new here - open -

Één was het er. Één overgebleven wolf. Duidelijk erg oud. Aragorn stopte voor de neus van de wolf en keek die wat verbaast aan. De wolf maakte een rechtsomkeert en rende weg, voor hoever het oude lijf het nog hielt. Hij draafde terug naar Gracefull, die niet was meegegaan. "Sorry, ik ben af en toe een beetje roekeloos. Maar het waren er maar twee. Als het er drie of meer waren geweest was ik weer terug gerent hoor. Ik ben niet dom." hij grinnikte even. "Maar er is er wel een terug, dus laten we verder lopen, voor ze de rest van de roedel haalt." zei hij nu weer serieus. Hij begon in de tegenovergestelde richting te lopen als waar de wolf naar toe was gerent. Ze zouden het spoor wel kunnen ruiken, maar misschien zouden ze hun niet achter na komen. Maar ja, je wist maar nooit.

Ze stond daar maar, te staren naar Aragorn. Ze vond het doodeng wat hij deed. Het zou vreselijk zijn als hem iets zou overkomen. Gewoon omdat ze dan een vriend zou verliezen. Althans, hij was toch wel een vriend? Ja, hij was wel een vriend. Ze had haar hele levens verhaal op tafel gegooid en hij ook, dus dat was wel een vriend toch? Ze schudde haar manen los.

Aragorn kwam terug, dat was zijn geraden ook. In ieder geval. Hij zei dat hij wat roekeloos was. "Ha, ik ben gewoon ene scheiterd." . Ze grinnikte en keek hem aan. Ze ging naast hem lopen omdat hij verder liep. Ze wilde niet dat er een wolf achter hen aan kwam. Ze zu niet dood gaan door de wolven maar waarschijnlijk in haar eigen angst blijven hangen. En tenslotte een hartaanval krijgen. Ze grinnikte

Aragorn keek nog een laatste keer over de rand van de bergen. Hier was over het algemeen alleen maar sneeuw. Hoe zou het in het zuiden van Dream Horses zijn? Hij wist het niet. Hij wilde het uitzoeken. Maar niet alleen. Hij had een vriendin nu toch? Gewoon een vriendin, niets meer niets minder. Of wel? Hij hoorde de huil van verschillende wolven achter hun. "Rennen," zei hij. Hij wachtte tot Gracefull voor ging en keek gespannen achterom. De lucht was weer dichtgetrokken, als het nu zou gaan onweren was het plaatje compleet. Vooral omdat ze nu op de berg stonden, dus de kans was er ook nog dat de bliksem hier in zou slaan. Aragorn steigerde laag en begon te galopperen. Gracefull was hij uit zijn ogen verloren. Hij hoopte dat ze inderdaad was gaan rennen. Hij hoorde de poten van de wolven op de stenen. Waarom was het niet gewoon zo dat elk wezen elkaar mocht? Hij zou het willen, maar deed er niet echt zijn best voor. Wie was er net in een gevecht gegaan met die twee? Hij. Als Gracefull nu wonden op liep, was het zijn schuld...

"Just take a chance <3"

Gracefull hoorde ze. De vreselijk afzichtelijke wezens die zichzelf wolven mochten noemen. Een huilde, een geluid dat pijn deed aan haar oren, het prikkelde de gevoelige zintuigen daar. Een verfomfaaide uitdrukking verscheen op haar mooie gezichtje. Haar donker bruine ogen staarde naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het bloeddorstige gehuil deed haar innerlijk janken van angst. Haar ogen draaide zich om en ze zag hoe de hengst tegenover haar of naast haar ze wist het even niet zei dat ze moesten rennen. Haar late reactie vermogen zat haar nu vreselijk tegen. Haar benen wilden niet direct gaan. Haar spieren kwamen uiteindelijk in beweging. Haar lange benen strekten zich onder haar en een galop die noch elegant noch langzaam was, vergezelde haar op haar vlucht jegens de wolven. Ze hoorde weer dat weerzinwekkende gehuil. Een rilling overheerste haar, maakte meester van haar. Ze galoppeerde nu sneller, echter niet snel genoeg. Een wolf zat haar op de hielen. Ze stootte een kwaad en chagrijnig geluid uit. Ze gaf een fikse trap naar achter. Toen ze dat deed schrok ze van zichzelf. De wolf vloog een eindje terug en knalde tegen een boom die daardoor een weerzinwekkend gekraak ui stootte. “Oeps ..”. Mompelde ze zachtjes. Ze galoppeerde door. Waar was Aragorn? Toen ze aan hem dacht verscheen er een donkerbruin paard recht voor haar. Ze kon zich net op tijd af remmen anders was ze tegen hem aangeknalt

~

De donkere hengst zag Gracefulls witte vacht weg schieten. Ze leek een beetje te aarzelen, maar toen ze de wolf vlak achter haar in het vizier kreeg schopte ze die weg en galoppeerde harder door. Aragorn galoppeerde haar achterna, maar de wolven dreven hem de berg af. Brokken steen broken onder zijn hoeven en hij tuimelde een paar meter naar beneden, kwam hard op zijn rug neer, en voelde verschillende littekens weer open springen. Snel sprong hij overeind en galoppeerde het pad omhoog weer op. Hij kwam voor Gracefull op de berg, die net optijd kon stoppen. "Sorry!" hijgde hij. "Ik zag je niet..." alert keek hij om zich heen. Ze moesten weg. Weg van deze berg, want dat zou te gevaarlijk zijn. "Weet je toevallig hoe wel hier zo snel mogelijk weg komen? Deze berg maakt het er niet veiliger op." zei hij.

Ze was naast de hengst tot stistand gekomen. Ze zag dat er verschillende littekens op zijn rug open lagen. Geschrokken keek de merrie hem aan. "Gaat het wel?" . Vroeg ze sneller dan normaal. De adrenaline gierde door haar aderen, iets wat eigenlijk nooit voorkwam omdat ze nooit iets geks of roekeloos deed. Ze had er nooit de behoefte aan gehad. Toch kroop er een rilling over haar rug toen ze nog meer gehuil hoorde. Een ijzig gehuil sneed door de ruimte als een zwaard door zijn slachtoffer. De hengst zei sorry en dat hij haar niet meer zag. Ze knikte. "Maakt niet uit.". Hij vroeg haar of zij wist om hier zo snel mogelijk weg et zijn, althans een manier dan. Ze wist het niet! Het was de eerste keer dat ze hier was. "Ik weet het niet.. sorry..". Zei ze zachtjes

Hij bloedde erger dan hij dacht. Hij zag het omdat hij langs zijn schouder naar achter keek, maar hij werd afgelijd door zijn bloedende rug. "Gaat het wel?" vroeg Gracefull. Snel knikte hij. "Ja, het heelt wel." zei hij. Toen hij vroeg of er een pad was dat ze snel weg zou leidden zei ze dat ze dat niet wist. Langzaam knikte hij en keek de bergen rond. Daar. Een smal pad, door de begroeiïng nouwelijks zichtbaar. Perfect. "Kom, ik heb al iets gevonden." zei hij, en hij draafde er voorzichtig naar toe. Toen hij door de struiken liep werd hij bijna helemaal verborgen erin. Hij hield zijn hoofd laag, zo zou hij helemaal niet te zien zijn. "Houd je hoofd laag!" siste hij zacht. Al snel waren ze beneden. Hij ging direct over in galop, keek achter hem of de merrie hem volgde en keek vervolgens de andere kant op, maar zag, of hoorde, geen wolven. Misschien hadden ze er toch geen zin meer in hun achterna te gaan.

Gracefull keek de hengst die nog steeds bloedde ernstig aan. "Weet je het zeker?" . Vroeg ze hem zachtjes. Ze keek een beetje gestressd om haar heen. Ze begon het hier best wel eng te vinden en zenuwachtig sloeg ze met haar staart en liet haar oren alle kanten op draaien. Haar hele houding verraadde dat ze niet bepaald blij was met de situatie zoals hij nu was. Een zucht ontsnapte uit haar mond en ze keek weer om zich heen. De hengst zei dat hij iets gevonden had. Ze keek Aragorn aan en volgde hem op de voet. Ze liep het dunne paatje op en hield haar hoofd, zoals Aragorn zei, laag. Ze keek naar de grond waar ze liep, zodat ze niet zou vallen. Dat zou alleen maar zorgen voor oponthoud. Eenmaal onderaan het paatje gekomen ging ze naast Aragorn lopen. Haar witte pientere hoofdje droeg ze hoger dan strikt nodig was.

"Weet je het zeker?" Gracefull keek gestresst om haar heen. Toen hij haar voor ging het paadje op volgde ze hem wel. Toen ze beneden de berg waren keek hij voorzichtig om hem heen, met zijn hoofd nog steeds laag. Gracefull daar in tegen hief haar hoofd weer hoger. Snel luisterde hij naar de omgeving; er was niets meer. Ze waren weg. Ook Aragorn hield zijn hoofd nu weer gewoon. "Als er wolven zijn, moet je wel waakzaam zijn, ja? Onthoud dat alsjeblieft. Ik wil niet dat ze jouw in hun klauwen krijgen." zei hij rustitg. Hij voelde nu dat de wond toch nog pijn ging doen. Niet ver van hun vandaan zag hij sneeuw liggen. Hij liep erheen en zakte door zijn knieën. Hij rolde op zijn rug zodat de wond schoon zou worden. In het begin prikte het, maar daarna was het juist minder pijnlijk. "aah..."

Langzaam liet ze haar hoofd iets meer ontspannen zakken toen ze hoorde wat Aragorn zei. Ze schudde zich uit. Hij had niet gereageerd op haar vraag of hij het wel zeker wist, maar ach, het zal wel. Ze was licht bezweet en haar ogen stonden, adrenaline vol? Zoiets in ieder geval. Ze voelde zich een soort van opgewekt, Ze keek Aragorn aan toen hij zei "Als er wolven zijn, moet je wel waakzaam zijn, ja? Onthoud dat alsjeblieft. Ik wil niet dat ze jouw in hun klauwen krijgen.". Ze knikte. "Ik zal voorzichtiger zijn.." zei ze zachtjes en een beetje beschaaamd

Ze schudde met haar hoofd en draafde aan ze stopte bij de sneeuw waar Aragorn begon te rollen. Bezorgd keek ze naar hem. Haar bruine ogen keek naar beneden en ze liet haar hoofd zakken. Zachtjes drukte ze haar nues tegen hem aan toen hij stil lag. "Gaat het?"

Ze zei hem dat ze voorzichtiger zou zijn. Aragorn knikte en begon te rollen in de sneeuw. Voorzichtig drukte ze haar neus tegen hem aan. "Gaat het?" hij grinnikte even en legde ook zijn hals in de sneeuw. "Ik zal maar niet meer zeggen dat het wel gaat? Maar ja, nu is het schoon. Of zo." zei hij. Hij rolde weer op zijn zij en stond op. Hij draaide zijn hoofd naar achter en keek naar zijn schoft. De stralen bloed waren weg, maar hij zag dat ze wond nog niet dicht was, en redelijk groot was. Zou het wel helen? Misschien kwam hi nog een paard tegen dat goed was met kruiden ofzo. Hij kende de kruiden hier niet, dus hij wist niet wat genezend was en wat giftig, en die fout moest je niet maken.

-flut-

Gracefull keek naar de sneeuw wat glinsterde in de zon. Het leken net kleine kristallen. Prachtige berg kristallen, die haar moeder haar ooit had laten zien toen ze nog heel klein was. Gracefull keek naar de hengst die zacht grinnikte. Haar stralend bruine oogjes priemde zich in die van hem, ze wilde niet dat hij zei dat het wel ging terwijl dit niet zo was. Hij zei dat hij dat niet kon zeggen, dus glimlachte ze. Hij zei dat het nu zo ongeveer schoon was. Ze hield haar hoofd wat schuin toen ze keek naar de grote wond, ze voelde hoe haar maag zich langzaam om leek te draaien. Althans dat had het gedaan, als dat kon bij een paard. Toch voelde ze een vaag vervelend gevoel in haar maag wat haar weg deed kijken van het bloederige gebeuren op de rug van Aragorn. Haar bruine ogen schoten weer terug naar Aragorn zijn ogen/ eigenlijk wilde ze ook wel even rollen om het zweet van haar af te krijgen. Ze deed een paar stappen van hem weg en zakte daar door haar achter benen en daarna haar voor benen. Langzaam rolde ze van de ene naar de andere kant en sprong toen behendig weer op. Ze schudde zich eens uit en keek toen weer naar de hengst. “Misschien is het een goed idee om nu weg te gaan uit dit dorre en vreselijke gebied...”. Opperde ze

Toen hij was opgestaan zag hij aan Gracefulls gezicht dat de wond er niet al te smakelijk uit zag. De merrie zakte zelf ook door haar benen en rolde door de sneeuw. Aragorn keek naar haar en keek daarna weer naar de bergen achter hun. Hij bleef waakzaam. Dat was hij standaard al. Gracefull stond weer op, schudde zich uit en keek hem aan. “Misschien is het een goed idee om nu weg te gaan uit dit dorre en vreselijke gebied...”. Opperde ze. Aragorn knikte. "Inderdaad. Waar stel je voor om heen te gaan?" vroeg hij. Hij kende het gebied natuurlijk niet. Hij had wel wat betere gebieden gezien vanaf de berg, maar dat was minstens een dag lopen. Daarbij klopte de wond op zijn schoft weer en dat zou hem vertragen. Al met al zouden ze dus nooit voor zonsondergang uit het noorden komen, dat was zeker.

Gracefull schudde zich los, ze schudde zich uit. Ze voelde nog de laatste resten van de adrenaline door haar heen suizen. Het was niet vervelend maar ook niet fijn. Het was .. Apart? Het was een rare tinteling in haar onderbuik Ze brieste. De tinteling die ze bijna verbannen had uit haar lichaam, begraven had onder van alles en nog kwam net met een enorme snelheid naar de oppervlakte razen. Toch ook al was het apart, het gaf een soort van opluchting. Waarom kon ze niet precies zeggen. De hengst antwoordde en vroeg waar ze heen wilde. Althans wat zij voorstelde om naartoe te gaan. Mm.. Het zuiden klonk geweldig op dit moment, maar he dat duurde nog wel even. En uit het noorden komen zal sowieso nog een dag duren, misschien twee als je keek naar het tempo waarop Grace liep. Ze was een enorme klager als het ging om ver te moeten lopen. Haar gezicht vertrok. Bij het idee alleen al aan 'ver lopen'. Bah. Ach, ze wilde hier toch ook wel weg, maar ze wild niet vermoeid raken door lopen. Terug naar de stelling: Waar wilde ze heen? "Mm.. Het eerste de beste dat niet koud en ook nog fijn is, is de zee. Maar dat is een pokke end lopen en duurt enorm lang. Dus.. Het noorden uit? Maar ook dat duurt lang en al helemaal als je kijkt naar het tempo waar ík op loop.". Ratelde ze maar door

Sawry late reactie ;s

"Mm.. Het eerste de beste dat niet koud en ook nog fijn is, is de zee. Maar dat is een pokke end lopen en duurt enorm lang. Dus.. Het noorden uit? Maar ook dat duurt lang en al helemaal als je kijkt naar het tempo waar ík op loop." zei Gracefull. "Ik verwacht dat de geizers ook best warm zijn hoor." grapte Aragorn. Hij schudde de sneeuw die nog bleef plakken van zijn vacht. "Waar komen we als we het noorden uit zijn? Is dat een warmer gebied?" vroeg hij. Hij begon te lopen, in de richting van het nieuwe gebied. Hij voelde de wond prikken en schudde met zijn hals. Hopelijk dat het snel zou helen. "Je hebt toevallig geen kennis van kruiden?" vroeg hij. Hij kende de kruiden van zijn eigen gebied uit zijn hoofd. Maar in Dream Horses kende hij de kruiden niet. Nog niet.

Gracefull brieste. Ze schudde eens wild met haar kop en lichaam om al het sneeuw van haar af te krijgen. Het lukte enigszins. Doordat haar vacht zo licht was kon je het niet al te goed zien, maar dat maakte niets uit. Het meeste sneeuw was er af alleen hier en daar zat nog een vlek, maar die zou ze er binnenkort wel afwassen als ze bij een meer terecht zou komen. Wat ze ,althans dat hoopte ze, snel zou tegen komen. Het was dan misschien zomer maar in het noorden was het nog steeds stervens koud. En dat irriteerde Grace mateloos. Haar lange manen zaten nog steeds vol met sneeuw en haar neus zat ook nog onder. Toen ze even inademde vloog er daardoor ook wat sneeu mee. Waardoor zij zich weer rot schrok. Ze sprong half achteruit en brieste net zo lang tot de sneeuw en de kou zich uit haar neus gaten verwijderd had. Fijn, ze zette zichzelf wéér voor schut. Altijd handig.

Aragorn grapte dat de geisers ook wel warm zouden zijn. Ze grinnikte. "Ja dat denk ik ook..". Ze schudde even de manen los van haar hals. Los gezien van het feit dat het hier zo koud was, was het hier wel enorm mooi. De sneeuw die lichtjes twinkelden in het zonlicht dat weerkaatst werd. De bomen die wit zagen van de gevallen vlokken. Het was mooi. En rust gevend. Ja, het was koud. Heel koud. Te koud. Veel, veel, veel te koud. Maar ze kon er me leven.

De hengst voeg waar ze uit kwamen na het noorden. "Het eerste wat je tegen komt is de Ash Valley geloof ik...". Zei ze met lichte aarzeling in haar stem. Ze wist het bijna zeker. Ze volgde de hengst door naast hem te gaan lopen. Om de één of andere rede liep ze altijd elegant. Gratie vol. Duh. Vandaar haar naam.

Aragorn vroeg of zij de kruiden kende. Wat een rare vraag. Hoe moest zij dat nou weten? Waren er verschillende kruiden? Wist zij veel. Niet- begrijpend keek ze naar de hengst en schudde met haar kop. "Euh nee..". Zei ze spijtig toen ze snapte waar hij het nodig voor had. De wond op zijn rug. Offcourse. Het bloedde nog steeds akelig en ze keer maar liever niet naar.

"Ja dat denk ik ook.." had de merrie geantwoord. Hij grinnikte. Zelf was hij er niet geweest. Maar hij had het wel gezien, de hete bronnen. "Het eerste wat je tegen komt is de Ash Valley geloof ik...". Zei ze met lichte aarzeling in haar stem. Aragorn knikte. "Maar dat is nog wel ver lopen zo te zien." dat was het dus juist, hij had helemaal geen vulkaan gezien. Aragorn keek naar Gracefull en grinnikte. "En tja, met jouw tempo komen we er natuurlijk ook nooit" zei hij plagerig. Hij keek haar uitdagend aan en wachtte op een reactie. Hij schudde met zijn hoofd om de overige sneeuw er af te schudden. "Ehm, vind jij iemand leuk?" hij wist niet waar dat ineens vandaan kwam, het floepte er gewoon uit. "Echt leuk zegmaar, dat je die wel als partner zou willen?" voegde hij er zacht aan toe. Ineens was zijn stem veel zachter geworden. Het was ook wel een gevoelig onderwerp.

Gracefull keek op zij, naar Aragorn. Ja, hij was zeker aardig. Er gleed een glimlach over haar gezicht, die haar gezicht op fleurde, sierde. Als de kers op een taart. Perfect. De glimlach veranderde langzamerhand in een grijns die misschien zelfs wel eng over zou kunnen komen. Toen ze dat bedacht schudde ze haar hoofd om de perfecte glimlach van eerder weer op haar witte snoet te toveren. Zo, dat was beter. Ze hoorde de hengst grinniken. Ze keek om toen hij zei dat het zo te zien nog ver lopen was. Ze liet haar hoofd wat teleurgesteld hangen en knikte lichtjes, bijna onopmerkzaam. Ze sloeg eens serieus met haar staart om een vlieg op gaar been te verjagen die haar aan het stalken was. Ze zuchtte het waren echt van die hardnekkige rot beesten die je nooit met rust lieten ze brieste en schudde met haar hoofd. Ze gooide hem met een redelijk snelheid weer omhoog en liep toen weer met sierlijke passen verder. De hengst zei dat ze er met haar tempo ook nooit snel zouden komen. Ze snapte hem niet. Dat zag je ook aan haar gezicht. Tot na een minuut het kwartje viel en ze zacht grinnikte. "Naah ik ben zo snel als het licht.". Zei ze grinnikkend en ze keek de hengst weer even aan. Ze hoorde hem vragen of ze iemand leuk vond. Echt leuk om diegene als partner te hebben. Ze voelde een lichte tinteling in haar buik. Waarom zou hij dat vragen? Nieuwsgierig keek ze even op zij. Als ze had kunnen blozen, had ze dat nu gedaan. Ze had misschien wel gevoelens voor een paard.. Alleen durfde ze dat te zeggen? Ze knikte kort. bijna onopmerkzaam, maar ze hoopte dat hij het zag. Anders mocht ze het hard op gaan zeggen. Ach dat kon ze net zo goed gewoon doen. Hij zou toch niet weten wie. "Ja.. En jij?". Haar stem klonk schor. Door dit soort vragen maakte anderen haar altijd verlegen.

"Naah ik ben zo snel als het licht." antwoorde de merrie uiteindelijk. "Is het kwartje gevallen? Wedden dat je mij niet in kan halen?" hij lachte. Bij zijn volgende vraag werden ze allebij stil. Hij had het ook niet moeten vragen. Ze hadden het juist weer in een ontspannen sfeer gebracht, kwam hij er weer tussendoor met die belachelijke vraag! "Ja.. En jij?" Aragorn keek haar aan. "Ik-.." begon hij hakkelend. "Ik weet het niet. Ik denk het..." wist hij er uit te krijgen. Hij keek de merrie schuin aan. Had hij ooit echt liefde gevoelt? Nee. Het was dat hij niet wist hóé het voelde, anders had hij echt wel geweten dat hij op deze merrie was. Was hij dat? Was hij verlieft? Was hij verlieft op Gracefull?

Gracefull had het gevoel om even haar energie los te maken. Even een gestoorde galop tussendoor. Maar dat kon ze Aragorn niet aan doen met zijn wonden. Ze werd echter geheel op andere gedachte gebracht door zijn antwoord. "Weddenschapje doen? Ik wed dat ik eerder bij die boom ben dan jij!". Gracefull haalde haar neus omhoog en keek hem nu recht in de ogen aan. Ze was nu ze met haar kop omhoog stond net zo groot als hij en het zag er vast hilarisch uit. Grace schudde met haar manen en grijnsde. In haar manen zaten wat takjes.

Als ze had kunnen blozen was ze nu zo rood als een biet geworden.. De hengst had antwoord gegeven op haar vraag. Hij wist het niet, hij dacht het. Was hij nog nooit verliefd geweest? Zij had vroeger altijd een stiekeme crush op de broer van haar BFF gehad. Het was een Friesse hengst, maar hij was wat sierlijker en had geen sokken. Het was een pracht van een beest. Hij was niet lief, maar ze wist toen niet beter. Gracefull keek Aragorn aan. "Oké...". Zei ze redelijk zacht.

"Weddenschapje doen? Ik wed dat ik eerder bij die boom ben dan jij!". Gracefull haalde haar neus omhoog en keek hem nu recht in de ogen aan. Aragorn glimlachte. "Ik zou het goed vinden, maar ik ben gewond." zei hij met een zielige blik. Hij strekte zijn nek nog een keer, de wond was nog steeds open, en in deze kou zou hij ook niet snel dicht gaan. Ze moesten naar een warmere plek.

"Oke..." had ze redelijk zacht gezegt. Fijn. Nu vond ze zijn antwoord vast raar. Wie was er nou nog nooit verlieft geweest? Juist, hij. Hij keek de andere kant op. Uiteraard moest hij het op dit moment weer verpesten. Maar toch werd hij nieuwschierig op Grace's antwoord. Wie zou ze leuk vinden? En vond die gene haar ook leuk? Ineens borrelde er een ander gevoel op in zijn buik. Wilde hij wel dat ze op een hengst verlieft was? Wat voelde hij nou voor haar? "Uhm... Zullen we maar richting de Ash Valley gaan lopen?" vroeg hij.

Grace keek hem aan met een eigenwijze blik. Maar teleurgesteld kek ze weg toen hij antwoorde. Hij was gewond. Het kon nooit goed gaan. Mara nou ja. Het was wel vervelend voor hem dat hij pijn had. Grace keek hem weer aan. Ze duwde even zacht haar neus tegen zijn hals. "Het komt wel goed!" . Zei ze zachtjes. Ze glimlachte breed. "Ik krijg mijn weddenschapje nog wel." . Zei ze grinnikend. Gracefull keek hem nog even aan.

Misschien had ze anders moeten antwoorden. Hij was vast nog niet zo oud, dus was het vast niet raar om nog nooit verliefd te zijn geweest. Ze keek hem aan. Haar ogen stonden zacht en lieflijk. Ze vroeg zich wel het een en ander af. Was hij verliefd? Zo, ja, op wie? Was hij..? Ze schudde even kort met haar hoofd. Hij zou vast een leukere en veel lievere merrie hebben gevonden dan zij. Hij zou nooit op haar vallen. Hij was veel te volwassen voor haar.

Aragorn vroeg aan haar of ze richting de ahs valley wilde lopen. Ze knikte. "Ja.." , Ze was nog steeds een beetje stil van het gesprek over de liefde. Zij was daar eigenlijk nooit zo open over.

Gracefulls blik veranderde toen hij antwoorde dat hij niet kon rennen omdat hij gewond was. Ze duwde zacht haar neus tegen zijn hals en zei dat het niet uit maakte, dat het wel goed kwam. Dat ze haar weddenschap wel op een ander moment zou krijgen. Hij lachte en knikte. Dat zou ze zeker.

Ze keek hem toch aardig aan, maar hij voelde ook de spanning tussen hun. Hij had er gewoon nooit over moeten beginnen. Hoe lang kenden ze elkaar nou? Hooguit een uur of... 3? "Het spijt me, ik had er niet over moeten beginnen." mompelde hij. Hij was wel verlieft. Hij was weldegelijk verlieft! Waarom had hij dat nu pas door?

Gracefull knikte toen hij vroeg of ze mee wilde lopen richting de Ash Valley. Samen liepen ze door de sneeuw. Waarom moest hij het nou verpesten door te beginnen over liefde?

Gracefull lachtte even zachtjes en keek naar Aragorn. Het was eigenlijk bijna zielig dat hij gewond door de sneeuw, ijskoud dus, naar een nieuw gebied moest trekken .. Dat was zielig. Ja. Misschien een beter idee om een grot of iets te zoeken? Daar te verblijven tot het geheeld was en vervolgens door te trekken. Maar dat helen zou wel een tijdje op zich kunnen laten wachten. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet oplette en half tegen Aragorn aan botste. Ze schrok zich rot en sprong weer half achteruit. Jezus, ze was een zenuwpees. Geïrriteerd door zichzelf mompelde ze haar excuses. "Sorry.."..

De hengst verontschuldigde zich over het feit dat hij er nooit over had moeten beginnen. Ze glimlachte. [color=pink] "Anders was ik er toch over begonnen."{/color]. Zei ze zacht glimlachend. Ze glimlachte naar hem en stapte langzaam door. Haar manen deinde zachtjes op en neer op de koude wind. Haar oren stonden rechtop, vrolijk. Ze straalde vrolijkheid uit. Grace keek even om, ze zag niemand. Helemaal niemand. Het was ernstig leeg op de sneeuwvlaktes. Maar dat was ook niet gek. het was veel te koud om op een prachtige zomer dag hier te zijn! Ook al was het in het Bloemenveld noch zo warm, dan was het hier ijskoud.

Aragorn zag hoe ze naar hem keek en schudde zijn hoofd. "Oh nee. Dat wil ik niet. Ik ben níét zielig!" zei hij duidelijk tegen haar. Ja, hij had een wond op zijn schoft, en ja, dat bloedde nog. Maar hij was níét zielig! De merrie leek later in gedachten verzonken en botste tegen hem aan. Ze schrok en sprong naar achter. "Sorry.." zei ze. Hij grinnikte.

Ze glimlachte toen hij zijn excuses aanbood. "Anders was ik er toch over begonnen." zei ze glimlachtend. De witte merrie stapte door en Aragorn liep er achter aan. Ondanks dat het hier koud en bijna duister was, bleef de merrie vrolijkheid uitstralen. Aragorn kwam naast haar lopen en voelde ineens ijs onder zijn hoeven. Geschrokken bleef hij staan, zette zijn hoeven weer terug op de sneeuw.