The water doesn't frighten me.

Haar woorden hadden blijkbaar de woede van de bruine hengst nu over haar heen gebracht. Tuurlijk, wat hij wilde. Hij mocht denken dat ze zich liet koeioneren door hem, maar hij had het wel fout. Niémand zat aan haar trots en dat zou hij weten ook. Toen de hengst neus aan neus met haar kwam staan keek ze zonder blikken of blozen terug. Even haalde ze haar schouders op, voor zover dat mogelijk was als paard en sprak toen met kille stem, 'Wie zegt dat ik denk dat jullie veulens zijn? Jullie gedrag sloeg alleen nergens op. Dát is wat ik wilde zeggen. Als je er problemen mee hebt, zeg het dan gewoon lekker. Dan hoef ik mijn energie niet meer te verspillen aan je.' Ze boog haar nek zonder hem uit het oog te verliezen en bleef staan waar ze stond. Of ze zou winnen van hem wist ze niet, hij kon wel vechten. Daarom was het belangrijk dat niet elkaar gingen afslachten maar een plan bedachten om dat bij de goede kant te doen. En ze wist dat het geen zin had om simpelweg met een deur voor je harsens naar hun toe te hollen en op goed geluk een paard doodde, want vaak kon je dat met je leven gaan bekopen. In haar bleke ogen lag de weerspiegeling van Salvedir, hij had iets wat ze mocht aan hem... Opgeven deed hij niet, en zijn karakter was ook niet verkeerd. Hier waren twee paarden die ze goed kon gebruiken, ook al liet ze dat niet merken. Een tijdje liep ze al met het idee rond op wat leden te ronselen voor een kudde, alleen dan niet zoals Cobra had, die regeerde met een te losse hand, volgens haar mening. Nee, zij zou weten hoe ze het moest aanpakken, liet je je leden teveel hun gang gaan dan werd het 'm niet. 'Je mag van me denken wat je wilt, maar mijn pezen zijn sterk genoeg om op deze stenen te lopen. Ik zou hier niet zijn als ik niet dacht dat ik een kans maakte.' Haar ogen waren spleetjes geworden en ze staarde in de ogen van haar tegenstander. Als hij nu besloot dat hij wilde vechten schreef ze hem af, van de bruine merrie achter haar verwachtte ze geen hulp, maar ook geen tegenstand, dus die liet ze even buiten beschouwing. Als Arwen toch besloot om zich tegen haar te keren dan was het voor haar ook best, ze sliep er niet minder om. Zwijgend bleef ze hem recht aankijken en wachtte op wat hij te zeggen had. Chegyo dacht niet, dat zoals hij zelf al zei, hij een weerloos veulen was. Nee, ze had veel gezien en kon prima het onderscheid maken tussen een paard met kwaliteiten, hoe ruw dan ook en een paard dat haar aandacht niet waardig was, alleen zei ze dat niet. Wat ze van Salvedir's temperament wist gaf aan dat zodra ze die woorden uitsprak ze bij hem niet in goede aarde zouden vallen. Met een kalme, maar uiterst kille blik staarde ze hem uitdagend aan, ondertussen draaide ze met haar oren om te bepalen wat de andere paarden deden, zo te zien wachtte iedereen op een reactie van Salvedir.

Salvedir was, a little bit loosing his cool. Toen begon Chegyo weer te praten, en omdat er wel wat in haar woorden zat luisterde hij maar even. 'Wie zegt dat ik denk dat jullie veulens zijn? Jullie gedrag sloeg alleen nergens op. Dát is wat ik wilde zeggen. Als je er problemen mee hebt, zeg het dan gewoon lekker. Dan hoef ik mijn energie niet meer te verspillen aan je.' Salvedir snoof, zijn furie daalde weer wat. "Ik geloof dat ik net behoorlijk duidelijk heb gemaakt, dat ik daar problemen mee heb. Of was de boodschap nog niet duidelijk genoeg" zei hij en rolde met zijn ogen. Ze praatte verder. 'Je mag van me denken wat je wilt, maar mijn pezen zijn sterk genoeg om op deze stenen te lopen. Ik zou hier niet zijn als ik niet dacht dat ik een kans maakte.'
De roodbruine hengst hield zijn oren in zijn nek, wat zo ongeveer automatisch ging wanneer hij een paard zag. "Net zoals ik, Chegyo." zei hij. Verbazingwekkend hoe snel zijn humeur om kon slaan en hij van furie weer terug kwam tot kilheid, maar zo was de hengst nu eenmaal. Hij kon logica en een goed stel hersenen herkennen, en aangezien hij de woorden van de merrie als een soort van 'staakt het vuren' beschouwd had, zou dat voor nu ook het geval zijn. Toch vergat hij haar eerdere woorden niet, en ze hoefde maar even op het veulen gedeelte terug te komen en het was raak.
Salvedir staarde haar nog een paar seconden aan, met donkergroene ogen die in de hare boorden. Goed dan, ze was snel én ze had lef en intelligentie. Ja, dat vond de roodbruine hengst niet geweldig om toe te geven, maar hij bleef in elk geval realistisch. Hij hief zijn hoofd op, snoof nog eens luid en besloot om haar niet aan te vallen. 1, Omdat er wat in haar plannen voor het aanvallen van goedzakjes zat, 2, omdat het een paard was waar hij in de toekomst misschien nog wel eens respect voor zou kunnen krijgen. En die misschien bleef een misschien voor nu, besloot Salvedir. Hij schraapte met zijn hoef over de grond en keek even uitdagend terug zonder onderdanig te gaan staan, het was niet dat Chegyo gewonnen had maar hij zou voor nu naar haar luisteren. Salvedir bleef Salvedir en zich laten kleineren of onderdanig doen was iets wat hij niet zou laten gebeuren.
"Goed dan, wat zijn je plannen om de goedzakjes aan te vallen." zei hij op kille toon, even keek hij om zich heen. De andere drie paarden hier aanwezig leken zich niet echt meer in het gesprek te mengen, hij keek even naar Arwen, was zij bereid te luisteren naar de cremello of zou ze aanvallen?

[Ga je een kudde aanvragen? Want dan komt sallie d'r wel bij denk ik, als het mag enzo =D]

Met woedende ogen staarde ze de bruine hengst aan en ze snoof diep. Wat een blaaskaak, hij irriteerde haar mateloos en de spier in haar schouder begon te trillen; wat niet echt een goed voorteken was. Ze sloeg met haar staart en schudde woest met haar manen. Toen ze net een seconde niet oplette, viel hij aan en hapte ze naar lucht. Haar ogen schoten vuur en zodra de hengst haar had losgelaten, steigerde ze en sloeg ze hem met haar hoeven hard op zijn rug; haar tanden zette ze in zijn schoft. Een zwarte hengst verscheen, maar ze schonk er geen aandacht aan. Hij moest vooral zo doorgaan; dan was hij er ook geweest. Vol kille haat keek ze de bruine hengst aan. Het was niet haar bedoeling om te vechten vandaag, maar als het erop aan kwam, zou ze alles uit zichzelf halen. De cremello kleurige merrie sprak woedende woorden en ze moest haar gelijk geven. Het was inderdaad een kinderachtig spel, maar wie was degene die was begonnen? Zij, Arwen, was toch zeker als eerste hier, dus haar konden ze niets verwijten; Althans, dat vond zij. Ziedend stak ze haar voorbeen uit naar de merrie, vlak voordat ze op haar borst werd geraakt. Ze siste een vervloeking en sloeg de merrie hard tegen haar achterbenen aan. Wat een omhooggevallen figuur, dacht ze bij zichzelf. ’Je denkt dat je heel wat bent, Chegyo.’ ze sprak haar naam met een van haat en minachting vervulde stem uit en ze snoof woest. ’Je hebt gelijk.’ Ze brieste en spande al haar spieren. Het koste enorm veel moeite om de merrie gelijk te geven, maar het kon niet anders. Ze hád namelijk gelijk. Haar oren draaiden opzij naar de hengst. Hij had meer moeite met het toegeven van het gelijk van de merrie, maar ze besteedde er verder geen aandacht aan. Haar ogen schoten van de hengst weer naar de merrie en ze keek haar strak aan. Het was duidelijk dat ze voor goed wilde afrekenen met de “laten-we-vlinders-achterna-huppelen-paarden” en daar was ze wel voor in. Het leek even alsof er een wapenstilstand was, maar schijn kon bedriegen. Nog steeds op haar hoede draaide ze haar oren naar de merrie. Een paar verdwaalde regendruppels drupten op haar vacht en prikten in haar wond. Ze merkte nu pas dat er bloed uit haar hals kwam; de pijn voelde ze niet. Als het de bedoeling was van de merrie om een kudde te beginnen, zou ze er geen lid van worden. Niemand was goed genoeg om zich haar leider te kunnen noemen en ze zou zichzelf nooit onderdanig willen noemen. Het grootste wat kon gebeuren, was dat ze de merrie zou helpen, maar enkel en alleen dat.


Flutpost & ik heb al 'n tijdje niet meer gereageerd hier.
Ik loop volgens mij 'n beejte achter op jullie posts