This is a place, I can call 'home'

Navayo zag de angst over haar hele lichaam trekken. Dit was niet hetgeen wat hij wou zien. Hij wou dat zijn merrie gelukkig was en geen angst moest hebben en zeker niet voor hem. Maar het feit van een veulen en dan vooral het dekken lag sowieso gevoelig. Hij wist dat ze er een enorme angst voor had ontwikkeld. Zou ze er ooit over raken. Hij wist het niet. Maar hem maakte het niet uit. Ze konden ook een gezinnetje vormen zonder dat ze zelf een veulen moest krijgen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd, stapte rustig naar haar toe, zette zijn voorhand tegen de hare en legde zijn hals over haar rug heen. Ze moest niet bang zijn, hij zou haar nooit dwingen voor iets wat ze niet wou. Zeker niet iets waar ze een trauma aan had over gehouden en waar ze veel tijd voor nodig had gehad om haar angst te overwinnen. Een diepe zucht verliet zijn keel.
"Als je er niet klaar voor bent hoeft het niet. We kunnen ook altijd eentje adopteren. Ik wil niet al je angsten weer opwekken, ik wil niet ook een monster worden." Mompelde hij tegen haar rug. Waarschijnlijk zou ze het wel verstaan, het was nog duidelijk gesproken vond hij zelf. Ze hadden beiden nog een lange weg te gaan om elkaar blindelings te gaan vertrouwen en romantisch te kunnen zijn. Maar dat zou hen lukken daar was hij zeker van. Hij trok zich terug en likte tussen haar oren en daarna haar neus. Hij glimlachte en duwde zijn neus tegen de hare aan om te briesen.
"Je hebt de meest geweldige zachte neus lieve schat." Grijnsde hij met zijn neus nog steeds tegen de hare. Het voelde zo zalig dat hij zijn neus niet meer wou wegtrekken.

Een zucht verliet Navayo's mond. Sunset keek hem aan. Ergens voelde ze zich schuldig. "Ik ben niet bang voor jóú... Het is gewoon... Moeilijk voor me." probeerde ze uit te leggen, ookal wist ze dat Navayo geen uitleg nodig had. Naf had zijn voorhand tegen haar aan gezet en legde zijn hals over haar rug. Sunset draaide haar hoofd naar hem toe. Hij likte tussen haar oren en haar neus. Hij glimlachte en duwde zijn neus tegen de hare en briestte. Ze glimlachte bij zijn opmerking en liep een beetje verder het bos in. Inmiddels was de zon alweer aan het ondergaan. Sunset schudde zich uit en liep verder naar een stroompje dat door het bos liep. Ze boog haar hoofd om te drinken. Toen ze haar hoofdje weer terug trok dropen dunne stroompjes water van haar neus. Ze zag dat de roos uit haar voorpluk in het water was gevallen en weg dreef. "Hé!" riep ze. "Mijn roos!" riep ze er vrolijk achter aan. Ze zette een been in het stroompje en strekte haar hals uit om de bloem weer te pakken. Ze legde hem naast haar in het gras. Toen ging ze met haar andere benen ook het stroompje staan, wat lekker koel was. Ze richtte weer tot Naf en wachtte wat hij zou doen. Stiekem had ze wel zin om hem nat te spetteren.

Navayo begreep haar wel. Ookal zou zijn grootste droom nooit uitkomen, hij zou het accepteren. Hij wist dat het moeilijk was voor haar door haar verleden. Die hengst was een monster geweest. Een veel erger monster als hem. Misschien moest hij het haar vertellen. Vertellen dat hij nooit het gezin had gehad waar hij nu van droomde. Maar dat hij wel een veulen had. Een veulen van zijn bloed samen met een mustangmerrie. Het veulen had de andere hengst overleeft, dat was een wonder. Maar het was een merrie dus zou ze waarschijnlijk al een veulen op de wereld lopen. Naf was jong geweest toen hij de merrie dekte, misschien 3 jaar. Hij had nooit gedacht dat het veulen zou overleven. Maar ze leefde, hij had haar gezien toen hij een tijd uit DH was geweest. Hij had Selly gezien, samen met zijn dochter. Gesproken hadden ze niet want dat kon de merrie niet. Maar dat was allemaal voor hij Kitty kende. Toen hij haar leerde kennen was hij terug de echte Navayo geworden zoals hij als veulen was. Na haar dood was hij naar DH getrokken en de rest van het verhaaltje kende iedereen wel.
Door zijn gedachtengang had hij rustig achter Sunset aan gewaggeld en werd wakker door haar woorden. Ze haalde de roos uit het water en ging er zelf weer in met haar voorbenen. Een lachje kwam van zijn gezicht af. Voorzichtig zette hij zijn zwarte voorbenen ook in het water. Het water was koel maar niet koud, precies goed zelfs. Stap voor stap ging hij er verder in tot hij er volledig in stond. Zijn staart dreef in het water en leek te spelen. Hij sloeg met zijn voorbeen in het water zodat Sunset nat werd. Met een speels drafje ging hij naar haar toe om verontschuldigend zijn neus tegen de hare aan te duwen.
"Alleen wanneer jij er klaar voor bent." Sprak hij zachtjes. Maar nu moest hij het haar toch vertellen. Want ze zou altijd de angst hebben dat het veulen te groot voor haar zou worden want hij was nu eenmaal groter als haar.
"Je hoeft niet bang te zijn omdat ik groter ben, het veulen zal klein zijn. I ik kan het weten." Sprak hij met een zucht. Zijn ogen vulden zich met pijn en verdriet. Waarom was hij zo dom geweest om zo een levensstijl aan te meten? Oké opzich had het hem geen slecht gedaan maar het was moeilijk om voor een paard aan DH dit uit te leggen.
"Ik veronderstel dat je de oerpaarden wel kent? Een hengst zoals die fries maar dan zonder dat ze spreken en leven als primitieve wezens." Begon hij zijn verhaal. Zijn blik peilde haar reactie. Hou waar haar niet bang maken of van streek. Hij wou gewoon eerlijk met haar zijn en dat ze hem echt honderd procent vertrouwde. Hij wou haar immers nooit meer kwijt.
"Wel, als twenter ben ik daar terecht gekomen, bij een groepje hengsten. Kracht meten met elkaar en samen rondzwerven. Ergens beviel het mij wel, ik was nooit een spreker en dat moest daar ook niet. Dit was het avontuur waar ik het met Kai altijd over had gehad." Ging hij verder. Een treurig knikje ging naar ver weg. Ja het was inderdaad de Kai van DH. Zij was naar hier getrokken en hij ver weg. Verder kon haast niet. De warme gebieden in, net zoals in zuid amerika waar hij geboren was.
"De gebieden leken in het niets op Brazilië maar de temperaturen waren wat ik kende. Toen ik een jaar of drie was had ik per toeval een merrie waarmee ik rondtrok, enkel wij twee. We spraken nooit en ik wist enkel dat ik haar moest beschermen. Haar eerste hengstigheden liet ik voorbij gaan tot in de herfst ze haar kont voor mijn neus duwde en duidelijk maakte wat ze wou. Nadenken deed ik al een jaar niet meer. Dus deed ik het gewoon." Hij zuchtte diep en keek de verte in. Moest hij een mens zijn geweest stroomden de tranen waarschijnlijk over zijn kaken. Nu beet hij enkel zijn tanden op elkaar en keek met een gekwelde blik naar Sunset.
"Ik verloor de merrie aan een oudere hengst en met de illusie dat het veulen toch vermoord zou worden deed ik geen moeite meer om in de buurt te zwerven. Even later leerde ik kitty kennen. Ze leek zoveel op kai dat we beste vrienden werden. Ik begon terug te spreken en werd langzaam terug mijn eigen ik. Toen ze van de klif viel na een gevecht met een paard ben ik naar hier gekeerd. Sindsdien heb ik gezworen dat ik nooit meer zo een monster wil zijn. Ik wil een toekomst met jou. Samen een gezinnetje waarbij ik de kans heb om een goede vader en partner te zijn. Eentje zoals in de sprookjes." Eindigde hij zijn verhaal. De angst dat ze bang voor hem zou worden was onnoemelijk groot. Ze wist hoe een angst ze al had voor hengsten en dat ze nu een partner was van een hengst dat vroeger ook zo had geleefd was voor haar misschien niet mogelijk. O hij hoopte zo van wel. Ze was geweldig en liet zijn hart sneller slaan, al zou hij nooit dat weten te verwoorden voor haar. Hij zou zoveel lieve dingen kunnen denken maar ze nooit kunnen vertellen. Hij was soms zo hopeloos. En nu kon hij niets anders doen dan afwachten op haar reactie. Hij was bang voor het ergste maar hoopte op het beste. En het beste geval was dat ze hem een kans zou geven en dat ze zou zien dat hij daadwerkelijk die lieve hengst was die ze kende. De awkward dommerik die niet eens romantisch was maar wel enorm veel van haar hield. Dat was hem nog nooit eerder overkomen en hij hoopte dat dat ook nooit meer zou moeten gebeuren. Sunset was de ware voor hem en hij zou er alles aan doen om haar voor altijd de zijne te maken. Moest hij nu een mens zijn zou hij haar ten huwelijk vragen. Maar hij was nu eenmaal een paard dus dat ging niet. Maar hij zou haar wel eeuwige trouw beloven moest ze dat willen. Ze was zijn prinsessje.
“Ik wil zo graag jou gelukkig maken Sunset, en ik weet hoe moeilijk je het hebt met een veulen te krijgen maar weet dat ik blijf wachten tot je er klaar voor bent, ookal is dat nooit.” Voegde hij er als laatste nog aan toe. Hoe graag hij ook een veulen met haar wou ze moest niet als ze er niet achter stond. Dat was haar keuze.

1111 woorden

Navayo kwam ook in het water, en plonste zijn been er hard in, zodat er een hele golf over de bonte merrie kwam. Met een speels drafje kwam hij op haar af om zijn neus tegen de hare te duwen. Zachtjes pakte ze zijn manen en trok voorzichtig een beetje naar beneden. Toen ze zag dat hij wel veilig zou kunnen vallen, omdat ze niets zag wat hem pijn zou kunnen doen, steigerde ze laag en gooide zichzelf opzij, tegen hem aan, in de hoop dat hij helemaal in het water zou vallen. Echter begon Naf een verhaal. Hij vroeg haar of ze de oerpaarden kende. Ze hield haar hoofd iets schuin maar knikte toen, ze had er wel eens van gehoord. Ze keek op toen ze de naam 'Kai' hoorde. Ze kende de merrie niet persoonlijk, maar wist wel dat het de zus van Ravena was. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal, probeerde alles te begrijpen. Toen hij klaar was zweeg ze, en keek naar het rimpelende water onder haar. Toen keek ze hem aan en liep naar hem toe. ookal was zijn verhaal angstaanjagend geweest. Ookal was het idee dat hij zo geleefd had angstaanjagend geweest, het maakte haar niet bang. "Naf, ik ken je zoals je nu bent. En ik hou van je," zei ze tegen hem. Ze duwde haar neus tegen de zijne. "Het maakt niet uit hoe je bent geweest, het gaat er voor mij om hoe je nu bent," vervolgde ze. Even richtte ze haar aandacht weer op het water. Ergens wilde ze wel een veulen met hem. Voor hem. Maar ze wist zeker dat hij zou merken als ze het niet wilde. Hij zou het dan ook niet doen. "Ik wil wel een veulen, van ons. Maar..." ze wachtte even. "Je zal wel geduld moeten hebben..." zei ze er zachtjes achter aan.

Haar blik bleef naar het water gericht. Naf staarde haar geduldig aan. Dit was niet niets om te verwerken. Hij kon ook niets meer aan zijn verleden veranderen. Maar nu waren eindelijk alle puzzelstukjes in elkaar gevallen en was de puzzel van zijn verleden compleet. Met Sunset had hij het grootste hoofdstuk afgesloten. Nu hij het haar had kunnen vertellen was zijn geweten rustig. Het leek een heerlijk dutje te kunnen doen na al die jaren van zeuren dat hij het iemand zou vertellen, niemand wist het. Magnum had het ook niet geweten toen ze hem aannam in de kudde. Anders was hij waarschijnlijk ook nooit aangenomen. Dan had ze hem gezien als het monster dat hij was in zijn verleden. Maar zo was hij nog steeds tegenover andere hengsten. Hij zou altijd zijn dominantie blijven meten samen met zijn kracht. Daarom was hij als hengst geboren en zeker als campolina had je een groot voordeel. Je zag er gespierder uit als je was. Naf had een enorm imposante bouw wat sommige hengsten af kon schrikken. Hij had dan ook geen angst om eens tegenover een ander paard te staan, maar niet in de buurt van Sunset. Hij wou niet dat ze het monster in hem zou zien.
Eindelijk sprak ze. Een zucht verliet zijn lippen, zijn lichaam ontspande. Haar woorden streelde langs zijn gezicht, neus aan neus. Hij sloot zijn hazelbruine ogen om te genieten van dit moment. Ze hield echt van hem, anders was ze al lang vertrokken, al in de helft van zijn verhaal.
"En ze leefden nog lang en gelukkig?" Vroeg hij haar met een onschuldig glimlachje. Ja dat wou hij wel, zijn leven delen met deze merrie. Samen oud en versleten worden en op hun beurt beschermd worden door de jeugd in de kudde als ze het niet meer konden. Ja zo wou hij het. Maar hij wou ook hun kleinkinderen of misschien zelfs hun achterkleinkinderen zien spelen terwijl ze toekeken. Hij wou zijn eigen kleintje geboren zien worden en dat uit de merrie van wie hij hield.
"Ik heb alle geduld van de wereld en als je er klaar voor bent zal ik het zo aangenaam mogelijk voor je maken. Je krijgt de droomdracht en ik zal niet van je zijde wijken als het veulen er ooit zou komen. Deze keer sta je er niet alleen voor lieve schat." Sprak hij zachtjes. En hij meende ieder woord da hij zei. Dit was de hengst die hij was geworden en hij altijd zou blijven als hij bij haar was. Ja, zelfs Navayo kan een droomprins worden, met heel veel moeite. Het verbaasde hem dat dit allemaal uit zijn mond kwam. Het was ongewoon voor hem. Hierdoor grijnsde hij eens zelfgenoegzaam terwijl zijn lange oren naar voren gingen. Zijn tanden in haar voorpluk zette en er heel lichtjes een trok. Hij sprong opzij, greep haar roos en vertrok daarna door het water een eindje van haar vandaan om daarna te blijven staan. Zijn hoofd de hoogte in en zijn oren speels naar voren. Zijn staart hing als een vlag aan zijn kont terwijl hij wachtte op sunset's tegenaanval.

Navayo wachtte haar reactie geduldig af. Sunset glimlachte bij zijn vraag. "Als ik in de toekomst kon kijken had ik graag gezegt 'Ja', maar ik kan niet in de toekomst kijken, dus zeg ik. Ik hoop het" zei ze, een tikje verlegen. "Aangenaam kan een bevalling nou eenmaal niet zijn Navayo. Je hebt geen idéé hoeveel pijn dat doet." ze lachte een beetje bitter. Maar wie weet, misschien zou het de tweede keer beter gaan. Ze dacht terug aan de zwarte hengst. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Ze was er gewoon met open ogen ingetuint. "Ehm, naf?" vroeg ze een beetje aarzelend. "Ik ben nogal naïef en goedgelovig, soms." ze stopte weer, zoekend naar de goede woorden. "Enneh, stel ik wordt nog een keer gedekt. Ik zeg stel, ik ga er echt wel voor zorgen dat dat niet gebeurd! Maar stel. Dan blijf je ook bij me, toch?" die vraag zat al een paar uur op haar lippen. "Niet dat ik nu drachtig ben hoor," zei ze er snel achter aan. Navayo pakte haar roos en deed een paar stappen van haar vandaan. Ze draafde achter hem aan en toen ze dichtbij genoeg was doopte ze haar manen in het water en rukte haar hoofd naar rechts, zodat het water in haar manen op Navayo terecht kwam. Ze zag een kans de bloem terug te pakken en galoppeerde - zo goed en zo kwaad als het ging in het water - weer een beetje weg van Navayo. Daar hield ze haar hoofd iets schuin en wachtte op zijn antwoord.

Hij grijnsde om haar woorden. Tuurlijk konden ze niet in de toekomst kijken maar hij hoopte dat het wel zo zou zijn. Zij tweetjes voor nog een heel lange tijd, maar dat kon je natuurlijk nooit weten. Oké daar had ze waarschijnlijk wel gelijk in. Een heel veulen eruit persen leek hem nu ook niet bepaald een pretje, zeker niet als het veulen erg groot zou zijn. Misschien dat Sunset daarom wel schrik had gehad en die pijn had gevoeld. Die hengst moest enorm zijn geweest tegenover haar. Sunset was nu eenmaal niet het grootste paardje. Al was het verschil tussen hen niet enorm. Zeker niet meer als 20 centimeter, al was hij niet zeker. Hij lette er ook niet op.
"Ik ga het wel proberen" Zei hij, daar was hij ook van overtuigd. Door zijn ervaring met het veulen dat overleefde wist hij ook dat hij kleine veulens gaf die in hun eerste jaar gewoon enorm groeiden. Ze leken op hem. Als jaarling was hij eigenlijk een slungel geweest. Veel te slank tegenover zijn grootte. Dit kwam doordat hij enorm groeide en pas later in de breedte uitpakte.
Hij stond als aan de grond genageld. Zijn neusgaten werden groter en hij moest moeite doen om der niet beledigend aan te kijken. Hij staarde alleen maar. Vol ongeloof schudde hij zijn hoofd. Hier wou hij niet over nadenken. Ze moest gewoon geen enkele andere hengst vertrouwen. Een luide snuif was uit zijn neusgaten voor hij het door had. Ademhalen naf, ademenen. Dat deed hij ook, zijn hele borst gevuld met lucht die hij er daarna ook weer even luid uitperste. Ze stelde hem een heel moeilijke vraag.
"Ik hoop dat je geen andere hengst meer vertrouwd. Het is niet omdat een hengst praat dat hij beschaafd is." Antwoorde hij redelijk kortaf. Hij meende het ook, voor haar bestwil. Al kwam dit echt veel kattiger over als hij bedoeld had. Kort schudde hij zijn hoofd nog eens om na haar toe te stappen en zijn neus tegen de hare te drukken.
"Ik zou je op je kop geven en best kwaad zijn. Daarna zou ik die hengst een koppie kleiner gaan maken en als ik rustig ben kom ik terug, belooft." Sprak hij met zachte woorden. Het korte zinnetje dat ze zei liet hem luid lachen. Hij ging nog wat dichter staan en legde zijn hoofd op haar rug. Hij sloot zijn ogen en zweeg.
"Anders had ik dat al lang geroken, als je drachtig zou zijn, ruik je anders." Lachte hij daarna verder.
Het water dat hij over zich heen kreeg na hun momentje toen hij haar roos had gestolen ontving hij met gesloten ogen. Ze nam de roos weer over en gallopeerde bij hem vandaan. Hij staarde haar na met een schuin hoofd en zette de achtervolging in. Bij haar gaf hij een kort rukje aan haar manen waarbij hij een soort piepgeluidje maakte en haar met zijn hoofd wenkte. Ze moesten maar eens iets zoeken om de nacht door te brengen.

Sunset zag hem grijnzen toen ze zij dat ze niet in de toekomst kon kijken. Sunset's staart dreef in het water, meegaant met de lichte stroming. "Ik ga het wel proberen." ze keek naar de hengst. Even wilde ze er tegen in gaan, maar bedacht zich. Ze kon hem toch niet van gedachten laten veranderen. "Een bevalling is zoals die is. En neem van mij aan, dat is echt niet fijn, wat andere ook voor je doen." zei ze toch maar. Voorzichtig zette ze een pas naar achter toen ze Navayo's reactie zag op haar volgende vraag. Ze had hem ook wel een hele moeilijke vraag gesteld, besefde ze. Ze zuchtte bij zijn eerste zin. Ze richtte haar ogen op de grond en haar hals zakte een stuk naar beneden. Toen hoorde ze Navayo naar haar toe stappen en voelde zijn neus tegen de hare. "Ik kan toch niet geen énkele hengst meer vertrouwen? Remember en Sultan? Zij zijn vrienden voor mij, Naf." zei ze zacht. Sunset sloot haar ogen en duwde haar hals onder die van Navayo. Zo bleven ze even staan tot zijn gelach haar deed schrikken en weer een paar passen weg joeg. Ze knikte langzaam toen hij had gezegt dat hij het wel had geroken. Sunset lachte toen ze zag dat de golf water over Navayo heen groter was dan verwacht. Hij was echter al snel weer bij haar en gaf een kort ruk aan haar manen. Ze keek naar hem toen hij zijn hoofd wenkte en knikte. Ze stapte het water uit, schudde met haar manen en staart om het water er uit te krijgen. Ze draafde naar een boom waar wat appels aan hingen en keek er bedenkend naar. Toen ramde ze hard met haar schouder tegen de stam van de boom en galoppeerde er snel onder weg om de vallende appels te ontwijken. Ze wilde er net op af lopen toen ze in de verte gerommel hoorde. Haar gezicht betrok, ze had het niet echt op onweer.

Navayo rolde met zijn ogen maar gaf haar haar zin. Hoe dan ook zou hij zijn best doen om haar geen pijn te laten leiden, dat kreeg hij niet over zijn hart. Zijn meisje mocht geen pijn lijden en zeker niet door hem. Hij wou geen monster zijn zoals die stomme fries. Naf schudde zijn hoofd, zo bedoelde hij het niet eigenlijk. Ze moest een hengst gewoon niet op die manier in haar buurt laten komen. Ree en sultan zouden Sunset nooit iets proberen aan te doen. Een andere hengst vertrouwde naf niet zo heel snel. Het zijn in zijn karakter om kracht te meten met andere paarden. Enkel ree en Sultan hadden tot nu toe zijn vertrouwen weten te vinden. Zijn zoon zou dan ook strenger opgevoed worden als wanneer hij een dochter zou gaan krijgen.
"Naf en ree zijn anders, zij zouden zoiets nooit doen, dat is iets heel anders. Stiekem heb ik gewoon liever dat je enkel maar met de hengsten van de kudde omgaat." Vertelde hij. Dat was nu eenmaal de waarheid. Hij zou er ook niet over gaan liegen tegen haar. Dat zat nu eenmaal niet in zijn natuur. Hij vond het grappig dat ze was geschrokken van zijn lach, dat was zo typisch haar. Ooit zou ze het wel gaan wennen eraan. Naf zou op dat gebied niet gaan veranderen.
Sunset schrok van de donder. Navayo grijnsde lichtjes en draafde naar haar toe. Duwde zijn neus tegen haar hals.
"Ik ben bij je" Fluisterde hij tegen haar en week geen seconde van haar zijde. Navayo gaf helemaal niets om onweer. Hij was ook twintig keer zo erg gewend van in brazilië, daar kon het pas lelijk doen.

Sunset zag Navayo met zijn ogen rollen, maar toch ging hij niet meer tegen haar in. Toen ze vroeg of ze Remember en Sultan dan ook niet meer mocht vertrouwen van hem schudde hij zijn hoofd. Mooi, zo bedoelde hij het dus niet. "Sultan en ree zijn anders, zij zouden zoiets nooit doen, dat is iets heel anders. Stiekem heb ik gewoon liever dat je enkel maar met de hengsten van de kudde omgaat." Sunset knikte, ookal wist ze dat ze dat niet zou kunnen, maar ze was wel blij dat hij eerlijk zei wat hij dacht. "Dus..." ze wachtte even, zoekend naar wat ze wilde zeggen. "Dus stel ik krijg een hinnik voor de kudde, en dat is een hengst. Dan vind je dat ik daar niet op af moet gaan?" vroeg ze. Ze wilde het alleen weten zodat ze hem meer begreep. Het was geen aanval, en ze hoopte dat hij dat ook niet zo zou zien. Toen ze schrok van de donder zag ze Naf grijnsen, en hij draafde naar haar toe. Ze voelde zijn warme neus tegen haar hals. "Ik ben bij je" fluisterde hij. Sunset knikte wat gespannen en drukte haar neus tegen de zijne. Ze keek een beetje angstig naar de bliksem, en toen de donder weer kwam zette ze nerveus haar hoeven op een andere plek. Maar ze was gerustgesteld door de aanwezigheid van Navayo, dus probeerde ze het onweer te negeren, zo goed en kwaad als het ging.

Navayo dacht na over haar vraag. Dat zou geen kwaad kunnen. Waarom zou een hengst dat voor de kudde zou roepen haar iets aan willen doen? Tuurlijk moest ze het dan eerst puur zakelijk gaan houden en niet meteen vrienden worden. Als er dan toch iets slechts zat in dat paard zou navayo het daarna snel door hebben.
"Nee, je bent een leidster dus moet je naar elke roep toegaan. Maar buitenaf vind ik het gewoon niet leuk." Gaf hij eerlijk toe. Niet omdat hij haar niet vertrouwde maar omdat hij wist hoe vals hengsten konden zijn en dat stond hem niet aan. Het waren monsters die geen rekening hielden met gevoelens van andere paarden. Enkel een hengst met een partner of van de kudde waren te vertrouwen. Oké ree en sultan waren weer een ander verhaal maar die kende hij ook en die zouden nooit een merrie kwaad doen, daar was hij zeker van. Beiden hadden ze ook een partner waar ze van hielden en waar ze alles voor zouden doen, zelfs door het vuur gaan. Dat zou naf ook doen voor sunset. Ze had hem een beetje meer paard gemaakt in de tijd dat ze hem kende. Naf was ook beter met merries gaan omgaan dankzij haar. Iets wat een wonder was.
Naf duwde Sunset naar voren door zijn kop tegen haar achterhand aan te duwen. Ze moesten maar eens doorlopen en een veilige slaapplek zoeken. Niet onder een appelboom. Hij bood haar nog snel een appel aan en nam er zelf ook eentje om op te kauwen. Appels waren gewoon heerlijk. Niet veel later begon het vreselijk te regenen. Naf duwde zijn oren in zijn nek en mopperde iets. Hij haatte regen echt verschrikkelijk hard, nog erger als donder en bliksem. Hij week ook geen seconde van Sunset zijde. Hij wist hoe eng ze dit vond dus wou hij het voor haar minder eng maken.

Sunset zag dat hij nadacht over haar vraag. "Nee, je bent een leidster dus moet je naar elke roep toegaan. Maar buitenaf vind ik het gewoon niet leuk." zei Navayo. Sunset knikte, ze was wel blij dat hij het ook normaal vond dat ze op roepen afging. Natuurlijk begreep ze dat hij bezorgt om haar was, ook door zijn eigen verleden, maar ook door het hare. Maar de kleine merrie zou zich niet meer zomaar door een vreemde hengst laten dekken. Maar feit was dat ze klein was, wat als een paard haar gewoon zou overmeesteren? Ruw duwde ze die gedachte weg. Zo mocht ze niet denken. Sunset voelde Navayo's neus tegen haar achterhand en draafde weg. Ze gritste een appel van de grond die ze zelf had laten vallen. Op dat moment voelde ze de regen op haar vacht komen. Het was niet dat het eerst zacht begon te regenen, het kwam in een keer met een bak uit de hemel. Ze zag dat Navayo zijn oren in zijn nek legde en hoorde hem vaag wat mopperen. Maar nu kwam het lawaai van het weer daar boven uit. Toen de lucht boven hen echt donker werd en het onweer boven hun zat legde Sunset ook haar oren in haar nek en speurde de hemel af naar een stukje blauw. Ze schrok door de volgende donder en bliksem, maar voelde Navayo's natte vacht naast haar. Ze snoof angstig, wilde eigenlijk zo snel mogelijk wegrennen. De grond onder hun hoeven werd modderig door de harde regen. Sunset's hoefjes begonnen weg te zakken. Ze versnelde naar een stevige galop en racede toen toch snel naar het eind van het bos. Daar draaide ze zich om. Was Navayo haar gevolgd? Intussen was de regen zo hard dat ze niet meer dan 5 meter voor haar kon zien. "Naf!" gilde ze.

Sunset luisterde braaf toen hij haar vooruit had gezet. Fijn dat ze naar hem luisterde wanneer het voor een keer nodig was. Dan moest hij niet altijd woorden gebruiken. Hij sprak al meer als hij normaal deed bij haar. Naf was gewoon geen spreker als het niet moest. Dit had hij misschien ergens wel over gehouden aan zijn tijd bij de prehistorische paarden. Die konden niet praten. Daar werden de ruzies opgelost met knokken, soms zelfs tot de dood. Naf had er weinig aan meegedaan, hij was altijd beschaaft gebleven, in zoverre dat dat mogelijk was natuurlijk. Hij had nooit een ander paard pijn gedaan om een ruzie op te lossen. Hij legde ze gewoon neer, brieste luid en keerde hen daarna de rug toe. Zo kenden ze hem allemaal. Hij had altijd geweigerd te vechten, niet omdat hij het niet kon maar gewoon omdat hij het niet wou. Ze daagden hem ook niet uit in zijn groepje. Ze hadden respect voor hem om wie hij was en om eerlijk te zijn ook voor zijn uiterlijk. Hij was geen mustang zoals zei, nee hij was iets groter en vooral heel anders gebouwd wat voor hen gewoon vreselijk angstaanjagend was. Zijn gigantische hals en beenspieren deden hun denken dat hij talloze paarden had neergelegd al was het allemaal vanuit zijn bouw.
2seconden lette hij niet op en Sunset was verdwenen. Deze keer bromde hij luidop en versnelde zijn passen. Zijn hoeven maaiden de zachte grond om en lieten een spoor achter. Zijn neus laag bij de grond en zijn oren ver naar achter. Zijn neusgaten waren zo ver open als mogelijk. Hij volgde haar geur terwijl zijn drijvende houding de leiding nam. Hij dacht dan ook niet na. En als hij het al deed was hij aan het vloeken. 'Willeke sunset waar zit je?' Stoomde zijn brein enkel. Hij moest en zou zijn merrie vinden. Dan maar het bos uit, daar was ze ook heen gegaan. Zijn ogen stonden bezorgd en soms kon je het wit van zijn ogen tevoorschijn zien komen. Het was een vies zicht.
Bij de open plek waar hij sunset zag staan hield hij even halt. Hij wist hoe een schrik ze had voor onweer dus moest ze hier ook maar snel vandaan raken. Zij mocht misschien blind van angst overal door heen rennen maar hij zou haar sturen.
"Loop" Sprak hij kort voor hij haar weer een duw gaf. Met zijn hoofd laag liep hij achter haar aan. Af en toe veranderde hij van richting en moest ze zijn beweging wel volgen anders liep ze tegen zijn hoofd aan. Het was misschien een oeroud gedrag maar het leek te werken. Hij stuurde haar een grot in waar hij in no time voor haar stond. Zijn ogen een stuk rustiger als net. Voorzichtig stapte hij naar haar toe tot hij met zijn voorhand tegen de hare stond en hij zijn kop op haar rug kon leggen. Hij kroelde met zijn tanden aan haar schoft en keek haar daarna aan.
"Sorry van dat drijven. Mijn instinct nam het over en die zei dat ik je zo snel mogelijk veilig moest krijgen. Hier ben je veilig en hoef je niet weg te rennen voor het onweer." Sprak hij. Zijn ogen bekeken haar van kop tot een. Ze was helemaal doorweekt net als hij. Dan moesten ze elkaar maar wat opwarmen want de grot bood hen geen extra warmte aan helaas.

Na even zag ze de gestalte van Navayo weer. Zijn houding was drijvend, het joeg haar op. "Loop" zei hij enkel, voor hij haar weer weg duwde. Zijn stem werd overstemt door een nieuwe donder. Sunset hief haar hoofd geschrokken en keerde zich om. Met een sprong galoppeerde ze aan en racede blind over het laatste deel van het bos. Haar oren waren in haar nek gelegd, haar ogen groot van angst. Navayo rende ineens naast haar en versperde haar de weg, dus ze moest wel met zijn richting meegaan. Sunset zette haar achterbenen onder haar om snel te kunnen draaien. Haar hoofd was hoog geheven en haar passen waren gejaagd. Sunset draaide snel, telkens als Navayo haar een richting op stuurde. Hij stuurde haar een grot in, waar ze net kon stoppen voordat ze tegen de muur op knalde. De bonte merrie draaide zich om en steigerde hoog, omdat haar angst er nu niet meer uit kon in haar vlucht. Langzaam werd ze rustiger. Navayo liep naar haar toe en legde zijn hoofd op haar rug, zijn voorhand tegen de hare. Ze voelde hem haar schoft kroelen en deed het zelfde bij hem. Na een paar seconden hief ze haar hoofd weer geschrokken bij de donder en snoof angstig. Maar toen ze besefde dat ze redelijk veilig was in de grot - en met Navayo - ontspande ze weer. Navayo keek haar aan. "Sorry van dat drijven. Mijn instinct nam het over en die zei dat ik je zo snel mogelijk veilig moest krijgen. Hier ben je veilig en hoef je niet weg te rennen voor het onweer." Sprak hij. Sunset knikte langzaam, het maakte ook niet uit. Ze voelde nu ze weer rustiger werd hoe koud ze het had en hoe nat ze was. Toen ze naar Navayo keek zag ze dat hij helemaal doorweekt was. Ze keek even door de grot tot ze vond was ze zocht. Ze liep naar de rand en drukte haar vacht er tegen aan, waarna ze naar voren liep. Een hele plas water kwam op de grond terecht. Toen ze dat doorhad deed ze dat met haar hele vacht, tot ze droger was.

Navayo schudde zijn hele lichaam uit, net als een hond. Zijn hoeven draaiden mee op de grond. Water vloog zowat alle richtingen uit. Daarna volgde hij Sunsets voorbeeld en schuurde de rest droog langs de muren. Hij wachtte tot sunset ging liggen. Voorzichtig stapte hij over haar heen om achter haar te gaan liggen. Hij werkte zijn lichaam een deel onder het hare zodat ze zachter zou gaan liggen. Naf legde zijn grote hoofd neer op de koude grond en zuchtte diep. Ondanks de stilte verlangde hij naar het geluid van haar stem. Die was zo mooi en helder.
"Vertel iets, maakt niet uit wat." Vroeg hij smekend aan haar. Naf tilde zijn kop weer op om hem op haar schoft te leggen. Zo kon hij haar aankijken. De klanken van haar stem brachten hem tot rust en dan zou ze ook niet aan het onweer moeten denken. Dan moest ze zich concentreren op haar verhaal. Iets wat best slim was bekeken van hem. Hij en zij haalden er een voordeel uit, mooi opgelost. Oh hij zou er niet aan mogen denken dat haar iets zou overkomen. Diegene zou hij wel een kopje kleiner maken, hij had die instincten nog wel in hem. Ook leek de aankomende oorlog zo goed als overgewaaid te zijn. Hij had er niets meer van gemerkt en had ook niets meer gezien langs de kanten van hun gebieden. Daar was alles vredig en rustig, zoals het hoorde. Soms zag hij wel eens kuddeleden de gebieden binnen komen maar die hielden hun opvallend rustig, best storend vond hij zelf.

Navayo schudde zich uit en volgde daarna haar voorbeeld door langs de muren te schuren. Sunset ging liggen op een plek die nog droog was. De grond was koud, maar het was beter dan buiten. Ze hief haar hoofd geschrokken toen er weer een donder klonk en een flits de lucht verlichtte. Navayo stapte over haar heen en ging naast haar liggen. Hij werkte zijn lichaam een beetje onder haar, en ze voelde zijn warmte. Sunset legde haar hals tegen de zijne en kromp in elkaar bij de volgende donderslag. Langzaam werd het onweer minder, tot het helemaal stil was, op hun ademhalingen en de druppels die nog ergens vanaf vielen na. "Vertel iets, maakt niet uit wat." Navayo had zijn hoofd op haar schoft gelegt. Sunset draaide haar hoofd naar hem toe. Wat moest ze vertellen? Ze was niet goed in ineens iets verzinnen. "Wat zou ik moeten vertellen? Wat wil je dat ik vertel?" vroeg ze niet-begrijpend aan hem. "Heb je nog iets van de Horcrux vernomen?" vroeg ze toen. Zij zelf had al een tijdje niets meer gehoord. Misschien liet Aaliyah het voor wat het was. Misschien ook niet.

Zijn kastanjebruine ogen staarden naar buiten en hij zag hoe de nacht opklaarde, hoe de sterren de wolken overheersten. Dit was prachtig. Wat ze moest vertellen wist hij niet. In ieder geval iets waardoor hij haar stem zou kunnen horen en hij een rustige nacht zou hebben samen met haar. Hun eerste nacht samen als partners. Iets wat heel anders was als wanneer ze eerst een slaapplek deelden. Moesten ze hier met de kudde zijn geweest, zou het ook heel anders zijn geworden. Naf schudde zijn kop. Niets meer gehoord, gelukkig.
"Het is verassend stil rond onze kudde. Af en toe eens een lid dat de gebieden in of uit gaat maar dat is het ook." analyseerde hij wat hij had opgemerkt. Niet erg veel dus. Dit was wel iets wat hij zou blijven doen. De kudde beschermen voor alles wat maar iets te dicht bij de kuddegebieden zou komen. Eens een bewaker van de kudde, altijd een bewaker van de kudde. Zo zag Navayo het toch en daar zouden ze hem gelijk in geven.
"Ik kan eens proberen richting hun gebieden te trekken en op onderzoek uit te gaan en proberen op te vangen of ze er over bezig zijn." Stelde hij uiteindelijk voor. De kudde was toch zijn hoofdpreoriteit, vooral omdat hij niet wou dat Sunset iets zou overkomen.

-flut, hoop dat je er iets mee kan, volgende wordt langer-

Hij wist ook niet wat ze moest vertellen. Sunset grinnikte en verplaatste haar hals iets verder op de zijne, al zorgde ze er wel voor dat ze niet zijn luchtpijp afknelde. Ze luisterde naar wat hij voorstelde. Even dacht ze na. Nee, dat zou niet handig zijn. Als hij ontdekt werd, wat makkelijk zou kunnen, aangezien hij naar de kudde rook, zouden ze het zelf uitlokken. Dus ze schudde haar hoofd. "Nee, dat lijkt me geen goed idee. Als ze je ontdekken, dan hebben we misschien een oorlog zelf uitgelokt. Nee, nu het stil is, moeten we het stil houden." zei ze resoluut. Sunset keek naar buiten en merkte dat het opgeklaard was. "Kijk de sterren!" zei ze enthousiast. Sunset hief haar hoofd en richtte haar hoofd naar boven. Ze keek of ze vormen in de sterren zag en zag een paarden hoofd. Ze keek er naar. Zou Mischa nog naar haar kijken? Net op dat moment deed een windvlaag haar manen schudden en Sunset dacht even dat ze haar naam hoorde. Ze schudde haar hoofd. Dat kon niet. Toch was het een fijn idee. "Navayo?" vroeg ze zachtjes. Ze keek nog steeds naar de sterren. "Geloof je dat de paarden die overleden zijn nog naar ons kijken?" ze keek Navayo aan. In haar ogen was te lezen dat je wilde horen dat hij het ook geloofde, maar ze wilde ook zijn eigen mening horen. Maar ergens wilde ze geloven dat Mischa er nog was, ergens.

Navayo voelde haar dichter tegen hem aan kruipen wat hem rustig liet briesen. Het leek haar geen slim idee te zijn. Al zou naf wel in de buurt proberen te komen. Misschien via wat omwegen kon hij iemand sturen die zijn geur niet droeg. Dat was misschien wel een goed idee en dan wist die kudde niet dat ze via een goede kudde kwamen. Naf kon op dat gebied heerlijk doordacht zijn en zijn kopje gebruiken. Maar nu stelde sunset hem een moeilijke vraag. Zou het zo zijn? Hij geloofde er wel in. Hij had vaak naar de sterren staan kijken. Smekend om zijn beste maatje terug te krijgen. Kitty die hem de normale wereld in had gesleurd, al dan niet met slechte bedoelingen. Ze had zijn leven gered en hem deze prachtige merrie leren kennen. Iets waar hij haar eeuwig dankbaar voor zou zijn.
"Ik denk dat ze er nog zijn. Ik denk dat ze ons steunen in de keuzes die we maken maar ons ook waarschuwen als we iets fout gaan doen." Vertelde hij haar. Hij wist hoe moeilijk het voor haar was om Misha te moeten missen.
"Misha is trots op je, je leidt haar kudde even goed als haar en ze volgt je overal." Ging hij verder waarbij hij zijn neus tegen de hare duwde en zijn ogen sloot. Hij had nooit een goed voorbeeld gehad zoals Misha. Al had zijn moeder hem wel bepaalde waardes meegegeven die niet nuttig waren. Ze had hem verteld dat hij braaf moest zijn bij de mensen. Daar had hij dus niets aan, en dat wist zijn moeder ook wel. Oh wat mistte hij haar soms zo hard. Hij zou er dan ook alles aan doen om haar nog eens te zien, buiten terugkeren naar Brazilië.

Navayo ging niet tegen haar in toen ze zei dat het haar geen goed idee leek om de Horcrux te gaan bespieden. Maar Sunset wist wel beter, hij zou het toch gaan proberen. Ze voelde zijn bries langs haar hoofdje en glimlachte. Ze luisterde naar zijn woorden en glimlachte. Zie je, ze waren er nog. Zíj was er nog. Misha was er nog. Ze keek iets verbaast over zijn complimentjes. Toch blies ze zachtjes toen zijn neus de hare raakte. Ze legde haar hals weer neer. Maar straks deed ze wel iets verkeerd, wat zou Misha dan van haar denken? Wat als Aaliyah toch nog een plannetje aan het broeden was? Zou Misha het zien? Zou Misha het hebben gezien als ze nog leefde? Sunset wist het niet. Ze zou het ook niet meer kunnen weten. Was zij de enige die nog elke dag aan Misha dacht? Hoe zou het met Pearl gaan, en met Sultan? De kleine bonte merrie wist dat zij Misha ook als vriendin hadden gezien. Dat zeker. Sunset klemde haar kaken op elkaar, ze voelde de tranen alweer op komen. Ze miste Misha.

-Misha misha misha xd. Volgensmij ben ik een van de weinige die haar nog in zijn posts heeft xd.-

Navayo keek naar boven, vanuit zijn ooghoeken. De sterrenhemel was prachtig, zo helder en vredig. Wat was hij blij dat hij een paard was, hij kon echt de tijd nemen om ervan te genieten. Zeker nu hij hier lag met Sunset. Maar hij voelde hoe ze haar kaken opeen klemde. Ze mistte Misha, wat logisch was. Ze was een erg goede vriendin van haar geweest en haar leidster.
"Je mist haar hé? Maar ze zal altijd bij je zijn, niet alleen in je hart maar ook in alles wat je zult doen." Sprak hij tegen haar. Zijn kop rustend tegen haar aan. Hij was er zeker van dat ze bij haar was en haar de weg zou wijzen. Een deel gevolgd door het lot. Hetgene wat hij het meest haatte, het lot. Oké nu zag het er mooi uit maar na een tijdje zou er waarschijnlijk iets verkeerd lopen. Naf was precies niet voor het geluk geboren. Hij had al veel vreselijke dingen meegemaakt maar deze keer leek het voor een keer goed te gaan. Al bleef de angst voor het slechte bij hem.
"Ga nooit meer weg" fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hij wou niet meer bij haar weg gaan. Nu niet letterlijk maar ze zou wel weten wat hij bedoelde. Zo lang als hij leefde als partners door het leven. Ruzies doorstaan. Samen een veulen krijgen. Naf schudde die laatste gedachte uit zijn hoofd. Sunset had een angst voor veulens te krijgen. Dan zou hij haar ook niet dwingen.

Navayo merkte dat ze meer gespannen werd. Ze voelde zijn neus tegen haar aan en ontspande, liet alles los. Ook de tranen, die zich onmiddellijk een weg naar beneden baanden, over haar gezicht, via Navayo op de grond. Ze zuchtte geïrriteerd, ze was zwak. Meteen duwde ze die gedachte van zich af. Ze was helemaal niet zwak! Het was toch niet verkeerd om te rouwen? Ze hoorde de stem van Navayo. Zijn woorden kalmeerden haar. Ze sloot haar ogen en dacht terug aan Mischa. Ze zag de oorlog voor zich en duwde dat beeld weg, verkeerde beeld. Ze zag Mischa, Epire en nog meer andere leden over de Drakenbergen lopen, de training waarbij ze de Valkyrie tegen het lijf waren gelopen. Daar had de kleine merrie geen nare herinneringen aan, vreemd genoeg, er was niets gebeurd. Ze was bang geweest, maar nooit in gevaar. Plots besefde ze dat de Valkyrie een veel grotere bedreiging had gevormd dan de Horcrux. Maar de Valkyrie was er niet meer. Ze opende haar ogen. Ze keek even naar de sterren toen Navayo weer begon te spreken. Hij vroeg haar nooit meer weg te gaan. Ze glimlachte en legde haar hals weer op de zijne, maar wel zo dat de hengst nog kon ademen. "Denk maar niet dat je me nog weg krijgt,"