Oorlog Horcrux vs Quiet Sparkle #

In de verte kwam er een gevlekte merrie aan zetten. Night Dancer merkte dat Mischa nog leefde, maar schonk verder geen aandacht aan haar. Mischa was voor Deina. Night Dancer keek naar Kay, naar Aaliyah, naar Nahor. Hij snoof eventjes. De bonte merrie begon te wauwelen. ''Excuseer me.'' Fluisterde Night Dancer tegen Deina zodat alleen zij het zou horen. Toen liep hij langs haar op. Hij ging voor de merrie staan. Zijn hals gebogen, zijn staart zwaaide heen en weer uitdagend en moordlustig was zijn blik. ''Wel wel.'' Sprak hij met zijn kille stem, gevuld met moordlust. ''Het is me een waar genoegen... Pearl.'' Sprak hij kalm met een sarcastisch stem geluid dat amper te vinden was, een valse grijns vulde zijn donkere gelaatstrekken. Hij schraapte eventjes uitdagend met zijn hoeven.

Sunsets oren schoten nieuwschierig heen en weer bij het horen van nieuwe hoefstappen. Pearl was er, en schreeuwde dingen. Ze zag Aaliyah in elkaar krimpen bij misbaksels, wat duidelijk voor de horcrux leden bedoelt was. Sunset brieste even, en schrok toen van een oerkreed. Mischa! Ze zag hoe de merrie op haar af kwam strompelen en haar streng toesprak. Sunsets hoofd ging onderdanig omlaag. Ze knikte gehoorzaam toen Mischa naar Deina ging. "Ren Aaliyah, je bent te jong om voor deze onzin te sterven." fluisterde ze naar de merrie, zonder de verwachting dat die zou luisteren. Toen sprintte ze naar Drain en trapte tegen de hengst. Toen ze besefde waar ze mee bezig was voelde ze de angst in haar lijf komen.

Ze hoorde dat de merrie begon te spreken. Aaliyah zag in haar ooghoeken beweging. Eyes schoot weg. Aaliyah nam aan dat hij was geschrokken van dit lawaai en maakte zich er niet druk over. Nu nam ze de tijd om haar woorden te kiezen. ’Wie zegt dat ik sterf?’ Vroeg ze minachtend, toch zat er enige twijfel in haar stem. Maar ze moest blijven. Aaliyah snoof en hief har hals meer en keek brutaal in de ogen van Sunset. Tot haar enige schrik rende Sunset naar Nahor om hem te trappen. Aaliyah volgde de merrie een fractie van een seconde achterna om tussen Nahor en Sunset te staan en ze beet hard in de schouder van de tweejarige merrie. Met haar hoeven schopte ze naar Sunset, in de verwachting dat Sunset uitweek en weer terug naar haar plek ging zodat ze verder kon aan deze onzinnige onzin. ’Plus dat ik niet weg kan.’ Fluisterde ze daarna tegen Sunset. Ze bedoelde er niets mee en liet haar hoeven gelijk daarna tegen Sunset’s hoofd komen.

Het was een groot hysterie. Zelf was ze geconcentreerd op zowel haar tegenstanders als bondgenoten. Veel waren in een klein gevecht verkeerd, terwijl anderen om hun heen keken om te kijken wat er te doen was. Het liefst zou ze elk leven die tot de goede kant behoorde wilde redden. Als ze zich kon multimaniseren, had ze het gedaan. Maar dit was de realiteit, niet alles wat ze wilde was mogelijk. Wat wel mogelijk was zou ze doen vandaag, ook al zou ze daarmee eventueel haar leven verliezen. Dat was waar ze voor leefde; anderen helpen, ook al zou ze daar eventueel haar leven door kunnen verliezen. Ze zette alles op het spel, maar dat maakte haar niets uit. De levens van haar vrienden was belangrijker. Het was somber in te zien voor de goede kant, maar ze wilde hier nog niet over nadenken. Op het moment was ze niet zwak, was ze niet moe. Nee, ze voelde zich energierijk en was van plan dit te delen met haar tegenstanders, het te gebruiken. Het plotselinge geschreeuw van Mischa deed haar geschokt opkijken, opzij kijkend richting haar bonte vriendin. "Mischa, kijk alsjeblieft uit lieverd! Laat mij dit afhandelen, alsjeblieft. Ga weer liggen, laat de anderen je verzorgen." sprak ze snel tegen Mischa. Ervan uitgaand dat ze hier naar zou luisteren deed ze niet. Nu weerklonk er een nieuwe stem. De stem was laag, woedend zelfs. De hengst die de naam Night Dancer droeg hield voor haar neus halt en bromde haar naam. "Night Dancer... Een genoegen? Wel wel, ik ben er zeker van dat je me al verwachtte. Ik kom op voor mijn vrienden, ik vecht voor ze. Dat weet je." Haar stem klonk voor nu nog behoorlijk beheerst. Ze had haar gevoelens wat meer onder controle gekregen, maar de woede stroomde nog steeds onophoudend door haar aderen. Ze wist dat ze van deze hengst enkele rake klappen ging ontvangen, maar ook wist ze dat ze kon verdedigen, kon terugvechten. Ze zou vechten zo lang mogelijk uitstellen, ze wist dat de slechten hier beter in waren. Toen enkele paarden hun lichamen verschoven kwam het kleine paard te voorschijn. Aaliyah. Dit stelde haar zo erg teleur, ontzettend. "Aaliyah, wat doe je ons aan? Je doodt, je pijnigt mijn vrienden Aaliyah. Hoe kun je?" Haar stem was vol verdriet, terwijl ze haar groene ogen voor even droevig het jonge dier aankeek. Respect voor haar had ze niet meer. Voor Deina en haar vrienden al helemaal niet meer. Dit was afschuwelijk, deed nog meer pijn dan zelf verwond te worden. Enkel de beelden van haar vrienden die zo toegetakeld werden, was zo afgrijzelijk. "Sunset, ga alsjeblieft weg. Alsjeblieft, ren weg en laat mij dit afhandelen. En Aaliyah, blijf met je hoeven van haar af! Afblijven. Nú!"

---

Aaliyah drukte even haar oren tussen haar dunne bos manen. Niet van woede maar van een stukje schuldgevoel. Dit was inderdaad verkeerd. Enorm verkeerd. Deina moest haar eigen zaken oplossen, daarvoor hoefde ze niet te vechten. En anders hoefde ze niet de kudde erbij te betrekken. Maar nu was ze hier en ze kon niet stoppen. De ozo bekende stem van Pearl naar Mischa liet haar wegkijken. Ze wou niet dat ze er was. Ze wou dit niet meer. Ze wou niet meer vechten. Maar ze moest wel. Ze kon haar familie niet hier laten. Ze kon niet zomaar weg lopen voor dit gevecht. Aaliyah bleef even staan om na te denken. Dit was een hele maffe oorlog. Veel te maffe oorlog.
Een borrel van frustratie kwam omhoog in haar lichaam. Ze probeerde het te onderdrukken. Plots voelde ze de ogen in haar rug. Ongemakkelijk richtte ze zich op de IJslander. Koppig gingen haar oren verder in haar nek. Nadat ze had gevoeld dat iemand naar haar keek wist ze ookal wat er zou gebeuren. Pearl zei iets tegen haar. Aaliyah keek haar niet aan en draaide haar hoofd weg. Ze schaamde zich voor de bonte merrie. Toch maakte iets van haar zin haar boos. Boos keek ze in de ogen van Pearl. ’Ik moord niet. Dat weet je Pearl! Dat had ik je gezegd.’ Aaliyah klonk woedend maar ze verbergde haar verdriet. Meer twijfel drong haar lichaam binnen. Daarna bemoeide Pearl zich met Sunset. Aaliyah keek naar de bonte merrie. Deina zou niet blij zijn als ze de merrie liet gaan. ’Nee.’ Zei ze resoluut. ’Sunset blijft!’ Haar stem klonk een beetje bevelend. ’Sorry Pearl maar ik vecht voor mijn familie en kudde. Net als jij doet. Ik zal niet moorden. Zo ben ik niet. Mijn mening heb je al gehoord. Paarden zijn vegetariërs, zoiets als bloed kan je niet lekker vinden. Daarom moet je niet moorden.’ Krachtig waren de woorden uitgesproken. Aaliyah keek even bedroeft weg van Pearl. Aaliyah had nog altijd respect voor de bonte, goede merrie. Daarom deed het haar meer pijn als bij andere paarden. Ze keek weer op. Haar brutale twinkeling was voor Pearl verdwenen. In de plaats daarvan was er weer respect in haar ogen. Dat deed haar duidelijk goed. Het was een tijdje geleden dat ze respect had getoond voor iemand die goed was.

Nadat ze op de hengst was afgestormt, kwam Aaliyah achter haar aan en schopte haar, waarna Sunset weer naar haar plek terug rende. Toen zag Pearl haar en Aaliyah, en begon ze tegen Aaliyah te praten. Ze zei tegen Sunset dat ze weg moest gaan, maar dat vertikte de jaarlinger tegenover haar. Toen kwam ook nog Sultan eraan, waardoor ze haar spieren spande. Okey, dit werdt haar dus te veel, zoveel hengsten, dat was te eng. Bang hief ze een voor een haar benen, om ze vervolgens weer op de grond te zetten, zonder verder te hebben bewogen. Ze wist dat Aaliyah er gebruik van zou maken, maar daar was ze zich nu niet bewust van.

Toen Empire merkte dat Pearl kwam glimlachte hij. ''Pearl ik ga niet weg voordat de oorlog afgelopen is. Het word je dood, ik zou dat mezelf nooit vergeven.'' Sprak hij kalm. Al snel daarna hoorde hij een oerkreet van Mischa. Ze wauwelde wat. Gaf hem een vertrouwd knikje. Hij glimlachte, en knikte zelf van dat alles goed was. Toen ging het door. Eventjes later naderde er een zwarte hengst, Sultan. Die zich ging bemoeien met Night Dancer. Empire snoof eventjes. Dit werd voor Sunset echter te veel. Zonder echt te beseffen wat hij deed vloog hij naar voren. Ging beschermend voor Sunset staan, en keek de jaarling uitdagend aan. Hij wou haar geen pijn doen. Maar ze mocht Sunset gewoon geen kwaad doen. Empire ontblootte zijn tanden, en steigerde dreigend.


~Empire in actie. Had gewoon ffjtes zin om te posten. AANGEZIEN RENSKE NIET POST~

Er kwam nog een hengst aan. Aaliyah keek van Pearl naar hem en deed een stap achteruit. Sunset leek zich niet op haar gemak te hebben. Misschien kon ze nu haar kansen benutten maar Aaliyah deed niets. Haar oren lagen nu wat meer naar voren. Het werd te druk hier. Haar zenuwstelsel werd veel te hard geprikkeld. Ze wachtte op reactie van haar bonte vriendin en deed nog een stapje naar achteren. Verschrikt wou ze weer naar voren springen toen de hengst Empire voor Sunset sprong. Aaliyah zag hoe de hengst steigerde en week instinctief uit. Haar lichaam werd gekanteld, haar schouder was naar zijn kant toe. Aaliyah snoof luid en keek in de ogen van de hengst en ontblootte op haar beurt haar tanden. Brutaal deed ze een stap naar de hengst toe. Uitdagend stampte ze op de grond, maakte een schijnbeweging en stond toen stil. Ze voerde haar spelletje nog een keer uit en hapte toen naar Empire. Ze ging op haar achterbenen staan en verhief zich tot zijn niveau. Haar hoeven hingen stil aan haar knieën. Ze trapten niet naar Empire. Aaliyah stond zo’n klein twintig seconden op haar achterbenen, bijna helemaal verticaal zodat ze op ooghoogte stond en misschien nog wel langer was dan de hengst. Daarna wendde ze haar lichaam om met een plof op de grond neer te komen. Haar tanden gingen naar een van zijn voorbenen en ze beet in zijn been.
Heel even blinkte een verdrietige glinstering in haar oog maar snel beet ze dat eruit. Daarna ging ze weer op haar plek staan. Op haar hals lag al een wond van het vechten.

Hij werd een paar keer geraakt door de bonte hengst. Hij keek even vaag om zich heen. Hmnz. Hij dacht kort na. Toen kwam er een zwarte dichterbij. Zijn hoofd kantelde en keek hem aan hoe hij zijn prooi aanviel. ‘Eaj makker,’ zei hij tegen de zwarte. ‘Mijn,’ antwoordde hij er nuchter achteraan. Hij wachtte ongeduldig, maar toen werd hij aangevallen door een kleine merrie. Hij grinnikte. Toen kwam er een jaarling aan. Hij kantelde zijn hoofd. Die was van hem. Jezus, met hoeveel waren ze al in zijn groepje. Hij was hier eerst. Hooghartig hief hij zijn hoofd. Toen de hengst voor de bonte merrie ging staan, en ging vechten tegen de jaarling lachte hij. Het ging allemaal zo snel, ze kwamen en ze gingen. Pfft pfft. Toen de andere hengst op zijn achterbenen stond bleef hij nieuwsgierig kijken. Toen hij op de grond stond... Wacht, vocht hij nou met een jaarling. Hij grinnikte. Okéej... die bonte merrie stond nu een beetje onbeschermd. Zachtjes sloop hij dichterbij, achter de merrie. Zijn oren draaiden zich naar achter en toen zette hij zijn tanden in haar achterwerk. Hij grinnikte. Hij spande zijn spieren aan, omdat er grote kans was dat hij achterhoeven tegen hem aan zou krijgen. Hij liet toen los en sprong soepeltjes opzij. Hij steigerde toen hoog en liet zijn voorbenen over de rug van de merrie haken, vanaf de zijkant. Hij beet toen hard in de schoft van de bonte merrie. Hij snoof toen en liet los. Al bleef hij met al zijn gewicht op de merrie hangen. Zijn tanden werden toen in haar manenkam gezet. Hij trok woest aan haar manen. Hij liet los, en sprong snel van de merrie af, om daarna weer hoof te steigeren. Hij liet toen zijn voorbenen over de hals van de merrie vallen. Een erover, en één liet hij ervoor om die op de grond te zetten. Hij zijn voorbeen die over haar hals hing, drukte hij die naar beneden. Zijn sluwe kop kwam dichterbij het oor van de merrie. ‘Buig,’ siste hij toen in haar oor, waarna hij zijn tanden achter haar oren zette, en hard drukte, om het bloed te gaan proeven.

~Ik moest even wat samenvatten van de afgelopen 10 posts, dus hij is een beetje vaag. Maar het komt erop neer dat hij met Sunset aan het knokken gaat.

Tot haar schrik zag ze een bruin bonte hengst dichterbij komen. Hij beet in haar kont. Sunset snoof en begon angstig naar achter te trappen, zonder iets te raken. De hengst steigerde en liet zijn voorbenen op haar rug haken. Hij beet hard in haar schoft daarna in haar manenkam. Een voorbeen ging over haar hals, de ander op de grond. Sunset voelde een enorme druk op haar nek, die bijna vanzelf omlaag ging. ‘Buig,’ siste hij toen in haar oor, waarna hij zijn tanden achter haar oren zette, en hard drukte, Sunset schudde haar hoofd hard heen en weer, maar het enige wat ze ermee berijkte is dat ze nog harder ging bloedden. Ze richtte haar angstige ogen op Empire. Toen zocht ze Mischa, en zag haar bij Pearl staan. Sunset bokte, maar verloor haar evenwicht, waardoor ze op de grond belande, onder de hoeven van de hengst. Angstig keek ze naar hem, wachtend op wat hij zou doen.

Drain volgde de zwarte hengst die haar tot vijand had gekozen. Toen hij in haar hals beet trapte Drain naar voren en beet in een van zijn oren. ’Hoezo zou het mijn laatste zijn?’ Gromde ze waarna ze haar hals lostrok. Het begon te bloeden. De pijn was scherp en Drain keerde haar achterhand naar hem toe. Haar twee achterhoeven vlogen al naar zijn hals. Er kwamen paarden bij en Drain wachtte wat haar tegenstander zou doen. Pearl was hier aangekomen en maakte een boel heisa. Mischa stootte een oerkreet uit en Drain zag haar omhoogkomen. Drain zou alles doen om haar te beschermen. Al zou ze zelf dood gaan. Ze zag Mischa iets tegen een jaarling zeggen. Deina moest knap wanhopig zijn als ze een veulen liet meedoen. Al moest ze zeggen dat het beestje goed getraind was om te vechten. Al was het veulen al gehavend voordat de oorlog ook maar echt was begonnen. Zonde. Iedereen van de QS bemoeide zich met de jaarling en het veulen twijfelde steeds meer en vocht minder. Drain gaf weer een paar klappen naar achteren terwijl ze alles volgde. Ook Pearl bemoeide zich met het jonge dier. Ze leek het veulen te kennen. Ze was teleurgesteld zag Drain. Wat gebeurde er? Ze noemde een naam. Het jonge dier heette Aaliyah. Ze snoof zachtjes en draaide zich om om haar tanden ook in zijn hals te zetten. Nu kwam Sultan ook. Drain’s ogen gingen automatisch naar Sunset die zich merkbaar ongemakkelijk voelde. Even dacht ze dat Sunset’s tegenstander Aaliyah daar gebruik van maakte en vals zou spelen maar dat deed ze niet. Ze speelde eerlijk. Drain schudde haar hoofd toen een bonte hengst zich met Sunset ging bemoeien. Ze schoot naar voren toen de merrie bezweek en duwde de hengst met een snelvaart van Sunset af. Haar tanden zette ze in zijn nek en haar benen trapten om zich heen en raakten de hengst zo nu en dan. Hij moest met zijn vuile hoeven van Sunset af blijven.

Een zwarte jaarling bewoog zich naast de witte merrie. Haar ogen strak en oplettend. Haar neusgaten waren gespannen, net als heel haar lichaam. Vandaag zou er oorlog zijn, en dit was de perfecte Training om haar Technieken aan te passen. Het was nu al lang geleden dat de merrie met Zephyr had gesproken. De zwarte hengst ging ahar wat trainingen geven, als ze nu goed genoeg trainde. En dat ging ze ook doen. Deze oorlog zal niet haar laatste worden. Zij zal samen met de rest van de slechte paarden heersen. Zij zal een hoge rang vinden in haar leven, en ze zal met respect behandelt worden, niet omdat ze schrik hadden voor haar, maar omdat ze het knap zouden vinden hou zij haar slachtoffers van binnenuit kapot maakte. Zij zou een zuster zijn van de slechte paarden. Ze zou rustig zijn, maar hard toeslagen. Zij zou een nieuwe soort zijn, en gewardeert worden. Zij zou niet bang zijn om wat paarden van het leven te beroven en ze zou aan de zijde staan van de meest gevreesde paarden. Maar eerst...trainen en leren. Dan kond ze verder zien. En zeg eens, welk veulen had nu geen toekomstdromen? Toen ze aankwamen werd er een gesprek gehouden. Maar Deina was niet van plan om een gesprek aan te gaan. Ze beval haar leden aan te vallen. De zwarte jaarling keek even rond en zocht iemand om mee te vechten. Ze galoppeerde tussen de vechtende paarden en zocht een slachtoffer. Ze botste tegen een paard aan en keek deze chagrijnig aan. Maar toch leek ze tegerlijkertijd rustig. Ze wachte af tot het ging vechten. Zij begon niet snel, maar ze wist dat zij waarschijnlijk wel moest beginnen.

-Sorry Flut postje. Maar wilt iemand met Djuna vechten? PB Me !-

Deamon was al een tijdje op dream horses. Sinds kort is hij lid van de horcrux kudde. De kudde onder leiding van de schimmel merrie deina. Deamon was trots er op en liet hij ook zien. Hij deed met liefde het werk wat ze hem opdraagt te doen. Zoals de kudde beschermen en de buitenstaanders de das om doen. Deamon was een uit de kluiten gewassen fries. Hij was groot, zwaar en erg sterk. Nu was het zijn beurt om zich te mengen in de oorlog tegen de goeie. Tegen de kontenkruipers van god. Puur een vloekwoord voor deamon. Een woord wat knarst in zijn duivelse oren.

Met ruime en krachtige passen denderde deamon met een flinke vaart door het gebied heen. Opweg naar de ash valley waar de strijd begonnen was. Zijn krachtige benen brachten zijn lichaam waar hij heen wou. Hij zette zijn lichaam nog in een extra snelle gallop. Elke pas wat hij n het zand zette maakte diepe sporen en liet zich al ver van te voren aankondigen. Zijn oren diep in zijn nek en zijn ogen gericht op de weg. Oppeens hoorde hij geschreeuw, gegil en een hoop andere oorlogs geluiden. Deamon richtte zijn oren op het geluid en baande zich een weg naar het slagveld van deze tijd.

Eenmaal aangekomen vertraagde hij zijn gallop naar een draf en zo naar een vlotte krachtige stap. Waarna hij halt hield en de situatie eens bekeek. Hij zag deina naast een bruine merrie staan. Hij zag night dancer erbij staan en nahor. Zijn ogen gleden verder en zag aaliyah, vechten met een bonte merrie, en zo zag hij hier en daar bloed liggen en hier en daar een lijk. Deamon drukte zijn oren diep in zijn nek. Hij steigerde hoog en kwam met een klap neer op de grond. Hij snoof luit en kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde naar een partner om te vechten. Deamon wou al te graag vechten voor zijn kudde. Toen zag hij een paard alleen staan een van de goeie. Hij denderde er op af en remde vlak voor het paard af. Zijn hals laag, en als een roofdier die zijn prooi bekeek keek devantium naar zijn slachtoffer.

Tornado kwam wat later aan gekomen. Hij keek rond en zag dat de witte merrie, waar hij tegen had gestreden, hij zag dat ze vertrokken. Hij had het wat later door en vertrok toen. Hij zag dat de paarden gestreden hadden. Hij keek rond en zag veel bloed op de grond liggen. Hij ging tussen de paarden door en keek rond. In de sneeuw lagen bebloede plekken, zelfs aan de bomen. "Hoe komt die daar?"vroeg hij zich af en keek en ging verder. De sneeuw kraakte onder zijn hoeven, alsof hij over botten ging van andere dieren. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Hij keek links en rechts. Overal zag hij vechtende paarden. Hij werd er hevig van en wou ook vechten. Hij keek zonder emotie naar de paarden, in de hoop dat de goede paarden bang werden. Hij ging verder in stap, hij tilde zijn benen hoog. Zijn staart lag nog omlaag. Hij moest en zal strijden. Daar was hij redelijk goed in. Hij stopte en keek rond om er één uit te kiezen. Hij wou opvallen. Hij wou zich bewijzen bij de leider. Hij hoopte dat er ééntje naar hem kwam. Hij hoorde van alles achter hem. Zijn zwarte, gespierde benen stonden stil. Zijn staart ging heen en weer, je hoorde er een zweep slag in. Hij leek wel een slang met zijn staart zo.

(iemand?)

Sunset keek op gelucht hoe Drain de hengst van haar af trapte. Snel krabbelde ze overeind en trok Drain aan haar manen mee weg van de hengst. "Sorry, en bedankt" fluisterde ze. Ze werdt weer de lucht in gejaagt toen ze nog twee andere hengsten zag. Haar hoeven maaiden door de lucht, zonder iemand te raken, zonder de bedoeling om iemand te raken. Sunset kwam weer op de grond en haar blik zocht Mischa. Zouden haar voorgevoelens waar zijn? Zou Mischa dit niet overleven? Maar dat zou ze niet aankunnen. En de QS? Nee, nee zo mocht ze niet denken! Nog niet... Nooit niet.

-Tja kon niet veel maar IEMAND vroeg me te posten xd-

Tornado zag dat er ook een merrie laat was. Hij had nog niemand en zij waarschijnlijk ook niet. Tornado ging voor de merrie staan en sprak met duivelse woorden tot de merrie. "Hey, jij daar! Vecht met me... als je durft te minste!" Je zag zijn mondhoeken optrekken en en volgde een gemene lach. Ze keek haar aan, recht in haar ogen. Je zag niks in zijn ogen, geen blijdschap, noch verdriet. Het leek er op dat hij geen hart had. Zijn donkere ogen gleden over de omgeving en de merrie met de vlekken. De sneeuw kraakt onder zijn hoeven, het leek alsof hij over hij sliep. Hij ging in een cirkel rond de merrie, deed zijn benen en zijn staart hoog. "Klaar voor je ondergang?" vroeg hij met een kille stem aan de merrie. Hij keek haar aan met een ijzige blik.

-Memory-

De stem van Aaliyah klonk zacht, beschamend misschien zelfs. Het kleine stemmetje van de merrie, deed haar blik lichtelijk verzachten maar de ietwat ruwe ondertoon was er nog steeds. Ze luisterde naar de woorden die ze uitsprak en bleef het dier met haar smaragdgroene ogen aankijken. "Maar je doet ze pijn Aaliyah. Ik weet dat je niet moord Aaliyah, maar het feit dat je mijn vrienden pijn doet, doet ook mij intens veel pijn." Haar stem klonk nog steeds doordrenkt van emoties - zowel boosheid als teleurstelling. Ze wendde voor even haar blik af van haar vroegere vriendin, keek opzij en zag een zwart gevaarte het open veld opstormen. Laat het niet waar zijn! Sultan kwam op een fikse wijze met een brute snelheid op het klein-gevormde groepje afgerend en bromde naar Night Dancer. Met een sluike beweging sloeg ze haar hoofd opzij, wierp haar ogen wat verzadigd op Sultan en schudde haar hoofd. "Je maakt dat je hier wegkomt Sultan." Bevelend had haar stem geklonken, en haar oren lagen wat waarschuwend naar achteren. Ze waardeerde zijn liefkoosheid en hulp, maar ze was zeker niet in staat hem te laten verwonden, enkel om haar te helpen. De anderen moesten ook weg, maar zoals gewoonlijk bleven ook die staan. Empire die ook tot het "gezelschap" behoorde van enkele paarden merkte ook wat op, bedoeld tegen haar. "Alsjeblieft Empire, ga weg. Ik waardeer je zorg heel erg maar je werkt je niet in de problemen enkel door mij te helpen." Haar oren lagen al wat meer naar voren, klonken nog steeds wel wat dwingend zonder ervan te verwachten dat iemand nog zou luisteren.
Toen er wat gehinnik klonk keek ze opzij, en zag Empire beschermend voor Sunset staan, om haar te verwerpen tegen Aaliyah. Toen Aaliyah een beweging maakte, beet en een trap verkocht was de maat vol. "Nu is het genoeg!" Ze zette een stap tot de drie paarden, Sunset, Empire en Aaliyah en hield halt voor het veulen. Pearl pakte de jonge merrie bij haar manen en sleurde haar vervolgens van Empire af. "Hoor je me Aaliyah? Genoeg!" Wist ze uit te brengen, hoorde vervolgens weer enkele bedreigingen vanaf andere hoeken. Ze wilde iedereen helpen, ze wilde dat dit alles stopte. Abrupt voorbij was. Ze wilde dat Aaliyah haar zou helpen. Dan konden ze de Drain, Memory en Sunset helpen, die met z'n drieën in enig gevaar bekeerde. Maar nee, ze vroeg het niet eens meer. Ze had het idee dat Aaliyah niets om haar gevoelens gaf, hun eerste ontmoeting was vergeten. Dit alles deed de woede en teleurstelling enkel meer opwaaien. De maat was vol, de slechten waren te ver gegaan.

Aaliyah snoof zachtjes en luisterde zonder Pearl aan te kijken naar haar woorden. ’Jamaar…’ Bracht ze er zwak tegenin. Please Pearl, bemoei je je er niet mee, dacht ze verdrietig. ’Maar ze doen mijn familie ook pijn.’ Fluisterde ze tegen Pearl, ze wou heus geen paarden opzettelijk pijn doen maar het was háár familie, Deina was haar (wannabe) zus en de andere paarden, ze waren haar familie, lang niet allemaal maar de meesten wel. Ze wou Pearl geen pijn doen, echt niet, maar wat moest ze anders? Voor de goede paarden vechten ging ze niet, als dat Pearls doel was. Aaliyah was trouw aan de Horcrux, niet voor lang maar ze bleef trouw. Ze hoorde hoe Pearl een bevel gaf tegen Sultan en fronste niet-begrijpend haar onzichtbare wenkbrauwen, maar hoezo mocht Sultan niet vechten? Ze wou Empire weg laten gaan maar schudde haar hoofd boos, Pearl bepaalde niet wie er weg ging of wie er bleef. Dat was niet haar taak, ook niet die van Aaliyah. Aaliyah snoof zachtjes en steigerde nogmaals naar Empire. Ze kromp echter ineen bij het horen van een ‘Nu is het genoeg!’ kreet. Ze voelde hoe ze aan haar manen weg werd getrokken bij Empire en bokte krijsend naar achteren, haar achterbenen raakten iets wat verdacht veel leek op een borst. Ze keek achterom en zag tot haar grote verbazing dat Pearl haar meetrok. Voor de tweede keer in haar leven (eigenlijk eerste keer) voelde ze teleurstelling en rukte zich los. Ze drukte haar oren brutaal in haar nek en hief haar neus fier de lucht in. ’Dat bepaal jij niet Pearl!’ Snauwde ze beverig. Met haar hoofd tussen haar benen steigerde ze en ontblootte haar tanden. In haar ooghoek blonk een traan en ze besefte nu pas dat Eyes er echt niet meer stond. Ze stond stil en keek om zich heen. Daarna keek ze naar de vechtende paarden en liep naar achteren, naast Pearl en liet haar hals zakken. ’Sorry Pearl.’ Klonk haar kleine, breekbare stem. Aaliyah staakte het vechten en zou geen pas meer verzetten. ’Ik wou je geen pijn doen en Deina is het niet waard om voor te vechten.’ Mompelde ze zo zachtjes dat alleen Pearl en misschien wat QS paardjes het konden verstaan. Maar het was waar, Deina was ook voor haar te ver gegaan. Te ver.

Deamon stond nog steeds te kijken voor een tegenstander. Maar het was logisch dat de horcrux paarden met meer waren. Deamon drukte zijn ogen vals tot spleetjes. Hij zag aaliyah vechten met een bonte merrie tornado stond tegenover een andere merrie en deina had een leven ingepikt. Deamon hoorde een stem van deina, zijn hoofd en hals hoog opgeheven luisterde hij en steigerde hij hoog en maaide hij zijn brede benen door de kille lucht. Voor dat deina het de tweede keer zei was deamon al weg. Zijn tanden ontbloot, zijn oren diep in zijn nek en zijn ogen zo rood als vuur. Ook bij deamon kwam zijn tweede persoonlijkheid naar boven, iets waar hij trots op kon wezen, iets duivels in hem bestuurde zijn gedachtes. Hier en daar zag hij paarden van de goede kant die hij met een brute bijt in hun nek en een korte maar krachtige ruk de hoofden van de halsen los trok. En ze dood neer liet vallen.

Deamon steigerde opnieuw woest, kwaad! " wie, oh wie neemt het tegen mijn op " siste hij luid en kwam met een ongelooflijke dreun neer op de bebloede grond. Deamon wou iemand vermoorden, wou iemand zijn leven afpakken, wou iemand pijn laten lijden. Zijn spieren bonkte door de vele goed door stroomde aderen die ze goed voeden met genoeg zuurstof. Zijn dikke bos manen hingen in plaats van golvend stijl en plat naar beneden. Zijn donkere duivelse ogen schoten over ieder paard heen wie moest hij pakken? Wie was zijn tegenstander?  

Een valse grijns had de snoet van de witte merrie versiert. Haar donkere ogen keken toe hoe paarden van haar kudde de andere kudde afmaakte. Dit was haar perfecte plan en het werkte. Haar blik gleed kort over de bruine merrie die nog steeds op de grond lag. Nieuwe geuren verspreidden zich al snel en ook de merrie Pearl kwam in aantocht. Ze riep tegen de leden dat ze weg moesten gaan, zodat ze veilig waren. Meteen nam ze dan ook een woorden tegen haar op. Ze schreeuwde dat ze duidelijk te ver gegaan was en dat dit hun ondergang zou worden, of die van haar. Een valse lach verliet de keel van de witte merrie en spottend keek ze naar de bonte merrie. "Geen probleem, lieverd. Dan nemen we jullie beiden toch? Twee leiders in één klap." Haar stem galmde over het hele tafereel en een valse grijns bleef op haar lippen. Opeens klonk een bekende stem over het hele gevecht. De witte merrie draaide haar om met glanzende ogen. Vals keek ze naar de bruine merrie die het wilde opnemen tegen haar voor haar leden. Deina liep op de merrie af en boorde haar donkere ogen in die van haar. Leden begonnen opnieuw met hun slachtoffers en haar oren luisterden kort naar de woorden van Pearl. Deze kon niets meer doen. Dit werd het einde van de bruine merrie. Ook de zwarte leider kwam erbij en probeerde zijn geliefde te beschermen. Ze kon alleen nog maar harder grijnzen van genot. Heerlijk. Pijn, angst, verdriet en woede. Alles bij elkaar in een oorlog. Beter kon niet. Meteen draaide de witte merrie haar tot Mischa. Ze cirkelde meteen om haar heen en sprong af en toe naar voren om haar af te leiden. Dit werd haar einde en dan zou de oorlog zeker niet stoppen. Ze bleef doorgaan om zoveel mogelijk goedzakken weg te krijgen. Ze drukte haar oren tegen haar schedel en in een enorme vaart vloog ze naar voren. Haar stevige lichaam beukte tegen die van de jongere merrie. Ze steigerde hoog en sloeg met haar hoeven naar het hoofd van Mischa. Meteen zette ze stappen naar voren en zette ze haar tanden in de hals van de merrie. Ze klemde haar kaken op elkaar en liet haar lijf zakken zodat het vel meegesleurd werd. Ze draaide haar kont naar de merrie en gaf een paar rake klappen. Ze gaf niet op. Het kon haar niet schelen dat de merrie niet veel kon omdat ze te snel bezig was. Teveel aanvallen achter elkaar. Het deerde haar niet. Voor haar zou niets eerlijk verlopen. Het enige dat ze wilde was de dood van dit dier. Ze draaide opnieuw en liet het vel los. Ze hapte naar de pezen van de merrie en sprong naar voren. Ze zette haar tanden in de keel van Mischa. Het was niet handig, maar dit voelde heerlijk aan.

Deamon keek omzich heen en zag dat deina alleen stond voor drie andere paarden. Tuurlijk wist hij dat deina het wel makkelijk alleen aankon maar deamon verveelde zich zo dat hij bij deina ging staan en haar woorden hoorde. Dan pakken we toch alle leiders. Deamon zijn lippen krulde vals omhoog. Zijn ogen zat een rode waas in en zijn oren stonden vreemd genoeg naar voren. Hij was vals, gemeen en kwaardaardig. Het liefst zou hij al die paarden hun strot doormidden bijten. Eenmaal deina weer verder ging met de bruine merrie die al op de grond lag focuste deamln op de merrie die bij haar stond en een idee had de goede paarden weg te halen. Haar naam was pearl. Deamon kende haar totaal niet maar wist wel dat ook deze merrie hier niet meer hoort te staan. Hij hield zijn hals laag en zijn ogen met een zeer kwaardaardige glans er in hielden haar lichaam vast. Hij drukte ze tot spleetjes. Hij wou gewoon knokken. Hij wou gewoon. Wie moest hij anders pakken? Er waren te weinig goedzakken in vergelijking met de slechterikken. 

Langzaam keek hij toe. Het ging allemaal zo snel. Zo snel, hij hoorde Pearl tegen hem praten. Bleef koppig staan. Schudde zijn hoofd. Maar ging er verder niet op in. Meer paarden kwamen, en bleven komen. Vooral slechte, van de goeden kwamen alleen Memory, en Sultan erbij. Oh god. Oh god. Het liefste zou hij dit allemaal alleen afhandelen. Een vreselijke spanning was te zien bij hem. En de angst voor de dood, voor zijn vrienden knaagde langzaam aan hem. Wat moest hij doen. Wat moest hij doen? Hij wist niks om te doen, hij wou zijn vrienden beschermen. Toen viel zijn oog op een zwarte Friese hengst. Die het duidelijk op Pearl gericht had. Zonder te weten wat hij deed stootte hij een oerkreet uit. ''OEEEEAAAAAAHHHHHH.'' Hij stoof naar voren, racete op de hengst af. En was er binnen een paar seconden. Zijn oren lagen naar achteren, en zonder goed de beseffen wat hij deed. Sprong hij tegen de hengst op, met zijn hoeven naar hem gericht. Hij sloeg zijn benen over zijn schoft, greep zijn schoft met zijn tanden. ''BLIJF AF.'' Mompelde hij woest tegen de hengst tussen het bloed door. Toen liet hij los, spoog het bloed uit. En eindelijk besefte hij wat hij gedaan had. Een vreselijke angst overviel hem, hij stond stokstijf stil met zijn ogen wijd open. Owh god owh god. Hij had zichzelf de dood in gewerkt hoor.

Aaliyah’s aandacht ging over naar Deina die iets tegen Pearl had gezegd. Nou, als Pearl werd vermoord jongen, dan had Deina een probleem, tenminste, als Aaliyah groter en sterker was. Ze keek toe hoe Mischa weer werd aangevallen en dat Deina de merrie bij haar luchtpijp vastpakte. ’Stop Deina.’ Fluisterde ze verdrietig. Toen ging haar aandacht weer naar een ander paard, Deamon. Hij ging naar haar vriendin om te knokken. ’Deamon stop!’ Schreeuwde ze angstig. Empire ging zich ermee bemoeien en Aaliyah kromp ineen. Maar ze had het gehad met deze oorlog, en vooral met Deina. Ze galoppeerde aan en richtte haar hoofd naar voren. Met een kleine plof kwam haar hoofd tegen Deamon’s buik, het was totaal niet hard maar Aaliyah steigerde en zette haar tanden in zijn oor. ’Deamon! Niet Pearl.’ Fluisterde ze wanhopig. Met haar tanden greep ze zijn voorpluk en probeerde alles op alles te zetten zodat hij Pearl losliet. Een traan biggelde langs haar wang, dit wou ze niet.