It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Murat ontweek het bonte paard net. Waar het achterlijke dier in beet was waarschijnlijk of een vogel of een ander beest. Murat voelde een knal in zijn maag, maar tok zich er knap weinig van aan. Murat zag dat de merrie weer op dezelfde plek had willen bijten als ze de vorige keer gemist had. Bliksmssnel trok hij zijn hoofd omhoog en setigerde. Met één van zijn voorbenen raakte hij het bonte beest. 'Luister, merrie, als jij er niet tegenkunt dat je liefie verliest, stort je woede lekker op iets anders uit. Juist ja, weer zo'n lekker arrogant ***** beest. So, wat wil je van me? Dood ga ik niet, gezien het feit dat ik daar geen trek in heb wijffie.' Murat snoof een keer en keek scherp naar de merrie. Zijn maag leek om te keren om zo maar een zo fijn mogelijke houding te vinden. De triomfantelijke blik van het bonte mormel liet hem walgen. De blik in zijn ogen was tevens ook vals en koeltjes. Hij trok zich weinig aan van de lelijke koe die hem een trap in zijn maag had verkocht. Ach ja, kon je verwachten in een oorlog niet? 'Kunnen jullie slechterikjes het niet winnen? Gaan jullie daarom met twee tegen één? Want dat is o zo laf.' Een mierzoete stem was te horen. De dreiging er achter tevens ook. Zijn oren lagen plat in zijn nek en hij ontblootte zijn tanden een keer. Hij stak minstens een kop boven beide paarden uit. Ze waren echt een stuk kleiner als hem. Hij brieste een keer en voelde de adrenaline door zijn bloed gieren. Zijn merrie, Rose, verweerde zich nog altijd dapper. Hij liet een zucht horen toen hij naar haar keek. Alles aan haar charmeerde hem. Misschien ooit... Murat schudde een keer zijn hoofd en zijn blonde manen streken langs zijn goudkleurige nek, die inmiddels een donkere kleur had gekregen door de rode vloeistof genaamd bloed. Hij snoof nog eens en zei daarna: 'Gezellig samen kijken hoe jullie uit lafheid een paard denken te gaan vermoorden? Zielig. Ik wist het wel, jullie zijn gewoon eenzaam, zielig en laf.' Murats stem klonk even triomfantelijk toen hij dat zei. Hij hief zijn hoofd fier op en zijn blik werd bitter. Als een goedzak kon ook hij wel van zich af bijten. Daar had híj geen moeite mee.

De woede komt in haar op 'Hee, praten doen we hier niet hoor, vechten is het hier!' Dan hoort ze dat hun allemaal eenzaam zijn. Ze word steeds kwader 'De enige die hier eenzaam zal liggen ben jij' Een harde knal van donder en gelijk daarna bliksem geeft haar de kans, weer als een pijl in de boog raast ze op Murat af. Ze steigerd hoog en raakt hem volop in zijn buik/maag. Ze zet haar tanden in zijn nek en voelt nu het bloed van Murat in haar mond. Ze rukt aan zijn nek en zit dichtbij de luchtpijp, ze begint te trappen in zijn nek. Winnen moet ze, winnen! Doden, Doden en vermoorden! Dood zal hij gaan, dood! Haar blik zoekt iets, wat weet ze niet maar ze zoekt íets! Haar oren gaan plat in haar nek en ze bijt Murat weer, het bloed gutst uit zijn nek. Ze galoppeert weer naar hem toe en knalt haar hoofd weer in zijn maag, dit herhaalt ze een paar keer zonder pijn. Ze kijkt hem aan 'Nu ben ik kwaad, en als ík kwaad ben ken je me niet' zegt ze met een kille bittere stem met haat. Ze hinnikt hoog schril en angstaanjagend dan hapt ze overal waar ze hem kan raken en laat niet meer los. Misschien is dit het einde van haar leven, maar dan trekt ze hem er in mee.
(Liever wil ik niet dat Survival dood gaat maargoed haha xD)

Mystic Light galoppeert terug naar het slagveld. Daar ziet ze dan Survival. Ze ziet haar Mars helpen. Ze denkt nog terug aan de tijd, toen ze nog een jaarling was, en Survival tegen Saphira vechtte. En nu, is ze zelfs voor haar aartsvijand Mars aan het vechten! ML kan het niet geloven! In volle galop rent ze richting de vechtende paarden, door naar Survival. "Survival!" riep ze met een grote zuivere hinnik. Ze stopte bij haar. Ze keek Survival aan met haar helderblauwe ogen, net zoals ze vroeger altijd deed. "Survival, herken je me nog? Ik ben het, Mystic Light, de jaarling die je gered had van Saphira...Is die aardige merrie verandert in een paard vol met haat?" ML negeerde Mars, die was nu even niet belangrijk. Als Survival echt slecht is geworden, zal ze die bruine hengst helpen. Maar wat heeft het dan nog voor nut om bij de goede te zitten?

Topic, LÉÉF ._______.
Ik haat computers die niet doen wat ik wil. :')


Ongeloof en een golf van spijt streken haar geweten toen ze de net nog goudgele hals van de dode hengst los liet. Met een dreun plofte het zware karkas op de droge aarde waardoor stof omhoog zweefde. Een kort moment gebeurde er niets. Een buitenstaander zou enkel een karamelkleurige merrie bij een bebloed lijk zien staan. Echter was dat enkel wat het oog te bieden had. De merrie haar gedachten draaiden op volle toeren. Dit moment… Het kwam haar zo bekend voor. Met het beeld van vroeger in haar gedachten gegrift dwaalde haar ogen met een argwanende blik langs de dichte stofwolk wat als een gordijn om haar en haar slachtoffer heen hingen, bijna onzichtbaar voor de overige paarden die aan de andere kant van het gordijn vochten tot de dood. Alsof ze ergens verwachtte dat haar vader uit de wolk zou stappen met die pijnlijke, teleurgestelde blik in zijn ogen. Even later verscheen in haar verbeeltenis ook haar moeder. Het leek zo echt. Het waren enkel de omgeving en dode paard wat niet hetzelfde dier was als toen, die haar overtuigden dat het niet waar was. De smaragdgroene ogen van de parelwitte merrie met de honingkleurige manen keken al even teleurstellend… en bang.
Gefrustreerd en kwaad op haarzelf dat ze de pijnlijke herinneringen op zo’n slecht moment naar boven haalde schudde ze haar kop, hopend dat de gedachten en herinneringen haar wellicht zouden verlaten. Voor nu was goed, nooit meer was beter. De felle blik verscheen weer en haar oren draaiden zich alvast naar achter. Opeens een vreemde smaak in haar mond proevend verscheen er een lichte grimas. Walgend van zichzelf spuugde ze het bloed vermengd met speeksel uit, niet wetend wie de eigenaar ervan was geweest. Wat maakte het ook uit. Het enige wat ze nu nog wou was deze oorlog beëindigen. Nu vastbeslotener dan eerst stapte de merrie zonder de moeite te nemen een spijtige blik op het bewegingloze dier te werpen om het lijk heen, wetend dat er nog vele zouden volgen. Te veel om voor
elke dode ziel medelijden te tonen.


wie ó wie? >:3

Zijn zwarte ogen keken naar alle kanten uit. Steeds meer paarden verdwenen. Maar hij zag dat veel leden van hem het nog overleefden. Hij zag Amiya eindelijk. Cobrazarao grijnsde. Maar deed lekker even gewoon. Hij liep enkele goedzakken omver en begon daarna te stappen. Recht op Amiya. Zijn hoeven sloegen steeds kei hard in het as. Het as begon in de lucht te zweven. Een zwarte stofwolk doemde rond hem heen. Amiya was nu zijn doel. Hij bleef Amiya aankijken alsof het zijn prooi is. " Amiya, het is nu tussen jou en mij. Ik heb lang genoeg gewacht om jouw bloed te kunnen proeven." Riep Cobrazarao luid en duidelijk voor Amiya. Hij joeg enkele paarden weg die in zijn gevechtsveld was en schopte toen uitdachend met zijn hoef in het as. Hij steigerde ook even om het gevecht tussen hem en haar aan te kondigen. En gooide zich daarna weer op vier hoeven op de grond en stond klaar voordat ze toe zou slaan. Hij hield niet van verrasingen.

(Flutpost)

Perez kwam aangalloperen in de Ash Valley. Ze was opzoek naar de oorlog, waar ze zou vechten voor Cobra, voor de slechte kant. Maar ze was nu gestopt met zoeken, dit was de plek. De goede en slechte geuren mengde elkaar haar gesperde neusgaten in. Haar manen wapperdde wild in het rond en had haar spieren aangespannen en haar oren zoals altijd naar achteren. Zo maakte ze zichzelf heel gevaarlijk. Een galm met paarden kwamen al snel in haar zicht en ging op de grote zwarte vlek af, Cobra, wist ze. Gewoon, om hem even te begroetten en te laten weten dat ze er was. Langzaam kwam ze in een stilstand en stond schruin tegenover Cobra. "Cobra" knikte ze kort. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan. Cobra voerde een gesprek met Amiya. Ze moest lachen bij het feit dat de merrie niet zo lang meer te leven had als ze er van langs gekregen had van Cobra. Killend keek ze haar nog aan en richtte haar ogen weer naar links, naar de zwarte hengst. "Amiya is helemaal voor jou, geniet er van" siste ze sluw naar cobra en liep weg om te laten merken dat Amiya voor hem was. Zij zocht wel een paar andere slachtoffers op. Luitruchtig gonsde de hoeven op de grond en keek rond. Wie o wie gaat het worden?

Mystic Light schrok op uit haar gedachten. Oh ja, het was oorlog! Ze moest hier weg. Ze draaide zich om, en zag een karamelkleurige merrie met smaragdgroene ogen op een gitzwart paard stappen. Dat paard was net zo erg als de schaduw! Mystic Light's ogen werden groot. Co...Cobrazarao! Cobrazarao zou tegen Amiya vechten. Een andere gitzwarte merrie stond naast de koning van het duister. Mystic Light ging achter Amiya staan, voor het geval die merrie zou ingrijpen. Maar de merrie liep weer verder. Nu zou misschien het gevecht tussen Cobrazarao en Amiya beginnen. Mystic Light wilde weg, maar iets hield haar tegen. De dwang die ervoor zorgde dat zij bleef staan was sterker. Ze hield die merrie nog steeds in het oog, zou die niet in de weg lopen bij haar? Ze was de enige die haar pad naar vrijheid blokkeerde, dus ze moest haar even bezighouden. Het deed Mystic Light pijn zoiets te doen, vechten. Ze slikte een keer, en ging naar de merrie toe, die haar weg naar vrijheid blokkeerde. Ze zal het eerst proberen met bluffen. "Hey, ga onmiddelijk aan de kant." Mystic Light legde haar oren plat in haar nek, het voelde vreemd aan. Ze ontblootte haar tanden, om te laten zien dat ze geen zin had in een spelletje. Hopelijk zal alles goed aflopen met Amiya, het belangrijkste was dat ze nu wegging, want ze was gewond.

Het beeld van de vechtende dieren om haar heen verwazigden elke keer weer wanneer ze zich opnieuw op een vijand stortte. Niet nadenkend, deels haar instinct het werk laten doen. Het beschermen van de kudde was nu haar voornaamste prioriteit. Ze ging door, liet de vermoeidheid geen bezit van haar nemen. Eenmaal afgerekend met een tegenstander betekende op naar de volgende. Tot, net op het moment dat een dier voor haar hoeven neerviel, een bekende stem haar oren bereikte. Even vergrote haar ogen zich, maar terwijl ze haar blik over het slagveld liet dwalen, vervormde deze zich weer om tot nijdig. Terwijl ze toekeek hoe het zwarte dier haar langzaam benaderde, ontsnapte er een zacht gesis tussen haar tanden: ‘Cobra.’ Terwijl ze de woorden zei proefde ze opnieuw de bittere smaak van bloed in haar mond, alsof het haar zover probeerde te krijgen als een gek op hem af te stormen, maar zo’n hyperventilerend veulen als de zo velen die hier rondhuppelden was ze niet. Nee, daarvoor had ze teveel meegemaakt.
De merrie draaide haar lichaam nu helemaal naar de krankzinnige hengst toe. Met haar hals hoog geheven, oren naar weerszijden gericht wist ze er een lichte grijns uit te krijgen, puur om het moment, de toestand om haar heen. Hij maakte er in ieder geval een hele show van, de uitslover. Desalniettemin krulde haar mondhoeken zich onbedoeld op tot een lichte glimlach. ‘Goed, dan kan je nog wel wat langer wachten,’ kwam er spottend, half sissend uit.
Haar smaragdgroene ogen stonden nog altijd alert. En hoelanger ze haar blik om hem gericht hield, hoe minder zijn houding haar beviel. Het baarde haar zorgen. Deze geestzieke hengst was op het moment tot van alles in staat. Voorzichtig liet ze haar blik van de hengst weg glijden, naar de uiterste hoeken van haar gezichtsveld. Stof, bloed en lijken waren de voornaamste dingen die er te zien waren. Wat was het slim geweest om er nu van weg te rennen, niet opnieuw diezelfde fout hoeven te maken als die van lang geleden..- Nee, dit moment was anders. Ze zou niet wegrennen. Dat die gedachten ook maar in haar waren opgekomen, stelde haar teleur.
Ondanks de tijd die ze, wellicht onbedoeld, van Cobra kreeg om na te denken, lukte haar niet om de zorgen die ze had weg te nemen. De afgrijselijke geuren van lijken brandde in haar neus terwijl ze dat dacht. En waarom? Alleen omdat een bepaald paard perse moest moorden. Bespottelijk. Terwijl de gedachtes zich als een stroom water door haar lichaam verplaatste, was er nog iets. Een oud gevoel. Te lang ondergedoken gezeten en er nu weer uit willend. Het was zo bekend en tegelijkertijd moest het hoognodig eens worden opgepoetst. Haar geest liep terug, terug naar de tijd waar ze het gevoel voor het laatst waargenomen had. Twee... nee, drie jaar terug. Die ene onbegrijpelijke nacht waarin haar toekomst ineens niet zeker meer was. De herinnering deed haar hart sneller pompen, zoals het altijd deed wanneer ze eraan terugdacht. Alhoewel dit misschien niet het beste moment was om woede en furie hun gangetje te laten gaan.
Zonder werkelijk door te hebben waar ze mee bezig was deed ze een paar passen naar voren. Hoeveel ze nu wel niet hoopte dat haar dreigende ogen nu konden doden. Het enige wat ze werkelijk scherp zag was het zwarte silhouet van de frieze hengst. Adrenaline vloeide door haar aderen terwijl ze een korte hinnik slaakte naar de omstanders. Wellicht als waarschuwing; Onderbreking was niet aanvaardbaar. Niet van zijn kant, niet van haar eigen kant. Dit was iets tussen Cobra en haarzelf. Bovendien zat ze niet op iemand te wachten die haar zou proberen tegen te houden. Hoogstwaarschijnlijk stond dat gelijk aan zelfmoord. En ze zou nooit toelaten een kuddelid van haar te laten sterven in ruil voor haar eigen leven. De kudde was te belangrijk voor haar. Als ze werkelijk háár leven kon inruilen voor de veiligheid van de kudde… Dat was een aanlokkelijke ruil.
‘Dus, Cobra. Je bent er zeker van dat je dit wilt.’ Een nonchalante glimlach gleed rond haar lippen. ‘Je weet wat ze zeggen: Hoe groter ze zijn, hoe harder ze vallen.’



...
Djeezz. Volgens mij... volgens mij rpg ik weer o3o [Ja, ik heb mijn verhaal aan de kant gezet om hier te reageren :'D]
Oja Cobra, ik begrijp het als je een wat langere post verwachtte, maar met jou zeven regeltjes wist ik er niet veel meer van te maken. Snorry. :3

Harde dreunen hoorden je op de ondergrond kletteren, het waren de hoeven van de Unity. Zijn hals was zeiknat van het zweet, terwijl zijn lichaam pompte, zag je de dampen van zijn robuuste lichaam afkomen. Een harde bries ontsnapte uit zijn keelgat. Hij zou hier voor Cobrazarao zijn, zoals hij hem beloofd had. Hij zou strijden tegen de goedzakken. Een grote grijns sierde zijn lippen bij het wrede idee om te mogen moorden. Hij zag dat Perez hier ook al was. Unity gaf een korte knik naar Cobra,'Ik sta achter je Cobra, no matter what.' Zei hij kalm. Hij wachtte af op wat er te wachten stond, hij was bereid om tot de dood te vechten voor Cobra. Nee, die liet hij niet in het koud staan.

Haar pupillen werden groter en haar neusgaten gesperd. Een sterke geur van een bekend paard drong haar neus binnen, die van Unity. Ze draaide om toen ze de witte merrie probeerde te negeren, ze kon het niet laten en beet in de merrie's hals en draaide verder zodat ze een schop met haar grote hoeven kon geven tegen haar borst. Rustig liep ze verder met haar oren strak naar achteren. Haar blik dwaalde over de honderde paarden en keek even naar Cobra waarachter een zwart paard stond, niet zo zwart als Cobra. Maar ze herkende die machtige uitstraling van Unity. Vastbesloten bleef ze stilstaan ongeveer 1 meter van Cobra af. "Unity" verliet een kille toon haar keelgat. En bleef die kant opstaren met haar zwart glazen ogen.

Hij schrok even op toen hij zijn naam hoorde. Hij keek langs zich, en daar stond de zwarte merrie Perez. Gelukkig, ze was hem niet vergeten. Even liep hij naar haar toe, waar na hij zijn neus over de haare liet glijden. Een zachte bries ontsnapte er even uit zijn keelgat.'Perez. Je bent me niet vergeten..' Klonk zijn stem kalm. Zijn ogen stonden ijskoud, maar ergens merkte je wel een kleine fonkeling te zien bij het zien van de merrie.

De grijze hengst vloog met zijn volle gewicht tegen een bruine hengst op. Wie zijn tegenstander was wist Falcon niet, maar het maakte hem niet uit. Over zijn borst liep een lange, redelijk diepe wond, bloed sijpelde op de grond terwijl hij met zijn tanden naar de keel van het andere dier greep. Veel tijd had hij niet om zich hier bezig te houden. Plotseling trok hij zijn lichaam weg en raakte met alle vier zijn hoeven de grond, direct daarna zette hij zich af en voelde zijn tanden door de huid en spieren van het bruine dier zinken, papaverrood bloed spoot op de grond en vulde zijn mond, walgend van zichzelf omdat hij dit moest doen hield hij vast. De tegenstribbelende hengst bewoog steeds minder en uiteindelijk liet Falcon hem los. Bloed droop uit zijn mond, net zoals uit de mond van het nu dode dier. Falcon trok zijn achterbenen onder de andere hengst uit en zette zich af tegen de grond, met een spijtige blik in zijn ogen keek hij nog eens achterom naar het naamloze dier, een aanhanger van Cobrazarao, hoewel hij niet dacht dat hij in de kudde zat. De ogen van de grijze hengst zochten over de stoffige vlakte, her en der lagen bebloede lijken van andere slachtoffers, hij zag dieren van beide kanten. Met dat beeld op zijn netvlies gebrand en de zekerheid dat híj niet zo zou eindigen wende hij zijn blik af totdat ze bij een karamelkleurige merrie bleven hangen. In een scherpe stoot ademde hij de lucht die in zijn longen zat uit en kneep zijn ogen samen. Amiya. En tegenover haar stond Cobrazarao, zijn tanden kwamen knarsend op elkaar toen hij de gestoorde hengst zag. Hij was de rede van deze oorlog. Degene die alle levens hier had verspild. Met enige moeite trok Falcon zijn ogen van hun af en keek rond, er waren nog genoeg andere slechte dieren over, maar hij wist niet zeker of hij met de wonden die hij nu had nog veel zou kunnen uitrichten. Voor de tweede maal droop bloed uit zijn mond, de hengst hoestte enigzins benauwd en sperde zijn trillende neusvleugels wagenwijd open. Stof en de geur van de dood dreef zijn hersens binnen, hij wilde hier weg maar kon zijn kudde niet in de steek laten. Met een half oog op Amiya gericht hield hij zijn omgeving in de gaten, mocht er een dier zijn dat hem uit het niets wilde aanvallen, hij was er klaar voor.

Een witte merrie galoppeerde over de vallei. Haar hoeven denderden op de grond en maakten afdrukken achter. Haar staart hing hoog en haar manen wapperden in de wind. Haar spieren stonden hevig gespannen en haar oren lagen in haar nek gedrukt. Ze was laat maar het ging nog steeds door. Super, ze was er klaar voor. Meteen schoot ze een stukje sneller vooruit en hinnikte dreigend. Deina kwam eraan! Ze liet haar donkere ogen over de paarden heenglijden en zag toen een grijze hengst. Ze grijnsde vals en schoot meteen zijn richting uit. Ze remde niet maar versnelde en gooide haar gewicht tegen de hengst op. Ze snoof en remde af. Ze schoot achteruit en keek even naar de hengst. Ze snoof woest en gooide haar hoofd in de lucht waarna ze begon te steigeren. "Ik daag je uit, hengst" zei ze met haar ijskoude stem. Ze keek even richting Cobra en grijnsde. Ze richtte haar blik weer op de hengst en zette nog een stap achteruit. Ze spande haar spieren en boog haar hals. Ze begon meteen wild te schrapen met haar hoef over de grond. Ze hield de blik van de hengst goed vast en wachtte op hem. Ze wilde het gevecht eerlijk starten. Ze was benieuwd want ze waren ongeveer even groot. Ook al was ze vele jonger, ze was erg groot voor haar leeftijd. En dat had ze van haar vader. Ze schudde haar hoofd even en wachtte af op het antwoord van de hengst. Ze had er zin in!

[Bedoel dus Falcon ;p]

[Omgoshie, een slecht paard dat een gevecht eerlijk start ]

Vlak voordat het gewicht van de merrie tegen hem aan beukte had hij haar blik opgevangen, de grijze hengst boog zijn achterbenen iets en zette zich schrap voor de klap. Deze was echter niet zo hard als dat hij had gedacht. Bijna direct was de druk weer weg en klonken de kille woorden uit op de mond van de merrie. 'Ik daag je uit, hengst.' Op zijn hoede volgde Falcon haar bewegingen en snoof minzaam. 'Uitdaging aangenomen.' Van wat hij kon zien was ze rond de twee jaar oud en als hengst zijnde had hij het voordeel aan zijn kant. Toch onderschatte hij haar niet, ze was behoorlijk gespierd voor een jong dier, maar desondanks had hij zeker weten meer ervaring. Kort schoot zijn blik naar Amiya, de merrie was nog niet begonnen met vechten. Zijn donkerbruine ogen hadden een schampere blik gekregen, hij zou zijn energie niet verspillen aan het dwaas schrapen, daar verwonde je je tegenstander niet mee. Falcon's oren die eerst alle kanten op hadden bewogen drukte zich nu strak in zijn nek. Geluiden van de omgeving kwamen gedempter binnen en leidde zijn concentratie niet meer af van zijn doelwit. De witte merrie. Langzaam hief hij een voorbeen op en zette die in hetzelfde tempo weer neer, wachten tot zij de eerste aanval zou doen deed hij niet. Dat was hem wat te gevaarlijk. Zonder enige waarschuwing vooraf sprong hij naar voren en ontblootte zijn tanden, hij mikte op haar keel maar op het laatste moment wisselde hij de druk op zijn achterbenen en greep haar net achter haar oren vast. Met al zijn gewicht duwde hij haar naar beneden. na enkele seconden voelde hij bloed zijn mond in stromen en liet hij haar weer los, door enkele passen achteruit te doen kwam hij buiten het bereik van haar benen. Falcon spuwde het bloed dat hij nog in zijn mond had uit op de stoffige grond zonder zijn ogen af te wenden van de merrie tegenover hem. De spieren van zijn benen stonden gespannen en hij kon bliksemsnel een pas opzij doen, mocht dat nodig zijn.

De witte merrie snoof woest en keek hem strak aan. Haar donkere ogen keken recht in de zijne. Meteen hield ze zijn blik vast en grijnsde vals bij de woorden. Ze spande haar spieren op en wachtte op de aanval. Nooit begon ze zelf. Vaak daagde ze paarden uit tot ze zelf zouden aanvallen. Dat deed de hengst ook. Ze volgde zijn bewegingen en gooide haar hoofd omhoog. Ze voelde de greep achter haar oren en snoof. Ze schudde met haar hoofd en sloeg wild met haar achterbenen. Veel ervaring had ze niet maar vaak deed ze alles. Ze voelde opeens bloed maar negeerde dat gevoel. Ze gooide meteen haar hoofd in de lucht toen de hengst losliet en achteruit ging. Ze schudde haar uit en keek hem strak aan. Ze zette het in een drafje en draafde rond hem heen. 2 ronden en daarna schoot ze opzij. Net toen ze naast hem stond. Ze beukte met haar gespierde lichaam tegen de hengst op en gooide haar hoofd de lucht in. Ze drukte haar oren in haar nek en gooide haar benen over de hengst heen. Ze beet meteen in zijn schoft en beet zo hard mogelijk. Ze klemde haar benen rond hem en opeens hief ze haar achterbeen op. Ze stond nu op 3 benen maar dat was niet voor lang. Meteen trapte ze tegen de hengst zijn achterbeen en liet alles los. Ze schoot meteen vooruit naast de hengst en gaf nog een harde bok. Ze sloeg tegen zijn borst aan en galoppeerde daarna rustig en beheerst rondjes om hem heen.

Kharrea kwam het slagveld opgegalopeerd. Ze keek een beetje vanaf de zijlijn toe. Een paard zou wel richting haar gaan gaan. Ze was niet bang om te sterven maar toch had ze nog een taak te volbrengen. Hetgene wat er in haar groeide moest beschermd blijven. Haar oren waren in haar nek gedrukt en haar tanden waren zichtbaar. Haar ogen stonden op moorden. Met een dominante houding keek ze toe naar de vechtende paarden. Ze snoof eens en stapte verder. Haar hoeven raakten stuk voor stuk de grond. Stof waaide overal op. Het leek net een grote zwarte zandbak. Al het as vloog omhoog. Ze zwiepte eens met haar staart en bekeek elk paard opzich. Ze was redelijk rustig. Haar spieren waren aangespannen. Haar moordende blik nam alles op. Haar donkere doodse ogen volgden elke beweging grondig. Ze observeerde elk paard op het slachtveld. Ze vond het wel interessant hoe dom die goedzakjes waren. Ze waren dom en konden niet vechten. Kharrea zou ze met haar ogen toe nog verslaan. Toch hield ze zich nog aan de buitenzijde. Waarom zou ze dat duistere creatuur in haar in gevaar brengen voor een zinloos iets? Ze moest maar een stamp krijgen en haar creatuur kon dood zijn. Het veulen moest blijven leven. Toch hield ze er niet van. Het droeg dan wel haar bloed maar dat was ook het enige. Voor de rest was het enkel last. Ze keek te veel uit. Ze wou vechten. Ze stapte richting de vechtende paarden en keek elk paard aan. Ze stond dominant en zwiepte uitdagend met haar staart. Ze was vrijgevochten. Enkel de Black rose was een band voor haar. Ze was lid van de kudde. Ze was er fier op. Niemand kreeg haar klein. Ze bekeek de goedzakjes vooral. Verraders zouden gestraft worden. Als ze haar zouden aanvallen waren ze er geweest. Dan zouden ze een pijnlijke en langzame dood krijgen. Kharrea zag en zweeg. Ze wist veel en dat kon gevaarlijk zijn. Haar bruine benen bewogen niet. Ze stond stokstijf. Haar neusvleugels waren wijd open. Ze rook een verraadster. Ze keek de bruine merrie strak. Ze leek nog steeds aan cobra's kant te staan. ZE gromde iets tussen haar tanden door. Die fontanella had geluk dat ze aan Cobra's kant stond anders was ze er nu al aan geweest. Waarom zou zo'n oude merrie nog vechten? Die kon beter aan de kant gaan staan en hopen dat de kant voor wie ze duimde won. Kharrea was goed in vechten. Ze was dan wel niet groot en meschien ook niet de sterkste maar ze had veel tactiek. Daar was ze blij om. Ze was toen ze jonger was het pareltje van de kudde. Haar vorige kudde. In de black rose had ze niet echt iets speciaals. Dat wou ze nog bereiken.

Mystic Light kreeg al snel een beet van de merrie, en een schop. Vergeleken met Mars, viel het nogal mee. Waar was de pure haat? Maar al snel was de merrie afgeleid. Door een of andere hengst, ook al aanhanger van Black Rose. De weg naar vrijheid was open. Ze keek naar een neerstortend paard, vermoord door Falcon, een ordelid. Ze zag ook dat hij dit niet graag deed. Ze wierp nog een blik naar Amiya, die tegenover Cobra stond. "Cobra, ik haat je, zo duister als je hart is!" riep ze naar Cobra, zo hard als ze kon. Had ze altijd al eens willen doen, even de King of Darkness uitschelden. Ze liet haast langzaam een haatdragende blik op Cobrazarao liggen, En steigerde toen hoog. Een aantal paarden gingen voor haar steigeren opzij, en zo galoppeerde ze weg. Weg van deze oorlog, dit verdriet, dat velen paarden hebben moeten leden. Zoals Mars, ging er een seconde door haar heen. Snel schudde ze die gedachte van zich af.

De donkere ogen van de hengst stonden niet meer vriendelijk, zijn oren lagen begraven in zijn nek en hij had zijn tanden ontbloot. Woedend volgde hij de merrie haar bewegingen, als ze maar niet dacht dat ze spelletjes met hem kon spelen. Geen seconde liet hij haar uit zijn blikveld verdwijnen. Falcon voelde woede door zijn aderen stromen en nog hoger oplaaien toen hij de merrie haar voorbenen over zijn rug voelde. Hij was niet snel genoeg geweest om haar te ontwijken en moest een tik tegen zijn achterbeen verduren. Ze raakte hem boven zijn spronggewricht, een plaats met genoeg bescherming, uit de dunne wond die ze achterliet stroomde bloed, zijn grijze vacht kleurde scharlakenrood. Hij onderdrukte de neiging om te gaan sissen en sperde zijn neusgaten wijd open. Zonder al te veel moeite ontweek hij de naar zijn borst gerichte trap en deed een stap opzij. 'Was dat alles?' Vroeg hij schamper. Zijn stem klonk minachtend en kil. Iemand die hem zo zag zou hem bijna niet herkennen als het normaal zo vriendelijk paard. De razende haat van binnen maakte hem hongerig, ondanks dat hij dit niet graag deed had hij geen andere keuze, zich laten afslachten zou hij ook niet doen. Langzaam draaide hij zich half om zodat hij voor de merrie stond en siste venijnig. 'Kom op. Je kunt vast wel beter.' Falcon hield zijn hoofd laag om zijn borst te beschermen en met toegeknepen ogen deed hij een uitval naar haar keel. Dit keer was het geen schijnbeweging, bij een volwassen paard had dit waarschijnlijk niet gewerkt, maar de merrie had de ervaring nog niet om erdoorheen te zien. Zijn tanden sloten zich om haar luchtpijp en hij klemde zijn kaken op elkaar. Met al de kracht die hij had ging hij hangen, hij lag al op zijn knieën waardoor de merrie werd gedwongen naar beneden te gaan. Zonder los te laten draaide hij zijn lichaam en haalde met een achterbeen uit naar haar buik, een zwakke plek die niet beschermd werd door botten of kraakbeen. Vitale organen lagen in de buikholte, als hij er een van kon raken zou een inwendige bloeding ontstaan. Erdoor gedood worden zou ze niet, maar vechten kon ze dan ook wel vergeten de eerst komende tijd. Falcon sloot zijn tanden nog iets verder en voelde haar ademhaling schuren. Met een soort van woest genoegen liet hij haar hals los. Haar bloed sijpelde over zijn kin. Voorzichtig om niks in te slikken spuugde hij het uit voor haar hoeven. 'Volgens mij is dit van jou.'

Black Magic galoppeerde zo hard als hij kon, zoals hij altijd deed. Hij verlangde weer naar iemand die naast hem kon galopperen. Hij verlangde naar een mooie merrie waarmee hij wedstrijden kon racen, een mooie merrie die aardig was en ook een veulen wou net zoals hem. Hij miste alleen nog een merrie en een veulen, dan was zijn hele leven compleet. BOEM. Black Magic kijkt voor zich, daar staan paarden, hij is er waarschijnlijk tegen opgeknald is. Hij kijkt nog eens goed naar de paarden, ze zagen er niet echt bepaald vriendelijk uit. "Sorry" zegt hij. Hij stapt maar snel weer weg, bang dat de paarden achter hem aan komen. Hij gaat keihard galopperen. Hij kijkt voor zich, shit een ravijn. Hij draait zich snel om en rent de andere kant op in de hoop dat de paarden hem niet meer zien. Hij zucht, wat was dat eng zeg. Hij moet er maar niet meer aan denken.

Zijn zwarte ogen richtte hij naar de aantrekelijke tegenstander amiya. Alfa van de goedzakken. Hij hoorde de paarden. Het geluid van pijn. Het geluid van vlees dat scheurde en vervolgt door een pijnlijk gekrijs. Hij was inderdaad ziek. Geboren om slecht te zijn. En hij zelf vond het zalig. En hij was niet de enige die 'ziek' waren. Hij onderschate Amiya natuurlijk niet. Dit zou een gevecht zijn om niet meer te vergeten. En er zal veel bloed vloeien. Die van Amiya en hem zelf zullen worden gemengt. Hij kneep zijn zwarte ogen tot spleetjes. Hij liet zijn mondhoeken krullen. Krullen van plezier. Hij leek dood. Hij leek een deken met littekens te dragen. Maar hij had nog veel kracht in bezit. Die hij graag verspilde aan Amiya. Hij hoorde enkele paarden vallen. Dood aan goedzakken. Daar hoopte hij op. Elke keer als hij rond keek zag hij vechtende paarden die met alle macht hun kant beschermde. Hij nam een vast beradende blik. Hij zou Amiya gaan vermoorden en niemand zou hem tegen kunnen houden. Hij keek even op toen hij dat walgelijke stam hoorde van Amiya. Alles aan haar haatte hij haar. Haar rustige stem, haar lichaam dat zo perfect was. Haar houding. Alles! Hij keek haar even cool aan. " Wat? Wachten? mij best ik gun je nog een paar minuten de tijd om van je leven te profiteren." Siste hij. Hij begon te stappen. En begon rondjes rond Amiya te lopen. Weer moest Amiya weer het laatste iets zeggen. Bij haar woorden begonnen zijn mondhoeken weer fijn te krullen. " Kom maar op als je durft." Daagde de grote zwarte hengst haar uit. " Damens eerst" Voegde hij er aan toe. Hij zou Amiya onder zijn hoeven verpletteren. Het was nu dagen oorlog. Veel paardenlijken lagen te rotten. Maar geen enkel vogel of roofdier kon bij de lijken komen. Anders werden zei ook bij betroken bij het gevecht. De aarde onder hem was bedekt met bloed. De lucht boven werd heel donker. Het weer werkte eindelijk mee. De omgeving werd hem wat te stoffig. Zwarte wolken vlogen om hun heen.


(Weet het super laat, had het wat druk )