze goed zat. Ze ontspande weer. Ze had niets verpest. "Ja" zei hij na een paar seconde stilte. Ze zuchtte zacht, legde haar hals op de grond en voelde zijn neus op haar schoft. Hij legde zijn hoofd voor de hare op de grond en raakte haar neus zacht aan met de zijne. Ze wist dat dit een hele stap voor de hengst naast haar was. Maar ja, Naf had ook veel geduld met haar moeten hebben, voor ze hem helemaal vertrouwde. Wie was zij dan om geen geduld voor Navayo te hebben? Ze hield van hem. "Are that butterflies?" vroeg Navayo zachtjes aan haar. Sunset glimlachte. "That, my friend, Is a pint! are butterflies" zei ze zachtjes. Ze voelde een warme gloed door haar aderen stromen. Als vloeibaar geluk. Ze zuchtte blij en glimlachte, terwijl ze haar blik naar de nachtelijke hemel liet gaan. Ze volgde een paar sterren en zag er toen de vorm van een paarden hoofd in. Ze glimlachte. Een paarden hoofd aan de hemel had nog steeds de zelfde betekenis voor haar. Mischa. Ze waakte nog steeds over haar kudde. Sunset keek naar Navayo en glimlachte, legde haar hoofd voorzichtig op zijn hals. 

-Sorry van dat "Is a pint!" maar ik moest het er echt ff in doen xd. Het is van Lord of the Rings xd.-

Navayo lag ontspannen tegen haar aan. Zijn kastanjebruine ogen rustig gesloten. Eigenlijk was hij helemaal geen held in romantiek. Hij was er zelfs een grote sukkel in. Maar hij zou zijn best doen. Hij zou anderen om tips vragen om romantisch uit de hoek te kunnen komen bij Sunset. Hij wist dat ze dat graag zou hebben, een romantische, niet klungelige Navayo. Eigenlijk was hij amper klungelig geweest bij haar, tot zijn gevoelens begonnen op te spelen. Sunset antwoorde hem met een typisch antwoord wat hij zou geven. Hij grijnsde breed.
"Hmm That pint tastes good." Grijnsde hij tevreden naar haar. Zachtjes duwde hij zijn neus tegen de hare en nam haar geur in zich op. Zijn staart ging zachtjes heen en weer. Dit was het zalige leven. Het leven waar hij altijd van had gedroomd. Al was hij in zijn dromen toch een stuk romantischer. Een heel stuk romantischer. Maar dat zou hij nog wel gaan leren. Rome was immers ook niet op een dag gebouwd. Misschien dat langzaamaan dat klungelige nog uit hem zou gaan komen.
"Moeten we het de kudde vertellen?" Vroeg hij opeens zomaar uit het niets. Ergens had hij er schrik voor. Wat zouden de paarden wel niet van hem denken? Hij wou er niet over nadenken. Misschien dat het shockend zou zijn voor hen omdat ze hen twee nooit eerder samen hadden gezien. Al zagen ze elkaar wel degelijk regelmatig. Soms was het maar even, andere keren bijna een hele dag. Alleen gebeurde het op de meest random momenten.

Oke, met haar antwoord had ze het verpest. Ze lachte zachtjes. "Hmm That pint tastes good." Grijnsde hij tevreden naar haar. Sunset glimlachte. "Haha sorry. Ik verpeste het romantische stuk. Het spijt me" grijnsde ze. Toen ze opstond kwam ineens een andere gedachte bij haar op; wat als ze zich nu kwetsbaar had gemaakt tegen over de horcrux? Er hoefde maar een paard te zijn die Navayo pijn zou doen, en zij zou in staat zijn om te breken. Maar gold dat niet ook voor Navayo? Sunset schudde haar hoofd om de gedachten weg te sturen. Nee, ze hielden elkaar wel overeind. "Moeten we het de kudde vertellen?" Vroeg hij opeens zomaar uit het niets. Sunset keek hem geruststellend aan en knikte naarna wel. "Ja Naf. Ik ben hun leidster. En... En als partner, zou je co-leider kunnen zijn. Als je dat wilt." ze liet die keuze bij hem. Ze drukte haar neus tegen die van hem. "Waar ben je bang voor?" vroeg ze zachtjes, want ze zag dat hij er wel nerveus van werd, van het idee dat ze het de kudde moesten gaan vertellen.

Hij grijnsde en duwde met zijn hoofd tegen het hare zodat ze haar hoofd wel moest bewegen. Ze had helemaal niet het romantische stuk verpest. Het was beter zo voor het awkward zou gaan worden. Zijn zachte blik keek haar aan. Wachtte haar antwoord af. Het verbaasde hem eigenlijk enorm wat ze hem vertelde. Ze moesten het de kudde gaan vertellen. Iets wat hem misschien wel het meeste tegen stak. Maar het hoorde wel bij zijn leven nu. Hij zou zijn plekje zo wel vinden in de wereld, dat had zijn moeder hem altijd verteld. Hij behoorde tot the circle of life. Hij was dan ook maar een klein onderdeel van dit grote plan. Hij moest nog zoveel ontdekken en wou dat doen samen met sunset en de kudde. Maar of hij medeleider wou worden. Dat kwam onverwacht. Misschien moest ze maar iets bedenken wat nog onder haar stond maar wat wel bijna hetzelfde was. Anders voelde hij zich zo schuldig.
"Kun je niet een iets lagere rang bedenken? Jij bent en blijft nummer 1 leidster en wil niet naar boven springer tot leider dankzij onze liefde." Sprak hij zachtjes. Al zag hij het wel zitten om samen met haar alles te organiseren, soms wat last van haar schouders te halen zodat ze wat met haar dochter bezig kon zijn. Even zuchtte hij zachtjes. Inderdaad, haar dochter. Zou ze hem gaan zien als haar vader? Hij dacht van niet. Hij maakte totaal niet deel van hun leventje. Misschien cru gezegd maar dat plekje had hij nog niet gevonden in het leven. Hij hoopte ooit op dat gebied ook deel uit te maken van die cirkel. Zijn eigen kind op de wereld zien komen, het tweede te zijn wat het kleintje zou zien in zijn grote zoektocht naar zijn eigen plekje. Volgens hem was het een geweldig gevoel.
"Hoe was het eigenlijk toen je Indy op de wereld zette?" Fluisterde hij haast. Misschien was het voor haar wel een vreselijke ervaring geweest en wou ze nooit meer een veulen. Niet dat hij er nu al eentje wou hebben, nee pas achter een hele tijd. Eerst moest ze hem maar eens een paar maanden overleven en moesten ze maar wachten op een vruchtbaar seizoen om een veulentje te maken. Dat het kleintje heerlijk in het voorjaar geboren zou kunnen worden.

Navayo duwde tegen haar hoofd aan, waarbij hij haar uit haar gedachtes haalde over de komende oorlog - als die al kwam. Ze had net een partner, waarom kon ze haar gedachten niet bij Navayo houden? Moest ze weer aan de onzekere dingen denken? Ze keek Navayo aan en zag dat haar vraag onverwacht kwam voor hem. "Kun je niet een iets lagere rang bedenken? Jij bent en blijft nummer 1 leidster en wil niet naar boven springer tot leider dankzij onze liefde." Sprak hij zachtjes. Sunset zuchtte. Dat was ook gebeurd met Magnifico en Remember. Ook met Sultan en Pearl. Maar ja, als hij het niet wilde. "Het is niet erg, he Naf? Het is juist normaal, ze zullen het begrijpen. Geloof me." probeerde ze hem gerust te stellen. "Maar als je het niet wilt, dan moet je het niet doen. Lijkt Beta je wat?" Sunset zelf zag het als precies de zelfde rang als Alpha, maar toch zag ze het als lid lager. Nu niet meer. Ze keek naar Navayo, wachtend op antwoord. "Hoe was het eigenlijk toen je Indy op de wereld zette?" Fluisterde hij haast. Sunset verstrakte even en keek naar de grond. "Eng. Heel eng..." kwam er zacht uit haar mond. "Ik... Ik was gedekt door een fries, ik was bang dat het veulen veel te groot voor me zou zijn. Gelukkig heeft Indy het formaat van een IJslander. Maar ja, ik was net 3 jaar oud, wist helemaal niet wat er zou gebeuren." ze dacht terug eraan. "maar gelukkig was ik niet alleen. Mischa kwam snel... En Drain... En Empire, maar die vond ik toen nog eng..." meer kon ze zich nu niet meer herinneren. Wie waren er allemaal bij geweest? Nou ja, dat maakte ook niet echt uit. De herinnering aan Mischa was fijn, ze zag de bruine merrie weer haarscherp voor zich. Alsof ze echt voor haar stond. Maar dat was natuurlijk niet zo. Maar ze keek op hen neer vanuit de hemel.
Ze richtte zich weer tot Navayo. "Waarom wilde je dat weten?"

Navayo wachte rustig af op haar antwoord. Wat zou hij zich schuldig voelen tegenover sommige paarden in de kudde dat hij nu ineenkeer boven hen zou springen. Maar hij kon er toch ook niets aan doen dat hij verliefd was geworden? Sunset kon door zijn lompe en domme acties heen kijken en blijkbaar toch een geweldige hengst zien. Iets wat hij natuurlijk niet snapte. Hij kon zo raar zijn bij merries als hij verliefd werd dat hij het elke keer weer had verpest. Alleen deze merrie leek door hem heen te kunnen kijken en misschien kon ze ook nog wel het beste in hem naar boven halen. Dat zou pas geweldig zijn. Moest hij eens een keer echt romantisch kunnen zijn voor haar. Daar zou hij alles voor over hebben. Haar verassen met iets geweldigs waardoor haar hart zou smelten. Maar dat lag ver buiten zijn bereik, helaas.
Sunset stelde voor om dan toch beta te worden. Moest dat echt? Nou voorruit dan maar, om haar een pleziertje te doen. Naf knikte met een klein grijnsje.
"Omdat jij het bent princess." Sprak hij vrolijker. Al bleef zijn grijns niet op zijn lippen staan. Sunset verstijfde door zijn vraag waardoor hij zijn zwarte, zachte, neus tegen haar aan duwde. De warme lucht verwarmde haar kaak. Zijn hazelbruine ogen keken haar beschermend aan. Hij wou niet dat ze het nog een keer zou meemaken, al die pijn en angst. Het had een duidelijk litteken achter gelaten op haar. De vraag waarom hij het wou weten wist hij eigenlijk niet. Het had in hem opgespeeld. Misschien ergens ver weg om ooit een gezinnetje te starten met haar.
"Ik dacht eraan. Het moet vreselijk voor je zijn geweest." Sprak hij zacht en brieste nog eens waarbij hij zachtjes zijn neus even op en neer bewoog als een troostend iets. Zou hij het haar vertellen dat hij misschien ooit een eigen veulen wou hebben. Dat hij de kans had om een liefhebbende vader te zijn en misschien zelfs een goede partner?
"En" Hij viel even stil. Keek haar aan met grote ogen waarin duidelijk was dat hij twijfelde.
"Misschien later, als jij er klaar voor zou zijn. Ik misschien toch een gezinnetje wil hebben. Maar alleen als jij dat wilt en wanneer jij dat wilt." Vervolgde hij. Naf sloot zijn ogen, wachtte af op haar antwoord. Waarschijnlijk zou het de shock van haar leven zei dat hij dit zei.

Naf knikte met een kleine grijns, maar die verdween al snel, en Sunset wist dat hij alleen ermee had toegestemd om haar een plezier te doen. Navayo zag dat ze was geschrokken door zijn vraag. Hij duwde zijn zwarte neus tegen haar kaak, die warm werd van de lucht. Ze ademde zelf diep in en uit. Ze wist misschien zelf wel waarom Navayo het had gevraagd. "Ik dacht eraan. Het moet vreselijk voor je zijn geweest." Navayo bewoog zijn neus op en neer. "En" Hij viel stil. Sunset hief haar hoofd op en keek hem aan. In zijn ogen was twijfel te lezen. Onzeker zette ze een stap naar achter. "Misschien later, als jij er klaar voor zou zijn. Ik misschien toch een gezinnetje wil hebben. Maar alleen als jij dat wilt en wanneer jij dat wilt." Vervolgde hij. Sunset voelde de spieren in haar rug zich onmiddellijk aanspannen. Ze nam haar lip tussen haar tanden en beet daar hard op, om te voorkomen dat ze zou uitvallen tegen de hengst. Hij bedoelde het niet kwaad, wist ze. Maar zou ze hem niet teleurstellen als zou blijken dat ze het nooit zou durven? Wat als hij haar zou verlaten omdat hij wel een veulen wilde? Nee, dat zou hij nooit doen, toch? "Misschien aankomende lente, Naf. Misschien ook niet. Ik weet het niet..." was het enige wat ze uit haar mond kreeg.


-Argh, slecht!-