It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Kharrea lag rustig op de grond toen ze Cobra rook. Er verscheen een grijns op haar gezicht. Even later hoorde ze hem hinniken. ZE stond op en stijgerde. Haar hoeven maaiden door de lucht. Luid hinnikte ze terug. Ze ging over in een vlotte galop. Ze zou er niet als eerste zijn maar dat wou ze niet. Ze hoorde niet bij een kudde dus zou dat ook niet zo gaan horen. Ze zag in de verte een bruine(vosse) merrie staan. Dat was vast Amiya. De gidzwarte ogen van Kharrea waren donkerrood. Zo rood als bloed. Ze zag haar zus staan. Kharrea ging over in een vlotte draf. De geur van hengstigheid drong haar neus binnen. Ze dacht dat het vals was maar deze keer was ze echt hengstig. Ze wou het niet. Ze boog haar hals voor Cobra. Haar staart hong hoog en aan de zijkant. Haar hals hief ze weer op en boog ze sierlijk. Ze keek de andere merrie vijandig aan. Kharrea ging uit de buurt van merries staan. Het waren volgens haar maar paarden die hengsten ontweken maar Kharrea niet. Ze was echt niet op merries gesteld. Zelfs haar zus wou ze niet in haar buurt hebben. Gewoon de gedachte om onder een merrie haar comando te moeten staan leek haar vreselijk.

Hij trippelde heen en weer. De andrenaline raasde door zijn lijf. Hier had hij al heel lang op gewacht. Heel lang. Zijn gedachten en emoties waren verdwenen en hij had al zijn aandacht gevestigd op de strijd tussen goed en kwaad. Hij zou vechten tot hij het laatste ademteugje uit zijn leven weg was. Hij rook de geur van een hengstige merrie. Dat maakte hem nog wilder. Hij kon echt niet wachten. "Cobra? Fonta? Wanneer begint begint de strijd? Ik kan echt niet wachten" zei hij. Hij briesde ongeduldig en luid. Heel misschien stelde hij zich aan. maar dat kon hem niet schelen. Zijn ogen waren bloedrood.

Zijn ogen opende bij de oproep en het gehoor van zijn broer. Hij bleef een lange tijd staan in een schaduw. Hij liet zijn hoofd naar beneden zakken. Het was dus tijd. Het kon zijn einde van zijn bestaan betekenen. Maar hij vond dat niet zo'n ramp. Hij zou niemand verlaten en verdriet aandoen. Hij zal gewoon uit de wereld verdwijnen. Maar hij zou er staan. Niet voor trots, macht over bewijs. Eerder omdat het ook een strijd is tussen hem en zijn broer Cobrazarao! Cobra heeft heel wat erge dingen gedaan waardoor hij zelf moest onder leiden. Hij snoof wild. Hij was blind aan zijn rechter oog. Hij hief zijn hoofd en hinnikte schriel. Daarna schoot hij naar voren. Hij had al zijn doel in zijn hoofd hangen. De ash Valley kende hij nog niet. Maar hij wist al gauw dat hij niets om dat gebied zal geven. Hij rook de dood. Alles was zwart. En velle geuren drongen door zijn neusgaten. soepel galopeerde hij naar de paarden. Meteen stond hij bij de goede paarden. Je kon zien dat zei de goeden waren. Aangezien de slechte paarden het lelijkst waren. Meteen spoorde hij Cobrazarao op. Maar lang zoeken hoevde hij niet. Paarden omringde de koning der slechte. Hij schrikte even toen hij zag hoe enorm Cobrazarao was. Hij keek even naar enkele paarden. En stapte toen op een meter afstand voor Cobrazarao. Hij liet niets van zijn gezichtsveld zien. "Cobrazarao, het is lang geleden toen ik jou zag. Druk bezig met de paarden lastigvallen?" Hij keek waarschuwend naar de slechtte paarden die in de buurt waren. Hij wilde even een gesprek beginnen met die walgelijke broer van hem. Hij stond stevig op zijn benen en keek Cobra goed aan. De jongere hengst wist dat Cobra nog niets zal doen.

Unreal zijn humeur stond goed vanddag. Vandaag zou de slacht beginnen en hij had de hinnik van cobra al gehoord. Hij grijnste en stijgerde hoog. Zijn hoeven maaiden door de lucht en hij kwam met een klap hneer. hij gallopeerde naar de geur van cobra, fonta , en de rest van de kudde leden. Veel paarden hadden zich al verzameld want hij zag een donker groepje in de verte. Hij grijnste breed en vals en snoof even. Hij minderde vaart en draafde rustig naar het groepje toe. Hij liep naar cobra en knikte. 'Ik meld me voor de slag' Zei hij kalm tegen hem. Hij draaide zich om en liep naar fonta. Hij glimlachte en brieste naar de 'hoi fonta' Zeri hij rustig en hij knikte ook nog even naar dreamtime, en felicia. Felicia kender hij van mars, ze was het zusje van hem alleen hij hoopte dat zij wat verstandiger was. Mars kon soms zo dwars liggen, vorige keer had hij Qwynt ook geholpen tegen mars, die weer een stom bezig was. Hij brieste en schudde zijn hoofd. Zijn lichaams staal was nu puur macht en zijn spieren stonden gespannen, je kon ze wel tellen. Zijn ogen stonden vals en hij was klaar om aan te vallen.

Mystic Light keek weer naar de slechte kudde, en kon een paar gezichten herkennen van vroeger. Maar ze wist niet precies wie het waren. Maar wie het ook waren, ze hadden niks goeds in de zin. Ze keek naar de lucht. Niet helderblauw in ieder geval. Er zullen doden vallen, dat wist ze zeker. Ze keek toen naar de goede kudde, die misschien klein was, maar wel heel zeker van hun zaak. Hopelijk komt deze oorlog niet echt aan de gang, maar de slechte paarden willen vechten, maar ze zal niet vluchten, nee dat zeker niet. Anders zou ze hier niet staan, maar wegrennen, zoals ze al drie jaar lang deed.

Hikaru hief zijn hoofd hoog in de lucht toen hij een machtige hinnik hoorde, hij bleef nog een tijdje staan en denken aan de dode die zullen vallen en het bloed dat hier zal liggen aan het eind van de oorlog. Hij drukte zijn oren plat in zijn nek en maakte een sprong vooruit, hij denderde over de as vlakte's en liet een grote as wolk achter zich. De grote groep van slechte paarden was er al en daar tegenover de groep goedzak en de goedzak der goedzakken Amiya. Hji grijnsde en maakte een overgang naar draf en gaf een knik naar Cobra toen hij bij de rest van de slechte paarden stond. Hij grijnsde breed toen hij de goedzakken nog beter zag hij zal het bloed proeven hij grijnsde er was een dikkere merrie bij ze stond naast Cobra en had een sterkere geur van Cobra dan de rest. Mischien was ze drachtig van Cobra.

Een cremello-kleurige merrie galoppeerde naar de as vallei. Ze had Hikaru's geur gevolgt, ze begon een band met hem te krijgen. Ze waren beiden niet snel bang en slecht. Ze grijnsde even en hoorde opeens de hinnik. Ze had ervan gehoord, was het tijd? Ze hinnikte hard terug en rende zo snel ze kon. Ze zag de goede paarden en snoof even. Ze liep naar de slechte kant en knikte naar Cobra. Ze liep rustig verder en zag de zwarte hengst. Hikaru! Ze hinnikte even en liep rustig naar hem toe. "Zozo, jij ook?" vroeg ze zacht en grijnsde. "Ik wil net zoals de wolven vechten maar met de goedzakjes, net zoals je vertelde" zei ze grijnzend en zwiepte met haar staart. Ze schudde haar even uit en keek even naar alle paarden die er waren. Ze richtte haar blik weer op Hikaru en grijnsde even. "Het gaat super worden" zei ze dan en grijnsde vals.

Azacar had al op de uitkijk gestaan na Cobra's hinnik en langzaam allerlei paarden zien toestromen. Er waren paarden bij die hij misschien ooit een keer gezien had maar ook paarden die hij vandaag voor het eerst zag. Zo ook koningin goedzak, Amiya. Azacar schudde zijn hoofd, stijgerde eenmaal en sprong van de rots waar hij op stond. Nog één keer liet hij zijn ijsblauwe ogen over de twee groepen paarden gaan en stormde toen in rengalop weg. Midden op de groep goedzakjes af. Hij denderde er in volle galop door heen en wie niet aan de kant ging beukte hij wel aan de kant of sloeg hij na. Zijn ogen waren maar op één ding gericht. Nouja, twee. Dreamtime en Cobrazarao. Toen hij eenmaal de groep slechte paarden naderde boog hij lichtjes zijn hals voor Cobra en gaf Dreamtime een neusje. Omdat hij de rest niet echt kende zei hij ook niets. Azacar leek zo rustig terwijl hij naast Dreamtime ging staan maar werkelijk raasde de adrenaline door zijn lijf. Doden wilde hij, bloed proeven, botten horen kraken, paarden horen huilen en schreeuwen. Heerlijk toch? Af en toe spande hij zijn spieren aan om ze dan weer te ontspannen en dan weer aan te spannen. Zo deed hij dat een tijdje achter elkaar. Hij keek niet echt naar iets. Soms keek hij even naar Cobra, dan naar Dreamtime. Of hij liet zijn blik over de groep slechte paarden gaan en knikte dan af en toe maar wat en liet daarna zijn blik over de goede paarden gaan en kon een grijns niet onderdrukken. De spanning hing in de lucht, het zou niet lang meer duren voor de strijd ging losbarsten en op zijn gezicht verscheen nu een valse grijns.

Zijn duistere ogen wierpen blikken naar het dode gebied. Hier leek geen zon door te komen. Mischien door die o zo hoge bergen. Maar de grootste was de vulkaan. Hij voelde hoe warm die was. Ook zag je rook verschijnen. Alsof de vulkaan wist dat zijn grond werd gevoed door bloed en levenloze lichamen. Zijn gezicht liet nu geen emotie's zien. De stilte liet hem even nadenken. Maar meteen werd hij verstoord door de eerste paarden die aankwamen. Dreamtime. Even keek de grote zwarte hengst op. Hij knikte maar. Hij wilde nu even zijn woorden niet verspillen. De volgende die verscheen was Charming. Een van de vuilste verraders. Een gemene grijns ontsnapte van zijn gezicht. "Ah daar hebben we onze goede oude Vriend Charm." Maar toen hij de pijnelijke woorden wilde gooien naar die lelijke kop werd hij afgeleid door de volgende die verschenen. Het was een veulen. Maar meteen mocht hij die niet. Haar karakter was het meeste dat hem stoorde. Meteen sprong hij naar voren en draaide een cirkel rond dat mormel. "Rot op! Slijmbal! ik moet jou hier niet!" Zijn tanden schoten bijna in de nek van het veulen maar spaarde het. "Ga weg!" Riep hij nog voor de duidelijk en draaide zich weer om. Cazanna is er intussen bij gekomen en knikte naar haar. Nog even wierp hij de veulen een vuile blik. Toen kwam Amiya. Maar hij negeerde haar nog voor het moment. Aangezien niet iedereen er was. Hij stond voor de groep slechte paarden en keek ze een voor een aan. Steeds meer kwamen er. Hij lette niet zo op de goedzakken. Die krijgen er zo van langs. Sadira, Saricha, Tormento,Fontanella,Spaceball,Sythka,Felicia,Prins,Kharrea kwamen aan zijn zeiden strijden. Hij knikte naar iedereen en negeerde de vragen. Het was veel te druk om zich daar nu bezig mee te houden. Toen hij de slechte paarden aankeek hief hij ineens zijn hoofd. Hij draaide zich om en kreeg soranggo voor zich. Meteen liet hij zijn tanden zien en hinikte woest. Hij kon nog net een kwaadaardige grijns van zijn gezicht afdrukken. "Tuurlijk. Ben je er klaar voor om te sterven?" Zijn ogen lieten boze blikken tonen.

Mars hoorde een gehinnik over de kale, dode vlakte. Eindelijk, de oorlog ging beginnen. Hij galoppeerde eropaf, daar stonden 2 kuddes paarden. Een met Cobra aan hun zijde en de andere met de watjes. Hij keek de goeien uitdagend aan, ze moesten niet denken dat ze ooit van de slechten zouden winnen. We maken ze af! Hij groette zijn zus Felicia, ze was hier al wat langer. Gelukkig was Mars er voordat de oorlog was begonnnen. Hij keek rond en zag Unreal. Qwynt zag hij aan geen van beide kanten (denk ik).
Hij schraapte met zijn hoef over de dorre grond, hij wilde vechten.

Mystic Light keek naar Cobrazarao, en slikte. Hopelijk hoefde ze niet tegen hem te vechten. Waarom is er niemand goed? Nou ja, niemand... Dan ziet ze het witte paard tussen de slechte kudde staan. Vergeleken met de rest zag hij er nogal goed uit. Meestal waren de goede paarden toch wit en bruin? Waarschijnlijk dus niet. Ze keek naar de vulkaan en het landschap. Dor, dood en weg, het perfecte landschap voor slechte paarden. De slechte kudde ziet er angstaanjagend uit. Een grote groep, maar voor de rest...

Ze loopt naar de Ash valley, haar ogen staan kill 'Eindelijk! Het begin van het goede eind!' Ze steigerd hoog en ziet de goedzakjes aankomen, ze grijnst. Ze proeft en voelt het bloed al door haar keel. Ze hinnikt hoog en gaat over in een galop. Er staan al vele paarden te wachten op hét grote gevecht. Haar ogen glinsteren. Ze kijkt of ze Blade ziet, maar omdat er zo veel paarden staan ziet ze Blade niet. Haar ogen glijden langs alle paarden. Haar oren en ogen staan op scherp, zodat áls de goedzakkies aanvallen ze voorbereid is. Ze hoopt dat de slechte winnen, de kant die zij kiest.

Mystic Light kijkt met grote ogen naar de slechte kudde. Er is een ander paard bij gekomen. En niet zomaar een paard, het was het eerste paard dat ze had ontmoet! Survival! Ze schrok van haar koude, kille blik. Waar was het paard dat ze kende, dat haar geholpen had, en zelfverzekerd zo tegen een machtig slecht paard ging vechten? Ze keek naar Survival, en zuchtte. Was dit maar nooit gebeurd, was het maar lang geleden, toen alles nog goed en wel was. Ze wilde terug naar toen ze een jaarling was, toen alles nog fijn was.

Villain was verandert. Hij wou alles achter zich laten en een voorbeeld nemen ana zijn broer, unreal. Hij vondt dat hij het zo ver had geschopt, hij wou dat ook. Hij keek nog een keer achter om en liep richting unreal. Hij ging neytiri verlaten, er waren veel meer merrie's op de wereld, en er zagen er veel er veel beter uit dan zij. Hij grijnste en kwam bij Unreal. Hij grijnste naar hem 'Lang niet gezien broertje, ik sta bij jouw'Zei hij kalm. zijn staart zwiepte heen en weer en schudde zijn manen uit. Dit was het toekomstige leven van hem. Zijn ogen waren diep donker. Hij had zin om te vechten. Hij snoof even en keek naar zijn broer, Unreal was net wat groter dan hem maar hij had ongeveer dezelfde bouw asl hem. Even sterk was hij nog lang niet. Hij zou bij Unreal in de kudde gaan om te leren. 'ik mag zeker wel in de kudde he?/ Zei hij kalm tegen zijn broer.

Het was lang geleden dat de ooit zo trotse merrie, Rain, nog iets van haar had laten horen. Laat staan dat ze geprobeerd had om het te doen. Want met de gigantische inloop van Merrie's en Hengsten, tsja. DH was overbevolkt aan het worden, en aan de ene kant was dat fijn, aangezien er nu meer veulens waren. Ze vond die dartelende, dolle dingetjes die ze veulens noemde ge-wel-dig. De enige zwakte van haar was dat ze ontzettend erg van veulens hield. Zelf? Zolang ze zich kon herinneren had ze er maar één gehad in haar leven. Samen met Sun, ver weg hier vandaan. Verder als de uitgestrekte Prairie, verder als de sneeuwvlakte, verder als het drakengebergte. Verder. Véél verder. Ze zuchtte. Alles leek zo goed. Toen. Maar nu niet meer. Haar veulen was verdwenen, ze had geen idee wat er mee was gebeurd. Rain keek even naar de grond, en toen naar de naderende groep van paarden. In volle galop naderde ze de groep dat een oorlog moest voorstellen, maar alles wat ze zag was een paar paarden die met elkaar praatte. Er móest wat actie in komen. Ze hinnikte luid en eistte álle aandacht op. Ze steigerde even, zoals het een gewoonte van haar was. Ze kwam weer terug op haar 4 benen neer en snoof even.
"Wat is dit? De breiclub?" snauwde ze en hapte naar een van de paarden.

Unreal had zijn broer zien aankomen 'heey'Zei hij droog. hij knikte naar hem 'Jij ben haast net als mij, dus tuurlijk'Hij grijnste en zag een zwrate merrie aankomen. het was rain?! Hij kon zijn ogen amper geloven, na al die tijd was ze terug om de oorlog te openen. Hij grijnste 'Je hebt gelijk rain' Dacht hij bij zich en hij stijgerde even hoog en hinnikte luid. Zijn ogen waren rood en zijn spieren waren gespannen. het maakte hem niet meer uit wat er met hem gebeurde. De goede moesten dood! morsdood!. Hier zullen straks karkassen liggen rotten! Nog een felle hinnik kwam uit zijn keel en hij styraalde macht uit 'Kom je broertje, we gaan wat paarden afmaken!' Hij grijnste gemeen. En draafde ene stuk naar voren 'Rain, kom bij ons vechten'Zei hij wat rustiger, maar droog. Ze zou een goede aanwinst zijn.

De twee smaragden in haar ogen waren op het punt voor haar gericht. Een ander willekeurig paard had er een gigantische kudde gezien met een grote zwarte bullebak aan het hoofd. Amiya zag echter enkel een aantal vlekken bestaand uit de kleuren bruin, zwart en grijs. Wellicht waren het expres sombere kleuren. Misschien hadden de goden die in het onbereikbare leefden het wel toepasselijk hebben gevonden aangezien er zoveel zielen vandaag wellicht de dood zouden vinden. Puur uit frustratie sloot ze haar ogen waardoor enkele onzichtbare bezorgdheidrimpels onder haar honingkleurige voorpluk verschenen. In een flits verschenen er plots enkele beruchte scenario's uit haar leven: Eerst het weggaan van Luthando, vervolgens de tweestrijd tussen Bellona en Amiya. Vergezeld door een rode gloed van bloed en de nu verzegelde woede die ze op dat moment gevoeld had. De woede die ze niet had kunnen negeren met als gevolg dat ze de bijbehorende consequenties had moeten aanvaarden; verbanning uit de Honora kudde. Zonder dat ze het doorhad kneep ze haar oogleden nog verder op elkaar. Desondanks gingen de verbeeltenissen ongehinderd door. Dit keer gingen ze echter de andere kant op. Ze zag de Luthando, Amare… en tenslotte, de kudde. Maar misschien..., haar gezichtsuitdrukking verzachtte zich wat, was dat wel het beste wat haar ooit was overkomen. Met die gedachten opende ze resoluut haar ogen. Hoe haar leven toen uit had gezien was niets vergeleken met wat voor opgaven ze nu moest zien te overwinnen; het verdedigen van het gebied... hún gebied. Het gebied waar dat stelletje ongelikte haarballen vanaf moest blijven. En vooral het beschermen van de kudde. Ze zou niemand ongehinderd ook maar één nek van een van de kuddeleden om laten draaien. Nu niet, nooit niet. Nu zelfverzekerder dan ooit gooide ze haar kop de lucht in; haar oren naar achter in haar nek gedrukt, haar staart half in de lucht gehesen, haar kaken stijf dicht op elkaar en een vastbesloten felle gloed in haar smaragdgroene ogen, of óóg aangezien haar honingkleurige voorpluk er één bedekte. Net op dat moment verscheen er een zwarte merrie ten tonele. Hmmm.. een breiclub, het kwam aardig in de buurt moest ze toegeven. Ze keek om naar haar kuddegenoten. Stuk voor stuk keek ze ze aan. Hier en daar vond ze enkele sporen van ongerustheid. Ze moest iets doen om die laatste spoortjes weg te werken. Plots wetend wat ze moest draaide ze haar lichaam naar haar kudde toe en opende ze haar mond. Eerst zachtjes, en toen steeds harder en feller. 'Misschien zijn zíj met meer,' weer liet ze haar blik in de rondte gaan. 'Maar onthoud goed;' Met een koppig gebaar hief ze haar kop verder de lucht in. 'Wij hebben iets wat hún niet hebben. Wij wéten waarvoor we vechten!' Terwijl ze de laatste woorden uitsprak zette ze met haar voorbenen wat af van de harde grond om het daarna over te laten gaan in licht gesteiger. Vervolgens schalde er een felle hinnik uit haar mond; galmend over het gehele strijdtoneel. Haar hoeven kwamen weer neer waarna ze zich meteen weer afzette om in één grote sprong richting de tegenstanders te galloperen. De oorlog was nu officieel begonnen.



Lekker dramatisch T-T

Boots kwam opgewonden aan getrippeld. Ze zag een stel paarden die ze kende, en onbekenden voor haar. Hmm, goed against slecht? dacht ze in gebroken Engels, dat ze nog altijd niet had bijgeleerd. Als Boots iets in Engels of andere taal zei, was het bagger en gebroken. Maar dat was nu eenmaal typisch iets voor Boots. Boots gooide haar hoofd de lucht in en deed een schietgebedje. Gelovig was ze niet, maar mocht er meer zijn, dan had ze het geprobeerd. Boots sloot har ogen voor een paar kleine minuten, die uren leken te duren en deed vurig schietgebedjes, naar de Vader des Levende Wezens. Allerlei herinneringen kwamen in haar naar boven van vroeger toen ze dit slachtveld zag. Tranen stroomden over haar wangen, al wist ze dat het een raar moment was nu. Maar Boots wás nu eenmaal maf. Ze hinnikte een keer schril naar de hemel boven haar en steigerde met haar voorbenen machtig voor zich uit stekend. Nu zou ze laten zien wat ze in zich had. Een felle blik kwam in haar ogen: Krachtig en vurig, maar gekweld door eerdere herinneringen. Boots nam zich voor haar herinneringen te gebruiken als kracht voor de strijd. Zonder zou ze het niet redden. Met gedrevenheid en spot kwam je er nu niet. Hier was hard tegen hard. Het recht van de sterkeren. In ieder geval wilde Boots bij de sterkeren horen. Fel hinnikte ze nog eens en galoppeerde naar de goede kant toe, waar ze een merrie woest tegen haar kudde tekeer hoorde gaan. Boots grinnikte een keer bij de woorden van de merrie die haar kudde moesten opzwiepen. Boots stapte naar voren, brieste een keer, en kreeg zelf ook de neiging wat dingen te zeggen. Was dit dan Amiya? Ze had van de Arabische Merrie gehoord, die haar kudde overal doorheen loodste. Boots fronste nog eens tijdens het luisteren. Ze hoorde de woorden vallen: 'Wij hebben iets wat hún niet hebben. Wij wéten waarvoor we vechten!'. Boots keek 'Amiya' aan en sprak toen naar haar en tevens ook de kudde: 'Volgens mij weten ze heel goed waar ze voor vechten schat: Zij zien ons als een stel muggen dat geplet moet worden onder hun hoeven. Wij, je hoort het goed, WIJ, gaan ze goed vertellen dat wij meer zijn dan zielige mutsen die geen malle moer kunnen. Ook wij hebben onze sterke kanten en zullen ons niet zomaar af laten maken door die sukkels. Zij vechten met een spieren, met hun kracht. Maar waar je veel sterker mee strijdt, is je woede of met een herinnering die je raakt.' Boots slikte een keer en besefte dat ze onzin uit kraamde. 'Waar wij mee gaan strijden, is je gevoel. Daarmee win je, niet met kracht. Wij hebben de wil te winnen, zij niet. Zij doen het enkel om bloed te zien vloeien. Wij strijden voor ons gebied, ons land, onze kudde en onze Heilige Vader. Moge God ons genadig zijn als wij de Zwarte kudde uit het land verjagen.' Boots deed weer een schietgebedje en ging verder. 'Laat je vooral niet bang maken door hun praatjes. Zij drijven de spot met je. Grijns hard terug en laat je niet bang maken. Doe er desnoods een spottende opmerking achteraan.' Boots haar ogen kregen een vurige blik. De woorden van haar waren allemaal naar Amiya gericht, maar waarschijnlijk had iedereen mee genoten. 'Luister wijfie, ook al ken ik je niet, je MOET je kudde erdoor jassen! En dat gaat je lukken, ik heb vertrouwen in je!' Boots glimlachte een keer warm naar de merrie toe en brieste een keer. Ze schudde met haar hoofd en keek daarna met haar grote, bruinzwarte ogen naar de bruine Arabier, wachtend op haar reactie.

Mars hoorde Amiya haar oorlogskreet slaken en op de slechte groep afgalopperen. De adreline begon door zijn bloed te stromen. Zijn agressieve kant van zijn karakter kwam weer naar boven. Die goedzakken gingen dood! Al zijn woede van de keer dat zijn oude kudde werd vermoord, kwam weer naar boven. Hij steigerde hoog, zijn benen maaiden dreigend door de lucht, en kwamen weer met een harde klap terug op de grond. Hij wilde vechten, bloed proefen en moorden. Maar hij wachtte eerst totdat Cobra het sein tot aanval zou geven. De slechte kudde was met veel meer, ze gingen echt wel winnen. En goedzakken kunnen niet vechten, vond hij. Die denken alleen maar aan lief en leuk doen.

Rain voelde hoe de grond lichtjes begon te trillen. Ze komen flitste het door haar heen. Haar ogen gingen van links naar rechts, zoekend naar de bron. "Je hebt gelijk Rain" zei Unreal. Die kende ze nog wel, hij was lid van de Black Star, hij blijkt goed te kunnen vechten. Of wat dan ook. Het boeide haar allemaal niet meer, ze was geen lid meer van de Black Rose, zo had ze dat zélf gekozen. Sinds dien wilde ze alleen nog maar een leven opbouwen, wat ze nooit had gehad. Carpe Diem, zoals de oude romeinen dat al hadden ontdekt. Ze zuchtte even, sloot haar ogen, snoof even niet meer, en concentreerde alles op haar hoeven die de trillingen tot diep in de kleinste bloedvaatjes leidde. Daar! Ze opende haar ogen en snoof in de lucht. Ja, The Eagles waren gearriveerd. Een klein, miniscuul grijnsje verscheen op haar snuit. Toen begon ze, alsof er niets aan de hand was, in pas in de richting van Amiya en haar kudde te lopen. Ze was op haar hoede, elk geluidje, elk... Baf! Een harde klap flitste door de lucht. Verschrokken, met haar ogen wijd opengesperd keek ze om. Haar enige reactie was het rollen met haar ogen. Mars dacht ze ondertussen en marcheerde verder. Amiya gaf een peptalk. Heel fijn allemaal, maar dat zal echt niet het verschil uitmaken tussen leven, en sterven. Een Paint horse kwam zich ermee bemoeien, ze leek erg ervaren, voor haar moesten ze uitkijken. Aangezien ze vond dat Amiya voor Cobrazarao was, besloot ze dat Boots haar toebehoorde. Ze wachtte tot de kudde klaar was...

Fonta keek tussen haar voorlok naar de goede kudde. Ze bekeek de paarden stuk voor stuk eens goed. Haar blik bleef op Amiya hangen. De merrie kon vast een aardig potje vechten. Fonta zag een prachtige zwarte merrie verschijnen. De oh zo bekende Rain die fonta enkel nog maar in haar verbeelding had gezien. Ze keek met grote belangstelling naar haar. Toen amiya begon te rennen keek Fonta naar Cobra. Hij moest het sein geven dat ze mochten vertrekken. Fonta trippelde een beetje heen en weer. Ze keek Cobra nog steeds vragend aan. Amiya kwam dichter en Fonta begon haar geduld te verliezen. Ze wou aanvallen. Het eerste beste paard dat haar pad kruiste zou ze aanvallen. Haar buik was nog steeds wat dik van de 2 veulens. Ze waren nu net 1 week oud en waren op een veilige plek.

[omdat Boots zo graag een reactie wou, een tweede kans :) komt op hetzelfde neer ]

Net op het punt waarop ze haar passen wat extra kracht wou bijzetten hoorde ze een andere stem. Abrupt staakte ze haar passen en keek verbaast op. Door de woorden van de jonge merrie, maar ook door de onderbreking en de lichtelijke betweterigheid in haar stem. Licht verward schudde ze haar hoofd. Hopend dat de woorden door zouden dringen. Ze probeerde de aandrang om een wenkbrauw op te tillen te weerstaan, maar aangezien ze door had dat dat niet zou lukken, liet ze het maar begaan. Terwijl ze sprak liep ze terug naar het punt waar ze net stond. Dit keer meer gericht naar de merrie en met een lichte grijns. 'Dat ze ons als een stel muggen zien zegt niet meteen dat hun iets hebben om voor te vechten, schat.' Op het laatste woord legde ze een duidelijke nadruk.Toch, ondanks alles, had ze weldegelijk goed geluisterd naar de preek van de bonte merrie. En ze moest toegeven dat - ondanks dat de woorden eigelijk niet veel inhoud hadden - het weldegelijk redelijk pro klonk. Ze onderdrukte een grinnik toen de merrie over een heilige vader begon. Even afgeleid dat ze was, spitste ze haar oren verrast weer naar voren toen ze zich plots aangesproken voelde. Nu schoot ook haar ándere wenkbrauw omhoog. Alsof de kudde beschermen niet haar oorspronkelijk idee was geweest keek ze de merrie licht knikkend aan. Tenslotte vervolgde ze nu meer gericht op de merrie, serieuzer en met haar kop hoger heffend; 'Ik zal álles doen om de kudde te beschermen.' Ondanks ze er misschien wat luchtig over deed was ze blij met de eerlijkheid[met name godsdienst] van de merrie en het vertrouwen dat ze liet blijken. Een laatste blik in de merrie haar bruine ogen deed haar nogmaals beseffen dat ze liever zelf dood zou gaan dan the Eagles onbeschermd achterlaten. Bovendien; wat was eervoller dan strijdend ten onder gaan? Voor een tweedemaal schalde de hinnik van de merrie over de kudde heen. Ze wist zéker dat de black Rose het gehoord zou hebben, en ze vond het niet erg. Ze wist dat ze er klaar voor waren, en ze wíst dat de kuddeleden veel meer kracht bezaten dan ze werkelijk beseften. Zolang ze maar weten hoe die te wekken... Voordat ze haar lichaam nogmaals omdraaide om een tweede sprint richting de vijand te trekken, trok er een tevreden glimlach rond haar lippen, vergezeld door een plots nog fellere en zelfverzekerde glimp in haar smaragdgroene ogen dan eerder. Maar daar komen ze nog wel achter. Evenals de Black Rose. Terwijl ze verder rende was ze zich amper bewust van de derde strijdkreet die ze slaakte.

T E A M ~ E A G L E S

Cobrazarao grijnsde nog even naar Soranggo. "Spoedig ga jij ten onder!" Hij keek toen even op toen hij Amiya's gesprek hoorde. Hij grijnsde lichtjes en keerde zijn rug om. "Vrienden, zoals je hoort roepen de goedzakken voor hun dood. Laat zien wat je waard bent. Toon geen genade! Laat het bloed vloeien en geniet van de boten die breken en de aderen die bloed spuiten. Haal die klungelige pony's neer." De grote zwarte hengst draaide zich daarna vloeiend om en keerde zich naar de goede kudde die als eerste waagden om in aanval te schietend. Hij keek nog even op of iedereen er klaar voor was. Hij had nog niet doorgehad dat rain zich had bijgevoegd in de slechte kudde. Meteen keek hij recht in de ogen van de goede paarden en kreeg Amiya in het zicht die enkele stappen waagde. Hij sprong een klein beetje in de lucht en schoot over in galop. De zwarte hengst stoof door de stoffige omgeving. Meteen vloog er zwarte wolken onder zijn grote hoeven. Zijn lichaam bewoog regelmatig. Hij besloot eerst enkele paardjes neer te halen en dan Amiya pas. De hengst voegde zich in de goede kudde en begon aan zijn aanval.

Cazanna zag hoe Amiya op hun af galoppeerde, maar stopte omdat een bonte merrie wat zei. Cazanna lachte. Wat een geweldig leiderschap! "Lekker professioneel, je aanval stopzetten omdat een van je paardjes iets verwarrend zegt, erg goede start Amiya" riep ze spottend zodat het door de hele vallei galmde. Ze lachte gemeen. Daarna zette Amiya de aanval weer in met weer een oorlogskreet. Ze wachtte op een sein van Cobrazarao. Ze keek van Cobra naar de Eagles, ze had haar slachtoffer uitgezocht. En daar was het dan, het teken waar ze op had gewacht: Cobrazarao hield een peptalk en begon richting de Eagles te galopperen. Cazanna galoppeerde achter hem aan terwijl ze een hoge kreet slaakte. Haar ogen keken naar haar slachtoffer; ze rende richting de bonte merrie die Amiya's eerste aanval stil had gezet met verwarrende woorden: ze rende met een rotvaart op Boots af.

Cobra gaf het sein voor de aanval. Felicia spande haar spieren en gallopeerde hard naar de andere kudde. Haar hoeven dreunden op de grond neer. In haar ogen stond pure razernij. Daar in de verte zag ze een witte merrie, een beetje angstig tussen de goede kudde in staan. Dat werd haar prooi! Haar hele lichaam straalde agressie en adrealine uit. Wraak op die goedzakken! Eindelijk een keer vechten. Nog maar enkele tientalle meters en ze was bij de merrie. Ze wilde bloed zien, geschreeuw horen, angst van de goedzakken voelen. Ze kwam bij de goede merrie aan en beet haar in haar hals. Felicia's tanden boorden in haar vlees.

(Mystic Light is de merrie die Felicia aanvalt, ik heb met haar afgesproken dat we zouden vechten en dat zij Felicia vermoord)