Oorlog Horcrux vs Quiet Sparkle #

Toen Sunset erbij kwam, schudde Remember verwoedt zijn hoofd. Nee, zij zou direct door Deamon geplet worden. Het was niets persoonlijks, maar ze moest rekening houden met haar grote. Toch mocht Remember haar niet onderschatten dat was niet eerlijk. En trouwens, de meeste Shetlanders stonden bekent om hun doorzettingsvermogen en eigenwijsheid. Ugh. De hengst had een veel te groot doorzettingsvermogen, iets wat Remember – met zijn grote spijt – toch wel onderschat had. En de hengst was ook nog eens sterk. Hij richtte eventjes in blik op zijn ‘oorloosheid’ en rolde met zijn oren. Mensen mochten toch wel weten dat je oren hebt? Of was dat ook al weer verboden onder de badeenden? Hij brieste. Hij merkte hoe de hengst aan het hijgen was. Mooi, als Remember nu zou aanvallen zou de hengst dit niet verwachten. Maar nu kon Remember het er eventjes niet opbrengen de hengst aan te vallen. Hij snoof eventjes. Zijn spieren waren gespannen, en zijn hoofd dreigend laag aan de grond. Zijn ogen waren tot spleetjes en verwoedt keek hij de hengst aan. Zijn staart zwaaide heen en weer. Konden ze nou niet een keer ophouden met vechten. Mischa was toch dood? Nou, hun doel was bereikt mooi. Nou konden ze hem weer peren. Maar blijkbaar dachten de slechte niet zo. Wouden ze eerst zo veel mogelijk goedzakken doden voordat ze weg gingen. Hij rolde met zijn ogen toen de hengst begon te praten. ’’Jullie badeenden hebben geen pijn. Jullie hart is gewoon compleet weggevaagd.’’ Verbeterde hij de hengst droogjes. ’’Die van ons was dapper en vocht voor ons. Die van jullie gaat niet eens een gevecht aan met degene van haar eigen sterkte. Die van jullie is gewoon simpel weg een of andere slappeling.’’ Sprak hij. Nee, Deina was niets bijzonders. Ze was precies hetzelfde als negen van de tien paarden de laatste tijd in Dream Horses. ’’Perfect, dan zijn we er tenminste over een ding eens. Ik denk dat dit de enigste blijft.’’ Hij schraapt met zijn hoef. Brieste eventjes, klaar om weer de aanval in te schieten tilde hij zijn hoofd wat hoger op. Veel bloed draaide in stroompjes langs hem op. Twee nieuwe paarden kwamen erbij. Het zou handig zijn als Sunset de shetlander nam. Wat ze blijkbaar zelf ook bedacht had. Als Sultan nou de andere zwarte zou nemen. Remember zou deze hengst nog wel eens een lesje leren. Hij was nog lang niet klaar met hem. Plukken van zijn haar zaten in dikke bloederige klitten aan elkaar vast. ’’Terugdeinzen?’’ Vroeg Remember verbaasd. ’’Voor wat, voor jullie? Laat me niet lachen hengst. Je zou jezelf eens moeten horen praten man.’’ Tipte Remember de hengst. ’’Sultan neem jij de andere zwarte?’’ Remember had zijn hoofd op dezelfde hoogte als die van de hengst. Hij zette een paar stappen naar voren, zodat ze oog aan oog stonden. ’’Moe?’’ Vroeg hij licht uitdagend. Nog steeds bekroop de angst hem, en was hij gespannen. Dat was voor de hengst duidelijk te ruiken. En ik kan jullie met zekerheid zeggen dat Remember diep van binnen het liefst wou vluchten. Maar hij was daar te koppig voor. En hij wou de paarden hier maar al te graag beschermen. Plots schoot hij naar voren toe. Zijn tanden sloten zich om het oor van de hengst. Pas toen het bloed in stroompjes zijn mond binnen kwam lopen liet hij los. Hij steigerde verwoedt, zijn benen klapte tegen de hengst aan. Hij draaide zich snel om, en bokte erop los. Tegen de hengst.