It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Overal om hem heen stierven paarden. De meeste waren goedzakken. Hij zocht een nieuw slachtoffer: de slechte kant moest en zou winnen. Hij zou er voor sterven! ZIjn zus was de eerste die was gestorven, dat zou hij wreken. Een tinker van de goede kant en een palomino van de slechte kant stierven net na elkaar. De hele grond was bedekt met bloed. Zoekend keek hij rond voor een andere goedzak. Hij moest vechten om Felicia te vergeten, de pijn weg te stoppen. Zijn hele vacht was nu bloedrood, zijn eigen bloed en dat van anderen. Hij hoorde gegil van paarden die bijna stierven. Hij viel een kleine bruine pony aan.

Sarita keek naar de bruine merrie en snoof dreigend. Ze zag opeens een zwarte Fries en voelde zijn gewicht tegen haar. Ze viel op de grond en voelde zijn tanden in haar hals. Ze snoof en wilde trappen maar kreeg zelf nog een trap en de hengst ging weg. Ze wilde net opstaan toen een witte hengst aankwam. Ze voelde zijn hoeven op haar buik en snakte even naar adem. Ze bleef even liggen maar ze krabbelde overeind. "Je vraagt erom" siste ze en vanuit haar ooghoeken zag ze verderop de zwarte hengst Soranggo. Was hij hier ook? Ze keek verder en merktte Cobra op. Hij leek erg hard op Soranggo. Meteen keek ze weer naar de witte hengst en snoof. Ze steigerde zacht en sloeg met haar voorbenen tegen hem. Ze landde weer op haar 4 benen en draaide haar om. Ze gaf een paar harde klappen tegen zijn borst en tijdens het bokken draaide ze waardoor ze hem volop in zijn buik raakte. Ze stopte en keek hem kwaad aan. "Wie het bij mij doet om me te laten stikken, dan doe ik dat terug" siste ze kwaad en dreigend. Ze stapte een beetje achteruit en legde haar oren in haar nek. Ze schraapte even met haar hoef over de grond en keek naar het bloed dat over haar lichaam liep. Ze snoof kwaad en keek naar de hengst.

[Ik viel Kharrea aan & ben geen pony!xd]

De bruine hengst keek naar de merrie. Hij wist dat ze haar buik beschermde maar persé zich op het veulen doelen deed hij niet. Wel op de merrie zelf. Hij voelde hoe ze haar voorbenen om zijn nek had en haar tanden in zijn manentop zette. Hij schudde hevig zijn hoofd en gooide zijn evenwicht naar achteren. Hij schoot omhoog en viel op zijn rug. Natuurlijk had zij hem vast dus trok hij haar nog mee. Hij rolde weg en krabbelde overeind. Hij hoopte dat ze haar pijn gedaan had. Hij had alleen last van zijn rug maar het ging. Hij snoof even en begon een paar keer (niet te hoog) te steigeren.

(srry, ik lette niet goed op bij je ava)

De bruine merrie schopte Mars in zijn maag. Hierdoor werd hij alleen maar kwader. Hij hinnikte woedend en afschrikwekkend. Mars steigerde en sloeg met zijn hoeven tegen haar rug. Hij greep met zijn tanden haar luchtpijp vast. Zo zou ze vermoeid raken door het luchtgebrek en dan zou hij makkelijk kunnen winnen. Mars hield vast, hoe erg de merrie ook zou tegenstribbelen. Hij was kwaad vanwege de dood van zijn zus, nu zou Mars wraak nemen op alle goedzakken. Het geschreeuw om hen heen klonk steeds harder. Vooral van goedzakken, de angsthazen konden geen pijn hebben. Ze moesten gewoon leren dat de slechte paarden hier de baas waren. Ondertussen keek hij al uit naar een nieuw slachtoffer, als hij deze had overwonnen.

Sarita schrok toen hij woedend hinnikte en voelde zijn harde hoeven tegen haar rug. Ze zakte bijna in maar herstelde haar weer. Ze voelde zijn tanden bij haar luchtpijp en even snakte ze naar adem. Nee, dit ging ze niet toelaten. Ze draaide met haar lichaam en duwde hem van haar weg. Het deed even pijn aan haar luchtpijp maar ze gaf er nog een harde bok bij zodat hij wel moest loslaten. Ze steigerde hoog en sloeg met haar voorbenen tegen zijn hoofd. Ze snoof even en legde haar oren nog platter. Ze landde weer op 4 benen en stapte iets achteruit. Ze hijgde een beetje en haar buik ging snel op en neer. Haar neusgaten waren wijd opengesperd en het zweet liep over haar lichaam. Net als bloed natuurlijk. Even gleed haar blik naar Soranggo maar meteen weer op de witte hengst. Ze stamptte even met haar hoef op de grond en wachtte af. Ze wist dat de hengst het niet zal opgeven tot ze dood of bewusteloos was maar zij gaf ook niet snel op.

En weer kreeg Mars een knal voor zijn hoofd. Hij liet los omdat hij zo duizelig was. Hij zag de merrie naar een zwarte vlek kijken, Soranggo. Mars probeerde zo te draaien zodat Sarita met haar rug naar Soranggo kwam te staan. Hij moest niet ook nog Soranggo op zijn dak krijgen, dan was het gebeurd. Hij steigerde en sloeg met zijn bebloede voorbenen tegen Sarita's hals. Eigenlijk was haar hoofd zijn doel geweest maar omdat hij zo duizelig was misde hij.

(kweet het, kort, maar ik heb nu bijles)

Sarita snoof en schraapte met haar hoef op de grond. Ze merktte wat hij deed en sprong tegen hem aan. Ze duwde hem achteruit en schrok toen hij net steigerde en zijn hoeven tegen haar hals kwamen. Ze sprong achteruit en steigerde zelf ook. Ze landde opnieuw op de grond en stapte iets achteruit. Ze was weer gedraaid en snoof vals. Ze bloedde aan haar hals en het bloed gleed over haar hele lichaam. Lekker voor als je net nieuw bent. Ze schudde haar hoofd even en steigerde niet zo hoog. Ze beukte haar hele gewicht tegen de witte hengst aan en beet hem in zijn hals. Ze hoopte dat ze dicht bij de luchtpijp zat maar daar kon ze niet echt op rekenen. Ze draaide haar achterhand en gaf een harde trap tegen zijn achterbenen. Hopend dat hij onderuit zou gaan.

Rain keek droog om haar heen, iedereen zat volop te vechten, maar zíj, de eens zo moordende merrie zat met haar tegenstander te praten. Wat was ze in hemelsnaam aan het doen? Ze sperde haar ogen weid open en keek toen met een ruk om naar Boots. "Het is tijd" fluisterde ze haast onhoorbaar. Een glinstering van opwinding was te zien in haar blauwe ogen. Rain steigerde en trapte wild met haar afgesleten hoeven door de lucht. Ze voelde een doffe tik, maar toen ze opkeek zag ze dat een afdruk van haar hoef in een boomstam gegrift stond. Was ze helemaal gek geworden of stond dat lastige Paint paard dáár net nog? Ze draaide haar hoofd wild om haar heen, speurend naar het paard, maar toen was besefte ze dat het achter haar stond. Had zij nou zo vaag gedaan, of was het paard zo snel geweest? Ze wist het niet, en ze zou er op dit moment ook geen aandacht meer aan gaan besteden. "Laten we beginnen!" riep Rain nu harder, om haar blunder in de doofpot te stoppen, en het te laten lijken alsof het een voorbereiding was. Ze zette haarzelf met haar achterpoten af, zodat haar voorpoten even los van de grond kwamen. Met die snelheid rende ze op Boots af...

Fonta keek afwachtend om haar heen. Ze mankte heel erg lichtjes door de beet van de merrie. Haar voorbenen waren bedekt met bloed net als haar hals. Veel daarvan was van de tinkermerrie. Fonta zag dat Kharrea werd aangevallen maar dat een hengst het voor haar opnam. Een brede grijns verscheen op haar lippen. Fonta zag Unreal aankomen. "Met mij gaat het goed hoor." Zei ze. Eigenlijk loog ze een beetje. Haar been deed best wel pijn maar Fonta ging over in galop en rende wat rond. Ze zag een bruine merrie. Het was Amiya. Fonta grinnikte even. "Durft Amiya niet tegen Cobrazarao te vechten? Ik dnek dat je wat paardjes in lagere rang wil aanvallen." Zei ze best uitdagend tegen de merrie.

Het stof rond hen heen verblinde hem haast, ontnam zijn zicht. Met samen geknepen speurde hij rond. Bij zijn schouder had hij een bloedende wond, met kleverige druipels gleed het langs zijn vacht en liet het zijn sporen achter. Hij snoof een keer diep, zijn flanken gingen gehaast en oppervlakkig op en neer. Zijn ademhaling was hijgerig en het zweet was duidelijk te zien. Hij raakte vermoeid, vermoeid door de chaos en de stress. Hij was Amiya kwijt geraakt, terwijl zijn enige doel was bij haar te blijven en indien te helpen. Met een gestreste blik in zijn ogen keek hij rond. Trapte, bokte, beet en deed wat hij kon om de naderende godvergete rotleden van de Black Rose en Dark Star van zich af te houden. Nog nooit had hij zo'n grote haat gevoeld, nog nooit had hij zich in zo'n gevecht bevonden. Gespannen zocht hij de omgeving af, zijn spieren branden en deden pijn. Maar uiteindelijkj leek hij te vinden wat hij wilde vinden. Hij zag nog net hoe een sneeuwwitte hengt in één zakte bij Amiya, aan haar hoeven. Hij schaarde zich langs haar, ‘Amiya,’ was zijn vluchtige mededeling. Gelijk schoot zijn blik richting een merrie die een opmerking slaakte naar Amiya. Zijn ogen knepen samen terwijl hij met een scherpe blik richting een kastanje bruine merrie keek. Zijn vacht plakte onder het bloed, stof en andere troep. Uitdagend zette hij een stap richting de merrie Fontanella. Hij herkende haar van beschrijving en qua houding. Fontanelle, leider van de Dark Star. Ónderkudde van de Black Rose.


[Meng me d'r ff in, sorry voor 't late antwoord.. Zit midden in een uitwissling. Probeert tijd te zoeken voor reacties..
Luthando wilt nog niet gedood worden :') x]

Een harde schop kwam tegen zijn achterbenen aan. Hij gleed uit en landde hard tegen de grond. Maar hij zou niet opgeven, nooit! Hijgend kwam hij weer overeind. Hij steigerde en landde met zijn hoeven op Sarita's rug. Als hij haar kon neerslaan, won hij. Bloed stroomde langs zijn manen. Hij draaide zich om en schopte de merrie hard tegen haar hals. Hij was moe maar hij zou doorvechten. Alles voor de slechte kant! Hij zag Charming niet meer. Als hij Charming nog een keer tegen kwam na de oorlog, zou Mars een kleine kans hebben om te overleven. Charm was nog steeds sterk en kon goed vechten. Om te blijven leven moest Mars een kudde zoeken.

Sarita zag dat hij onderuit ging en grijnsde even lichtjes. Ze schoot achteruit toen hij steigerde maar het was te laat. Ze voelde de harde hoeven op haar rug en zakte iets in. Ze beet op haar tanden en voelde dan de trap tegen haar hals. Ze schrok en schoot weer achteruit. Haar hals bloedde erg hard en ze hing helemaal vol. Haar bloed maar ook dat van de witte hengst. Ze keek even naar Soranggo en richtte haar kwade blik weer op Mars. Ze liep naar hem toe en beukte opnieuw tegen hem aan. Ze beet in zijn borst en schudde haar hoofd een beetje. Ze sloeg met haar voorbeen tegen de zijne aan en trok aan het vel. Ze proefde bloed maar het maakte haar niet zoveel uit. Ze liet hem los en draaide haar om. Ze duwde haar achterhand tegen hem en gaf een harde bok.

Sarita viel Mars aan. BLoed stroomde langs zijn lichaam. Haar hoeven raakten zijn achterhand. Mars begreep dat geen van beiden zo ooit ging winnen. En als het nog lang door zou gaan ging Soranggo zich er vast mee bemoeien. Zijn nieuwe plan: Sarita tegen de grond aan slaan en dan in haar luchtpijp bijten. Als ze dan uitgeput was, liet hij haar los en ging hij naar een nieuw slachtoffer zoeken. Hij steigerde en knalde met zijn hoeven tegen haar schouder aan, hopend dat ze om zou vallen.

Sarita snoof en keek hem aan. Ze voelde de trap tegen haar schouder en viel bijna. Ze slikte en herstelde meteen. Ze wist wat hij van plan was maar ze zou hem goed in de gaten houden. "Ik ben niet dom hengstje" zei ze kwaad tegen hem en steigerde hoog. Ze sloeg opnieuw met haar voorbenen en landde weer. Ze beukte met haar gewicht tegen hem maar ze raakte net niet waardoor ze op de harde grond viel. Bloed drupte op de grond. Ze probeerde op te staan maar zag Mars zijn snuit.

[Zal maar helpen xp]

Hij beet hard in de luchtpijp van Sarita. Net zolang totdat ze bijna stikte. Hij liet los en liep weg. Felicia's dood had een diepe indruk op hem gemaakt. Hij voelde enkel nog pijn, Mars wilde hier weg. Zijn aandeel in de strijd had hij wel geleverd. Nu moest hij de moordenares van zijn zus nog vinden om wraak te nemen. Toen hij uit de strijd was, draafde hij weg naar het bos. Omdat de moordenaar een goedzak was, zou ze daar wel zitten. En zijn wraak zou zoet zijn!

Charm had de Friese hengst opgemerkt hij gaf hem een rake klap waarbij hij omviel. Hij hinnikte schrel en gaf een rake schop tegen de buik van de hengst, hij beet in de nek en het bloed droop uit zijn mond de hengst bleek er weinig aan te hebben. Hij keek om naar Rain die tegen een boomstan stampte hij kende de merrie niet maar het zal haar vast zijn. Charm keek de hengst recht in zijn bloedrode ogen hij was puur slecht en hij had zijn kracht al gevoelt door de trappen die hij hem gegeven had, even grijnsde hij hij zal hier niet sterven dat wist hij zeker, maar even later gaf de hengst hem een rake trap tegen zijn nek en langzaam werd alles wazig voor zijn ogen. Charm viel neer op de grond en sloot zijn ogen.

De spanning tussen goed en slecht was de neutrale hengst niet ontgaan. Enkele jaren geleden zou hij voor Amiya's kant hebben gestreden, maar nu bleef hij neutraal in de strijd. Hij koos niet, hij was veranderd. Echter bleef zijn rustige karakter wel. De voskleurige Tinker hengst wist niet wat de leden van zijn kudde zouden doen. Vechten voor een partij of alles voorbij laten gaan. Hijzelf zou alleen toekijken, zodat hij misschien een gewond paard, goed of slecht, van het slachtveld zou kunnen halen zodat het paard rust kreeg om te genezen. Cionaodh's oren lagen wat naar achteren, want hetgeen wat hij zag gebeuren was niet iets wat de Tinker plezierde. Wat gesnuif klonk uit zijn richting en liet zijn ogen over de paardenmassa glijden, om te zien of hij wat leden van zijn kudde herkende. Niet dat dat heel waarschijnlijk zou zijn. Zijn kudde was erg klein, daarnaast neutraal. De kudde lag hem triest. Sinds het vertrek van Nirvana was zijn kudde bijna uitgestorven. Maar een paar paarden waren op komen dagen bij zijn activiteitscheck, vandaar dat hij er wat uit had moeten gooien. Cio's dikke staart sloeg eens door de lucht terwijl hij het strijdveld in een kalme stap naderde.

[Cionaodh vecht NIET mee!]

Sarita schrok en voelde zijn beet. Ze kneep haar ogen dicht en beet op haar tanden. Ze slikte en snakte naar adem. Hij liet los en liep weg. De bruine merrie ademde de adem weer in en krabbelde overeind. Ze schudde haar helemaal uit en keek de witte hengst na. Ze snoof even en keek kort naar Soranggo. Hij was de enige die ze kende en hij was aardig. Ze keek rond en zweette heel erg. Bloed had zich rond haar hoeven verzamelt en ze hing helemaal onder. Pijn drong tot haar door en ze liet haar hals zakken. Ze was nieuw en had meteen hard gevochten. Voor de goede kant natuurlijk. Zou Soranggo al gevochten hebben? Ze schudde de vraag weg en keek rond.

Hikaru trapte met volle kracht tegen de bruine hengst aan "Hikaru" zei hij kort voordat de hengst bewusteloos op de grond lag, hij grijnsde breed en keek wachtend om zich heen wachtend op een aanval. Hij richte zijn blik weer op de Friese merrie, de merrie kwam hem vaag bekend voor waarvan wist hij niet. Hij stond niet ver van de Friese merrie af en ze kon hem zien maar was mischien te druk bezig met haar gevecht. Snel schudde hij de gedachten uit zijn hoofd en richte zich weer op de oorlog hij keek zoekend om zich heen naar een tegenstander die het waard was. Die goedzakken konden wel wat leveren, hij keek naar zijn flank waar een straaltje bloed uit liep door de hengst het deet geen pijn maar die hengst had toch aardig wat kracht in zich.

Boots grinnikte een keer en wilde net haar volgende vraag stellen toen Rain op haar af kwam. Rustig deed Boots een pasje opzij zodat de merrie niet tegen haar aan kwam. 'Luister, Regen, als je wilt vechten, ga dan niet stormen als je snapt wat ik bedoel.' Boots had haar eigenwijze taal weer terug gevonden en een scherpe blik stond in haar ogen. Alles zien kunnende wiepr ze een blik op Rain, die het blijkbaar nodig vond een strijd aan te gaan met haar. De bonte merrie snoof een keer en voelde haar neusvleugels trillen. De zon die anders altijd zo fel scheen, leek verdoofd door de vechtende paarden en pony's. Overal waren gillen van pijn, kreten van triomf en hoeven die langs de grond schampten te horen. Het was zeker nodig dat er een oorlog gevoerd werd. Althans, dat vonden de meesten.Boots zelf had zich in het begin volledig neutraal opgesteld, maar nu ze eenmaal wist wie goed en wie slecht waren, had ze haar keuze snel gemaakt en geen overwegingen verder meer gemaakt. Boots brieste een keer toen ze stof in haar neus kreeg: De stofwolk was richting hun twee gewaaid en woeide nu over de merrie's heen. Boots' haar eens zo witte vlekken begonnen door het stof bruinig te worden. Haar donker zwarte vlekken leken nu nog donkerder nu de zon was verbleekt en zich niet meer had durven tonen. Boots snoof een keer en was niet onder de indruk van het gesteiger van Rain. Dat kon ze immers zelf ook. Een heleboel andere paarden waren weer aan het hinniken, steigeren en andere dingen aan het doen die met de oorlog te maken hadden. Met een koude blik keek Boots naar Rain. In meer vragen stellen had ze geen zin, dat maakte ook haar dood niet verder uitgesteld.

Fontanella zag een goedzakje naar Amiya rennen. Fonta keek hem snuifend aan. "Zo, zo wat de liefde voor een leider wel niet kan doen." Zei fonta uitdagend. Ze stijgerde en zette haar achterhoeven een stapje dichterbij. Er kwam een dreigende en uitdagende hinnik uit haar mond. Ze kwam hard neer en stof vloog op van de grond. Fontanella rende op de hengst af en beukte met haar lichaam tegen hem aan. Ze stijgerde hoog en gaf hem een klap op zijn nek. Ze draaide haar om en bokte tegen zijn voorbeen. Ze hoorde pracies iets kraken maar wist het niet zeker.

Kharrea voelde een klap tegen haar aan komen. Ze reageerde er niet op. Ze keek de merrie alleen moordend aan. Een witte hengst begon tegen de merrie te vechten. Kharrea keek de hengst boos aan. Ze hapte naar hem als teken dat hij moest verdwijnen. Kharrea stijgerde en verkocht de merrie een klap. Ze keek de witte hengst daarna even aan. Haar ogen keken hem verleidend aan. Kharrea Bokte tegen de merrie aan. "Hoe durf je mij aan te vallen?! Daar zul je voor boeten!" De zwarte fries dacht dat Kharrea Cobrazarao ging gaan aanvallen maar dat zou ze nooit gaan doen. Die ene fries was blijkbaar ook de partner van Fontanella. 'Zwakke, zwakke merrie. Je zo binden aan een hengst.' Dacht ze in haar eigen. Kharrea zag dat Fontanella een hengst aan het uitdagen was om te vechten en Kharrea moest toch even grijnzen. Die merrie had wel pit. Ze zag ook de dode tinker op de grond liggen. Fonta kon dus blijkbaar ookal doden. Zo zwak als Kharrea dacht was ze toch niet. Kharrea haar helemaal bedekt met bloed. Van allemaal paarden. Zelf had ze een wonde in haar nek. Zo erg was dat nu ook weer niet. Kharrea gaf de merrie een klap tegen haar benen.

Sarita lette even niet op en voelde opeens een klap. Ze schrok en keek naar de merrie die ze voor de twee hengsten aangevallen had. Ze snoof en keek haar aan. "Ik ben niet bang hoor" siste ze naar haar en even gleed haar blik naar Soranggo. Ze schudde haar hoofd, wat had ze toch?! Ze keek weer naar de merrie en voelde de klap tegen haar benen. Ze schoot meteen achteruit en steigerde hoog. Ze sloeg haar voorbenen om de merrie haar nek en gooide al haar gewicht op haar. Ze beet in haar hals en beet krachtig door. Ze gaf niet snel op en ze was misschien een jaar jonger maar ze waren even groot. Ze snoof weer even en beet nogmaals in dezelfde wonde.

Tormento had verdoofd toe staan kijken. Om zich heen zag hij paarden vechten. De geur van bloed drong zijn neus binnen. Aan de ene kant wondt het hem op maar aan de andere kant walgde hij ervan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Dreamtime Charm beschermde. Híj had daar moeten staan. Helaas was hij niet de enige die het had gezien, zo ook Cobra. Hij haatte hem maar begon de zwarte hengst ook te begrijpen. Wat was er toch met hem? Hij schudde zijn hoofd, zijn moeder kon hij nergens vinden. Ach, dan zelf maar. Hij steigerde hoog en maaide met zijn benen door de lucht. Op zoek naar zijn eerste slachtoffer.

[omg wat posten jullie veel! Ö + heel weinig inspiratie]

Het geluid van vechtende paarden, de geur van bloed en kreten van pijn dromden zijn neus en oren binnen. Kwaad schudde hij zijn hoofd. Hier moest een einde aan komen. Die paarden die zichzelf slecht noemden zouden zien dat de goede kant tenminste weten waar ze voor vechten. Wat een hekel hij er ook aan had hij zou meestrijden en niet weerloos toekijken hoe paarden voor zijn neus afgeslacht werden. In rengalop stormde hij de immense groep paarden in. Het ene na het andere paard beukte hij aan de kant. Iedereen was druk in gevecht. Af en toe sprong hij even bij door een 'slecht' paard aan de kant te beuken en er dan weer snel tussenuit te gaan. Er waren voor hem geen bekende paarden bij, niet dat dat erg was want zoveel paarden kende hij nog niet. En als hij stierf zij dat zo. Hij had tenminste gestreden.

[slachtoffer azacar]