Snow And Ice

Leah keek naar Sam en zweeg. "Meen je dat?" vroeg ze zachtjes en keek hem aan. Ze zuchtte toen hij nog wat zei over hem. Ze zweeg een tijd en merktte dat hij ook weg wilde gaan. "Sam" zei ze zacht maar het was hoorbaar. Een paar stappen liep ze weer in zijn richting maar hij ging weg. "Niet weggaan.. Niet.. Nu" riep ze heel zacht en kwetsbaar. Ze liet haar hoofd hangen toen ze hem niet meer zag. Ze draaide haar om en leunde tegen een boom aan. "Was dit Sam maar" zei ze zuchtend en staarde naar de grond. Ze dacht even aan haar ouders en haar blik gleed naar de lucht. "Mam.. Waarom ben je er niet meer? Net nu ik je zo hard nodig heb.. Ik snap mijn gevoelens niet meer.. Jij wel? Zou Sam of iemand anders het wel snappen?" vroeg ze zacht aan de sterren. Ze zuchtte. Ze konden toch niet antwoorden, waarom zei ze er dan iets tegen? Ze keek even naar het meer en dan naar de plaats waar Sam verdwenen was. Ze slikte even en keek weer voor haar uit.

Hij bleef weer een lange tijd weg. Dingetjes proberen op te lossen. Maar hij kon het niet. Dit was iets te moeilijk voor hem. Misschien had hij gewoon geen zin om er over na te denken. Dit was iets te veel. Hij werd er gefrustreerd over. Hij zuchtte en bleef nog een lange tijd weg van Leah. Om haar rust te gunnen. Maar hij kon het niet te lang volhouden. Er kon nog steeds gevaar dreigen. Hij ging terug naar Leah. Langzaam verscheen hij weer in het zicht van leah en bleef daar staan. De sneeuw was gestopt. Eigenlijk alweer een paar uur geleden. Maar hij dacht er nu pas aan. Zijn oren drukte hij even tegen zijn nek. 'Leah, wat is er toch? Ben je aan het puberen of zo?' Ging er door zijn gedachte heen. Hij heeft er soms last van. En dan had je nogal vreemde gevoelens. Hij bleef bij de bomen staan en keek af en toe naar Leah. Om te zien of het goed gaat met haar.

Leah merktte niet dat hij er was en staarde naar de sterren. "Oh mam.. Ik mis je zo ook al kende ik je niet zo lang. Sinds je weg bent heb ik Sam leren kennen. Hij hielp me zo vaak, net als de rest die er nu ook bij horen. Hij is zo lief en bezorgd. Hij geeft me die rare gevoelens maar ik snap ze niet. Ik snap niet wat mijn gevoelens me willen vertellen. Weet jij wie dat wél weet? Stuur ze mam.. Ik heb het nodig" zei ze zuchtend, hoorbaar voor Sam. Ze schudde haar hoofd en keek even naar de sneeuw onder haar hoeven. Ze spitste kort haar oren en haar blik gleed weer naar de lucht. Ze had niet door dat alles wat ze zei hoorbaar geweest was voor Sam. Ze wist dus niet dat hij er stond. Daarom had ze al haar gedachten even gezegd, luidop. Wat eigenlijk dom was.

Hij keek naar de grond en hoorde opeens haar stem. Verbaast keek hij op toen hij de vreemde woorden hoorde. Hij slikte. Weer keek hij naar de grond. Ze was verliefd. Daar was hij al bang voor. Hij wilde eigenlijk terug gaan. Maar kon het niet. Hij staarde nog even voor zich uit. Wat was hij weer lekker bezig. Nu zullen er misschien nog meer problemen volgen. En nu wist hij ook dat haar moeder er niet meer was. Hij besloot snel naar Leah te gaan en doen alsof er niets gebeurt was. Langzaam stapte hij naar leah en kuchte nog even. Om duidelijk te maken dat hij terug was. Hij probeerde een glimlach te onderdrukken. "Zo is dat hoofdje van jou terug in orde?" Vroeg hij met nu een bredere en plagerige glimlach. Hij keek rond. Zijn zwarte vacht glom gezond. En zijn spieren bolden onder zijn zeiden zachte vacht. Overal was er wel spieren te zien. Zelfs zijn nek liet duidelijke tekenen zien.

Leah zuchtte en keek naar boven totdat ze het kuchje hoorde. Ze keek op en draaide haar om. Haar hart maakte een sprongetje. Haar buik voelde goed en ze kreeg een warm gevoel toen ze de zwarte hengst zag. Ze hoorde de woorden en knikte zacht. "Het gaat beter ja" zei ze zacht en glimlachtte lichtjes. Ze snoof even en keek even naar zijn spieren. Ook zij had best wat spieren maar niet zo erg als de hengsten. Ze haalde even diep adem toen ze aan de woorden dacht die ze tegen haar moeder gezegd had. Nouja tegen de sterren maar het was voor haar moeder bedoeld. Ze mistte haar wel. Leah schudde de gedachte weg en hoopte op nog maar 1 ding. Ze hoopte dat er iemand kwam die haar kon vertellen wat ze voelde. Die haar haar gevoelens duidelijk kon maken. Haar moeder zou deze toch gaan sturen? Ze zuchtte weer en keek even weg maar al snel gleed haar blik naar Sam. Haar donkere ogen keken hem aan en ze glimlachtte.

[Moet gaan bye ]

Langzaam stapte hij dichter bij Leah. Het was even stil. De omgeving begon lichter te worden. De schaduwen van het bos rond het zilveren meer werd groter. In de hemel verdwenen de sterren. "Ik denk dat we maar eens moeten gaan. We zijn te lang weggebleven van de Quilletes." Hij glimlachte heel even toen ze naar hem keek en draaide zich om. Te lang wegblijven vond hij echt niet leuk. Hij moest nog heel even denken aan wat Leah gezegd had. Dit was iets heel moeilijk. Hij wilde niet dat zijn broers een gebroken hart kregen. Jake, die was duidelijk gek op haar. Seth, dat kan niet want hij is een echte broer. Qui, dat was voor hem nog niet zo heel duidelijk. Embry, die staarde maar steeds naar Leah. Hij had gezworen dat hij de Quilletes nooit te leur te stellen. Niet nog eens. Hij stapte even door. Daarna besefte hij pas dat Leah nog mee moest komen. Hij draaide met zijn hoofd naar haar toe. "Leah? Kom je?" De grote hengst wachtte ongeduldig.

Leah keek hem aan en knikte zachtjes. Ze keek even achterom en haar blik gleed weer naar de lucht. Ze zuchtte en schrok op toen Sam haar weer riep. Ze keek op en knikte zachtjes naar hem. "Ik kom" zei ze zwak en liep naar hem toe. Ze hield haar hoofd best laag en lichtjes onderdanig. Al wist ze niet waarom ze dat nu deed. Ze keek nogmaals achterom en verdween dan samen met Sam achter de bomen. Weg van de plek waar dit allemaal gebeurt was. Ze haalde even diep adem terwijl ze nadacht maar al snel liep ze wer verder achter haar broer.

[Inspiloos, maak jij het topic? xd]