It's Time to Die! (Verhaallijn: oorlog tussen de goede en kw

Nog maar net had hij zich in de strijd gemengd en een gigantische Friese hengst kwam op hem afstormen. Was dit Cobrazarao waar zo veel over gesproken werd? Maar Sando liet zich niet op zijn kop zitten en drukte ook zijn oren in zijn nek. Liever niet maar als het nodig was.. De hengst was sneller bij hem dan hij had verwacht en hij voelde hoe hij hardhandig tegen hem aanbeukte. Sandokan was even uit balans en daar zag de zwarte hengst waarschijnlijk een kans. Een pijnscheut in zijn hals. Woest stijgerde hij en sloeg de hengst op zijn schouder. Nadat de hengst losliet hoorde hij het ijskoude gehinnik van de hengst die hem toch wel en rilling langs zijn ruggengraat bezorgde. Maar bang, echt bang was hij niet. Als hij hier zijn dood zou vinden zij dat zo. Hij had in iedergeval zijn best gedaan en zou niet weerloos toekijken hoe die misbaksels van paarden onschuldige paarden aanvielen. Ook hij liet een strijdlustig gehinnik horen en beet de hengst een paar keer in zijn hals en sloeg met zijn voorbenen tegen zijn hoofd. Bloed droop van zijn hals naar beneden en dat leek de hengst nog krankzinniger te maken. In Sando's ogen was nu haat en woede te lezen. Deze hengst moest eraan! Nog een keer beet hij en nu liet hij niet los. De vieze smaak van bloed drong zijn mond binnen. Het liefst zou hij het uitspugen maar van dit moment moest hij gebruik maken.

Een valse grijns verscheen op zijn gezicht toen hij het miezerige, zwakke hinnikje van de bruine hengst hoorde. "Kan je niet beter? Vies vuil goedzakje?". Uit zijn mond droop het bloed van de bruine hengst. De haat jegens goede paarden was nu nog erger geworden door één bepaalde merrie. Al snel schrapte hij haar weer uit zijn gedachten en richtte zich op de hengst. De hengst had er gebruik van gemaakt dat hij even niet oplette en had zijn tanden vastgezet in zijn hals. De paar klapjes tegen zijn hoofd waren hem eigenlijk ontgaan. Zo zacht waren ze. Als alle goedzakjes zo waren zouden ze dit snel kunnen winnen. Cobra zag hij niet, maar dat deed er ook niet toe. Aza vechtte op het moment voor zichzelf. Nu vond hij het spelletje wel weer genoeg. Hij rukte zich met veel kracht los uit de greep van de bruine hengst. Stijgerde en liet zich op de hengst vallen. Hoorde hij nou wat knakken? Gemeen keek hij de hengst aan. Soepel stond hij op en sloeg met beide voorbenen op de hengst. Even de hengst op laten staan anders is het te snel voorbij dacht hij terwijl hij vals naar beneden keek. Zijn ogen waren pikzwart gekleurd met daar diepvanbinnen de vuren van de hel.

[wanneer mag je dood? ^^]

De woorden van de hengst maakte hem nog kwader. Het bloed dat uit de mond van zijn tegenstander droop was van hem en was een gruwelijke aanblik. Hoe kon je als paard daar nou van houden? Gestoord gewoon. De hengst rukte zich los uit zijn greep. Sando keek verbaasd en voelde toen een zwaar gewicht op hem vallen. Alle lucht werd uit hem gezogen en even werd het zwart voor zijn ogen. Ook hij had iets horen kraken. Maar wat? Opgeven, dat woord kende hij niet. Kwaad schudde hij zijn hoofd, opende zijn ogen en keek naar zijn linkervoorbeen die in een rare positie lag. Nu hij beter keek zag hij dat het bot er gewoon uitstak. Even trok hij een pijnlijk gezicht maar richtte zich toen weer op de hengst die hem gewoon leek uit te lachen. Met veel pijn en moeite stond hij op. De ogen van de hengst waren nu pikzwart maar wat hij daarin zag kon hij niet helemaal thuisbrengen. Woest stormde hij met ontblootte tanden op de hengst af. Zijn tanden boorde hij in zijn hals, bij zijn luchtpijp. Hard beet hij, nog harder. Bloed gutste uit de hals van de hengst en stroomde over zijn hoofd en in zijn mond. Sando liet niet los en schudde zelfs een paar keer met zijn hoofd. Misschien zou hij dit niet winnen maar hij wilde de hengst wel pijn laten voelen. Hij zakte steeds vaker door zijn been en kon amper nog steun vinden. Daarom, met zijn laatste beetje kracht stijgerde hij en sloeg zijn benen op de rug van de hengst zonder zijn beet te verslappen. Zijn hoeven liet hij hard neerkomen op de rug van de fries en sloeg met zijn rechterhoef nog een paar keer extra hard. Tenslotte liet hij zich weer van hem afglijden, liet hem los en sloeg hem hard in zijn buik.

[hij mag nu dood gaan ;D klinkt ook lekker ofniet? xD]

Azacar had toch gelijk gehad. De linkervoorbeen van de hengst was gebroken, het bot stak er zelfs uit. Zijn grijns werd nog breder. Toen hij zag hoe de hengst met veel pijn en moeite opstond stond hij gewoon te bulderen van het lachen. "Zwakkeling!" riep hij hem toe. Toch was hij verbaasd toen de hengst hem toch nog aanviel. Een pijnscheut in zijn hals bij zijn luchtpijp waar de hengst zijn tanden in boorden. Het bloed voelde hij vloeien. Zijn hele hals zat onder het bloed. De hengst schudde met zijn hoofd. De pijn werd erger, en hij voelde hoe de hengst zijn voorbenen op hem gooide en hem op zijn rug trapte. Azacar stijgerde ook en sloeg met zijn voorbenen maar kon de hengst net niet raken. Al snel liet de hengst los en stond hij weer op de grond met 4 -ehm- 3 benen. Daarna kwam waarschijnlijk de laatste klap van de bruine hengst. Een toch best harde klap in zijn buik. Uit zijn mond weerklonk een kreet. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes terwijl hij de hengst vol haat en afkeer aankeek. "Jij gaat dood." zei hij met zachte maar doordringende stem. "En ik zal de laatste zijn die je ziet.". Azacar stijgerde hoog. Sloeg met zijn voorbenen tegen het hoofd van de hengst. Het straaltje bloed dat over zijn hoofd liep deed Aza goed. Maar het was niet genoeg. Nog lang niet. Hij draaide zich om en sloeg tegen zijn gebroken been. Stijgerde nogmaals en liet zich achterover op de hengst vallen. Snel stond hij op en stijgerde en liet zijn hoeven neerkomen op de hengst. Dit herhaalde hij een aantal keer achter elkaar. Als hij nu niet dood was.. Azacar was nog lang niet moe. Zo wilde hij er nog wel 20 hebben. Zijn grijns werd breder terwijl hij naar het lichaam van de hengst keek.

[oké, dank u voor uw medewerking ^^. Klink idd vreemd ja ]

De kreet die weerklonk uit de mond van de hengst maakte hem trots. Daar had hij het onder andere ook voor gedaan. De blik van de hengst was vol woede, haat en afkeer. Sando wist wat er ging gebeuren. Hij sloot zijn ogen en dacht aan alle mooie dingen in zijn leven. Hij dacht aan een plek ver weg van hier. Zag hij daar nou zijn moeder? Maar hij was nog niet dood. Nóg niet. De stem van de hengst was als een zacht gefluister. Sandokan knikte alleen maar en wachtte. Rustig opende hij zijn ogen. Zag hoe de zwarte hengst voor hem stijgerde en voelde de harde klap op zijn hoofd. Het werd even zwart voor zijn ogen en toen voelde hij een straaltje bloed over zijn hoofd lopen. Zijn blik richtte zich op de hengst, hij bleef hem aankijken. Alle geluiden om hem heen verstomden. Het was enkel hij en de hengst. Zelfs het geluid van de hengst was gedempt. Kwam het door die klap? Tijd om daar over na te denken kreeg hij niet. Al snel voelde hij de intense pijn in zijn been en zakte hij al bijna in elkaar totdat hij opnieuw het gewicht van de hengst op hem voelde. Sando had het gevoel dat alle botten in zijn lichaam gebroken waren. Toch opende hij zijn ogen en keek de hengst spottend en minachtend aan. Het laatste wat hij voelde waren de harde klappen van de hoeven van de hengst die op zijn lichaam neerkwamen. Toen werd alles zwart en was hij bij zijn moeder. Om hem heen was het rustig en vredig. Zijn laatste adem blies hij uit en toen verliet zijn geest zijn lichaam.

[graag gedaan =). Sandokan is dood.]

Fonta zag dat de hengst weer recht kwam. Ze keek hem minachtend aan. "Denk je van mij te winnen?" kwam er ijzig uit. Fonta's haast witte ogen keken de hengst aan. Fonta grijnsde even. Ze stijgerde hoog en hinnikta luid. Ze gooide haar hoeven tegen de hengst aan. Ze haalde naar zijn achterhand uit. Fonta voelde bloed over haar heen stromen. Ze spande haar spieren even op. Ze bokta naar de hengst. Fonta nam zijn manenkam beet. "Mij krijg je niet klein!" Zei ze woenden. Amiya had geen reactie gegeven op het gevecht. Het zou laf zijn als ze de hengst zou gaan helpen. Fonta keek even snel om haar heen. Haar ademhaling was snel maar toch gecontroleerd. Fonta liet even los en hinnikte nog eens. "Ik dnek dat Cobrazarao je zusje zoekt." Zei ze spottend. "Ik zal hem een handje helpen. Dan verspilt hij geen energie om haar te zoeken." Zei ze tegen de hengst. Ze zag Cobrazarao in de verte. Fonta keek tevreden. Ze stijgerde weer en knalde met haar hoeven tegen de hengst op.

(Ahzo... Ghaha mag fonta niet zo'n klein taakje op haar nemen?)

Dreamtime keek even naar de rest en haar blik gleed even naar haar vader. Ze slikte en moest haar inhouden. Ze zuchtte diep en bleef een beetje op Blaze leunen. "Bedankt he" zei ze zacht en briesde even. Ze liet haar hoofd even zakken van de pijn en keek naar haar moeder die aan het vechten was. Even keek ze naar Azacar die een hengst vermoordde. Ze slikte even en wilde zo graag met hem praten. Hij wist nog niet dat het haar vader was. Op dit moment durfde ze het ook niet echt. Ze keek weer naar Blaze en zweeg.

Zijn ogen wierpen de merrie een gemene blik toe. Een merrie viel hem onverwachts aan. Meteen begon ze haar beste techieken om hem af te weren. Hij hief zijn hoofd hoog in de lucht. Even wachtte hij op het moment. Hij Spande zijn spieren op. Meteen smeet hij de merrie weg klopte haar een paar keer in het gezicht. Hij zag uit de mond tanden verschijnen. Hij beet in de borst. Zonder medeleiden beet hij naar allerlei plekken. De benen de buik de nek het hoofd enz. Hij wilde zijn slachtoffer eerst leiden. De zwarte hengst bleef nog steeds rustig. Hij kreeg soms woedeaanvallen en kon dan nog gevaarlijker zijn dan te voren. Hij smeet zijn hoeven in het zwarte as waar een zwarte wolk rond hem danste. Zijn kille ogen vingen de merrie's blikken op. "Wees maar niet bang, je zult traag sterven." Hij glimlachte van plezier. Hij hoopte maar dat hij de andere goedzakken niet afschrikt. Want hij zou er nog meer willen vermoorden. Hij bleef naar de grond schoppen en keek hoe de merrie onder het bloed lag. Zalig!

Het viel haar op dat de hengst niet opzettelijk op haar buik richtte, wat nu wel een zwakke plek van haar was. Zwakke plekken was iets wat ze haatte. Haar lichte oren lagen in haar nek gedrukt en bij elke sprong of pas vlogen haar blonde manen de lucht in. Zoals vaak hing haar staart ietsjes fier in de lucht. Bloed proefte ze in haar mond van de hengst, echter had ze niet verwacht dat hij zichzelf over zou laten staan, wardoor ze beide op hun rug landen. Een schrille gil klonk kort terwijl ze de bruine hengst in haar val losliet. Een geluk voor haar was dat ze niet onder de bruine hengst op de grond belande. Met een ruk rolde ze zich op haar buik en sprong weer overeind en strekte in een snelle beweging haar lichaam eens uit. Die klap had haar geen goed gedaan, maar was geen gevaar voor haar of het ongeboren veulen. De palomino-kleurige merrie gooide ook haar lichaam in de lucht en sloeg haar voorbeen uit naar het hoofd van de hengst en liet zich vervolgens snel weer zakken om haar gewicht tegen hem aan te stoten.

Sarita snoof even kwaad en voelde dat ze ontweek. Ze keek naar de steigerende merrie en schoot achteruit, té laat. Ze voelde de beet in haar hals en de klappen op haar voorhand. Ze hinnikte even schril en voelde dan de klappen tegen haar voorbenen. Ze schoot achteruit en steigerde hoog. Ze sprong naar de merrie en gooide haar voorbenen tegen haar aan. Meteen gooide ze al haar gewicht op haar en beet ze in haar rug. Ze legde haar oren nog platter en keek kwaad naar de merrie. Ze beet nog harder en draaide haar achterhand. Ze liet los en gaf een paar rake klappen.

Boots stelde nu pas vast dat Rain weg was gegaan. Ze hadden verdorie elkaar nog niet eens aangeraakt. Iets wat geïrriteerd was ze aan het rondsjokken op zoek naar een nieuw slachtoffer. Boots voelde een felle bloedstroom door haar lijf lopen. Ze had trek in een flink gevecht. Alle frustratie die ze had eruit gooien, alle vervelende gevoelens weg te werken. Een vastberaden blik stond op d'r smoel. Ze had haar gedachten leeg gemaakt, enkel de gedachten waar ze nog altijd woede van over had gehouden, voelde ze nog binnenin. Als een vuur dat oplaaide en steeds hoger reikte. Weliswaar was ze kudde-loos, maar ze stond aan de goede kant. De kant van de Dream Chasers en de Eagles. Aan de andere kant de Dark-Star en de Black Rose, met die mislukte hengst als kuddeleider. Ze zouden tot de dood door willen gaan met hun gevecht om maar te winnen. Boots daarin tegen maakte het niet zoveel uit of ze stierf voor het goede doel ja of nee. Dat zat in haar karakter. Haar ogen tuurden rond over het slachtveld, waar al meerdere paarden bewegenloos op de grond lagen en geen poot meer zouden verzetten of ook maar één kick zouden geven. 'It's show time...' zei Boots daarna terwijl ze met een scherpe blik het veld rondkeek.

Nikita voelde de beten en de klappen van de zwarte hengst. Ze lag op de grond helemaal onder het bloed. Ze ademde zwaar en hoorde hem wat zeggen 'bang ben ik niet, ik vrees de dood namelijk niet, jij wel?' Zei ze met een grijns op haar gezicht. ze sprong op en zette zich af. ze beukte keihars tegen de hengst aa en sprong boven op hem. Dat was het voordeel van klein zijn. Ze neet de hengst in zijn schoft en greep hem bij de keel. Ze beet had, harder, en nog eens harder. Ze voelde het bloed in haar mond stromen en moest haast proegen, hierdoor verzwakte ze van greep en viel ze op de grond. Ze hoeste een paar keer en stond moeizaam weer op, waar ben ik aan begonnen, dacht ze. Verzwakt ging ze tegen over de hengst staan 'Nu is het jouw beurt'

Cazanna keek Boots kwaad aan. Hoe durft die merrie haar blind te noemen?! De galoppeerde weer op Boots af en stopte voor haar. "Ik was nog niet klaar met jou, maar je ging al weg voordat het leuk werd" zei ze gemeen tegen Boots. Ze rees dominant haar hoofd op. "Klaar op te sterven oude laars?" zei ze spottend en ze zette zich schrap om aan te vallen. Haar ogen drongen diep in die van Boots. Ze keken haar vals aan. "Ik zal lief zijn, jij mag de eerste zet doen, dan heb jij teminste ook het gevoel alsof je iemand pijn hebt gedaan" Ze lachtte Boots uit. Het goedzakje woedend maken, dat was haar missie. Ze groef met haar haar linker voor hoef in de grond. Ze was klaar voor een gevecht. Die merrie zou haar niet weer vernederen. Daar zou ze voor zorgen!

'WTF, ik een laars? Moet je nagaan wat jij dan wel niet bent. En overigens ben jij ouder dan ik. Ach ja, je weet niet eens wat ik heb doorgemaakt, laat staan of ik iemand ooit een dreun heb gegeven. Dus wijfie.' Boots rolde een keer met haar ogen, nauwelijks onder de indruk van de grijze Arabier. Ach ja, ze zocht toch nog een gevechtspartner. 'Let je op dat je dit keer niet langs me heen loopt, merrie?' Haar stem was spottend en haar blik stond evengoed spottend. Haar spieren stonden strak aangespannen en haar mondhoeken krulden lichtjes om. Ze had zin in een lekkere strijd. Bekvechten en als het kon grof geweld. Boots voelde het vechtersbloed door haar aderen stromen. Een felle blik was in haar ogen af te lezen. Ze dreef de spot met de grijze Arabier. Ze mocht haar niet, gelijk al niet. Vanaf het moment dat ze haar onderweg in haar beuk had mee willen nemen. Boots snoof een keer en zei daarna koud: 'Het doet me weinig wat je zegt, merrie. Het enige wat ik weet, is dat ik je een slijmer vind. Zo'n lekkere slijmer die alles maar doet om bij de kuddeleider, in dit geval de zwarte hengst, in de smaak te vallen. Zo'n lekkere slijmbal.' Boots haar stem was kleinerend naar de merrie toe. Ze begon om het grijze dier heen te draaien terwijl ze een schijnbeweging naar de merrie maakte. 'Al bang? Schijn bedriegt, merrie. Goedzak of niet, ook ik heb een duistere kant. Je hoeft niet te denken dat je o zo geweldig bent omdat je in een slechte kudde zit, daar bereik je namelijk niets mee.' Boots snoof minachtend naar de merrie toe. Haar oren stonden gespitst en haar houding was alert. Maar in haar ogen bleef de spot te zien.

"Ik mag dan wel 1 jaar ouder zijn dan jou, dat hoeft niet te betekenen dat jij er niet als een oude laars kan uitzien,je moet je echt eens wassen" zei ze met haar hoofd opgeheven tegen de merrie. Die merrie was zo'n beterwetend paardje, zo iemand die dacht alles te weten. Ze rolde met haar ogen toen de merrie begon over dat ze haar had gemist. Kon die merrie echt niet met wat beters komen? Ze had zin in een felle strijd tussen die merrieen haar. De haat voor deze merrie stapelde zich op, terwijl de sympathie afbrokkelde. Nou ja, was er ooit sympathie tussen de twee? Toen de bonte merrie begon over dat ze een slijmbal was ging ze te ver. "Ik? Een slijmerd? Laat me niet lachen. Je hebt een goed gevoel voor humor voor een bonte koe." zei ze met haar hoofd nog steeds hoog in de lucht. Vol afgunst keek ze de merrie aan. Toen begon de merrie om haar heen te lopen en schijnbewegingen te maken. Toen die vroeg of ze al bang was moest Cazanna lachen. "Bang? Natuurlijk ben ik bang, straks word ik ook besmet door huidschimmel, krijg ik ook van die lelijke koeienvlekken, allen de gedachte al. Iew..." zei ze arrogant tegen de merrie, met haar hoofd wijzend om de merrie's vlekken. Toen begon de merrie over het bekende 'je bent geen haar beter dan mij' verhaaltje. "Ik voel me helemaal niet beter dan jou, dat jij zo'n groot minderwaardigheids complex bent dat je dat denkt, daar kan ik toch niks aan doen?" antwoordde ze. Wat een kletspraat. Ze moesten echt met wat beters komen. "Waar blijft die aanval? Of blijf je zo dom rondjes om me lopen als een paardje van de draaimolen? Laat me zien wat je kan!" riep ze tegen haar. Haar oren lagen in haar nek. De vurige blikken van de twee kruiste elkaar, een van hun moest sterven.

Hj schuddeen hij de merrie weer in de aanval zag. Hij grijnsde. "Merrietje toch, ik ben de dood!" Mompelde hij en grijnsde machtig. Hij voelde hoe de merrie hem schopte en beet in de schoft. Het lukte hem de pijn half te negeren. Hij wachtte op het juiste moment af. Ineens schoot de merrie naar zijn keel. Bloed stroomde naar buiten. Maar dat boeide hem niet. Hij begon heftig te trekken. Ook al verwonde hij zich ernstig. Ineens zonder de merrie nog maar aan te raken belande die op de grond. Hij fronste licht. Dit was TE gemakelijk. "Jij bent zwak. Mijn bloed is sterker dan jou!" Met die woorden schoot hij naar de merrie en greep raak naar de luchtpijp. Zijn tanden sneden het vlees open. Zoekend naar de luchtpijp. En toen hij die voelde trok hij de merrie een beetje omhoog. Zijn bloeddorstige ogen keken recht naar de hare. Even liet hij haar nog pijn lijden. Maar lang wachten kon hij niet. Hij wilde moorden. Op dat moment trok hij wellicht de luchtpijp uit de nek van de merrie waar bloed begon te spuiten. Hij werd er ondergedopen. Hij keek naar de merrie tot ie welicht stierf. "Veel plezier in de hemel goedzak." Maar zodra hij gedaan had met Nikita viel er ineens nog een paard aan. Deze keer een hengt. Hij voelde hoe ie tegen hem aan beukte. Zijn reactie was woest. Hij steigerde omhoog en sloeg zijn hoef tegen de hengst zijn lelijke kop! Hij keek de hengst vies aan en voelde de klappen. Hij rolde met zijn ogen. "Is dit alles? Ik kan nog slapend jouw kop er afruken!" Hij grijnsde vals en voelde ineens hoe de hengst zich aan hem vastklemde. Meteen sprong hij naar voren om los te geraken. Al moest hij zich vermoorden. Hij zou loskomen. Ineens kwam er een andere hengst die hem hielp. Hij wilde de hengst weg roepen maar het was al telaat. De andere bruine hengst liet los. Hij bleef staan en keek toe hoe de twee in gevecht begonnen. Hij schudde zich uit. "Veel plezier ik ga nu de koniging der goedzakken vermoorden." Hij grijnsde nog even vuil en voegde zich tussen de vechtende paarden. Hij hinnikte schriel. "Amiya nu ben jij aan de beurt." Hij schraapte in het zwarte as.

(Kom op mensen word eens actief! pm elkaar anders om te vertellen hoe jullie het aanpakken. Anders valt deze topic nog stil!)

'Koe schimmel?' Boots grijnsde breed. 'Ach ja, origineler dan de oma grijze kleur die jij hebt, is het niet?' Ze wierp een minachtende blik op de merrie. 'Ghehe, slijmerd of niet, schelden kunt ge niet.' Boots grinnikte een keer toen de merrie over een draaimolen begon. 'Ik denk: Ik doe het maar rustig aan, misschien dat je het dan wel kan volgen. Niet dat dat waarschijnlijk is met jouw ogen, gezien je zo net al met alleen al miste met galopperen.' Boots had een tevreden trek op d'r smoel staan. Haar bonte, witte vlekken staken fel af tegen de roetzwarte grond. De merrie daarin tegen viel minder op vanwege haar grijze vacht. Zeg maar gerust mislukte grijze vacht. De blik die zo nodig vurig moest lijken deed haar knap weinig. Boots brieste een keer en rolde met haar ogen toen ze zag dat de grijze merrie haar hoef aan het instoppen was. De asgrond was alles behalve lekker aan de hoeven vond Boots. Maar goed, dat zou wel aan haar liggen. Trek in een kudde had ze niet. Boots snapte dan ook niet hoe Cazanna het in vredesnaam kon uithouden bij de eigenwijze straathond van een Fries. Hoe hij dan ook alleen al vocht naar de anderen toe. Zwak, heel zwak. Bijtend waar je maar kon en een mindere tegenstander als hem zoeken. Als Boots iets zwak vond was het dat wel. Ze mocht die hele Friese hengst niet. Boots fronste een keer toen ze de naam Amiya hoorde. 'Shit happens,' mompelde ze er na. Ze richtte daarna weer een koude koele blik op de merrie. 'Gosh, je vindt jezelf echt geweldig. Voor mij ben je niets meer dan een mier, een mier die ik zo onder mijn hoeven plet. Ik zorg dat je droog zou komen te staan en om genade te smeken. En uiteindelijk, zou ik als goedzak, je die geven en je doden. Zo ligt de toekomst voor je, merrie.' Boots haar stem was spottend en genietend van het beeld dat ze voor ogen kreeg bij het idee aan het afmaken van de grijze Arabier. Normaal was dit niet Boots' manier van handelen, maar nu was het gewoon nodig.

De adrenaline gierde door hem heen, deed zijn hart nog sneller gaan en het bloed kolken door zijn aderen. Zijn ademhaling verhoogde en werd hijgend, schurend. Maar van dit had hij geen last meer, evenals van de pijn. Wazig was het om hem heen, behalve Fonta. Fontanelle zag hij scherp. Elke zweet plek, elke wond. Haar heksachtige grijns die krankzinnig bij haar stond deed haar lelijker worden. Hij snoof een keer luid, kon haar vertoon niet aanzien. ‘Wie zal het zeggen?’ Klonk het uitdagend terug, als antwoord op haar vraag. Probeerde te onwijken van haar nieuwe aanval en haalde zelf ook opnieu weer uit. Hij stijgerde hoog toen ze haar tanden in zijn manenkam zette en probeerde haar zo van zich af te krijgen. Een schel gehinnik verliet zijn keel waarna hij weer wegdraaide en zo bevrijd was. ‘Zou het?’ klonk het spottend door de idiote opmerking door de merrie. ‘Goh, wat aardig voor zo'n scharmikel als jouw.. Om toch nog iemand te helpen.’ Zijn ogen rolde weg en precies tegelijkertijd als haar zette hij weer een aanval in. Hij begreep niks van de Black Rose en de Dark Star. Als ze toch overal een schijt hekel aan hadden en het hun alle niks uitmaakte, waarom namen ze dan toch nog de moeite voor elkaar? Eén groot stel idioten, dat waren het. Opnieuw trapte hij zo hard als hij kon.

Liever niet, .. wil liever dat Cobra 't doet
maar allerliefste fonta :') Wil je er rekening meehouden dat hij ook orde lid is, en dat hij heus ook wel kan vechten? xD

Murat snoof een keer diep en voelde de adrenaline door zijn aderen heen gieren. Een diepe zucht verlaatte zijn mond en hij keek scherp naar de paarden die voor zijn ogen neer vielen en stierven. Een overbekende geur was ook te ruiken: Rose. Zijn merrie streed voor wat ze waard was. Murat voelde trotse tranen prikken achter zijn ogen. Een bonte merrie was aan het strijden tegen een grijze Arabier, een bruine Eagle was aan het strijden tegen een Fries. Kortom: Simpelweg iedereen was bezig hier met een gevecht om leven en dood. Murat deed en pas vooruit en snoof diep de lucht in en sloot zijn ogen voor een kort moment. Daarna opende hij ze weer en keek fel en vurig om zich heen. Rose had zijn hulp niet nodig. Murat hinnikte een keer en steigerde hoog en hinnikte nog eens schril. Zijn voorbenen maaiden agressief in de lucht terwijl hij zijn achterbenen krachtig onder zijn goudkleurige lijf had geplaatst. Zijn manen bewogen dansend om zijn goudkleurige vacht heen. Zijn blonde staart zwiepte een paar keer driftig heen en weer om zijn evenwicht te bewaren. Murat zette naar een paar fractie's van seconden gesteigerd te hebben zijn voorbenen weer op de grond neer en wachtte op zijn tegenstander of tegenstandster. In gedachten deed hij een schietgebedje naar de zevende hemel. Murat snoof een keer en schraapte met zijn rechtervoorbeen het zand weg. Zijn witte onderbenen staken fel af tegen de roetzwarte asgrond. De vulkaan leek hier als het ware te waken, maar gelukkig sliep hij. Bijna had Murat de neiging te gaan schreeuwen naar een iemand die tegen hem wilde strijden, maar hij bedwong zichzelf nog maar net.

Hij was terug, de met bloed bedekte hengst was weer terug. Hij wilde wraak nemen op die goedzakken. Felicia's lijk was nergens meer te zien, waarschijnlijk meegenomen door wolven. In Mars' ogen stond pure razernij. Hij moest en zou nu vechten. Elke goedzak die op zijn pad kwam! De regen die opeens uit de lucht kwam viel neer op zijn rode vacht. Langzaam werd hij weer wit. De bliksem was ook aanwezig, alles wees erop dat de goedzakken zouden gaan verliezen. BIj de eerste bliksem schoot Mars vooruit, zijn doel: en voskleurige hengst. Hij knalde tegen haar aan en hinnikte woedend. WRAAK!

Maar ook deze had geen kijkers in de kop. Murat deed handig een pas opzij en keek met een spottende blik naar de witte hengst. Hij vond zichzelf blijkbaar overgeweldig en hotel de botel, Murat ging hem eventjes het tegendeel bewijzen. 'Zo zo, wat hebben we hier?' Een brede grijns sierde zijn snuit. Murat voelde een steek toen hij naar Rose keek. Het mocht niet zo eindigen als met zijn andere lieveling, Syra. Murat kreeg een felle uitdrukking in zijn ogen en zijn ogen spuwden vuur naar de witte hengst toe. Murat voelde zich strijdlustig en gelijk machteloos. De hengst hier moest afgemaakt worden. Hij liet zich niet afmaken door een groentje dat een jaar jonger als hem was. Murat snoof een keer en zijn neusvleugels trilden ervan. Hijzelf trilde, onbewust en ongemerkt. Door zijn gedachten schoot een tekst te binnen. (http://www.clipjes.nl/clips/pop/nickelback/nickelback-gotta_be_somebody.html) Van de melodie kreeg hij kracht en hij voelde zichzelf razend worden over het feit dat hij gewoon bijna zat te janken om het feit dat zijn vriendin vocht. Zelf was hij de hengst en zelf kon hij ook strijden. Murat kreeg een scherpe, verbitterde blik in zijn ogen. Met een killere stem dan hij ooit had opgezet zei hij sissend: 'Kom maar op, mannetje. Je bent voor mij niets meer dan een schim.' Murat begon nu om de witte hengst heen te cirkelen en maakte een paar schijnbewegingen. Een kille grijns stond op zijn snuit. Door zijn hoofd maalde de gedachten aan zijn veulen en zijn merrie. Met dat gevoel werd hij strijdlustiger en haalde nog eens uit naar de witte hengst. Het bloed op de vacht van het witte dier stond hem niet en vloekte bijna met zijn witte vacht. Murat legde zijn oren plat neer en ontblootte zijn tanden: Lang, wit en vlijmscherp.

Fonta keek de hengst vals en moordend aan. "Niemand doet mij sterven!" Schreeuwde ze luid. Ze gooide haar voorhand in de lucht en maaide met haar hoeven. Een luid gehinnik ontspante uit haar keel. Ze gooide haar hoeven tegen zijn achterhand. Fonta voelde bloed stromen. Ze hoorde enkel haar eigen ademhaling en zag enkel de hengst bewegen, voor de rest was er doodse stilte voor haar. Haar ogen waren zo wit als de sneeuw. Ze zag de beelden van haar vader die aan het vechten was en een hele kudde uitmoorde, hun kudde. Toen kwam al het geluid terug en werd ze pas echt woest. Ze liet haar scherpe tanden zien en beet hem weeral in zijn nek. "Wie noem jij hier een scharminkel?! Kijk eens naar dat mormel achter jou!" Zei ze spottend. Ze zag Cobrazarao aankomen en grijnsde blij. Fonta voelde regendruppels vallen. Overal om haar heen hoorde ze paarden hinniken en zag ze paarden vechten. Sommigen stierven anderen vielen bewusteloos. Fonta wist dat ze een sterke tegenstander had maar zou nooit opgeven.

(sorry laat mij meeslepen XD)

Mars draaide zich om en schopte Murat. Adrealine schoot door zijn spieren. Hij wilde bloed zien, vechten. De angst van paarden zien, vlak voordat je ze vermoorde. Mars was puur nog agressie. Hij beet Murat in zijn luchtpijp. Hij zou alle goede paarden uit de weg ruimen totdat ook Mystic Light was geveld. En dan zou hij wel zien of hij nog meer wilde moorden. Het belangrijkste nu was eerwraak. Hoe durfde die goedzak zijn zus te vermoorden? Met nog meer woede bleef hij vasthouden.

(inspi, waar ben je?)

Murat keek hem een keer vol haat aan. Toen de witte hengst naar zijn keel greep, beet hij goed hard. Murat rukte zich los, met als resultaat dat hij er een bloedende wond aan overhield. De witte hengst had weliswaar niet diep gebeten, maar wel hard. In kleine straaltjes liep de rode vloeistof over de nek van Murat. Maar Murat liet zich niet op de kop zitten. Hij steigerde en gaf een harde dreun op de plek waar de slaap moest zitten. De verbitterde blik was van zijn ogen af te lezen en weerspiegelde haat. Hij schraapte nog eens met zijn hoef langs het zand en begon daarna met cirkelen om de hengst heen. Zo nu en dan maakte hij een schijnbeweging met zijn oren plat in zijn nek gelegd. Met zijn tanden ontbloot beet hij daarna hard in de keel van de sneeuwwitte hengst. De klap van zo net moest hem haast wel verzwakt hebben. Het is immers de zwakste plek in de schedel. Murat's tanden blonken terwijl hij om de hengst heen bleef cirkelen. Hij had echt zin een keer te doden. Het gevoel was zo sterk, dat Murat er zelf bijna van op keek. Alle frustratie van de laatste dagen kwamen eruit. Hij voelde zich vurig, krachtig, maar gelijk ook mismoedig, eenzaam en verlaten. De laatste dagen had hij Rose niet meer gezien en hij was in de tussentijd wanhopiger geworden. Naar meerdere paarden toe, niet alleen over de gedachte aan haar. Murat snoof een keer en wendde zijn blik dichter naar de hengst toe. 'Luister, hengst, je zult me echt niet met deze kleine "beet" klein krijgen. Dat jij ik weet niet wat wilt doen om je imago een beetje op te krikken, kan me weinig schelen. Je gaat er gewoon aan, vrijwillig of niet,' siste Murat tussen zijn tanden door naar het paard toe.

[Mars, kun je een paar regeltjes langer?]

Met harde dreunen op de grond galoppeert ze rond. Veel paarden vechten. Dan ziet ze Mars en grijnst 'Hee Marsie ik kom je helpen hoor!' zegt ze met een gemene grijns. Ze bijt Murat meteen in zijn nek, ze proeft het bloed in haar mond, maar ze houd vol. Haar tanden gaan steeds dieper. Ze laat los en schopt hem in zijn buik. Dan steigert ze en trapt met haar hoeven in het gezicht van Murat. Met een gemene en voldane grijns blijft ze staan en kijkt Mars aan. Wat is zijn witte vacht toch mooi! Ze schud de gedachte van haar af en schopt nogmaals in Murats buik. Haar kwade kant kwam naar boven. Steeds kwader en kwader. Met een vreselijk boze kwade harde hinnik die bijna niet te verdragen was schoot ze weer vooruit als een pijl uit de boog. Haar hoofd knalde in de buik van Murat. Ze rent door zonder te stoppen. Dan bijt ze weer keihard in de nek op dezelfde plek, de wond word steeds dieper en het bloed steeds erger, het bloed stroomt hard in haar mond. Dan laat ze los en rent naar Mars toe. Ze gaat naast hem staan en kijkt triomfantelijk.