It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

'Amiya, je gaat het maken!' Boots wierp de bruine Arabier een knipoog toe. 'Hoor nu alleen al wat hij zegt. Pony's? Dat bewijst maar weer dat hij in ieder geval geen ogen in de kop heeft. I mean, jij, een pony? Maak dat de kat wijs. [ben je BTW een paard of pony? :')] En moet je kijken, hij heeft het de hele tijd over dapper zijn enzovoort, maar zelf vechten, ho maar! En ja wijfie, ik weet het.' Ze knipoogde bemoedigend naar Amiya en wilde zelf mee springen tot ze een zwarte, Friese merrie in het oog kreeg. Ze bleef maar staren en boots voelde dat ze meer wilde. Ze zag een paar telen later de denderende Black Rose en andere hopeloze gevallen op haar afkomen. Boots ontweek Cazanna die met een verdomt harde vaart haar even dacht om te beuken. Ze rolde een keer met haar ogen. 'Zeg kipje, je vechtlust meegenomen, maar je bril thuis laten liggen? Hopeloos geval.' Boots keek de merrie spottend aan en wierp een blik op de zwarte, Friese merrie die haar in het vizier had. 'I'm so sorry darling, maar ik heb nu geen tijd voor je.' Ruw duwde Boots de grijze Arabier opzij, die blijkbaar vond dat zij Miss World was. 'Tabee, ik heb een ander gevonden van eigen niveau.' Met een tevreden grijns keek ze de grijze Arabier aan. Erna wierp ze een blik op de Friese merrie. De manier waarop de merrie naar haar keek beviel haar helemaal niets. Boots snoof een keer. Haar blik stond vurig. 'Luister, merrie, ik weet niet wie of wat je bent, maar hou alsjeblieft op met dat gekijk, ik word er zot van. En ja, ik kan af en toe knap Belgisch klinken ook al ben ik hartstikke Hollands.' Boots had geen zin in een heel gevecht, maar in een woordgevecht. Ondanks dat haar conditie buitengewoon goed was voor een merrie van haar leeftijd en ze groter was dan de meesten, zou ze niet tegen deze geweld[dad]ige koudbloed merrie op kunnen. Geweldig in deze zin niet als compliment, maar andere manieren van groot. Boots kreeg niet zomaar van de hak op de tak respect voor een wildvreemd paard dat stond te staren. In spotten had ze nu ook geen zin, wat tevens ook geen effect had op dit dier. Ze was puur, echt puur. Zover ging zelf die ene over dramatische hengst niet die zichzelf heel wat vond. Boots hoorde de woorden van hem en draaide haar hoofd in zijn richting. 'Wel wel, meneer gelooft enorm in zichzelf heah? Wacht maar! Die merrie krijg je er niet zo één twee drie onder!' mompelde Boots zacht voor zichzelf. Daarna richtte ze zich weer op naar de merrie. 'Voor we aan't strijden gaan zou ik GRAAG weten wie en wat je bent. Ik leef liever een paar minuutjes langer,' zei ze droogjes. Een speelse blik ging rond in haar ogen, terwijl deze hier alles behalve gepast was. Ze hoorde weer de stem van de grote, zwarte Fries. 'PARDON? Ik ben een paard, geen pony!' schreeuwde ze luid naar de hengst toe, die haar haast wel moest hebben gehoord, anders was hij echter toe aan een gehoorapparaat. Ze kwam met haar luide stem boven het gerommel van de hoeven uit. 'Zo, waar waren we? O ja, je moest nog antwoorden.' Er kwam nu een koude, emotieloze [hoe je 't ook schrijft] blik in haar ogen terwijl ze op de kudde neerkeek. 'Ik moet het even kwijt: Jij straalt meer leiderschap uit dan hem.' Boots knikte een keer met haar hoofd richting Cobrazaro [zoiets]. Boots had geen trek in vechten en probeerde dat zo lang mogelijk uit te stellen. Mocht het erop aan komen, dan zou ze strijden alsof haar leven ervan af hing, wat in feite waar was.

[Boots is een héél erg leuk paardje om af te maken, maar doe me een lol en niet met z´n allen tegelijk! Boots mag trouwens niet dood :+]

Mars zag een paar slechte paarden ten aanval gaan. Hij spande zijn spieren, sprong naar voren en galoppeerde naar het gevecht. Zijn halfzus Felicia was al aan het vechten met een andere merrie. Alles ging in slow-motion vanaf toen. Zijn hoeven boorden hard in de aarde, hij hoorde zijn ademhaling. Over klonken afschrikwekkende oorlogskreten. De goede kudde kwam steeds dichterbij. Opeens ging alles weer snel, hij viel een goed paard aan (wie o wie?) Verblind door razernij... In zijn ooghoek zag hij Felicia een goede merrie bijten. Zijn hals was weer begonnen met bloeden, een bont paard: wit met rode vlekken. Hij dacht maar aan 1 ding: vechten!

Rain keek toe hoe Cobrazarao het gevecht opende, maar bleef staren naar Boots. Ze was een waardige tegenstander, en ze zou haar dus ook niet onderschatten. Maar vele onderschatte hun tegenstanders wel, en als ze dat deden, dan waren ze de Black Rose niet waard, laat staan de eer om hunzelf 'slecht' te vinden. Een grijze arabier kwam aangegalopeerd. Maar mét een specifieke richting. Boots! Haar ogen verwijdde heel even, en ze besefte dat ze het de grijze arabier even duidelijk moest maken dat Boots háár gekozen tegenstander was. Maar voordat ze een been verzette merkte ze dat Boots Cazanna al had ontweken. "Luister, merrie, ik weet niet wie of wat je bent, maar hou alsjeblieft op met dat gekijk, ik word er zot van. En ja, ik kan af en toe knap Belgisch klinken ook al ben ik hartstikke Hollands". Rain reageerde er niet op, ze checkte Cazanna alleen even, en richtte haar blik toen weer op Boots. "Voor we aan't strijden gaan zou ik GRAAG weten wie en wat je bent. Ik leef liever een paar minuutjes langer". Rain twijfelde, zou ze het wel vertellen? Dit was immers een gevecht, geen debat. Ze zuchtte onhoorbaar en besloot dat Boots het recht had om haar tegenstander te kennen. "Zo, waar waren we? O ja, je moest nog antwoorden" zei de merrie nadat ze even uitflipte tegen een paard. "Rain," zei ze "Ik ben Rain, voormalig leider van de Black Rose". De merrie zei toen "Ik moet het even kwijt: Jij straalt meer leiderschap uit dan hem". Ze voelde zich gevleid, maar ze wist dat ze niet in staat was de Black Rose nog te leiden. "Bedankt" kwam er even tussen haar lippen door uit. Toen keek ze naar Cazanna, die het waarschijnlijk niet zou opgeven om Boots te gaan aanvallen. Ze stoof opeens op Boots af, met een stofwolk als gevolg, en week toen net voor haar uit naar links, en hervatte toen haar pad naar Cazanna. Ze stopte abrupt en zei tegen haar "Blijf van de Paint af!"

De bruine hengst merktte de kreten op. Hij hinnikte luid. Hij keek naar de slechte paarden en merktte een palomino-kleurige merrie op. Ze was dikker en hij voelde woede en haat door zijn lichaam stromen. Meteen stoof hij op de merrie af en sprong naar haar toe. "Jij gaat ten onder samen met de rest van je vriendjes" siste hij luid en beet in haar hals. Hij klemde zijn kaken op elkaar en hinnikte kwaad. Hij gaf een bok tegen haar borst en steigerde hoog voor haar neus. Het maakte hem niets uit dat hij zou sterven. Hij strijdde voor zijn kant, de goede kant. Hij zal ze eens wat laten zien ook al kenden ze hem helemaal niet!

[Paso: Slachtoffer Sythkaaa! xD]

De palomino-kleurige hengst hinnikte luid en hard. Hij rende meteen op de goede paarden af. Zijn blik viel op Amiya, de leidster van de goede paarden. Een valse grijns sierde zijn lippen en meteen rende hij op haar af. Hij zette zijn tanden meteen in haar been en hij draaide zijn lichaam. Hij trapte tegen haar flank en steigerde hoog. Hij maaide met zijn voorbenen in de lucht en zette zijn hoeven op haar rug. Meteen zette hij zijn tanden in haar hals en schudde met zijn hoofd. Hij had zijn oren in zijn nek liggen en probeerde vast te houden. Hij proefde bloed, heerlijk bloed en het maakte hem nog moordender!

[Amiya's slachtoffer ^^]

Zijn hoeven denderden op de harde, opgedroogde ondergrond en maakte snel een nood-stop. Rustig drukte Fury zijn oren naar achteren en strekte zijn hals even om zo dichterbij probeerde te kunnen kijken. Daarna snoof hij eventjes diep en sloeg met zijn staart ongeduldig heen en weer. De tijd, de tijd was aangekomen dat hij moest gaan vechten, niet voor zichelf maar voor zijn kudde. En daar.. daar had hij alles voor over, zelf zijn hele leven! Rustig liep hij zachtjes stap voor stapm door en draaide soms zijn hoofd een beetje zodat een paard niet ineens een onverwachte aanval zou doen/kúnnen doen..

[Hij gaat met Dreamtime vechten.]

De zwarte merrie knikte even naar Unreal en de rest. Ze zweeg over haar veulens en antwoordde niet op haar moeder. Ze snoof even en hoorde wat er geroepen werd. Ze grijnsde en toen de aanval startte rende ze zo snel als ze kon naar de goede kant. Ze merktte een vosse hengst op. Dat werd har doel! Ze hinnikte kwaad en dreigend en rende op hem af. Ze beet de hengst meteen in zijn nek en begon te steigeren. Haar voorbenen kwamen tegen hem aan en ze bleef vasthouden. Ze liet opeens los en stoof achteruit. Een valse grijns sierde haar lippen en haar oren lagen in haar nek. Ze schraapte met haar hoef en keek de hengst moordend aan. Zo had ze ook naar de twee veulens gekeken en nu kon ze haar woede en verdriet allemaal afreageren in de oorlog. Ze liet haar scherpe tanden even zien en snoof. Ze wilde bloed proeven van paarden en dode lijken zien liggen. Ze grijnsde bij die gedachte en keek moordend naar de hengst.

Toen hij werd aangevallen draaide hij zijn lichaam direct en hinnikte hard. Rustig schraapte hij met zijn hoef op de grond en ging afleidend rondjes om de merrie heen rennen, terwijl de merrie nog voordat ze kon reageren hij met zijn lange benen, met een van die eigenlijk een paar keer uithaalde op haar buik, en toen op de onderkant van haar hoofd. Rustig knikte hij en ging weer een paar lengte's voor haar staan, en zijn grijns was heel erg breed..

[brb]

Dreamtime snoof en volgde zijn bewegingen met haar moordende blik. Ze voelde de klappen tegen haar buik en stoof achteruit waardoor hij de klap op haar hoofd mistte. Ze steigerde hoog en landde even. Ze steigerde lager en begon hard met haar hoef in het zand te schrapen. Haar woedende blik bleef op de vosse hengst. Hij was ook een arabier net zoals haar. Ze schatte hem 5 jaar. Het verschil tussen hun viel mee. Ze grijnsde even en rende op hem af. Ze beukte haar lichaam tegen hem aan en beet in zijn flank. Met haar achterbenen begon te hard te trappen.

Hij schudde zijn hoofd naar de Arabieren merrie, net zoals hem en toen ze hem opzij beukte kreeg ze als reactie van hem nét nog optijd een trap, recht in haar flank. Daarna kwamen er van woestheid rode wolkjes leek het wel uit zijn gespreide neusgaten en hij schraapte wéér met zijn hoef over de grond, oftewel de harde, opgedroogde ondergrond. Toen hij voor haar stond en met zijn achterbenen goed op de grond stond zette hij alle kracht in zijn achterbenen en vlogen zijn voorbenen de lucht in, hij steigerde. Snel maaide hij met zijn benen in de lucht en raakte de merrie expres een aantal keer.

Dreamtime voelde de trap tegen haar flank en draaide. Ze ging weer achteruit en snoof. Ze zag dat hij steigerde en voelde zijn voorbenen tegen haar aan. Ze gooide haar hoofd wild in de lucht en steigerde ook. Ze zette haar tanden in zijn hals en sloeg met haar voorbenen tegen zijn voorbenen en borst aan. Ze hield hem vast bij zijn hals en keek moordend. Ze bleef erg lang staan en begon met haar voorbenen nogmaals te trappen waar ze kon. Ze bloedde al een beetje maar het interesseerde haar helemaal niets. Ze proefde bloed en grijnsde vals. Nog steeds hield ze hem bij zijn hals vast terwijl haar voorbenen tegen hem sloegen.

Hij draaide snel zijn krachtige lichaam en steigerde, terwijl hij met zijn hals snel heen en weer draaide en ze losliet, zijn hals bloedde.. Het bloedde verschrikkelijk erg want de bloeddruppels vielen op de grond, maar ondanks dat. Ondanks dat voelde hij zich nog machtig en sterk genoeg om door te vechten. 'Geef het op..' snauwde hij haar toe en sloeg wild met zijn staart heen en weer. Nog nooit had hij aan iemand laten zien wat hij deed als hij kokend was en woedend, dit was de eerste keer maar hij kon zichzelf niet meer beheersen. Snel draaide hij rondjes en toen hij snel ging trapte hij de merrie, vol, tegen haar borst aan en toen ze daar waarschijnlijk aan dacht hapte hij keihard in haar hals, vers bloed proefde hij en hij beet nog harder, met al de kracht die hij nog in zich had en nooit meer uit hem zou komen. Hij voelde zich té krachtig en zou straks zeker iets moeten doen om dat een beetje uit zijn lichaam te kunnen krijgen. Omdat hij de merrie nogsteeds in zijn greep had schoopte hij hard met zijn benen op alle plekken die hij kon krijgen en liet haar toen los. Grijnzend keek hij haar aan. 'Nu nog wat te zeggen soms?' vroeg hij sissend en gallopeerde een eindje weg, op de plek die ze alleen kon bereiken als ze nog kracht over hád.`

Ik ga zo, vanavond kom ik denk ik wel en vanmiddag ook nog el want we gaan nu boodschappen doen ff.

Dreamtime hinnikte eens hard en kwaad. Ze moest hem wel loslaten en probeerde hem weer te grijpen. Ze landde weer op haar voorbenen en hoorde de woorden. "Nooit" siste ze kwaad en voelde de trap tegen haar borst. Ze schrok even en snakte kort naar adem. Haar borst en hals bloedde hevig na de beet van hem. Hij liet niet los en begon te trappen. Ze begon hevig te bokken en voelde zijn benen tegen de hare. Ze voelde hoe hij eindelijk losliet en een stukje wegrende. Ze snoof en rende meteen achter hem aan. Ze was jong en had altijd goed getraind. Nooit zou ze opgeven. Ze zou vechten tot ze neerviel, al was ze dood. Ze hinnikte luid en beukte tegen hem aan. Een pijnlijke steek ging door haar lichaam en ze gaf een bok tegen zijn hoofd. Ze draaide haar weer om en steigerde op hem. Ze sloeg haar voorbenen op zijn rug en beet in dezelfde plek waar ze al gebeten had, in zijn hals. Heerlijk bloed proefde ze in haar mond en dat gaf haar kracht. Ze grijnsde vals en beet harder en harder in dezelfde wond. Dat deed ze om het vele groter te maken. "Wacht maar" zei ze en beet zo hard ze kon. Ze klemde haar voorbenen over zijn rug en beet door.

Charm hinnikte hoog en wachten af op een reactie van een slecht paard dat hem ging aanvallen, hij zuchte. Iedereen onderschatten de goede paarden en dat was een teken dat ze denken de beste te zijn, maar daar zullen ze van langs krijgen. Hij zag op tegen het vechten maar wat moest moest gebeuren en daar kon hij niet omheen, hij wou geen bloed proeven maar wel vechten als de slechterikken weg zouden zijn enkel er is geen balans meer zonder het goede of het kwade. Hij briesde kwaad en zijn ogen zochten dee andere paarnden af en wachten af op een paard dat hem aanviel.

Mars zag een bruine vlek naast zich. Het was Charming, het paard waarmee Mars nu vocht, gaf Mars een schop zodat het afdroop. Hij draaide zich om naar Charming, de prins van de goedzakken. Hoe kan je zo diep zakken? Mars was een kleinbeetje nerveus, Charming kon goed vechten, in ieder geval, vroeger. Maar Mars' conditie was nu beter en hij had een boel trucjes erbij geleerd. Hij hinnikte woedend naar hem. ''Hoe kon je ooit de slechte kant verlaten?''riep hij. Mars steigerde en raakte Charming in zijn nek. Het bloed liep langs Mars' nek (zijn eigen bloed). Eindelijk kon hij eens echt vechten tegen Charming, zonder Fontanella en Blade er bij. 1 tegen 1.

Charm hoorde de woedende hinnik vaag herkende hij het waarschijnlijk was het Mars, Charm grijnsde wel een beetje hij wou niet vechten maar alles voor The eagles. "Omdat ik me zo voelde" zei Charm en gaf Mars een harde trap tegen zijn nek, Charms wonden waren ook open gegaan die rot krokodil had dit hem aangedaan hij snoof boos. Als hij vocht dan was hij anders dan was hij machtig, vooral nu hij Gied was als hij vocht kwam zijn ware kracht naar boven hij was sterker dant oen hij slecht was wegens sommige dingen.

De hengst bokte en vloog ervandoor, hij kon net uit de klauwen van de merrie ontsnappen en toen hij wegrende bezorgde dat haar weer een trap, ditkeer een keiharde op haar schouderblad. Rustig draaide hij zichzelf meteen om en keek de merrie récht in haar ogen aan, wat wilde ze van hem? Hij voelde de grote wond in zijn nek prikken, maar dat boeide hem op dit moment niet zoveel snel sprong hij aan in een snelle rengalop en toen hij voorbij galopeerde gaf hij een bok, met allebei zijn krachtige achterbenen tegen haar schouderbald aantrappend, waarneer zou ze nou eens eindelijk ophouden?

Charming trapte hard tegen zijn nek. Mars werd kwaad maar was nog steeds voorzichtig. Het mocht dan wel een goedzakje zijn maar hij kon nog steeds vechten als een slecht paard. Dat had Mars wel gevoeld toen. Bloed stroomde nu langs zijn benen. In zijn ogen stond pure woede. Mars beet Charming in zijn hals. Overal om hun heen klonken kreten van pijn en wraak. Mars kon zich niet voorstellen dat Tormento ooit zijn vader nog wilde zien, na alles wat Charming had gedaan. Het ergste vond hij nog wel dat hij was overgelopen naar de goede kant. Rechterhand van Cobra, en dan naar de Eagels! Mars liet los, draaide zich om en schopte naar achteren.

Mystic Light voelde de pijn in haar hals, veroorzaakt door Felicia. Plotseling wist ze niks meer. Ze werd kwaad. Haar zachte, blauwe ogen veranderde in fel rood. Ze schudde zich hard los van Felicia, en begon hoog te steigeren. De brandende pijn in haar nek was ze plotseling vergeten. Ze wilde Felicia doden, niks hield haar tegen. Ze gaf een harde trap met haar been tegen Felicia. Als ze zou doodgaan, misschien, zou ze strijdend ten onder gaan. Ze keek naar de witte merrie, en was even zichzelf. Maar toen spoten haar ogen weer vuur, en bleef ze steigerend tekeergaan tegen Felicia.

Dreamtime zag dat een witte hengst Charming aanviel. Woede kwam in haar op en opeens voelde ze de trappen van de hengst. Ze hinnikte schril en deinsde achteruit. Ze keek hem aan en voelde de andere trap. Even zakte ze bijna in maar herstelde haar weer. Ze rende op hem af en draaide haar om. Ze gaf een paar rake klappen en rende richting de anderen. Ze hinnikte hard en beukte de witte hengst opeens weg. "Je blijft van hem af" siste ze kwaad en schrok van wat ze gedaan had. Spijt maar woede kwam in haar op en nu stond ze beschermend voor Charming. Ze slikte even en hoopte dat ze geen problemen ging krijgen. Ze keek even naar Charming en dan meteen dreigend naar de hengst. Ze wist niet goed wat doen nu..

Snel galoppeerde Dark Light naar het gevecht toe. Eindelijk had ze het gevonden. De paarden waren al aan het vechten! Ze sloot zich aan bij de slechte paarden. Ze zag een donkerbruin paard. Die nam ze als prooi. Ze rende op hem af, en begon hem uit te dagen voor een gevecht. Haar ogen waren fel en klaar voor de strijd. Ze beet in de hals van het paard. Daarna liet ze los, ze hield niet van veel bloed. Ze begon te steigeren tegen het paard. Ze was groter dan de rest van de paarden, maar dit paard kon ze niet onderschatten.

(Dark Light is slachtoffer van Charming, dat is afgesproken bij de verhaallijn-topic)

Opeens kreeg Mars een harde beuk in zijn maag. Het was een zwarte merrie. Hij rook: Black Rose?! Waarom viel die merrie hem aan? Ze hoorden aan de zelfde kant. 'Laat me hem vermoorden, het is een overloperm een verrader!'(charm, kga je heus niet echt vermoorden) Hij keek de merrie kwaad aan. 'Ga aan de kant en laat dit aan mij over.' Toen de merrie niet snel genoeg weg ging, beet hij haar in haar nek.

(oh, wonderlijke inspiratie. Waarom heb je mij verlaten?)

Toen Mystic Light steigerde, draaide Felicia zich snel om en trapte haar in haar buik. In haar ooghoek zag de Mars vechten met Charm en een onbekende zwarte merrie. Ze kon hem nu niet helpen, ze moest eerst haar eigen zaken afhandelen. Haar ogen werden bloedrood. Agressie kwam op in haar. Ze voelde haar been maar negeerde het. Ze beet Mystic in haar hals, in haar luchtpijp. Dat had ze van Mars geleerd. Mystic zou niet sterven maar wel moe worden door het luchtgebrek. En dan zou ze echt aanvallen.

Mystic Light schudde zich weer harder los van de beet van Felicia. Ze begon te hijgen. "Paarden die vals spelen krijgen nooit een kans te overleven!" riep ze. Ze wist eigenlijk niet waarom. Gelukkig had ze een strategie bij de hand maar of die hielp... Ze trapte Felicia terug in haar buik, niet om pijn te doen, maar meer om te irriteren. Ze draaide in de richting toe waar Mars staat, want ze kon zien dat ze familie waren. Als Felicia misschien niet de verleiding kan weerstaan om die zwarte merrie te pakken, grijpt ze haar kans. Ze blijft zo staan dat Felicia Mars heel goed kan zien. Ze blijft trappen en steigeren, tevergeefs, of toch niet?

(sowhee, gymnasium actie!)
De merrie worstelde zich los uit Felicia's beet. "Paarden die vals spelen krijgen nooit een kans te overleven!" Ze grinnikte,'Ik leef anders nog'.
De schimmel trapte zacht in Felicia's buik, ze voelde het amper maar het was wel irritant. De merrie draaide zodat Felicia Mars zag. HAar stomme broer viel de zwarte merrie aan. Felicia zuchtte kwaad, gaf Mystic een schop zodat ze opzij viel en vervolgens vloog ze de zwarte merrie aan. Ze gaf haar een harde trap. MArs zou nu Charm kunnen grijpen.