It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Blaze wist dat er een groot gevecht tussen goed en slecht aan de gang was. Zelf was hij niet van plan mee te vechten. Hij was neutraal, en in deze oorlog zou hij dus ook neutraal staan. Hij zou niet vechten voor de slechte, en niet voor de goede. Toch zei iets in hem dat hij er heen moest, al was het alleen maar om te kijken of er iemand van zijn kudde meevocht. Zordat als er iets erg gebeurt was hij kon helpen. En dan niet door te verdedigen. Hij zou diegene alleen maar helpen om op een veilige afstand van het slechveld te raken. Blaze kwam aan bij de Ash Valley, en in de verte zag hij een grote groep paarden. In een rustige, maar ook krachtige draf naderde hij de groep. Op een veilige afstand bleef hij staan. Ook om duidelijk te maken dat hij niet van plan was te vechten. Hij keek rond, maar zo snel zag hij geen bekenden. Plots zag hij Cionaodh staan. Zou hij meevechten?Zo te zien niet, aar waarom wa shij hier dan wel. Blaze wist niet waarom maar op de een of andere manier wou hij niet naar zijn leider toe. Het was gewoon niet het goede moment.

(Blaze vecht niet mee in de oorlog)

Toen de strijd losbarste kon Azacar zich niet meer inhouden. Een bloeddorstig gehinnik weerklonk uit zijn keel. Hij stijgerde en maaide gevaarlijk met zijn hoeven door de lucht. Met een dreun kwam hij neer. Zijn ijsblauwe ogen keken wild om hem heen. In een krachtige galop rende hij op de groep goedzakjes in en beukte ze hardhandig aan de kant. Zo nu en dan sloeg hij en beet hij om zich heen. Totdat hij Dreamtime in de gaten kreeg die één van de goedzakjes beschermde en daarna zelfs een meevechter van de slechte kant aanviel. Waarom? Wat deed ze daar? Hoe kon ze? Niet lang daarna kwam Cobra die haar hardhandig neersloeg. Alle liefde die hij voor de merrie gekoesterd had, die hij had kunnen koesteren in zijn ijskoude hart was vervlogen. Zo te zien was er voor hem werkelijk nooit liefde weggelegd. Weerloos en verwond lag ze daar. Maar Azacar waagde het niet om naar haar toe te gaan. Als ze hier levend uit kwam zou hij haar nog wel spreken. Zijn ijsblauwe ogen kleurden langzaam zwarter en zwarter en hij wierp haar een kwade blik toe zijn tanden had hij ontbloot. Zijn oren waren plat tegen zijn schedel gedrukt. Krachtig draaide hij zich om en stijgerde. Een bruine andalusische hengst kwam aangegalopeerd. Met een valse grijns op zijn lippen sprong hij naar voren en gallopeerde recht op de bruine hengst af. De grond die doordrenkt was van bloed was een soort van soppig aan het worden en de geur van bloed maakte hem alleen nog maar meer opgewonden. Met zijn schouder beukte hij hard tegen de hengst aan en zette in een fractie van een seconde zijn tanden in diens hals. Azacar beet net zo lang door totdat hij bloed proefde. Daarna maakte hij zich los en liet een ijskoude hinnik horen.

Een gigantische stofwolk stoof achter haar aan, en ging op in de wind, waardoor deze al snel helemaal verdween. Boots bleef gewoon staan, maar Rain ging ervoor, op volle kracht naderde ze het Paint paard, haar staar woest zwiepend, van link naar recht, van rechts naar links. Haar blik gefocust op Boots haar bruine ogen. Haar stand op volle controle. Haar benen op volle kracht, maar die éne afwijking. Haar ogen dwaalde af naar een Fries van rond de 3 jaar. Een glinstering was even te zien in haar ogen, toen probeerde ze zo snel mogelijk af te remmen. Wederom vloog er een hele grote stofwolk op, waardoor de plaats waar ze stond helemaal bedekt was ermee. Ze was niet meer te zien. Haar ogen schoten bedenkend van links naar rechts. Wat moest ze nu doen? Boots verslaan, of zo snel mogelijk naar de fries gaan? Hikaru flitste het door haar heen. Haar moeder instinct nam het over, ze draafde uit de stofwolk, en schraapte even langs Boots haar zij, toen ramde ze iedereen op haar weg weg, totdat ze buiten adem voor Hikaru stond.
"Kom mee, ik moet je iets vertellen!" zei ze.

Hikaru was nog gericht op de zwarte merrie tot een grote stofwolk haar liet verdwijnen. Hij keek doods vooruit met zijn rode ogen en drukte zijn oren verder in zijn nek hij zuchte er waren waarscvhijnlijk geen paarden die het waardig waren om te vechten. Even later viel de zwarte merrie hem op, ze galopeeerde naar hem toe en ramde alle paarden uit de weg die ertussen stonden, hij trok een verward gezicht toen de merrie voor hem stond. "Oke" zei hij kalm en langzaam hij trok een raar gezicht toen de merrie hem meenam. Wat heeft hij gedaan dat de merrie naar hem toe rende en tegen hem sprak? Het zag er niet uit als zoon lief paardje die iedereen hielp waarom was ze zo aardig tegen hem en nam ze hem mee en liet ze de Paint daar staan terwijl ze midden in een gevecht was. Hij liep met de merrie mee toch wanttrouwend maar hij wou weten wat de merrie te zeggen heeft hij leek wel op haar en hij was zijn moeder ook kwijt 3 jaar geleden maar iedere friese merrie kon zijn moeder zijn. "Wat is er?" Vroeg hij kill en keek de merrie recht aan in haar blauwe ogen, hij had rode ogen die leken ieder moment vuur te kunnen spugen.

Rain was blij dat hij niet tegen stribbelde, en liep rustig weg van alle andere paarden. Iedere keer als ze een stap zette keek ze weer om, om te kijken of Hikaru haar nog wel volgde. Ze besefte dat ze dit heel zijn leven nog zou doen, bang om hem nog een keer kwijt te raken. Ze zuchtte en hield halt toen een stuk weg waren van de groep, toen wierp ze deze nog even een blik toe waarna ze tegen hem begin te praten. "Wie is je moeder?," vroeg ze heel direct. Hopend op het antwoord, dat hij haar nooit had gekend, toen vervolgde ze "En wie is je vader?". Als ze wist welke klootzak[hehe xD] hem had meegenomen kon ze ook met ham afrekenen, maakte niets uit wíe het was. Ze rook even aan hem, en sloot haar ogen. Ze herkende een deel van haar geur uit die van hem. Dit moest hem wel haast zijn...

Dreamtime zag Tormento en zuchtte diep. Pijn, alles deed zo'n pijn. Ze manktte erg hard en probeerde uit het slachtveld te komen. Opeens drong een geur haar binnen en zag ze... Aza! Ze zag zijn blik en tranen sprongen in haar ogen. Nee... Ze snapte het al en ze begon te trillen op haar benen. Ze wilde naar hem toegaan maar ze durfde het niet. Wist hij dan niet dat het haar vader was?! Ze slikte en zag een bont paard. Ze hinnikte kwaad en woede kwam opnieuw in haar op. Ze rende op hem af vol pijn maar opeens herkende ze hem. Vage beelden kwamen in haar gedachte en ze stopte. "Blaze?" vroeg ze zacht en keek hem aan. Ze kende hem al even en ze waren best goede vrienden geworden. Ze slikte en zette een paar pijnlijke stappen achteruit terwijl ze hem aankeek.

Hij begon zich vreselijk te vervelen. Hij wilde wat paarden afmaken maar iedereen leek hem te ontwijken. Hij hinnikte luid zodat hij wat opviel. "Kom op goedzakjes! Ik wil jullie afmaken!" Hij begon er op zijn zenuwen te raken. Hij moest en zal ze afmaken. Hij werd woest. 4 paarden die hem verraden! Hij werd knetter en keek woest om zich heen. Ze zullen wel komen! Het moet gewoon. Zijn ogen flitsen naar enkele paarden die een gevecht begonnen. Hij zag Amiya nergens. Hij gromde. Als zijn leden haar maar niet afpakken. Hij zou haar zelf willen doden. De hengst kon zich nog net rustig houden. Al begon er een vage kleur op zijn vacht gekomen. Het werd donkerder door het zweet.Hij zal ze doden. Zijn ogen werden leeg en hij bewoog niet meer. Hij stond geblokkeerd. Het was nu niet makkelijk om hem op de grond te ramen. Nog steeds keek hij rond of een idioot dom genoeg was om het op te nemen tegen hem.

Spoiler:

Even wierp Hikaru zijn blik achterom de rest van de paarden was gewoon door aan het vechten zonder wat te missen. Hij grijnsde en richte zich weer op de friese merrie, ze stelde een vraag. Waarom zou hij eigenlijk een vraag van een onbekende merrie beantwoorden? Mischien zou hij meer te weten komen over zijn verleden dus hij waagde een gok "Ik heb mijn moeder één dag gekend daarna had een hengst me meegenomen en geprobeert me te vermoorden" hij snoof woedend bij die gedachten kort daarna grijnsde hij weer en sprak verder "Hij had geen succes en lag zelf al op het randje van zijn leven" zei Hikaru grijnzend die hengst moest er spijt van hebben. "Het was voor hoever ik me kon herinneren een Bruine Andalusier, met rode ogen" Zei Hikaru doods en wierp zijn blik op de bewusteloze hengst op de grond hij grijnsde dat was de zelfde hengst die hem geprobeert had te vermoorden en dat was in zijn ogen te lezen. Charming hij had die naam eerder gehoort zo hete de hengst. Hij richte zich weer op de merrie toen ze naar zijn vader vroeg "Zelfde verhaal" zei hij emotieloos.

Nikita vechte mee aan de goede kant, ze zou alles voor hun over hebben, al zou ze moeten sterven. Ze merkte de uitdagende hengst op, dat werdt degene waar ze mee ging vechten. hij was groot en gespiert, maar zij was kleiner en wendt baar. ze hinnikte en stijgerde hoog. Ze rende zo hard als ze kon op de hnegst af en trapte tegen zijn benen en hapte hem in zijn keel. De hengst was heel sterk dat merkte ze nu al. Ze beet nog harder door en liet los . ze trapte nogmaals naar de hengst. Ze hinnikte luid en snoof wild. Haar huid was bedekt met zweet en bloed. Dit was mischien het laatste paard waar ze mee vocht.

(ben ff eten)

Zijn ogen knepen samen en zijn oren draaide zich plat in zijn hals. De opmerking deed hem niks, het achtelijke dier dacht niet na. Natuurlijk zal hij zo veel mogelijk doen voor zijn kudde leider, maar hij zal al helemaal alles doen voor Amiya, zijn zuster. Zijn hoef schraapte uitdagend over de grond na één enkele stap van Fontanelle. Twijfelde ze, of wat? Hij brieste als antwoord op haar gehinnik en zette tegelijkertijd als haar de sprint in, op het slachtoffer af. Hij draaide zijn hoofd weg en knalde met zijn schouder tegen de merrie op, al gelijk draaide hij van haar weg. Bokte een keer in de richting van de merrie, blindelings. Vervolgens draaide hij weer om, wilde zijn slachtoffer zien. Maar het was geen goed idee. Net toen hij zich omdraaide kwam een aanstormende hoef in zijn bliksveld. Als reflex wilde hij wegduiken maar met een onaangenaam krrrk raakte het zijn been. Gelijk zakte hij in en zijn ogen vergrootte zich van de pijnscheuten die genadeloos door hem heen werden gejaagd. Niet aan denken, negeren! Zo goed en kwaad als het kon negeerde hij de pijn en rechtte zich weer. Met een blik, vol giftige haat, keek hij de merrie aan. Als blikken konden doden.. Zonder na te denken stormde hij weer op haar af. Hapte, trapte, wierp zich op zijn achterbenen.. Hij deed zo veel mogelijk om haar pijn te laden lijden.

Rain knikte begrijpend, en was er nu zeker van. Dit wás haar veulen. Een rilling ging door haar lichaam, en een gemoedelijke glimlach verscheen. "Nou," begon ze haar verhaal "dan mag je bij die ene dag nog minimaal eentje bijtellen, ik ben je moeder, en jij móet Hikaru zijn". Ze glimlachte breeduit en keek hem even aan, toen luisterde ze naar de rest van zijn verhaal. "Het was voor hoever ik me kon herinneren een Bruine Andalusier, met rode ogen". Rain wist meteen wie het was, haar blik veranderde in één oogwenk van gemoedelijk naar ronduit vijandig. "Charming!" riep ze woedend en was nu in staat om hem te vermoorden. "Weet je waar ik deze hengst kan vinden?" vroeg ze zo kalm mogelijk aan haar veulen en toverde een kleine grijns op haar gezicht. Ze bekeek hoeveel hij op haar leek, haar trekken, haar uitdrukkingen, haar bouw. Ironisch haast, als hij geen hengst geweest zou zijn zou ze hebben gedacht dat ze in een spiegel keek.
[Hehe, korte post xD]

Hikaru opende zijn ogen wijd toen ze vertelde dat ze zijn moeder was, het zou kunnen hij leek sprekend op haar alleen was hij een hengst. Toch was het moeilijk te geloven dat dit zijn moeder was hij had van haar gehoort en niet weinig ook. "Ik ben Hikaru, en ik heb gehoort dat jij Rain bent de duistere prinses" zei hij, hij zag de grote glimlach op de merrie's gezicht hij hield zijn emotie's binnen maar toch was hij blij zijn moeder te kennen al hield hij niet van dat kleffe moeder gedoe. Hij grijnsde toen ze vals begon te kijken en naar de hengst Charming vroeg. "Hij ligt daar bewusteloos hij was niet zoon sterke tegenstander" zei hij grijnzend tegen zijn moeder Rain "Maar ik denk dat het leuker zal zijn hem zien lijden door hem een andere keer te vermoorde" zei hij, al wou hij het liever zelf doen hij wou zijn moeder wel een keer zijn vechten. Maar hij wou ook niet gered worden door zijn moeder hij as geen klein veulen en zelfs toen had hij die hengst al verslagen. Maar zijn moeder wou wraak en hij wist hoe wraak voelde wraak was vreselijk maar hij zal die wraak ooit krijgen door iets maar wat was nog een grote vraag.

De Cremello kleurige merrie keek naar alle gevechten. Ze zou niet echt meedoen alleen als iemand echt zou uitdagen. Ze keek toe en zag al twee dode paarden liggen. Twee slechte paarden, damn! Ze snoof en keek verder. Opeens merktte ze Rain op, van haar had ze veel gehoord. Hikaru stond erbij. Ice grinnikte en liep rustig naar ze toe. Opeens hoorde ze het gesprek. Rain? Zijn....Moeder? Ice slikte en liep naar ze toe. "Hee Hikaru" zei ze en grijnsde. Ze keek naar Rain. "Hee Rain, ik heb al veel van je gehoord" zei ze en knikte naar haar. Ze keek weer met haar blauwe ogen naar Hikaru. "Cool dat ze je moeder is, nu ben je nog cooler" zei ze grijnzend en zwiepte met haar staart. Ze keek even rond en had haar oren in haar nek liggen. "Heb je al gevochten?" vroeg ze toen en keek Hikaru aan.

[Ik wil Charming graag verzoeken om mee te gaan in een nieuw topic >=] ]

Rain keek nog even naar het groepje vechtende paarden, en luisterde toen aandachtig naar haar zoon. "Ik ben Hikaru, en ik heb gehoort dat jij Rain bent de duistere prinses". De duistere prinses? Ze moest haar lach onderdrukken, ze maakte er de halve tijd ook iets van. Welke bijnamen ze in de loop der tijd ook had gekregen, Rain was, en zou voor altijd haar naam blijven. Haar énige naam. Voordat ze kon reageren vervolgde hij zijn verhaal alweer "Hij ligt daar bewusteloos, hij was niet zo'n sterke tegenstander," en ging verder "Maar ik denk dat het leuker zal zijn hem zien lijden door hem een andere keer te vermoorden". Een kleine grijns sierde zijn snuit, en Rain kon niets meer dan hem hierin te volgen. Wat hij zij wat geen leugen, het was de naakte waarheid. Charming, de veroorzaker van dit alles, moest lijden tot zijn dood. Ze had nooit het begrip zoon mogen meemaken door hém, en hem alleen, maar nu zou alles weer goed komen. Nu zou ze Charming tot op het bot kwellen. Ze keek even vol walging naar zijn bruine gezicht en met de trots van een Fries liep ze naar hem toe. Voordat ze hem iets wilde aandoen keek ze nog even om naar Hikaru en zei "Help me om hem te kwellen". Ze moest er zeker van wezen dat hij het niet op een lopen zou zetten, daarom hief ze haar voorpoot omhoog, en trapte zo hard mogelijk tegen een van zijn benen. Een krak was te horen.

Charm schoot wakker door de pijnsheut in zijn achterbeen, hij stond op en zakte een stuk door zijn been "Waar was dat voor" zei hij dreigend tegen de Friese merrie, hij ontblote zijn tanden, gelijk daaran beet hij ze opelkaar door de pijn in zijn been waarschijnlijk was die gebroken. Hij keek de merrie vals aan waar was dat voor even later richte hij zijn blik om de twee jongere paarden een cremmelo en het paard die hem bewusteloos geslagen had, wat moesten ze met hem hebben? Hij keek naar de grote Friese merrie van zeker 12 jaar hij zou geen potje zijn voor haar zeker niet in deze staat. Hij drukte zijn oren in zijn nek en besloot het nog een keer te vragen "Wil je vechten?" Vrog hij met een boze ondertoon in zijn stem hij wou liever ergens ander vechten.

(Als jij topic aanmaakt in het bos, Unreal heeft kans te komen)

Vol woede negeerde Rain zijn reacties, en ook zijn vraag. Het boeide haar allemaal niet. Haar ogen stonden fel, en haar staart zwiepte nijdig heen en weer. Het was een soort tunnelvisie, ze kon niets anders meer zien, horen, ruiken en denken als Charming, en hem beslist te doden. Ongeduldig schraapte ze met haar hoef over de grond, wat een schurend geluid teweeg bracht. Er zouden vast nog andere paarden zijn die hem wilden vermoorden, maar niets kwam tussen Rain, en haar doelwit, wat in dit geval overduidelijk Charming was. Even week haar blik af naar Hikaru, ookal was hij geen veulen meer, ze waakte nu over hem, en dat zou ze voor altijd blijven doen, tot haar dood. Rain keek weer terug, en met een nijdige, en onrespectvolle toon katte ze hem af "Sta op kreupele, of ik verkoop je weer een trap!". Ze was duidelijk driftig, maar wat andere paarden van haar dachten kon haar geen bal schelen, nu niet, nooit niet. Ze zouden naar het bos hinken, en daar haarzelf uitleven. Hopelijk kwamen andere paarden haar niet tegenhouden, of haar zin verpesten, want anders konden andere paarden ook nog gewond raken.

Hikaru knikte grijnzend naar zijn moeder en liep enkele stappen naar voren, de hengst had een gebroken been wat zielig. Dat krijgt hij als hij daar op de grond ligt zonder op iets te letten "Dat krijg je" zei Hikaru en keek toen even koud naar Ice "Zullen we naar de bossen?" zei hij grijnzend en keek zijn moeder aan, waarschijnlijk zou ze iets zeggen van: 'Kom op manke mee naar het bos' hij grijnsde bij die gedachten zijn moeder was echt slecht gelukkig niet zoon watje als deze hengst, hij onderschatte ze niet want ze konden toch redelijk sterk zijn. De hengst was opgestaan, hij veroerde geen vin en keek hem enkel duister aan met zijn bloedrode ogen. Deze hengst zal binnenkort sterven en het zal pijnlijk gaan vele hengsten zouden mischien komen om Charm ook te vermoorden.

(Inspiloos)
(Maak jij topic aan Rain?)

Blaze zat al even naar Cobrazarao te kijken, die op het moment niet aan het vechten was. Wat hem toch wel verbaasde. Blaze werd uit zijn gedachtes geschud toen een zwarte merrie plotseling op hem af stormde. Hij schrok zich te pletter, had hij dan toch niet genoeg afstand gehouden? Hij sprong opzei om te ontwijken, en dat was ook gelukt. Maar het was niet nodig geweest. Nog voordat de merrie hem kon passeren stopte ze. Blaze keek met een frons naar haar. Waar was dat goed voor, en waarom stopte ze plots? Plotseling zag Blaze wie de merrie was; Dreamtime. Blaze kende haar niet heel goed, maar hij mocht haar wel. Al had hij het gevoel dat zij hem niet zo mocht. Na ja, blijkbaar genoeg om hem te herkennen, en om hem niet aan te willen vallen. Plots zag Blaze dat het niet goed met haar ging. Van haar gezicht was af te lezen dat iedere stap pijn deed. Hij schudde zijn hoofd. Eigenlijk vond hij het zonde dat er een ruzie was ontstaan. Waarom konden goed en slecht niet gewoon met elkaar leven? Hij zuchtte. Blaze wou Dreamtime best helpen, als zij het ook wou teminste. ''Leun maar op mijn schouder, het lijkt me beter als je hier weg gaat.." Zei hij rustig. Als ze niet mee wou, zou ze dat vanzelf laten merken.

Kharrea ontweek de klappen van de merrie. "Ik ben niet bang van jou!" Schreeuwde ze haar toe. Kharrea stijgerde hoog en greep de merrie bij de hals. Al stijgerend sloeg ze met haar hoeven tegen de voorhand van de merrie. Kharrea lande en draaide haar om. Ze bokte tegen de voorbenen van de merrie. Ze wou en zou haar gaan raken. Kharrea hinnikte boos. Ze keek de hengst nog eens aan. "Jij zult gaan sterven!" Schreeuwde ze uit. Dit was op de merrie gericht.


(totaal geen inspi)

Dreamtime keek naar hem en zweeg erg lang. Wat deed hij hier? Hij was toch neutraal? ze had vele vragen in haar hoofd en ze slikte. Hij was vast geschrokken, zij natuurlijk ook. Ze begon hem vaker te zien en ze begon hem aardiger te vinden. Ze mocht hem eigenlijk wel. Dreamtime had nog steeds tranen in haar ogen en bloed drupte nog op de grond. "Sorry, ik had je niet herkent" mompelde ze zachtjes en hoorde dan wat hij zei. Ze keek even met traanogen naar Azacar en dan weer snel naar Blaze. Ze liep mankend naar hem toe en leunde een beetje op hem. Ze wilde niet te hard leunen, een beetje was genoeg voor haar. Ze zuchtte even en keek weer naar Blaze.

Fonta voelde een harde beet in haar nek. Ze hinnikte luid. Het was ook meteen een hinnik naar Cobra. Hij zocht vast Amiya. Fonta trapte de hengst tegen zijn voorhand. Bloed droop over Fonta heen. Ze keek vluchtig om haar heen. Ze zag Dreamtime bij een andere hengst. Ze gromde even. Ze bedroog Azacar! Fonta reageerde haar woede af op de hengst. Hij had blijkbaar zijn been gebroken. Fonta kreeg verschillende trappen maar ze vocht sterk terug. Ze duwde haar van de grond af en nam hem beet bij zijn nek. Ze proefde zijn bloed in haar mond. Ze liet los en nam zijn oor beet. Fonta bleef slaan. Ze liet terug los en beukte met haar lichaam tegen de hengst. Terwijl ze dat deed probeerde ze zijn manenkam vast te nemen zodat ze hem tegen de vlakte zou krijgen. De hengst was een stuk groter dan haar waardoor ze het moeilijker zou hebben dan hem. Of dat dacht zij toch. Fonta was een echte doorzetter. Ze wou Cobra zien vechten tegen amiya. Weer hinnikte ze even luid naar Cobrazarao.

Hij próefde haar vacht in zijn mond toen hij haar hals tussen zijn tanden nam. Hij dacht niet meer na, beet enkel zo hard als hij kon. Probeerde haar zoveel pijn mogelijk te bezorgen en haar uit te schakelen. Maar hier had hij nog een hele klus aan. De merrie was duidelijk een goede vechter, had ervaring en was sterk. Ondanks dat hij in het voordeel was dat hij iets groter was, ook al was dit niet absurd veel, ging het gelijk op tussen hen. Of waarschijnlijk was de merrie zelfs meer in het voordeel. Een schel gehinnik verliet zijn keel toen toen de tanden van de merrie zich, nadat ze zich in zijn hals hadden gepland, om zijn oor zette en dicht klapte. De kloppende wonden over zijn lichaam, en dan met name zijn been, bezorgde hem duizelend wekkende hoofdpijn. Voor een kort moment, toen de merrie kort de tijd nam om een hinnik te slaan, schoot zijn blik schichtig richting Amiya. De merrie die alles voor hem betekende, voor haar was hij hier. Maar al gauw ging zijn aandacht weer terug naar Fontanelle. In zijn blik was enkel felheid te lezen, hij zou niet opgeven. Hij hief zich op zijn achterbenen, deze waren beide nog heel, en haalde uit met zijn nietgewonde been. Op het moment dat hij weer terug viel op vier hoeven ging er een veels te pijnlijke steek door zijn linkervoorbeen en zakte hij zelfs iets in. De pijn verblinde hem voor een moment, zo hevig was hij. Met moeite rechtte hij zijn rug weer, in een reflex schoot zijn blik weer terug naar Fontanella.

Vingino galopeerde door het slachtveld. Hij zou Cobra gaan uitdagen. Hij zag een vechtende merrie die er redelijk sterk uitzag. Hij stijgerde hoog en hinnikte luid. "Cobrazarao! Kom of ren als een lafaard!" Schreeuwde hij luidkeels. Hij keek om zich heen. Het leek of die ene merrie wel aan het winnen was. Ze leek erg sterk en vastberaden. De hengst ging er zo in op dat hij meschien kracht verloor door zo fel te zijn. Hij zag dat de merrie een paar schoppen ontweek en er ook een paar tegen haar aan kreeg. Toen de hensgt uithaalde nam de merrie de hengst weer bij de keel.

(speel ook fonta XD btw: Luthando: mag je eigenlijk dood? Zoja wie dan?)

Fonta zag dat de hengst moeite kreeg. Zelf was ze niet erg moe en zat ze vol pit. Ze nam de hengst weer beet toen hij naar haar uithaalde. Ze nam hem deze keer dichter bij de luchtpijp. Ze wou moorden. Die hengst moest maar niet zo uithalen naar haar. Fonta stijgerde hoog en sloeg haar hoeven tegen zijn hals. Hij zou op de grond gaan landen. Hij zag zijn ogen naar Amiya flitsen. Ze werd even verblind en fonta greep haar kans. Ze beet hem dicht genoeg bij de luchtpijp. Ze gooide haar hoef tegen zijn nek. Met al haar gewicht gaf ze druk. "Je zult sterven aan de voeten van je leidster!" Ze keek Amiya aan. "Toch zalig niet? Het bloed proeven van je broertje. Of dacht je dat ik dat niet wist?" Vroeg ze fel. Fonta vond het heerlijk om leven in dood in haar hoeven te voelen. "Toch heerlijk dat ik kan bepalen of je nu sterft of niet." Zei ze uitdagend.

Hij negeerde de bonkende pijn in zijn voorbeen die met steken verder door hem heen ging. Negeerde de brandende, bloedende wond boven zijn andere schouder. Hij negeerde de zeurende hoofdpijn die door zijn hoofd hen trok en negeerde zijn hijgerige, schurende ademhaling. Als reflex wilde hij de aankomende hoeven van de merrie ontwijken, maar op het moment dat hij ontweek viel de klap met veels te veel kracht op zijn hals en werd hij gedwongen om door zijn knieën te zakken. Zijn ogen vergrootte vanwege de protesterende steken die genadeloos door zijn been werden geslagen. Een briest verliet vanzelf en zijn benen trilde onder de kracht die hij gebruikte weer omhoog te komen. Hij was nooit een vechter geweest, maar hij gaf ook nooit op. Hij zou doorgaan tot het uiterste, en zijn doel leek nu Fontanelle zo veel mogelijk te verwonden. Een fel, krijsende hinnik verliet zijn keel en werd vervolgens abrupt afgestopt toen hij geheel geen lucht mee kreeg. Zijn oren lagen plat in zijn nek, alsof ze daar vastgelijmd waren. Met een adrenaline stoot die opeens griezelig erg door zijn lichaam heen schoot wist hij zich met een keiharde trap weer los te werken. De adrenaline zorgd ervoor dat hij alles vergat, behalve fontanelle die weer tegenover hem stond. Zijn flanken gingen duidelijk nog hijgerig op en neer, maar hij zelf voelde het niet meer. Het bloed wat langs hem heen droop leek hij geen eens te merken.


Ja hij moet dood :') Maar ik had cobra een verzoek gedaan, maar daar had ik geen reactie op gekregen >.<
Maar mijn geweldig, heldhaftige plan was.. Dat hij zeer dapper amiya zou redden xD